ΠΕΡΙ ΕΝΟΡΙΑΣ ΣΤ' ΜΕΡΟΣ

1

Ξενοτρόποις δέαις κόσμος σεθέν εκτίσθη εκ φανούς ουρανού τε και γαίης. Εξ υδάτων σπερμάτων τύτων και φωστήρων ημερών σκότους τε ιχθύων και παντός ζώον γένους δι ημάς βοώτας.

Ο άνθρωπος χάνοντας τα φτερά της πνευματικότητας του και τη συνείδηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του εγκλωβίζεται στη συγχρονικότητα, την αναγκαιότητα και την φθορά. Το κοινωνικό και πολιτιστικό μας πλαίσιο μένοντας ανοικτό και ευπρόσβλητο σε όλα τα ιδεολογικά ρεύματα και θεωρίες, συνεχώς εισαγόμενες πρακτικές, μεταβάλλεται ραγδαία η έπαρση και ο κομπασμός του ανθρώπου για τα επιτεύγματα του. Όταν μάλιστα δεν υπάρχει αντίλογος σε όλα αυτά λόγω του ότι το πνεύμα υποσιτίζεται και δηλητηριάζεται από την αμφιβολία και την σύγχυση που όλο και περισσότερο εισβάλει στην ζωή μας. Η επίδραση ιδιαίτερα της τεχνολογίας όλο και περισσότερο διευρύνεται και ήδη έχει καταστεί δύναμη λυτρωτική.

Δημιουργείται η αυταπάτη ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει κύριος του κόσμου λύνοντας όλα τα προβλήματα της ζωής χωρίς τον Θεό. Αδυνατεί όμως να μιλήσει για το μετά αυτής της ζωής. Έτσι αλλάζει δομή και διάρθρωση η κοινωνία γιατί μεταβάλλεται η εσωτερική δομή του ανθρώπου. Μέσα σ’ αυτό το χάος της συγχύσεως αυξάνει η διάθεση της πολλαπλής απολαύσεως. Η μανία του εύκολου κέρδους, καταχρήσεις στο δημόσιο βίο, λαδώματα και πολλά άλλα είναι σε έξαρση. Σε σημείο που σωστός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να εξαπατά τους άλλους χωρίς να γίνεται αντιληπτός και να κλέβει μένοντας απαρατήρητος όπως η πολιτική. Μα όλα αυτά τυφλώνουν τον σύγχρονο άνθρωπο μπροστά στην τραγική πραγματικότητα.

Οι διάφορες ιδεολογίες της εποχής μας, θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές, επιτείνουν την πνευματική σύγχυση και διευρύνουν ένα πολυσύνθετο σκοτάδι. Όλα αυτά δρουν ελεύθερα γιατί δεν υπάρχει αντίλογος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για το φως του Ευαγγελίου και όμως το μόνο που μπορεί να σταθεί απέναντι σε όλα αυτά και να τα διαλύσει είναι το φως του Ευαγγελίου, του Ιησού Χριστού. Όλες αυτές οι αρνητικές δυνάμεις έναντι του Ευαγγελίου υπήρχαν από ιδρύσεως της Χριστιανικής Εκκλησίας και ανάλογα με το χώρο που έβρισκαν, δρούσαν. Αυτές οι αρνητικές δυνάμεις προσπάθησαν να διαβρώσουν την Εκκλησία της Κορίνθου αμέσως κατά την ίδρυση της.

2

Ας δούμε πως απαντά ο ιδρυτής της Απόστολος Παύλος. <<Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους Αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον. Διότι εγίναμεν θέατρον εις τον κόσμον και εις αγγέλους και εις ανθρώπους. Ημείς μωροί δια τον Χριστόν, σεις δε φρόνιμοι εν Χριστώ. Ημείς ασθενείς. Σεις δε ισχυροί, σεις ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνιτεύμεν και ραπιζόμεθα και περιπλανώμεθα και κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας, λοιδορούμενοι, ευλογούμενοι, διωκόμενοι υποφέρομεν, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν ως περικαθάρματα του κόσμου εγίναμεν, σκύβαλαν πάντων εις την σήμερον>> (Α’ Κορ. 49 έως 13). Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι Άγιοι Απόστολοι ίδρυσαν και ανακήρυξαν την Χριστιανική Εκκλησία τη μοναδική πνευματική δύναμη της οικουμένης.

