ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Προς το Χριστεπώνυμο πλήρωμα των Ορθόδοξων Εκκλησιών

Μετά από το θόρυβο που γίνεται τελευταία για τα θαύματα που λέγεται ότι έλαβαν χώρα στο Εκκλησάκι του Λυκαβηττού και τις παρεμβάσεις της Ιεράς Συνόδου.

Νιώθω την ανάγκη να πω δύο λόγια προς το πλήρωμα της Εκκλησίας για το θαύμα. Αντλώντας τα από την Παλαιά Διαθήκη και την Καινή καθώς και από την Ιερά Παράδοση, θα προσπαθήσω με πολύ συνοπτικές φράσεις να παρουσιάσω το θέμα χωρίς να αλλοιωθεί η πνευματική διάσταση του θέματος (θαύμα) αλλά και να μην αφήσω περιθώρια παρερμηνειών.

Το θαύμα σύμφωνα με τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την ερμηνεία της Ιεράς Παράδοσης από τους Αγίους Πατέρες είναι αναστολή φυσικών νόμων ή υπέρβαση. Την αναστολή αυτή των φυσικών νόμων ο Θεός και μόνο μπορεί να ενεργεί ως ο δημιουργός αυτών των Νόμων. Κάτω από ορισμένες συνθήκες μπορεί και ο διάβολος να κάνει κάποια θαύματα.

Εκεί που ο ανθρώπινος παράγων συντάσσεται με τον αρχέκακο και του δίνουν χώρο. Ο διάβολος δεν μπορεί να ενεργεί εν ονόματι του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Επίσης δεν μπορεί να ενεργεί μέσω του Τιμίου και ζωοποιό Σταυρού. Ότι πιο απεχθές και οδυνηρό υπάρχει για τον διάβολο είναι ο Τίμιος και ζωοποιός Σταυρός. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας λέει προς τον Κύριο, Κύριε όπλο κατά του διαβόλου μας έδωκες τον Σταυρό σου. Σύμφωνα με την μία Αγία και Αποστολική Εκκλησία είναι αδύνατο ο Διάβολος να ενεργεί εν ονόματι του Κυρίου Ιησού Χριστού ή δια του Τιμίου και ζωοποιό Σταυρού υπέρ Αυτού.

Σύμφωνα με τις θείες γραφές ο Θεός δεν έπαψε ποτέ να επικοινωνεί με το δημιούργημα του, τον άνθρωπο, ακόμη και μετά την αποστασία του ανθρώπου και την πτώση αυτού. Την σχέση αυτής της επικοινωνίας του Θεού με τον άνθρωπο την βλέπομε καθ’ όλην την προ Χριστού εποχή μέσω τον Προφητών και απλών ανθρώπων που ήταν πιστοί στον Θεό. Επίσης και το θαύμα ήταν γνωστό αλλά κάπως περιορισμένα. Το θαύμα πήρε πανανθρώπινες διαστάσεις με την ενανθρώπιση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χρηστού. Και εδιαδόθη δια της χάρης του Αγίου Πνεύματος εις πάσαν την οικουμένη με την ίδρυση της Χριστιανικής Εκκλησίας και τη χάρη του παρακλήτου που άνοιξε ο δρόμος της επιστροφής του ανθρώπου στην αγκαλιά του ουρανίου Πατρός.

Μετά τον Σταυρικό θάνατο του Αναστάντα Ιησού Χριστού, μετά την ίδρυση και λειτουργία της Χριστιανικής Εκκλησίας, η θεία χάρη δια του Αγίου Πνεύματος ενεργούσε και ενεργεί όχι μόνο μέσω του Ιερατείου και των Προφητών. Αλλά ενεργεί με κάθε ιερωμένο ή λαϊκό, αρκεί να είναι βαπτισμένος και να έχει δημιουργήσει με τον τρόπο ζωής του και την σχέση του με το Θεό τις προϋποθέσεις εκείνες που να επιτρέπει στο Άγιο Πνεύμα να ενεργεί μέσω αυτού. Να έχει καταστεί φορέας του Αγίου Πνεύματος και όχι αχθοφόρος μέσω ενός ακάθαρτου ανθρώπου η θεία χάρη δεν ενεργεί. Κατ’ εξαίρεση η θεία χάρη ενεργεί και μέσω ακάθαρτων ιερέων στα θεία μυστήρια όσο βρόμικός και αν είναι. Αυτό κατά παραχώρηση της Θείας οικονομίας.

