ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΟΡΓΑΝΟ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ Ή ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ; (ΜΕΡΟΣ Β')

1

Παπάδες και ψάλτες το καλοκαίρι λένε: "Να τα πούμε γρήγορα, να μην πιάσει ζέστη.” και να δίνουν αντίδωρο χωρίς άμφια. "Το χειμώνα να τα πούμε γρήγορα γιατί κάνει κρύο.” Άλλοι παριστάνουν τον τελάλη και άλλοι μιλούν και ακούν μόνο αυτοί. Σε ποια Εκκλησία να πας; Όχι σεβαστοί Ιερωμένοι αυτό έχει ξεπεράσει κάθε όριο, δεν μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε και όπως το θέλετε. Δεν αρμόζει αυτή η εικόνα στην ορθόδοξη Εκκλησία. Αξίζει κάτι καλύτερο.

Ο κάθε Ιερωμένος όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία λατρεία πρέπει να αισθάνεται ψυχαναγκασμένος ότι αυτό που θα τελέσει θα το τελέσει τέλεια. Έχει χρέος να θυμάται ότι δεν είναι μόνος του. Έχει χρέος να έχει επικοινωνία με το όλο εκκλησίασμα και ο λόγος του να είναι αργός, καθαρός & να ακούγεται απ' όλους, καθώς και οι ψάλτες.

Για την ιστορία θα υπενθυμίσω ότι όταν ο Κωνσταντίνος Σημίτης, ως Πρωθυπουργός της χώρας είχε πάει επίσημη επίσκεψη στην Κίνα, τον πήγαν για ξενάγηση σε έναν παλιό ιστορικό Ναό τους. Ο υπεύθυνος του Ναού, τον σταμάτησε στην είσοδο και απαίτησε από τον Έλληνα Πρωθυπουργό να βγάλει τα παπούτσια του για να του επιτρέψει να μπει στον Ναό. Ίσως να είναι ωφέλιμο οι Ιερωμένοι να κάνουν μια επίσκεψη στα κέντρα λατρείας άλλων δοξασιών εδώ στην Ελλάδα για να δουν την τάξη, το σεβασμό και την ευλάβεια που υπάρχει και προς το χώρο και προς τον διπλανό. Στο όνομα του χρήματος έχουμε μετατρέψει αρκετούς ναούς σε μουσεία, σε είδος προς επίδειξη.

Δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μου η εικόνα που είδα καθώς και η ντροπή που ένιωσα απ' αυτό που θα περιγράψω. Στον τόπο μου υπάρχει μια ιστορική Μονή που τιμά την Μεταμόρφωση του Σωτήρος, οι ντόπιοι την προσφωνούν ο "Υψηλός”. Στην εορτή του, στις 6 Αυγούστου γίνεται εξαήμερο προσκύνημα που αποκορυφώνεται με πανηγυρική λειτουργία. Πριν από μερικά χρόνια πήγα να συμμετέχω σ' αυτή τη θεία λατρεία. Ακριβώς τη στιγμή που ο Ιερέας έβγαινε με τ' Άγια για την μεγάλη είσοδο εισέβαλε μέσα στο Ναό μια ομάδα τριάντα περίπου ατόμων, ξεβράκωτοι, με έναν ξεναγό που απαίτησε να κάνουμε ησυχία για v' ακούγεται η περιγραφή που θα έκανε. Είναι ένα σύνηθες φαινόμενο αυτή η κατάντια μας. Θρησκευτικό τουρισμό θέλουμε. Μπράβο μας.

Όταν πριν χρόνια το Οικουμενικό Πατριαρχείο είχε έρθει σε σύγκρουση με τον Μακαριστό Χριστόδουλο, σε συνέντευξή του προς τον τύπο ο Πατριάρχης είχε πει ότι έχει στην φαρέτρα του ράμματα για πολλούς. Αν κι έγιναν προσπάθειες να αποσιωπηθεί, παρασκηνιακά το εν λόγω γεγονός, ήταν θέμα συζήτησης για πολύ καιρό. Τα συμπεράσματα πολλά, τα σχόλια πλούσια. Όλοι περιμέναμε ότι ο Πατριάρχης κάποια στιγμή θα δικαιολογούσε το λόγο του. Πέρασαν χρόνια, τα ερωτήματα όμως παραμένουν. Σε κοινό ανακοινωθέν από τη σύναξη των προκαθήμενων των Ορθόδοξων Εκκλησιών στο Φανάρι από τις 10 έως τις 12 Οκτωβρίου 2008 αναφέρεται ότι εντός του 2009 θα πραγματοποιηθεί Πανορθόδοξη Διάσκεψη για την επίλυση των προβλημάτων και δημιουργία επιτροπής για το θέμα της βιοηθικής (Μεταμοσχεύσεις). Τώρα είμαστε στο 2014. Απάντηση σ' αυτό το τεράστιο πρόβλημα που ταλανίζει το πλήρωμα είκοσι και πλέον χρόνια δεν έχουμε πάρει. οι πιστοί που περιμένουν καρτερικά την απόφαση της Εκκλησίας κατηγορούνται για έλλειψη αγάπης.

Σε εκπομπή της ΝΕΤ 2 στις 18-11-2010 στην εκπομπή «Προσωπικά» με την Κυρία Κατρίτση και θέμα «Μεταμοσχεύσεις» συμμετείχε ο Πατήρ Δαμασκηνός, μέλος της αδελφότητας της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, ο οποίος έχει λάβει μόσχευμα. Ο Πατήρ Δαμασκηνός με μεγάλη άνεση κατηγόρησε όλους όσους έχουν επιφυλάξεις γι αυτό το θέμα και καταλήγοντας είπε ότι όσοι δεν έχουν γίνει δωρητές οργάνων δεν έχουν αγάπη μέσα τους. Θα ήθελα να μάθω το εξής: «Αυτός που έχει περισσεύματα αγάπης πάνω από τις αρχές της Εκκλησίας, ποιο από τα διπλά του όργανα έχει δώσει;». Πόσο εύκολο είναι να λέμε ανέξοδα σε άλλους "δώστε”. Το θέμα αυτό βρίσκεται πολλά χρόνια σε εκκρεμότητα, οι άνθρωποι έχουν κουραστεί και πολλές φορές ενεργούν τόσο σπασμωδικά που φτάνουν σε αθέμιτες πράξεις. Η απάντηση είναι απλή. Υπάρχει εγκεφαλικός θάνατος, τον αποδέχεται η Εκκλησία με ένα «ναι» ή ένα «όχι» λύνεται το πρόβλημα. Πείτε τι λέει η Εκκλησία ως οφείλετε, η απάντηση σας όμως δεν πρέπει να βασίζεται στην προσωπική σας θέση αλλά στη θέση της Εκκλησίας. Τη θέση της Εκκλησίας την ξέρετε, γιατί δεν την λέτε; Τι σας κωλύει;

