Το θέμα που θα μας απασχολήσει είναι Η ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 2

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Αγαπητοί Αδελφοί ειρήνη υμίν παρά κυρίου.

1

Θεωρώ προσωπική μου ανάγκη πριν προχωρήσω στο κυρίως θέμα, να σας πω δυο λόγια για το λόγο για τον οποίο ασχολούμαι με το Μέγα κεφάλαιο που λέγεται εκκλησία.

Είναι πλέον σε όλους μας, χωρίς αμφισβήτηση, γνώστη η τραγωδία που αποτελεί σκληρή πραγματικότητα στην σημερινή ανθρωπότητα, η πάλη για την εσωτερική ελευθερία αλλά και η πάλη με τον θεό, για ειρήνη προσωπική και γενική. Η αφομοίωση και ομοίωση, με τον Χριστό, κάτι το αδύνατο, χωρίς δογματική βάση πίστεως, χωρίς εκκλησία και άσκηση χριστιανισμού. Η αιωνιότητα των ομολογιακών πλαισίων, Εκκλησία, δόγμα και ασκητική αποτελούν ενιαία πραγματικότητα. Η Ιεραρχία των πνευματικών αξιών, οι θετικές και αρνητικές μορφές του ασκητισμού και σε τι συνίσταται η ορθόδοξη παράδοση.

Ποτέ δεν ξεχνώ την ανθρωπότητα, συχνά η σκέψη μου στρέφεται σε αυτήν αν και βρίσκομαι σε κατάσταση ψυχικής κοπώσεως. Χωρίς να παραμερίζεται το αίσθημα του τραγικού χαρακτήρα της πνευματικής ζωής, κλείνω τα μάτια, περιορίζω τις αισθήσεις μου, για να μην αντικρίζω το ανθρώπινο. Είναι που αποτυπώνει πραγματικά, τα τραγικά όρια αυτού του κόσμου. Το κάνω αυτό, όταν αποκάμνει η ψυχή μου, όταν πονά αφόρητα η καρδιά μου. Όταν όμως τα ανοίγω, μετά από κάποια ανάπαυλα, τότε εκ νέου με ακόμη μεγαλύτερη οξύτητα και ένταση βλέπω την ιδία βαθιά τραγωδία, σκέπτομαι όπως και εσείς. Μόνο για λίγο ίσως μπορείτε να αποσυρθείτε από αυτή τη φοβερή εξουθενωτική εικόνα και αναγκαστικά επιστρέφεται πάλι σε αυτή την σκληρή πραγματικότητα. Γιατί δεν αποτελεί απλώς μια ιδέα, ένα οικοδόμημα νοσηρής φαντασίας, αλλά πρόκειται για την ιδία την σκληρή πραγματικότητα.