Οι σημερινοί πηδαλιούχοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας που επαίρονται ως διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, πώς στέκονται σε όλα τα αρνητικά που κατακλύζουν όχι μόνο το χώρο της Εκκλησίας αλλά την ανθρωπότητα ολόκληρη; Πώς μεταδίδουν το φώς του Ευαγγελίου του Κυρίου Ιησού Χριστού; Δεν μπορώ ούτε στον χειρότερο εφιάλτη μου να σκεφτώ ότι κληροδότησαν την ευμάρεια και το δικαίωμα να κουνούν το δάχτυλο λέγοντας εγώ κάνω κουμάντο. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κληροδότησαν το δικαίωμα να κάνουν την Εκκλησία φιλοδώρημα σε όποιον αρέσκονται. Ούτε μπορώ να δεχτώ την αθέτηση υποσχέσεως που έδωσαν ενώπιον Θεού και ανθρώπων ότι θα ποιμαίνουν τα πρόβατα του Ιησού Χριστού. Ούτε μπορώ να δεχτώ το να αγνοούν το ύψιστο καθήκον που οικειοθελώς ανέλαβαν να εργάζονται για τον εξαγνισμό και αγιασμό των ψυχών του ποιμνίου τους οδηγώντας αυτές ενώπιον του Θεού.

Αντί αυτού, το θέμα ψυχή τους αφήνει αδιάφορους. Για τις ψυχές αυτές ο Κύριος μας και Θεός μας Ιησούς Χριστός εσταυρώθηκε. Προκαλούν τον γέλωτα όταν με λόγια μιλούν για αγάπη και φιλανθρωπία ενώ αγνοούν επιδεικτικά το κεφάλαιο ψυχή. Και κάτι που το ξέρουν πολύ καλά, η διαδοχή των Αγίων Αποστόλων δεν αποκτάται δια της χειροτονίας αλλά δια του έργου και μόνο μπορούν να γίνουν φορείς Θείας Χάρης, διαφορετικά είναι απλοί αχθοφόροι.

Ο διπρόσωπος υλισμός που αναφέραμε πιο πριν διαμορφώνει το κοινωνικό πλαίσιο της ζωής μας στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε, να δράσουμε και να αυξηθούμε εν Χριστώ καθώς και η ενορία μας. Και τα δύο αυτά συστήματα που κατέληξαν σήμερα αναγκαστικά στην ιστορική τους συνύπαρξη επιβάλλουν ένα κοινό τρόπο ζωής που απωθεί τις ουσιαστικότερες αναζητήσεις της ανθρώπινης υπάρξεως και ανταποκρίνεται αποκλειστικά στην ενστικτώδη και ζωική φύση του ανθρώπου.

3

Οι κυβερνόντες τον κόσμο δεν βλέπουν τον άνθρωπο ως αιώνια αξία αλλά ως απλό βιολογικό γεγονός υποχρεωμένο να παράγει ώσπου μια μέρα θα εξαφανιστεί στο χάος του τίποτα. Αξίζει ο αγώνας για το τίποτα; Φυσικά όχι. Αυτό σημαίνει διάσπαση της ενότητας της ενορίας αλλά και κατάργηση της ενοριακής ζωής. Το φαινόμενο αρκετοί πιστοί να αλλάζουν συνεχώς χώρο εκκλησιαστικής συνάξεως. Εκκλησιάζεται για διάφορους λόγους σε ναούς που δεν έχουν σχέση με την ενορία του. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις προκύπτει η αδυναμία υπάρξεως ενοριακής συνείδησης και ενοριακής ζωής. Έτσι ο ενοριακός ναός μετατρέπεται σε χώρο εκπληρώσεως θρησκευτικών καθηκόντων και παύει να λειτουργεί ως το κέντρο σύνολης της χριστιανικής ζωής των πιστών.