2

Στην περίπτωση του Μακαριστού Χριστόδουλου αρκετοί πιστοί παρασυρόμενοι από τον συναισθηματισμό τους προσεύχονταν να πάθει κάποιος κακό για να βρεθεί μόσχευμα για τον Μακαριστό Χριστόδουλο. Ως κι αγρυπνίες είχαν οργανωθεί. Και δεν ζητούσαν να γίνει καλά με την παρέμβαση της Θείας Χάρης αλλά ζήταγαν από το Θεό μόσχευμα. Αν θυμάμαι καλά σε εκπομπή της κυρίας Στεφανίδου πριν δύο περίπου χρόνια παρουσιάστηκαν οι γονείς ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού που από κάποιο δυσάρεστο συμβάν είχε υποστεί ολική τύφλωση. Οι γονείς είπαν ότι προσεύχονται να βρεθεί μόσχευμα. Για να βρεθεί μόσχευμα, κάποιος άλλος συνάνθρωπος θα πρέπει να πάθει κακό. Θεμιτό το ενδιαφέρον των γονέων για τη βελτίωση της υγείας του παιδιού τους. Γιατί ζητούσαν την επίλυση του προβλήματος τους μέσα από οδυνηρές συνέπειες κάποιου άλλου συνανθρώπου; Αυτό είναι χριστιανικό; Υπάρχουν πάρα πολλά παρόμοια προβλήματα κι όλοι αυτοί προσεύχονται να τους δώσει ο Θεός μόσχευμα. Γιατί εμπλέκουν τον Θεό; Είναι κι αυτό καρπός της κατήχησης και της χριστιανικής παιδείας που τους έχει μεταδοθεί;

Όταν ο Ιησούς ρωτήθηκε για τον τυφλό ποιος αμάρτησε. Απάντησε: "ούτε αυτός ούτε οι γονείς του. Αυτό έγινε για να φανερωθεί η δόξα του Θεού". Αν οι γονείς αυτού του παιδιού είχαν γνώση για την πνευματική διάσταση στο Λόγο του Ιησού, θα αντιμετώπιζαν πολύ διαφορετικά το πρόβλημα τους. Άγιος γέροντας της εποχής μας είπε ότι περισσότερο ωφελήθηκε από τον πόνο της ασθένειας παρά από την άσκηση.

Στις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας η Εκκλησία λέει: «δώσε Κύριε τοις ενδόξεις της γης κακά, δώσε αυτής κακά τρεις φορές». Αυτό είναι από τον Ησαΐα. H Εκκλησία έχει με κάποιους προηγούμενα; Ο Θεός πράγματι μισεί κάποια κατηγορία ανθρώπων; Εξηγήστε στο Λαό γιατί συμβαίνει αυτό, μεταδώστε στο Λαό ότι αν αυτό που θεωρούμε καταστροφή το αποδεχτούμε με πίστη και καρτερία, σαν να προσφέρουμε υπηρεσία στο Θεό τότε αυτό το κακό θα μετατραπεί σε ευλογία. Το αν κάτι είναι καταστροφή ή ευλογία, αυτό εξαρτάται από το πώς θα το χειριστούμε εμείς. Όπως την ευλογία μπορούμε να την μετατρέψουμε σε κατάρα, το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και με την κατάρα, να την μετατρέψουμε σε ευλογία. Αρκεί να έχουμε την κατάλληλη παιδεία.

Οι τρεις παίδες στην κάμινο δεν ένιωθαν τη λάβα της φωτιάς γιατί το αποδέχτηκαν στ' όνομα του Θεού και πίστευαν ότι ο Θεός θα είναι μαζί τους. Και ήταν μαζί τους ο Θεός και ο πόνος μετατράπηκε σε αναψυχή. Αυτοί που είναι ταγμένοι να μεταδώσουν τη γνώση και την παιδεία της Εκκλησίας, το ύψιστο αυτό λειτούργημα το έχουν αναθέσει στην Πολιτεία. Διαφωνώ σε πάρα πολλά με την Κυρία Ρεπούση. Συμφωνώ όμως απόλυτα στο ότι το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία δεν προσφέρει τίποτα στα παιδιά. Κι αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Το ομολογεί το αποτέλεσμα. Ένα μεγάλο ποσοστό των νέων παιδιών, βλέπουν τους Ιερωμένους στο δρόμο και τους μουτζώνουν. Αυτό το γνωρίζετε και το απωσιωπείτε. Και το πιστώνετε στον εαυτό σας ως ανωτερότητα. Σεβαστοί μου Πατέρες, βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας πω με πόνο ψυχής ότι τα περί ανωτερότητας και τα περί υπεράνω υποψίας, δυστυχώς έχουν απολεσθεί προ πολλών ετών. Η μη αντιμετώπιση του φαινομένου οφείλεται σε αδυναμία και ίσως και ενοχή. Αλλά όπως και να έχει, το ότι κάποιοι έχουν γίνει το αίτιο στο πρόσωπο τους να χλευάζεται ο Θεός και να γίνονται περίγελος τα ιερά και τα όσια του Λαού του Θεού δεν σας απασχολεί. Εκ της Θέσεως σας, έχετε χρέος να το αντιμετωπίσετε. Κυκλοφορούν πολλά ράσα χωρίς ορθόδοξο περιεχόμενο, μαζέψτε τα.

Συνηθίζεται στα αγγελιόσημα των κηδειών να συνοδεύονται από τις εικόνες του Ιησού ή της Παναγίας μας. Αυτά τα χαρτιά πέφτουν στο δρόμο, πατιόνται και καταλήγουν στα σκουπίδια. Στα κεριά που χρησιμοποιούνται στα νεκροταφεία έχουν επικολλημένη εικόνα του Κυρίου ή της Παναγίας μας. Αυτά καταλήγουν στα σκουπίδια. Αυτό γίνεται για αρκετά χρόνια, την βλέπετε αυτή την ντροπή και παρακολουθείτε αδιάφοροι. Στις εορτές των Αγίων μας και της Παναγίας μας, για να τους τιμήσουμε με ιδιαίτερο τρόπο τους κρεμάμε στα τρίστρατα σαν να είναι κοινοί εγκληματίες να διαφημίζουν ψητά αρνιά και κοκορέτσια. Σταματούν οι ξένοι επισκέπτες και τα φωτογραφίζουν. Τα βλέπουν οι ετερόδοξοι και μας κοροϊδεύουν, γελάνε μαζί μας. Παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κατά την περιφορά του επιταφίου της ταυτόχρονα σε πολλά προαύλια Ναών ψήνονται σουβλάκια. Κατά τα' άλλα ο πολιτισμός μας και ο εκσυγχρονισμός μας να 'ναι καλά. Στ' όνομα του κέρδους ξεφτιλίζουμε τα σεβάσματά μας και την πίστη μας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μπράβο μας, το καταφέραμε και αυτό.