Ο άνθρωπος μέσω του οποίου γίνεται το θαύμα δεν έχει συμμετοχή στην διενέργεια του θαύματος, απλώς παραχωρεί τον εαυτό του στο να ενεργεί η θεία χάρη. Υποβάλει το αίτημα και ο Θεός παραχωρεί. Εκτός την ενέργεια του παναγίου Πνεύματος και του φορέα που ορατά διενεργείται το αίτημα για την πραγμάτωση του θαύματος, απαιτείται και από αυτόν για τον οποίον ζητείται να γίνει το θαύμα να είναι προετοιμασμένος να δεχθεί τη θεία χάρη (η πίστη σου σε έσωσε). Τα πρώτα χριστιανικά χρόνια το θαύμα ήταν μέρος της καθημερινότητας τόσο των Ιερωμένων αλλά και των λαϊκών.

Αυτό με την πάροδο του χρόνου εξασθένησε φθάνοντας στο θλιβερό σήμερα που να συναντάς σπάνια άνθρωπο αυτής της κατηγορίας. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας προσεύχεται υπέρ των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών και όχι των Χριστιανών της ταμπέλας. Οι Άγιοι Απόστολοι όρισαν συγκεκριμένα κριτήρια για την επιλογή του ύψιστου αξιώματος των Επισκόπων. Το πιο σημαντικό είναι να έχει καταξιωθεί, να είναι φορέας θείας χάρης και όχι αχθοφόρος αυτής. Τα κριτήρια που σήμερα γίνεται η επιλογή Επισκόπων δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ορίζει η Εκκλησία. Αυτός είναι ο λόγος που η κατέχοντες σήμερα επισκοπικούς θρόνους δεν έχουν διδάγματα αγιότητος άσχετα το ότι αυτοτιτλοφορούνται Άγιοι.

Από το ηθικό και πνευματικό ανάστημα του κάθε επισκόπου εξαρτάται η πορεία χιλιάδων ψυχών ως προς τι θέση θα έχουν στην αιωνιότητα. Το ότι συμμετέχουν σε Σύνοδο, αυτό δεν τους παρέχει Αγιότητα. Σύνοδος είναι Αγία όταν οι συμμετέχοντες είναι Άγιοι. Έχω τη γνώμη ότι με τον τρόπο που η Σύνοδος χειρίστηκε το θέμα των θαυμάτων στο Εκκλησάκι του Λυκαβηττού, ελάκτισε την Εκκλησία και ενέσπειρε τη διχόνοια και την αμφιβολία στο Σώμα των πιστών. Και αν ακόμη ο συγκεκριμένος ιερέας είναι ψευδοπροφήτης ή απατεώνας, σύμφωνα με του Ιερούς Κανόνες η ευθύνη βαραίνει τον τοπικό Επίσκοπο και στη συνέχεια την Σύνοδο. Εκείνο που με απασχολεί και με προβληματίζει είναι η επανάληψη της ιστορίας.

Όταν ο Κύριος μας και Θεός μας Ιησούς Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, οι γραμματείς και φαρισαίοι έψαχναν τον Λάζαρο να τον σκοτώσουν για να κρύψουν το θαύμα. Φυγαδεύτηκε ο Λάζαρος στην Κύπρο για να γλυτώσει. Έγινε ο πρώτος Επίσκοπος της Χριστιανικής Εκκλησίας στην Κύπρο και παρά την παρέλευση δύο χιλιάδων χρόνων ο τάφος του σώζεται έως σήμερα. Δια των γραμματέων και φαρισαίων ο Βαραβάς επικρατούσε του Κυρίου. Μωρές παρθένες υπάρχουν και σήμερα. Μεγάλη αρετή η παρθενία για την αγάπη του Κυρίου, αλλά τους έλειπε το ελάχιστο και έμειναν εκτός Νυμφώνος.

Στον κάθε σωστό Χριστιανό το θαύμα πρέπει να είναι στην καθημερινότητα του. Όσο για τους Επισκόπους επιβάλλεται η πολιτεία κάθε δραστηριότητας τους να ολοκληρώνεται με ένα θαύμα. Αυτό θα εσήμαινε ζώσα Εκκλησία. Αυτό θα σήμαινε Αγία Ιερά Σύνοδος.

Ο ελάχιστος εν Χριστώ αδελφός Αλέξανδρος.