Η θρησκευτική ζωή πάσχει από την σύγχρονη αρρώστια της εκκοσμικεύσεως. Το πρόβλημα έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις διότι η ασθένεια της εκκοσμικεύσεως έχει πλήξει σε μεγάλο βαθμό την ιεραρχία. Ο όρος της εκκοσμικεύσεως στην γλώσσα της Εκκλησίας σημαίνει <<συσχηματισμός με τον κόσμο του παρόντα αιώνα>> <<και μη συμμορφώνεστε με τον αιώνα τούτον αλλά μεταμορφώνεστε δια της ανακαινίσεως του νοός σας ώστε να δοκιμάζεται τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον>> (Ρωμ. 12-2).

Σήμερα το ρεύμα του θρησκευτικού αποχρωματισμού παρασύρει ανενόχλητα την πτώχευση της συνειδήσεως ως προς την αίσθηση του Θεού του θρησκευτικού συναισθήματος. Απώλεια της επικοινωνίας με τα παραδοσιακά σύμβολα (Σταυρός, εικόνες, εκκλησιαστική παιδεία και εκκλησιαστική γλώσσα). Η αμφισβήτηση και περιφρόνηση των παραδοσιακών θρησκευτικών αντιλήψεων για τον άνθρωπο και τη ζωή δίνει χώρο να αναπτύσσεται το πνεύμα εγκοσμικότητας.

Ο θρησκευτικός αποχρωματισμός βέβαια καλλιεργείται και από την πολιτεία. Έτσι, νόμοι όπως περί αυτόματου διαζυγίου, πολιτικού γάμου, αποποινικοποίηση της μοιχείας, την απελευθέρωση των αμβλώσεων, δημιουργούν νέα κριτήρια που αποδυναμώνουν παραδοσιακές αξίες ή τις εξαφανίζουν. Εδώ είναι το μέγα αμάρτημα της ιεραρχίας που έχει συνταχθεί με την πολιτεία και βρίσκεται σε πλήρη εξάρτηση. Η ορθόδοξη Εκκλησία δεν διοικείται και δεν λειτουργεί σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες αλλά με τα κελεύσματα της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Η ανυπακοή της Ιεραρχίας προς της Εκκλησία και η υπακοή της προς την πολιτεία, όχι απλώς δυσκολεύουν το ποιμαντικό και ενοριακό έργο αλλά το οδηγούν σε πλήρη αφανισμό. Ακόμη και η ελάχιστη απομείναντες που τακτικά εκκλησιάζονται, έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με τη συνεχή μεταβολή στοιχείων που τους απομακρύνουν από το πνεύμα της πατερικής παραδόσεως.