3

Πριν από μερικά χρόνια η Αστυνομία εξάρθρωσε μια σπείρα παρανόμων, ανάμεσα τους ήταν και δύο Ιερωμένοι. Προς τιμή του, ο τότε Μητροπολίτης Μακαριστός Τιμόθεος τους παρέπεμψε στην Ιερά Σύνοδο και αποφασίστηκε η καθαίρεση τους. Ένα από τα μέλη της Ιεράς Συνόδου ζήτησε την ανάκληση της ποινής λέγοντας: «Κι αν τους καθαιρέσετε εγώ θα τους χρίσω ξανά και θα τους πάρω στη Μητρόπολη μου». Κι έτσι έγινε. Ποιος ο ρόλος και το κύρος της Ιεράς Συνόδου όταν ο ένας καπελώνει όλους τους άλλους; Κάτοικος κοντινού χωριού που δεν είχε καμία σχέση με την Εκκλησία, μένοντας το χωριό του χωρίς Ιερέα, αναγγέλλει τη χειροτονία του. Όλο το χωριό ήταν αντίθετο. Συγκροτήθηκε μια επιτροπή στην οποία συμμετείχε και ο πατέρας του υποψηφίου. Επισκέφτηκαν τον Μητροπολίτη και του είπαν τους λόγους για τους οποίους το συγκεκριμένο άτομο δεν πρέπει να γίνει Ιερέας. Ο Μητροπολίτης τους καθησύχασε κι έφυγαν ικανοποιημένοι. Μετά από λίγες μέρες ο Μητροπολίτης πήρε τον υποψήφιο κρυφά, πήγαν σε άλλο χωριό και τον έχρισε Ιερέα. Έγγαμος Ιερέας πατέρας παιδιών αποσχηματίζεται μόνος, εγκαταλείπει την οικογένεια του και την ενορία του, πήρε την ερωμένη του κι έφυγε. Επιστρέφει μετά από κάποιο διάστημα, παραπέμπεται στην Ιερά Σύνοδο κι αποφασίζεται η καθαίρεση του. Μεγαλόψυχος Ιεράρχης ζήτησε την αναστολή της ποινής και τον πήρε στην Μητρόπολη του και εκτελεί χρέη Ιερέα. Για ποια Αγιότητα μιλάμε; Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι πιστοί στην Ιερά Σύνοδο ότι διαφυλάττει και περιφρουρεί την Αγιότητα του οργάνου και την πίστη; Ποιά εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν οι πιστοί στους κατά τόπους Μητροπολίτες για την ακεραιότητα τους και στο ότι διατηρούν την πίστη ανόθευτη;

Από τον πολιτικό χώρο ακούμε πάρα πολλά σπουδαία και μεγάλα λόγια, δυστυχώς ακούγονται από πολύ μικρά και άδεια αναστήματα. Γιατί το απαιτεί η Δημοκρατία. Στον χώρο της Ιεραρχίας ποιος το απαιτεί; Τον Φεβρουάριο του 2011 ο Αρχιεπίσκοπος σε συνέντευξη του στον κύριο Νικόλαο Χατζηνικολάου είπε με πολύ άνεση ότι η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μιλάει στο λαό με ξύλινο λόγο (Κανάλι "Alter"). Τον Νοέμβριο του 2012 ο Αρχιεπίσκοπος στον κύριο Γεώργιο Αυτιά επαναλαμβάνει με την ίδια άνεση ότι η ΕΚΚΛΗΣΙΑ μιλάει με ξύλινο λόγο.

H Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει ξύλινο λόγο.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Λόγο Αληθείας.

H Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Λόγο παρηγοριάς.

H Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Λόγο Αγάπης.

H Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Λόγο Ελπίδας.

H Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Λόγο Αναστάσιμο.

H Ορθόδοξη Εκκλησία έχει πολλούς λόγους.

Δεν έχει ξύλινο λόγο σε καμία περίπτωση.

Το αν κάποιοι για να καλύψουν την πνευματική τους ένδεια και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους για τη θέση που απόκτησαν χρησιμοποιούν ξύλινο λόγο, αυτοί δεν έχουν θέση στο διακόνημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ουδείς σε όποια θέση κι αν βρίσκεται δεν δικαιούται τα προσωπικά του ανομήματα να τα χρεώνει στην Εκκλησία. Ουδείς απ' όποια θέση κι αν βρίσκεται δεν δικαιούται να κάνει την Εκκλησία φιλοδώρημα. Για το φαινόμενο και τη διατήρηση του ευθύνεται ο εκφυλισμός των αξιών και η πνευματική χαλάρωση. H Ιερά Σύνοδος είναι το μόνο όργανο που μπορεί να το ανατρέψει.

Επιστρέφοντας από την Αμερική, αρχές καλοκαιριού 2013, ο Αρχιεπίσκοπος εξέδωσε μια εγκύκλιο που ζητάει να μην χτυπάνε οι καμπάνες την Κυριακή. Αυτό περιμένει μια απάντηση, γιατί; Τι άλλαξε; Ποιος το ζήτησε και ποιος το αποφάσισε; Τι είναι τελικά οι πιστοί, άλογα όντα που τρώνε άχυρα, όπως τα ζώα στο παχνί;

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος Β' στον εναρκτήριο λόγο του στην ενθρόνιση του ως Αρχιεπίσκοπος της ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είχε πει ότι η πρώτη του προτεραιότητα θα ήταν ν' αλλάξει το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας. Τα χρόνια περνούν, κι όλα παραμένουν ίδια. Τι έγινε; Άλλαξε γνώμη ή δεν τον αφήνουν κάποιοι;

Άξιος του ιερατικού διακονήματος είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε τις προϋποθέσεις εκείνες που μπορούν να επιτρέψουν να δημιουργηθεί μέσα του ο θαυμαστός πνευματικός Ναός του Θεού, τα αχειροποίητα Άγια των Αγίων. Εκεί θα χειροτονήσει το Άγιον Πνεύμα τον Ιερέα ή τον Αρχιερέα. Για να κατέλθει να τελέσουν μαζί την εν πνεύματι και αληθεία λατρεία του Θεού, τότε και μόνο τότε θα καταλάβει εμπειρικά τι εννοεί η Αγία Γραφή με τα λόγια «θα κατοικώ και θα περιπατώ μέσα τους, θα είμαι o Θεός τους και αυτοί θα είναι ο λαός μου» (Β. Κορινθ. 6-16).

Αυτό ισχύει για όλους μας κι όχι μόνο για τους Ιερωμένους. Και όποιος έχει το Θεό μέσα του, έχει τα πάντα. Τότε θα φλέγεται από την επιθυμία και την ανάγκη να μεταδώσει στο ποίμνιο του αυτά που ζει. Διαφορετικά θα μεταδίδει ξύλινο λόγο.