2

Το τραγικό σε όλα αυτά δεν είναι ότι οι άνθρωποι πάσχουν, πονάνε πολύ, αλλά ότι πεθαίνουν χωρίς να γνωρίσουν τον θεό. Η προσπάθεια να περιοριστώ στα αποκλειστικά πλαίσια μιας ομολογίας, εξασθενεί μέσα μού κάθε θρησκευτική πιστή. Καθιστά ακατανόητη και άκυρη στη συνείδηση μου, τη σχέση της αγάπης και της πρόνοιας του θεού προς την ανθρωπότητα στο σύνολο της. Για μένα επίσης, μεταξύ της ευαγγελικής ρήσης ότι ο θεός – «Αγάπη εστί Αιωνίου» από τη μια πλευρά και των πεπρωμένων της ανθρωπότητας από την άλλη, όπως νοούνται μέσα στα όρια του κόσμου, αυτό περικλείεται σε μια μεγάλη αντίφαση. Δεν νομίζω όμως ότι η απομάκρυνση μου από την εκκλησία θα μπορούσε να βοηθήσει στη λύση αυτών που με απασχολούν. Όπως εσείς έτσι και εγώ βρίσκομαι σε διαρκή πάλη για την εσωτερική μου ελευθερία. Σε συνεχή αναζήτηση λύσεων, πολλών αντιφάσεων και αποριών. Η πάλη αυτή παίρνει κατά καιρούς μέσα μου το χαρακτήρα πάλης με τον ίδιον τον Θεό, παρόλη τη συνείδηση της άκρας μηδαμινότητάς μου. Κάποτε προσεύχομαι με ήρεμο θρήνο, συχνά όμως ως παράφρων, παλεύω, επιμένω, απαιτώ, ερίζω σχεδόν, γίνομαι βλάσφημος. Παρόλο τον θεομάχο χαρακτήρα της ζωής μου, αγαπώ το Θεό ως τα έσχατα βάθη της υπάρξεως μου και αφήνω σε αυτόν την τελευταία κρίση, γιατί Αυτός διαθέτει απεριόριστες δυνατότητες πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου. Η Αγάπη μου προς τον άνθρωπο με ωθεί στην πάλη με το Θεό. Αφήνω το πνεύμα αυτό της πάλης με το Θεό να ενεργήσει στην ψύχη μου ελεύθερα και παρατηρώ πώς όταν συναντά κάποιο αδιαπέραστο τείχος και πέφτει συντετριμμένο, τότε πείθομαι ότι η αγάπη μου για το Θεό είναι ακόμη βαθύτερη. Παλεύω με το Θεό, ερίζω μαζί Του τον, στεναχωρώ με τη θρασύτητα μου στην πάλη για τα πεπρωμένα των ανθρώπων, αλλά τελικά ποια είναι η μοίρα όλης της ανθρωπότητας, όλου του κόσμου, όλης της κτίσης. Τον Θεό τον αγαπώ με μοναδική, αληθινή, αιώνια αγάπη, ακόμα και αν ψήνομαι στην κόλαση. Χιλιάδες φορές έλαβε χώρα στην ψύχη μου σκληρή πάλη, άλλα πάντοτε νικούσε η αγάπη του Χριστού, έτσι ώστε κι εγώ ως ένα βαθμό να μπορώ να επαναλάβω τα λόγια του Αποστόλου Παύλου «Παπισμέ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε δυνάμεις ούτε ενεστώτα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε τις κτίσης έτερα δονήσετε ημάς χωρίσει από της Αγάπης του θεού της εν Χριστώ Ιησού τω κύριο ημών . θεό Ρωμαίους 8-38-39».

Το μόνο πράγμα πού επιθυμώ είναι κατά κάποιον τρόπο, έστω και ελάχιστα να ομοιωθώ εσωτερικά με τον Χρίστο και να αφομοιωθώ από Αυτόν. Θέλω να γνωρίσω έστω και εν μέρει, έστω και ελάχιστα να ζω έτσι όπως ζούσε ο Κύριος. Να γνωρίσω την ενότητα της αγάπης προς τον Πατέρα Θεό και προς τον άνθρωπο. Στα όρια αυτής της ζωής, οι δυο αυτές εντολές είναι για μας ασυμβίβαστες στην πληρότητα τους, αγαπώντας τον θεό, υπηρετώντας Τον, απομακρύνομαι από τον πλησίον, διακονώντας τον πλησίον λησμονώ τον Θεό ή απομακρύνομε από Αυτόν.

3

Για αυτό ακριβώς και η εικόνα του απαράμιλλου Χριστού με ελκύει ασυγκράτητα κοντά Του. Η εικόνα Εκείνου πού ταύτισε τέλεια τη μία με την άλλη αγάπη και έτσι μας υπέδειξε το νόμο του αιώνια αυθεντικού ΕΙΝΑΙ. Δεν επιζητώ τώρα κάποιο ακατανόητο αόριστο απρόσωπο αιώνιο ΕΙΝΑΙ, κάποιον “άγνωστο Θεό”.