4

Σ’ αυτό το σημείο έρχεται και η περί Εκκλησίας και Ενορίας κρατική πολιτειακή αντίληψη να ενισχύσει την εκκοσμίκευση του φρονήματος, του πληρώματος της Εκκλησίας. Δεν είναι πρόσφατο το αμάρτημα της πολιτείας να έχει πολιτικοποιήσει την ιεραρχία. Η πολιτεία βλέπει την Εκκλησία με καθαρά κοσμικά κριτήρια σαν κάποιο σωματείο ή κάποιο αστικό νομικό πρόσωπο. Η πολιτεία έχει κατατάξει την Ορθόδοξη Εκκλησία (Ιεραρχία) σε νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου με ιδιαίτερα προνόμια. Έτσι και από την πολιτεία αλλά και από την ιεραρχία επίσημα πλέον αγνοείται η διφυία και ο θεανθρώπινος χαρακτήρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η πολιτεία κατατάσσει την Ιεραρχία στους αξιωματούχους της και υπαλλήλους της κρατικής μηχανής. Σ’ αυτές τις προϋποθέσεις στηρίζεται η διαμόρφωση των σχέσεων Ιεραρχίας και πολιτείας. Με τις θλιβερές πολιτειοκρατικές επεμβάσεις στη ζωή και το έργο του Εκκλησιαστικού οργανισμού, η Εκκλησία ως σώμα για την πολιτεία δεν εννοείται ως κιβωτός σωτηρίας του έθνους, αλλά ως ένας θεσμός του εθνικού βίου. Υποτασσόμενη και ελεγχόμενη απόλυτα από το παμφάγο πολιτειακό μινώταυρο όπως όλοι οι θεσμοί. Η νοοτροπία αυτή θέλει την εκκλησιαστική ζωή ως απλό συμπλήρωμα του Έλληνα πολίτη. Ακόμη και αν κάποιος θέλει να έχει θρησκευτική ζωή, δεν πρέπει να αναζητά σ’ αυτήν την εν Χριστώ μεταμόρφωση σύνολης της ζωής του, αλλά την κοινωνική του αναγνώριση ως ηθικού και χρηστού πολίτη. Όλα αυτά επίσημα πλέον με τις ευλογιές των πηδαλιούχων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η ενορία έχει χάσει μορφή ουσιαστικής ύπαρξης και οδεύει προς πλήρη αφάνεια. Θα εξακολουθεί τυπικά να υπάρχει για οικονομικούς λόγους. Εδώ τίθεται το ερώτημα όχι για τον Χριστιανό της ταμπέλας (για αυτόν όλα οδεύουν καλά), αλλά για τον Χριστιανό της καρδιάς που αναζητά τη μεταμόρφωση του στην εν Χριστώ ζωή, θα ακολουθήσει το ρεύμα των καιρών συμβιβαζόμενος ή θα βαδίσει ενάντια στο ρεύμα; Η απάντηση είναι δίκοπο μαχαίρι. Ο Κύριος μας είπε ξεκάθαρα <<όποιος δεν είναι υπέρ εμού, είναι κατά εμού>>. Μέση λύση δεν υπάρχει. Το λίγο από εδώ και λίγο από εκεί έχει απολεστεί.

5

Ως Χριστιανοί οφείλομαι να βαδίσουμε στα ίχνη των Αγίων Αποστόλων και Αγίων Πατέρων ακολουθώντας τη δική τους πορεία αφού είναι η μόνη επιλογή που μας οδηγεί στη θέωση. Ο κληρικός (παππάς - ποιμένας) από την στιγμή που έλαβε την χειροθεσία, είναι ταγμένος στη ζωή της τοπικής Εκκλησίας - Ενορίας ως ποιμένας. Καθήκον της αποστολής του να ποιμαίνει τα λογικά πρόβατα, ποιμαινόμενος και αυτός από τον μόνο κατ’ ουσία ποιμένα, τον Ιησού Χριστό. Τα πρόβατα που ποιμαίνει ο κληρικός δεν είναι δικά του, αλλά του μόνου ποιμένα Χριστού.

Λέγει προς τον Σίμωνα Πέτρον ο Ιησούς <<Σίμωνα ποιόν αγαπάς με περισσότερον τούτον; Λέγει προς αυτόν. Ναι, Κύριε, συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ. Λέγει προς αυτόν βοσκέ τα αρνία μου. Λέγει προς αυτόν πάλι δευτέραν φοράν. Σίμωνα αγαπάς με; Λέγει προς αυτόν. Ναι, κύριε συ εξεύρεις ότι σε αγαπώ. Λέγει προς αυτόν. Ποίμενε τα πρόβατα μου. Λέγει προς αυτόν την τρίτην φορά. Σίμωνα Ιωνά αγαπάς με; Ελυπήθει ο Πέτρος ότι είπε προς αυτόν την τρίτη φοράν. Αγαπάς με και είπε προς αυτόν. Κύριε συ εξεύρεις τα πάντα, συ γνωρίζεις ότι σε αγαπώ. Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς, βοσκέ τα πρόβατα μου>> (Ιωαν. 21-15-17).