4

Δεν ξέρω για ποιο λόγο οι εκλέκτορες των νέων επισκόπων δεν λαμβάνουν υπόψη τους το βασικό κριτήριο που προανέφερα. H απόρριψη αυτού του κριτηρίου αν και είναι το πιο βασικό δεν υπολογίζεται εδώ και αρκετά χρόνια πριν. Έτσι κατά καιρούς ξεπρόβαλαν άνθρωποι με χαλασμένο πνευματικό αισθητήριο. Χωρίς την εμπειρία της κάθαρσης και χωρίς κοινωνία στη διδασκαλία και στο βίωμα των προκατόχων τους και των Αγίων Αποστόλων, ανέβηκαν αδίστακτα τα σκαλοπάτια του επισκοπικού θρόνου και απαίτησαν από το Λαό του Θεού να τους αγαπήσει και να τους τιμήσει σαν επισκόπους και σαν πατέρες ενώ αυτοί αντιμετώπιζαν το λαό σαν εργαλείο στις προσωπικές τους επιδιώξεις. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που η ποιμαντική ράβδος από ομπρέλα στοργής, αγάπης και απάνεμο λιμάνι μετατράπηκε σε ράβδο «δυνάστης». Ο Λαός του Θεού, το πιστό πλήρωμα κατάπινε την πίκρα του αδιαμαρτύρητα. Αλλά δεν υπέκυψε. Δεν τους αγάπησε και δεν τους άνοιξε ποτέ την καρδιά του. H ιεροσύνη δεν είναι δικαίωμα ούτε διανέμει εξουσίες. Στην απεραντοσύνη της αβύσσου του ορατού και αοράτου κόσμου το μεγαλύτερο δώρο του πνεύματος προς το πλήρωμα της Εκκλησίας είναι η ελευθερία που προϋποθέτει στη ζωή της Εκκλησίας ένα ξεπέρασμα κάθε εξουσιαστικής αρχής. Η μόνη εξουσία που αναγνωρίζει η Εκκλησία είναι η εξουσία της αγάπης. Είναι το χάρισμα της πατρικής στοργής που κάθε επίσκοπος πρέπει να έχει και να είναι ως μια ολόφωτη λαμπάδα κρεμάμενη επάνω στο σταυρό. Οι επίσκοποι δεν κυβερνούν, δεν διοικούν αλλά κατευθύνουν, διευθύνουν, ολοκληρώνουν και οδηγούν το Λαό του Θεού στη γη της επαγγελίας. Σύμφωνα με τα ευαγγέλια και το έργο των Αγίων Αποστόλων που είναι οι άμεσοι συνεχιστές της διδασκαλίας του Ιδίου του ιδρυτή της Εκκλησίας. Το κέντρο του ενδιαφέροντος εστιάζεται στη σωτηρία των ψυχών του ανθρώπινου γένους. Κάθε τοπική Εκκλησία είναι κατακόρυφα η Εκκλησία του Χριστού. Και κάθε επίσκοπος δεν είναι ποτέ επίσκοπος ενός μέρους ή μιας εθνικής Εκκλησίας αλλά επίσκοπος όλης της Εκκλησίας του Χριστού. Η γεωγραφική έκταση της δικαιοδοτικής περιοχής που είναι εντοπισμένη για τον κάθε επίσκοπο δεν επηρεάζει την ολότητα του ενός και μόνο σώματος. H Εκκλησία δεν είναι το άθροισμα των τοπικών εκκλησιών. H Εκκλησία δεν διαιρείται όπως δεν μπορεί ποτέ να τεμαχιστεί η θεία παρουσία.

Η ενότητα της Εκκλησίας συντελείται με την κατηγορία της κοινότητας του ισοδύναμου και ομοούσιου των μελών της κατά το πρότυπο της Αγίας Τριάδας. Η Σύνοδος είναι η περιφρούρηση και η εγγύηση για τη γνήσια και ανόθευτη αλήθεια και ότι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού και οι αρχές της Εκκλησίας μεταβιβάζονται στο πλήρωμα χωρίς να έχει μετατεθεί ούτε ένα «γιώτα». H Σύνοδος δεν φτιάχνει πατέρες αλλά αποτελείται από πατέρες. Ο Θεός κατά την αποκάλυψη του απευθύνεται όχι στην τοπική αρχή της αντιπροσωπεύσεως αλλά στην ιδιότητα της Συνόδου ως Αγάπη. Γι αυτό η Σύνοδος είναι το όργανο των δογματικών αποφάσεων. Η επίκλησης της ενότητας ανάγεται στην μοναρχική αρχή του πατρός, πηγή της Τριαδικής Ενότητας είναι η ζωή του Θεού μέσα στον άνθρωπο όπως η φύση δεν μπορεί να εντοπισθεί αλλά διαποτίζει όλα τα μέλη του ανθρώπου έτσι και o Θεός στις σχέσεις του με τους ανθρώπους διαποτίζει το παν. Αλλά δεν βρίσκεται περισσότερο μέσα σε έναν Πατριάρχη απ' ότι μέσα σε έναν απλό πιστό. H παρουσία του Θεού βρίσκεται μέσα στον αγαπητικό δεσμό που μεταβάλλει το πλήθος σε Σώμα Χριστού και όχι στον τίτλο ή το διακόνημα. Αυτό ακριβώς το θαύμα της θείας φιλανθρωπίας αποτελεί το βάθρο της Συνοδικής δομής της Ορθοδοξίας. Ο Χριστός κυβερνά πάντα την Εκκλησία και όλες οι δογματικές αποφάσεις εμπνέονται άμεσα από το Άγιο Πνεύμα. «Έδωξε γαρ τω Αγίω πνεύματι και ημίν» εξαγγέλλει η Αποστολική Σύνοδος των Ιεροσολύμων και ο λόγος αυτός έγινε ο ιερός τύπος όλων των Συνόδων. Όλοι οι επίσκοποι ως προς την επισκοπική χάρη είναι ίσοι, γι αυτό αποκλείεται οποιαδήποτε έννοια υπερεπισκόπου. Το επισκοπικό φορτίο είναι ένα και δεν μοιράζεται μεταξύ των επισκόπων, αλλά ο κάθε επίσκοπος το κρατά ολόκληρο. Κάθε επισκοπική εξουσία πνευματικής διαχείρισης πηγάζει μέσα από την Εκκλησία, ασκείται πάντα μέσα στην Εκκλησία με την Εκκλησία. Ποτέ πάνω από την Εκκλησία ή πάνω στην Εκκλησία. Διαφορετικά ο οργανισμός της αγάπης μεταβάλλεται σε κοινωνία νομική, κληροκρατική, διαιρεί το σώμα και δεν το κρατά ενωμένο.

Τα μέλη της κάθε Συνόδου οφείλουν κι έχουν χρέος να συνέρχονται (εκτός θείας λειτουργίας) σε συνάξεις με το λαό του Θεού και να αναβιβάζουν στο μέγιστο την επικοινωνία των ατόμων που αποτελούν το σύνδεσμο με το Θεό.

Όλο το επί γης έργο του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού με αποκορύφωμα τη Σταύρωση του και οι μετέπειτα δογματικοί αγώνες των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων δεν έγιναν για να υπερασπιστούν μια θεωρητική διανοητική γνώση. Έγιναν για να καθιερώσουν το δρόμο της ενώσεως του ανθρώπου με το Θεό. Αυτόν το δρόμο έχουν αναλάβει με δική τους ελεύθερη βούληση να τον δείξουν στους «αγαπώντας» τον Θεό. Οι Ιερωμένοι αυτό και μόνο αυτό το ύψιστο καθήκον έχουν χρέος να επιτελούν. Οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα τους θέτει εκτός αποστολής. Οι Ιερωμένοι δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι όσοι ξέφυγαν απ' αυτή τη γραμμή και ασχολήθηκαν με άλλα έπεσαν στη σκιά κι έχασαν τον εαυτό τους. Ο κάθε ιερωμένος είναι υποχρεωμένος την οποιαδήποτε ενέργεια του να την «εκκλησιοποιεί», διαφορετικά θέτει μόνος του τον εαυτό του εκτός Εκκλησίας. Ο ιερωμένος που δεν εξαντλεί όλες του τις δυνάμεις στην καθημερινότητα του, στο να μεταλαμπαδεύει τις πανανθρώπινες αιώνιες αξίες είναι σαν να αρνείται τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. Βαρύ και δύσκολο το έργο, ελκυστικό να το βλέπεις απ' έξω αλλά οδυνηρό όταν το αναλαμβάνει κάποιος χωρίς να έχει τα απαιτούμενα προσόντα και την κατάλληλη παιδεία. Είναι αθωράκιστος και απροστάτευτος από τα πάντα και χωρίς την προστασία που απαιτεί η αποστολή του. Ο Απόστολος Παύλος είπε: «η πάλη δεν είναι με σάρκα και αίμα αλλά με τις σκοτεινές πνευματικές δυνάμεις του σύμπαντος κόσμου».