«Διότι ενώ δη ερχομοί και αναθεωρούν τα σεβάσματά σας εύρον και βωμών εις τον οποίον είναι γεγραμμένο ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ εκείνον λοιπόν τον αγνοούντες λατρεύετε του τον εγώ κηρύττω προς εσάς Πράξη 17 -23» . Αυτός ο Θεός και το αιώνιο είναι, μου δόθηκαν με απόλυτα συγκεκριμένη μορφή στο πρόσωπο του Χριστού. Αυτόν τον Χριστό αναζητώ, με αυτόν ποθώ να ομοιωθώ, και από Αυτόν να αφομοιωθώ.

Όταν παρά τη συναίσθηση της άκρας αναξιότητας μου προσεύχομαι σε αυτόν, τότε από την ένταση της προσευχής αυτής, ενοποιείται όλο μού το είναι, η ψυχή, το σώμα, ο νους, η καρδιά και όλα τα μέλη του σώματος μου, ακόμη και τα οστά μου. Όλα μέσα μου εμβρόντητα από την ένταση κατά κάποιον τρόπο συστέλλονται. Αλλάζει η αναπνοή μου. Τόσο ισχυρά και ασυγκράτητα προσελκύει ο Χριστός στον εαυτό του, τις ψυχές όλων των ανθρώπων πού τον ποθούν. Αυτός είναι ο Χριστός τον οποίον μου έδωσε η εκκλησία. Δεν καταφρονώ κανένα μέσο πού συντελεί στην ένωση μου με τον Χριστό. Αλλά γενάτε και το ερώτημα, είναι δυνατό να βρούμε κάπου έξω από την Εκκλησία, σε μεγαλύτερη αφθονία, τα μέσα αυτά πού μας δίνει η ορθόδοξη Εκκλησία, για να πλησιάσαμε το Χριστό; Στην ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε τον σαρκωθέντα Θεό, με τρόπο παράδοξο, άλλα θετικό, ώστε να τρώμε και να πίνουμε τον Θεό, να αναπνέουμε τον λόγο Του . Με το όνομα Του, τον λόγο Τού, τη δύναμη Του, τελούμε τα μυστήρια. Τα μυστήρια αυτά δεν αποτελούν κάποια απλά μόνο σύμβολα αλλά, αληθινή πραγματικότητα και αυτό μαρτυρείτε ολοφάνερα. Η σκέψη μου είναι απλή δεν είναι εύκολο να την διατυπώσω, γιατί δεν ξέρω τι πρέπει να πω. Διακατέχομε όμως από ομολογιακό φανατισμό, τον Άγιο αυτόν χαρακτήρα να τον κάνω παντού γνωστόν. Μέσα σε όλα αυτά, τρία πράγματα δεν μπορώ να κατανοήσω:

• πιστή χωρίς δόγμα,

• χριστιανισμό έξω από την Εκκλησία,

• χριστιανισμό χωρίς άσκηση,

και τα τρία αυτά, Εκκλησία, Δόγμα, Ασκητική, συνιστούν για εμένα ενιαία ζωή. Είναι μεγάλο λάθος και απαράδεκτο αυτό που λεν πολλοί ιθύνοντες της Εκκλησίας “σύμφωνα με τη γνώμη μας ………….”. Γιατί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να υπηρετήσουν τη στενότητα των ομολογιακών πλαισίων. Χιλιάδες φορές έζησα και ζω στενοχώριες πού προέρχονται από την συστηματική απαξίωση πού συντελείται μέσα στην Εκκλησία για την Εκκλησία. Αλλά τα υπομένω, παρά τον ψυχικό πόνο πού μού δημιουργούν, γιατί από την Εκκλησία δέχομαι θετικά δώρα. Ο οποιοσδήποτε λειτουργός εφαρμόζει τα δικά του «νομίζω», ειδικά κατά την τελέσει των Ιεροπραξιών, θέτει από μονός του εαυτόν εκτός Εκκλησιάς. Το μεγάλο πρόβλημα πού μου προξενεί διαχρονικό πόνο ψυχής, είναι το ότι δεν ομιλεί κανένας περί ψυχής. Χιλιάδες ψυχές τη καλή πίστη, παραδίδονται στην άρνηση. Το θέμα ψυχή είναι το κέντρο του ενδιαφέροντος αυτής της εργασίας .

Συνεχεία στο επόμενο.