Η ίδια ποίμανση έχει την έννοια της πνευματικής καθοδηγήσεως των λογικών προβάτων που είναι η διαδικασία της σωτηρίας κάθαρση από τα πάθη, φωτισμός από την αγιαστική σωστική χάρη του Αγίου Πνεύματος και ένωση με το Θεό μέσα στο άκτιστο φως της ουράνιας Βασιλείας (τη θέωση).

Το ύψιστο αξίωμα που μπορεί να λάβει ο άνθρωπος έναντι όλων των άλλων είναι το αξίωμα της Ιεροσύνης. Γι’ αυτό και το έργο της είναι μοναδικό και αιώνιο, αφού οι σωσμένες ψυχές έχουν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της αιωνιότητας. Το όλο εγχείρημα εξαρτάται στο κατά πόσο οι ποιμένες τα πιστεύουν αυτά διότι ως προς την πίστη τους για πολλούς εγείρονται πολλές αμφιβολίες. Για το έργο των προεστών παπάδων, υπόλογος στο Θεό είναι ο εκάστοτε Επίσκοπος. Ο Επίσκοπος πιστεύει ότι θα λογοδοτήσει στο Θεό για την απώλεια κάθε ψυχής; Προσωπικά ως προς την πίστη των Επισκόπων, έχω πολλές αμφιβολίες. Ο Απόστολος Παύλος για τους ποιμένες γράφει. Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας και υπακούτε διότι αυτοί αγρυπνούσειν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδωσώσι λόγον δια να καμνώσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες διότι τούτο δεν σας ωφελεί (Εβρ. 13-17).

6

Ξέρουν οι ποιμένες ότι θα λογοδοτήσουν στον Αρχιποιμένα Χριστόν για την πιστότητα ή αδιαφορία που έδειξαν στην αποστολή τους; Aυτό το πιστεύουν; Υπάρχει ένας Θεόπνευστος λόγος του Απόστολου Πέτρου που αποτελεί τον ποιμαντικό οδηγό για τον ποιμένα του εκκλησιαστικού σώματος <<Στους πρεσβύτερους λέγει ο κορυφαίος Απόστολος έχω να δώσω μερικές συμβουλές ως πρεσβύτερος κι εγώ μάρτυρας των παθημάτων του Χριστού και μέτοχος στην δόξα Του που θα αποληφθεί μελλοντικά. Να ποιμαίνετε το ποίμνιο που σας εμπιστεύθηκε ο Θεός όπως αυτός θέλει, δηλαδή με την θέληση σας και όχι κάνοντας αγγαρεία. Με προθυμία και όχι για χρήματα. Μη καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε αλλά να είστε υπόδειγμα στο ποίμνιο σας. Και όταν έλθει ο Χριστός, ο αρχηγός όλων των ποιμένων, θα πάρετε το αμάραντο στεφάνι της δόξης>> (Α’ Πετρ. 5, 1-4).

Ο Στάρετς Παρθένιος της Ρώσικης Μονής Οπτίνα συνήθιζε να λέγει ότι ο κληρικός είναι <<πατέρας και μητέρα>> του ποιμνίου του. Ο ποιμένας οφείλει να συγκεντρώνει όλη την ένταση της πατρικής και μητρικής αγάπης και να αυτοπροσφέρεται ολόκληρος στα πνευματικά του τέκνα. Το πάτερ για τον ποιμένα τον σωστό δεν σημαίνει δικαιώματα αλλά καθήκοντα και υποχρεώσεις. Το κύριο έργο του Ποιμένα όπως επανειλημμένα έχει τονισθεί, το επίκεντρο της ποιμαντικής διακονίας του είναι η θεραπευτική εν Αγίω Πνεύματι αγωγή που εφαρμόζει στα πνευματικά του τέκνα. Η ιεροσύνη, το ύψιστο αυτό αξίωμα είναι μετοχή στο έργο του πάθους του Χριστού.