Τους Αγγέλους δεν τους κάνει Αγγέλους η μορφή τους ούτε η ενδυμασία τους, αλλά η προσήλωση σε αυτό που κάνουν γιατί γνωρίζουν ότι είναι το προαπαιτούμενο για την επιτυχία της αποστολής τους αλλά και για να βρίσκονται υπό την προστασία της Θείας Χάρης.

5

Η Εκκλησία βασικά λειτουργεί στη βάση μιας πνευματικής νομοτέλειας από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς. Επιτρέψτε μου εδώ να κάνω μια αναφορά σε δυο προσωπικότητες της Ιεροσύνης που έζησαν σε πολύ διαφορετικές εποχές και συνθήκες αλλά είχαν τον ίδιο σκοπό: να υπηρετήσουν με εντιμότητα το λαό του Θεού. Θα φροντίσω να είμαι σύντομος όσο γίνεται. Στη συνέχεια θα καταλάβετε γιατί κάνω αυτή την αναφορά.

Ο πρώτος είναι ο Ιερός Χρυσόστομος και ο δεύτερος ο σεβαστός Πατέρας Πηρουνάκης. Αυτός που αποφασίζει να λάβει την επίθεση των χειρών των επισκόπων κατά την χειροτονία πρέπει να έχει βαθιά συναίσθηση ότι δεν αποτελεί η πράξη αυτή μόνο εγγύηση της Αποστολικής διαδοχής αλλά χρέος για ενεργό συμμετοχή εις την πορεία της μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας έως τα έσχατα της γης. Ο Ιερός Χρυσόστομος με εργαλείο την περίθαλψη των αναξιοπαθούντων και την φιλανθρωπία (με τον ορισμό που δίνει η Εκκλησία και όχι τον ορισμό που δίνει ο κόσμος) είχε κατορθώσει να κυριαρχεί η πνευματική ζωή στην Αντιόχεια. Όταν ανήλθε στο θρόνο της Βασιλεύουσας το πρώτο του μέλημα υπήρξε η αποκατάσταση της γνήσιας χριστιανικής πίστης. Επιχείρησε την ανακαίνιση και αναμόρφωση των ηθών και τον τρόπο ζωής σύμφωνα με τις αρχές του Ευαγγελίου κι έκανε κάθαρση του Κλήρου από ανάξιους και φαύλους κληρικούς. Καταδίκασε τη φαυλότητα των ισχυρών και αγωνίστηκε για τον καθορισμό νέων σχέσεων μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αγωνίστηκε για το σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ουδείς άλλος μπόρεσε να διεγείρει στις καρδιές των ανθρώπων τις αρετές της φιλανθρωπίας, πείθοντας όλους ότι ο διπλανός δεν είναι απλός αδελφός αλλά κομμάτι του εαυτού τους με όρους της Εκκλησίας και όχι του κόσμου. (Η διαφορά που υπάρχει μεταξύ φιλανθρωπίας της Εκκλησίας και αυτής του κόσμου είναι ότι για την Εκκλησία απαιτείται παρουσία προσώπου με ονοματεπώνυμο, σφραγίδα προέλευσης και αποστολής σε συγκεκριμένο πρόσωπο και όχι στη λαϊκή μάζα. Στον κόσμο τη φιλανθρωπία την στέλνεις με το ταχυδρομείο).

Ο Ιερός Χρυσόστομος πάνω απ' όλα κράταγε ψιλά τη σημαία του πνεύματος. Αγαπούσε με πάθος τη μεταλαμπάδευση των θείων αξιών και φύλαγε ως κόρη οφθαλμού τους αδελφικούς χριστιανικούς δεσμούς στο πλήρωμα της Εκκλησίας, χωρίς να παραμελεί το φιλανθρωπικό έργο και χωρίς να παύει να επουλώνει τις πληγές των ανθρώπων όλων των κοινωνικών και οικονομικών επιπέδων. Την φιλανθρωπία του δεν την περιόριζε σε ένα πιάτο φαΐ αλλά σε όλες τις ανθρώπινες ανάγκες. Μπορεί κάποιος να μην έχει την ανάγκη του φαγητού αλλά να έχει ανάγκη κάτι άλλο που είναι εξίσου αναγκαίο για την επιβίωση. Πίστευε σε αυτό που είπε ο Κύριος: «Ο άνθρωπος δεν θέλει να ζήσει μόνο με άρτο αλλά με παν ρήμα εξερχόμενο εκ στόματος δημιουργού». Έχοντας βαθιά συνείδηση του ηγέτη της Εκκλησίας του Χριστού ησθάνετο αγάπη όχι μόνο για τους αυλικούς του διότι αυλικούς δεν είχε, όχι μόνο για το ποίμνιο του αλλά για όλη την δημιουργία και όλους τους ανθρώπους. Θεωρούσε τον εαυτό του άπατωρ, άμητωρ, άπατρις και αγενεολόγητο. Θεωρούσε ότι ανήκε στο Ιερατείο της τάξεως Μελχισεδέκ.

Ο Θείος λόγος του που ενισχυόταν από τον ενάρετο βίο του, ομολογούσαν και ομολογούν και στις μέρες μας ότι επρόκειτο για μια υπέροχη προσωπικότητα με ηθική ακεραιότητα που μαρτυρούσε την μεγαλοπρέπεια του ανδρός και ποιμένα που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο χρυσός κώδικας ηθικών διδαγμάτων του Χριστιανισμού. Ατρόμητος έναντι των ισχυρών του κόσμου, ουδέποτε τους πρόσφερε λιβάνι ή κολακείες. Ουδέποτε στάθηκε δίπλα τους για v' αναδειχθεί ή να αντλήσει κοσμική προβολή. Ουδέποτε έκρυψε τη γλώσσα της αλήθειας. Προτίμησε την εξορία και στο να γίνει μάρτυρας χριστιανικών αρχών από το να συμβιβαστεί. Έχασε τον κόσμο και κέρδισε την Αιωνιότητα. Κι αυτός άνθρωπος ήταν όπως όλοι μας. Αλλά φρόντισε να μην έχει χρέη έναντι των κρατούντων του κόσμου. Πίστευε ότι υπηρετούσε έναν Θεό τέλειο και όχι ένα Θεό λάθος. Ένοιωθε ότι όφειλε τη ζωή του, την ψυχή του, το είναι του όλο στο ποίμνιο του σύμφωνα με αυτό που όρισε ο ιδρυτής της Εκκλησίας μας. Τα όσα αναφέρω για τον Ιερό Χρυσόστομο είναι προσωπικό μου συμπέρασμα, μέσα από αναφορές στη βιβλιογραφία της Εκκλησίας και το προσωπικό του συγγραφικό έργο.

6

Τον σεβαστό Πατέρα Πηρουνάκη δεν είχα την ευλογία να τον γνωρίσω προσωπικά. Θα αναφερθώ σε ομολογίες ανθρώπων που είχαν την ευλογία να τον είχαν ποιμένα. Όταν διορίστηκε εφημέριος στο Πέραμα το 1949, ήταν μια χρονική περίοδος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πιο δύσκολη περίοδος αυτής της περιοχής. Ο κουρνιαχτός του εμφυλίου ακόμα δεν είχε καταλαγιάσει. Ακόμα αναδυόταν η μυρωδιά του ανθρώπινου αίματος. Ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές ήταν στο αποκορύφωμα τους. Τα μίση και τα πάθη βασίλευαν όπως βασίλευαν και πολλά άλλα, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση, αρρώστια, ανθρώπινη εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα. Ο αγώνας για την επιβίωση αμείλικτος. Όλα όσα ανέφερα δεν ήταν απλά κάποια μεμονωμένα περιστατικά, ήταν μια γενικότητα, δεν ήταν ταμπέλες. Ήταν ανθρώπινες υπάρξεις χωριστά και μόνες τους, που έπρεπε να εναντιωθούν σε οτιδήποτε άλλο από αυτό που ήταν αυτοί για να επιβιώσουν. Ο Πατέρας Πηρουνάκης όλ' αυτά έβαλε σκοπό να τα ενώσει κάτω από την ομπρέλα της Εκκλησίας. Και το πέτυχε γιατί έπνιξε το εγώ του. Δέχτηκε πολλές προσβολές και πολλές ταπεινώσεις. Μένοντας όμως σταθερός στο στόχο του, ο χρόνος τον δικαίωσε. Όσοι τον πρόσβαλαν, όσοι τον ταπείνωσαν, του έβαλαν μετάνοια. Όλοι μικροί και μεγάλοι τον αποκαλούσαν Πατέρα, όχι Πάτερ. Και το ένιωθαν. Όλοι είχαν τη βεβαιότητα πως ό,τι κι αν συμβεί δεν θα ήταν μόνοι. Ανέπτυξε μέσα στο ποίμνιο του το αίσθημα της αδελφοσύνης, φρόντισε από τις πρώτες ημέρες της διακονίας του να επισκεφτεί όλα τα σπίτια, άκουγε και δεν μίλαγε. Μετά τους κάλεσε όλους σε σύναξη, τους μίλησε για τις ανάγκες και τα προβλήματα που υπήρχαν. Και τους κάλεσε να αφήσουν τις διαφορές τους έξω από την ενορία και v' απλώσουν ο ένας στον άλλο χείρα φιλίας και αγάπης για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους. Παρουσίασε έναν κατάλογο από κάποια πράγματα που έπρεπε να γίνουν άμεσα. Κι έκλεισε το λόγο του με τα εξής λόγια: "Από σήμερα δεν θα κοιμάται κανένα παιδί και κανένας γέροντας νηστικός”. Κάποιος ρώτησε πως θα γίνουν όλ' αυτά, με τί χρήματα. Και ο Πατέρας Πηρουνάκης του έδωσε τον κατάλογο που είχε γράψει τις ανάγκες της ενορίας και στο τέλος είχε γράψει: "Έχει ο Θεός", κι αυτό το Έχει ο Θεός δεν το έλεγε ως σχήμα λόγου με την έννοια "θα δούμε”. Το έλεγε με πίστη στο ότι όταν ενεργείς με το Θεό για το Θεό επιτυγχάνονται τα πάντα. Πίστευε στο λόγο του Απόστολου Παύλου, τα πάντα δύνανται δια του εν δυναμούντος. Πίστευε στο λόγο του Κυρίου ότι πίστη ως κόκκος συνάπεως μεταθέτει όροι.

Είχε δημιουργήσει τέτοια σχέση μεταξύ των ενοριτών που η ενορία ήταν παρόν στο κάθε πρόβλημα. Το οτιδήποτε ήταν πρόβλημα της ενορίας. Οτιδήποτε κι αν συνέβαινε, το πρώτο μέλημα ήταν να ειδοποιηθεί ο Πατέρας. Ήταν για όλους η σιγουριά, η ασφάλεια, η θαλπωρή, το απάνεμο λιμάνι, ήταν ο Πατέρας. Και ο Πατέρας ήταν εκεί παρόν στο όποιο πρόβλημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αφήγηση μιας κομμουνίστριας που είχε βγει στο αντάρτικο και είχε πάρει μέρος σε κάποιες ένοπλες συρράξεις. Μου έλεγε αυτή η γυναίκα:’’Εγώ δεν πιστεύω σε αυτά που λένε οι παπάδες, αλλά ο Πατέρας - και εννοούσε τον παπά-Πηρουνάκη — η ματιά του σε μαγνητίζει, σε αιχμαλωτίζει, είναι τόσο καθαρή που φτάνει στα βάθη της ψυχής σου, σε αναγκάζει ακόμα κι αν δεν θέλεις να συνάψεις μαζί του μια εσωτερική, ερωτική σχέση κι αυτό με αναπαύει.’’