Όταν ο κληρικός είναι μέσα στον Χριστό, τότε και ο Χριστός είναι μέσα σ’ αυτόν. Τότε ο κληρικός πρεσβεύει υπέρ Χριστού, ενεργεί στο όνομα του Χριστού, μεταδίδει Χριστό και συνεχίζει το έργο εκείνου που δεν παύει να ενεργεί λυτρωτικά στον κόσμο όντας υπάρχων μέσα στους αγαπόντας Αυτό. <<Παν κλίμα εν εμοί μη φέρων καρπόν έκοπτε αυτό και παν το φέρον καρπόν καθαρίζει αυτό δει να φέρει πλειότερον καρπόν. Τώρα σεις είσθε καθαροί δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς. Μείνατε εν εμοί και εγώ εν ημίν καθώς το κλίμα δεν δύναται να φέρει καρπόν αφ’ εαυτού εάν δεν μείνει εν τη ούτως ουδέ σεις εάν δεν μείνετε εν εμοί. Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλίματα, ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν διότι χωρίς εμού δεν δύνασθαι να κάμετε ουδέν>> (Ιωάν. ΙΕ 2-5). Ο εννοών εννοείτο. Δεν νομίζω ότι ο παρόν λόγος του Κυρίου επιδέχεται ερμηνεία, αλλά απόλυτη εφαρμογή. Την ουσία για το έργο του Χριστού μας, μας δίνει την απάντηση η Θεία Λειτουργία όταν ονομάζει τον Χριστό <<Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών>>.

7

Όλο το έργο του Χριστού είναι για την θεραπεία των ψυχών και των σωμάτων για να επανέλθουμε στην προ πτώσεως κατάσταση. Όπως σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έγινε άνθρωπος για να σώσει τους ανθρώπους. <<Τα πάντα παιδαγωγία τις ην περί ημάς του Θεού και της ασθενείας ιατρεία της ημετέρας>>. Κατά τον ίδιον πατέρα αυτή τη θεραπεία συνεχίζουν οι κληρικοί με πρώτο τον Επίσκοπο. <<Ταύτης ημείς της θεραπείας υπηρέται και συνεργοί όσοι των άλλων προκαθεζόμεθα>>. Ότι γίνεται μέσα στην ζωή της ενορίας, μυστηριακή ζωή, άσκηση, έργα αγάπης και φιλανθρωπίας, κατήχηση, συναδελφοσύνη, περιλαμβάνονται στο έργο της θεραπείας όλων μας. Πρόκειται για τέχνη τεχνών και επιστήμη των επιστημών είναι η ουσία της Θεολογίας ως ποιμαντικής επιστήμης και όχι ως απλώς φιλολογικής σημασίας κατά τα ακαδημαϊκά δεδομένα.