Ένας ηλικιωμένος, θα είχε περάσει τα ογδόντα, μου λέει: "Εγώ με τους παπάδες δεν τα είχα ποτέ καλά αλλά ο Πατέρας είναι κάτι άλλο, πάντα έχει να πει δύο λόγια χωριστά στον καθένα, λόγια που φτάνουν βαθιά μέσα σου, σου αγγίζουν την ψυχή σου. Τα λόγια αυτά μέσα σου παίρνουν τέτοια διάσταση που σε κάνουν να τα βλέπεις όλα διαφορετικά“. Τα λόγια του αλλά και ότι κάνει είναι μια ένεση αγάπης, γι αυτόν τον πλέον ογδόντα ετών. Ο πολύ νεώτερος του παπά-Πηρουνάκης ήταν ο Πατέρας και δεν ήταν ο Πατέρας μερικών αλλά ο Πατέρας όλων. Ο Πατέρας Πηρουνάκης δεν συμβιβάστηκε ποτέ ούτε με την πολιτεία, ούτε με το κατεστημένο της Ιεραρχίας. Κι όταν μετά την πτώση της χούντας του πρότειναν ν' αναλάβει να υπηρετήσει την Ενορία του Αγίου Διονυσίου στο Κολωνάκι, ο Πατέρας Πηρουνάκης απάντησε ότι τα παιδιά του είναι στο Πέραμα. Ο παπά-Πηρουνάκης δεν είχε τίποτα ξεχωριστό απ' όλους τους άλλους παπάδες, δεν ήταν υπεράνθρωπος. Γνώριζε κι αποδεχόταν ότι δεν είχε τίποτα δικό του να δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους. Έκανε αυτό που οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας και πρωτίστως οι Ιερωμένοι. Ο παπά-Πηρουνάκης έδωσε τον εαυτό του στο Θεό. Επέτρεψε στο Θεό να τον χρησιμοποιήσει. Πίστευε και αγαπούσε το Θεό. Είχε εμπιστοσύνη στο Θεό. Στηριζόταν στο Θεό και όχι στο εγώ του και σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Τα παιδιά τον φώναζαν Πατέρα και όταν τον έβλεπαν, έτρεχαν να τον αγκαλιάσουν. Μάζευε τα αγόρια, τους μιλούσε και έπαιζε μαζί τους. Μάζευε τα κορίτσια, τους μιλούσε και τους έλεγε πως να φέρονται μέσα στο σπίτι τους κι έξω απ' αυτό. Τους έκανε γιορτές και φρόντιζε να είναι πάντα δίπλα τους. Εκείνο που προβλημάτιζε πάντα ήταν ότι κανείς δεν μπορούσε να του κρατήσει τίποτε κρυφό, η παρουσία του τους ακολουθούσε παντού, και με πολύ διακριτικότητα επαινούσε για τα καλά και επέπληττε τ' άσχημα. Κι όλοι εδέχοντο τον συμβουλευτικό του λόγο. Όπως είπα πιο πάνω, Εκκλησία είναι παρουσία του Θεού στον άνθρωπο. Αυτό προϋποθέτει από πλευράς ανθρώπου να έχει στη ζωή του τάξη, συνέπεια, αρμονία, αλήθεια. Αυτά είναι δείγματα ότι έχει κάποιο πνευματικό επίπεδο. Όπου υπάρχει μπάχαλο το Άγιο Πνεύμα δεν πλησιάζει.

7

Από την ίδρυση του Νεώτερου Ελληνικού Κράτους οι πολιτικοί φρόντισαν να χειραγωγήσουν την Ιεραρχία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η Ιεραρχία της εποχής εκείνης, λόγω συνθηκών, υποχώρησε. Κι έτσι δημιουργήθηκε μια ιδιότυπη σχέση μεταξύ Ιεραρχίας και πολιτικών. Η Ιεραρχία στο όνομα κάποιας πατριωτικής ανάγκης ως δικαιολογία επαναπαύτηκε στην στοργική αγκάλη των πολιτικών. Κάλυπταν εγκλήματα που διέπρατταν εις βάρος του λαού οι πολιτικοί. Και πολλές φορές, σε αυτά συμμετείχαν, οι πολιτικοί από την πλευρά τους πρόσφεραν νομική και πολιτική στήριξη στην οικονομική εκμετάλλευση που γινόταν από την Ιεραρχία εις βάρος της Εκκλησίας και του λαού της. Αν και άλλαξαν πολλά στην πορεία του χρόνου, ο εναγκαλισμός Ιεραρχίας και πολιτικών ισχυροποιείται θεαματικά. Κανείς σήμερα δεν μπορεί να ξέρει, ούτε αυτοί. Πού σταματάει η Πολιτεία και αρχίζει η Εκκλησία; Πού σταματάει η Εκκλησία και αρχίζει η Πολιτεία; Κανείς δεν ξέρει. Έτσι η Ιεραρχία διαχρονικά και για προσωπικά οφέλη αρχίζει αργά και σταθερά να διοικεί την Εκκλησία με κρατικά νομοθετήματα, απομακρύνοντας την από την παράδοση της τις αρχές της και τους θείους κανόνες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Το κίνητρο και των πολιτικών και της Ιεραρχίας για τον εναγκαλισμό τους ήταν και είναι η οικονομική εκμετάλλευση της Εκκλησιαστικής περιουσίας και του εκκλησιαστικού πληρώματος.

Έχω ένα βιβλίο που αποτελείται από 134 σελίδες με τίτλο: Η ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ, ΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΕΙΣ ΕΝΙΑΙΟΝ ΚΕΙΜΝΟΝ ΤΩΝ ΙΣΧΥΟΥΣΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΣΥΣΤΑΣΕΩΣ ΤΑΜΕΙΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΣ ΚΛΗΡΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ υπό ΑΓΓΕΛΟΥ ΙΩΑΝ. ΚΑΜΒΥΣΗ, Εκδόσεις 1947. Πριν προχωρήσω να σημειώσω ότι ο πρώτος ενοριακός νόμος ψηφίστηκε από το Ελληνικό Κράτος το 1910. Όλο το κείμενο μπορεί να χαρακτηριστεί μια οικονομική συμφωνία μεταξύ της Ιεραρχίας και της Πολιτείας για το πως θα παίρνουν περισσότερα από το λαό και το πως θα μοιράζεται η πίτα. Αποτελείται από νόμους, διατάξεις, βασιλικά διατάγματα, για τις υποχρεώσεις του πληρώματος και πως να εισπράττονται οι εισφορές. Τόσο οι Ιεράρχες όσο και η Πολιτεία δεν έχουν καμία υποχρέωση έναντι του πληρώματος. Όσο για τα δικαιώματα των πιστών ένα και μόνο "Σφάξε με Αγά μου για ν ' αγιάσω”. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι υπάρχει σ' αυτό το κείμενο διάταξη που ο Μητροπολίτης επιβάλλει χρηματικό πρόστιμο όταν καθυστερούν οι εισφορές. Οι Μητροπολίτες έχουν το δικαίωμα να παύουν τα συμβούλια που αυτοί έχουν διορίσει, αν αυτά δεν ανταποκρίνονται στις οικονομικές απαιτήσεις του Μητροπολίτη και διορίζει άλλο συμβούλιο ραγιάδων που αυτός επιλέγει. Ποτέ μα ποτέ δεν είπαν πόσα δίνουμε στη Μητρόπολη, γιατί τα δίνουμε και ειδικά στις περιπτώσεις που η Μητρόπολη έχει δικά της έσοδα που υπερκαλύπτουν τα όποια έξοδα έχει και αν ακόμα θα έπρεπε να έχει αποθεματικά.

Η Πολιτεία εξασφαλίζει τον έλεγχο στη διοίκηση της Εκκλησίας. Σε κάθε μητροπολιτικό συμβούλιο διορίζεται από την Πολιτεία ένας Διευθυντής Εφορίας και ένας Διευθυντής Δημοσίου Ταμείου. Στον οργανισμό Διαχείρισης της Εκκλησιαστικής περιουσίας η πολιτεία κι εκεί έχει κρατικούς υπαλλήλους καθώς και τη συμμετοχή ενός υπαλλήλου της Εθνικής Τράπεζας, ακόμη και για την εκλογή επισκόπων υπάρχει υπάλληλος της Πολιτείας.