Στη συνέχεια ο Άγιος Γρηγόριος λέγει ότι αισθάνεται ντροπή γι’ αυτούς που χωρίς να είναι καλύτεροι από τους άλλους και μάλιστα είναι χειρότεροι και πριν ακόμη γίνουν άξιοι να πλησιάσουν στα ιερά μεταποιούνται του βήματος και ωθούνται περί την Αγίαν Τράπεζαν. Όχι γιατί θεωρούν υψηλή την εργασία την ιεροσύνης, αλλά αφορμή βίου πολλοί γίνονται ιερείς από επαγγελματική νοοτροπία και από φιλοδοξία να καταλάβουν μία θέση. Και δεν την θεωρούν ως λειτουργία υπεύθυνη. Αυτή δε η υπεύθυνη λειτουργία είναι η θεραπεία του ποιμνίου. Στο λόγο αυτό του Αγίου Γρηγορίου ο νυν Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος Βλάχος συνεχίζει <<Νομίζω ότι βρισκόμαστε στην εποχή που όλοι κάνουν τον δάσκαλο και λόγοι κάνουν τον μαθητή που μαθητεύουν περί της Βασιλείας του Θεού. Αλλά ακόμη πολύ λίγοι ιερείς γνωρίζουμε την ουσία της αποστολής μας, την θεραπεία αλλά και ανθρώπους. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν γνωρίζουν ότι πρέπει να θεραπευθούν. Δηλαδή και εμείς οι κληρικοί δεν γνωρίζουμε την ουσία της αποστολής μας, την θεραπείαν, αλλά και ο λαός αγνοώντας την ανάγκη της θεραπείας παραμένει στην αρρώστια του αδιαφορώντας για την θεραπεία του.

8

Η χαλάρωση του Χριστιανικού βίου και η πτώση του επιπέδου χριστιανικότητας που παρατηρείται στην εποχή μας είναι άμεσα συνδεδεμένη με την παραμέληση, όχι μόνο από λαϊκούς αλλά δυστυχώς συχνά και από εμάς τους κληρικούς του μυστηρίου. Όπως όμως Χριστιανική ζωή δεν νοείται χωρίς μυστήρια, το ίδιο μυστηριακή ζωή χωρίς συχνή σχέση με το μυστήριο της μετανοίας δεν μπορεί να υπάρξει>>. Η συντήρηση της εν Χριστώ ζωής μέσα μας και στις κοινωνικές μας σχέσεις πραγματοποιείται όταν ο Χριστός οικεί <<εν ημίν>> και ζει μέσα μας. <<Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην ζω, δε ουχί πλέον εγώ αλλ’ ο Χριστός ζει εν εμοί καθ ο δε τώρα ζω εν σαρκεί ζω εν τη πίστη του Υιού του Θεού όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού>> (Γαλατ. 2-20).

Είναι όμως εντελώς αδύνατο να ενεργοποιηθεί και να ενεργεί μέσα μας ο Χριστός αν λείπει ο πνευματικός αγώνας που επικεντρώνεται στο Μυστήριο της εξομολογήσεως. Την εξομολόγηση μάλιστα έχει περισσότερο ανάγκη ο άνθρωπος της εποχής μας με το τρομερό υπαρξιακό του χάος. Το άγχος και την εσωτερική του διάσπαση ο οποίος ζει όχι μόνο μια νέα βαβελική έπαρση, αλλά και την βαβελική σύγχυση στην πληρότητας της. Με αποτέλεσμα να καταφεύγει για την απελευθέρωση και ζωογόνηση του στον ψυχαναλυτή. Που όσες επιστημονικές περγαμηνές και να διαθέσει ή όσο κατανόηση και αν δείχνει, δεν μπορεί να εισχωρήσει στα βάθη της ψυχής και να αγγίζει το κέντρο της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η δια του πνευματικού μεταδιδόμενη χάρη.

Αυτά έλεγε ο Σεβασμιότατος Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ως Αρχιμανδρίτης πριν του δοθεί το αξίωμα του Επισκόπου. Τα ερωτήματα πολλά. Προσωπικό μου συμπέρασμα, τα κριτήρια που επιλέγονται οι Ιεράρχες μας δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της αποστολής τους. Η ομολογία του Σεβασμιότατου Ιερόθεου Βλάχου ότι ενώ δεν έχουν κατανοήσει τα Θεία Μυστήρια, τους αναθέτονται καθήκοντα Επισκόπου, πως είναι να μεταδώσουν σε άλλους αφού δεν είναι φορείς Θείας Χάρης αλλά αχθοφόροι;

Δόξα τη ση θεϊκή εργασία. Δόξα τη ση πανεπλήρω προνοία.

Συνέχεια στο επόμενο.