Σε ανταλλάγματα όλων αυτών των παραχωρήσεων η Ιεραρχία εξασφαλίζει με Νόμο της Πολιτείας μισθούς και επιδόματα ίσα με αυτά του Προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Οι μισθοί όλων των Ιερωμένων είναι από το Ταμείο της Εκκλησίας, δεν είναι από το Κρατικό Ταμείο. H Πολιτεία δίνει στην Εκκλησία ανταποδοτικά τέλη για περιουσία της Εκκλησίας που παραχώρησε η Ιεραρχία στην Πολιτεία. Τα ανταποδοτικά αυτά τέλη που δίνει η Πολιτεία δεν ανήκουν στην Ιεραρχία. Ανήκουν στην Εκκλησία. Κι ενώ ανήκουν σε όλο το πλήρωμα τα επωφελείται συγκεκριμένη κατηγορία. Τις υπερεξουσίες που έχει κι ασκεί επάνω στο πλήρωμα η Ιεραρχία της έχει με Νόμους της Πολιτείας. Όλοι αυτοί οι Νόμοι είναι αντίθετοι με τις αρχές και τους κανόνες της Εκκλησίας. Η Ιεραρχία, με την κάλυψη της Πολιτείας έχει καθιερώσει καθεστώς δουλοπαροικίας. Μέσα σε αυτό τον πακτωλό Νόμων και Διατάξεων δεν υπάρχει πουθενά μα πουθενά η παραμικρή αναφορά, έστω για μια ελάχιστη υποχρέωση της Ιεραρχίας προς το λαϊκό πλήρωμα της Εκκλησίας.

Η τελευταία αναθεώρηση του Κανονισμού "περί Ιερών Ναών και Ενοριών” έγινε το 1979. Το περιεχόμενο αυτού του Κανονισμού λέει ότι και ο προηγούμενος κώδικας δίνοντας περισσότερη έμφαση στην απόλυτη κυριαρχία του Μητροπολίτη. Κάτι που παρέλειψα να πω πιο πάνω είναι ότι στις συνεδριάσεις της Ιεράς Συνόδου παρίσταται επίτροπος της Πολιτείας και σε περίπτωση απουσίας του η Συνεδρίαση αναβάλλεται. Ο επιβεβλημένος έλεγχος στην Ιεραρχία από την Πολιτεία επιβλήθηκε από την επιτροπή της Αντιβασιλείας του Όθωνα, τα μέλη της οποίας ήθελαν μια Εκκλησία με κοσμική οργάνωση στα πρότυπα των προτεσταντών με αρχηγό της τον Αρχηγό του Κράτους. Ενώ στην πορεία άλλαξαν πολλοί νόμοι σύμφωνα με τα φρονήματα των κρατούντων, ο βασικός κορμός της νομοθεσίας ήταν και παραμένει γύρω από τους Νόμους της Αντιβασιλείας. Στην Ιεραρχία δόθηκε αρκετές φορές η ευκαιρία και η δυνατότητα να απαγκιστρωθεί από την Πολιτεία, αλλά δεν το έκανε.

Τελευταία νομική επικύρωση του εταιρικού Ιεραρχίας και Πολιτείας είναι o Νόμος της Πολιτείας 590/1977 (ΦΕΚ 146-31-6-1977, τεύχος Α') περί Καταστατικού Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ο ως άνω Νόμος έχει ως εξής: "Ο νέος Καταστατικός Χάρτης εξασφαλίζει την νόμιμον και κανονική λειτουργία των διοικητικών θεσμών της Εκκλησίας, συμφώνως προς την ρητήν επιταγήν του Συντάγματος (άρθ. 3 — παρ. 1)” ενώ "καθορίζει σαφέστερον την θέσιν της Εκκλησίας εν τω ελληνικό κράτος βάσει της παραδοσιακής αρχής της συναλληλίας”.

Η Πολιτεία αναγνωρίζοντας τις υπηρεσίες που απολαμβάνει από την Ιεραρχία σε ανταμοιβή αυτών των υπηρεσιών με το Νόμο 3094/2003 και αρθ. 2K3 την απαλλάσσει από τον έλεγχο του Συνηγόρου του Πολίτη. Σε όλα τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου ο Συνήγορος του Πολίτη έχει πρόσβαση. Στην Ιεραρχία γιατί όχι; Τί κρύβουν; Κρύβουν κάτι που αν φανερωθεί θα κινδυνεύσει η ασφάλεια της χώρας;

8

Από την εταιρικότητα της Ιεραρχίας με την Πολιτεία το σώμα της Εκκλησίας απογυμνώθηκε πνευματικά κι έδωσε στην Εκκλησία το προφίλ ότι πρόκειται για κοσμική οργάνωση κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Ενώ η Ιεραρχία έχει περισσότερο εικόνα μη κυβερνητικής οργάνωσης και όχι ότι διακονεί θεοκρατικό θρησκευτικό οργανισμό. Ο αποκλεισμός των λαϊκών από τη διαχείριση των υλικών και οικονομικών της Εκκλησίας έγινε από την Ιεραρχία. Ο Νόμος της Πολιτείας προβλέπει δημοσιοποίηση των προϋπολογισμών και απολογισμών. Αλλά και αυτό το ελάχιστο δεν τηρείται. Η Πολιτεία ενώ παρεμβαίνει στην συγκρότηση Μητροπολιτικών Συμβουλίων δίνει το δικαίωμα στους Μητροπολίτες να διορίζουν τα ενοριακά συμβούλια. Καταργώντας το δημοκρατικό σύστημα που έχει επιλέξει η Εκκλησία από την ίδρυση της αναγνωρίζει τη βασική αρχή της παραδοσιακής συναλληλίας. Υστερεί από το πλήρωμα το δικαίωμα της εκλογής των. Την χρυσή ευκαιρία για να αρχίσει η αλλαγή κάποιων πραγμάτων, την έδωσε ο Α. Παπανδρέου με το νομοσχέδιο Τρίτση που προέβλεπε να επανέλθει η επιλογή των Μητροπολιτικών και Ενοριακών Συμβουλίων με ψηφοφορία από το λαό. Αυτό για την Ιεραρχία ήταν κόκκινη γραμμή και δαιμονοποίησε το νομοσχέδιο λέγοντας ότι θα μπουν οι κομμουνιστές στην Εκκλησία και θα πάρουν τα καντήλια. Αναγνωρίζω στον Α. Παπανδρέου που δεν δέχτηκε τη διαγραφή του θρησκεύματος από τις ταυτότητες παρά την πίεση που δεχόταν συνεχώς αλλά θεωρώ ότι έκανε λάθος που δεν εφάρμοσε το νομοσχέδιο. Από την εταιρική σχέση Πολιτείας και Ιεραρχίας, η Πολιτεία ωφελήθηκε τα μέγιστα και η Ιεραρχία εξασφάλισε κυριαρχία στο πλήρωμα, κοσμική αναγνώριση και νομική προστασία. Η Εκκλησία μετράει πληγές. Τα παλαιότερα χρόνια οι υπηρετούντες την ορθόδοξη Εκκλησία πέρα από το θρησκευτικό τους ήθος εδιακρίνοντο για ανδρεία και λεβεντιά.

Για τις υπερεξουσίες των Μητροπολιτών θα αναφέρω δύο παραδείγματα. Παραχωρώ (ο οποιοσδήποτε) ένα ακίνητο σε ένα Μοναστήρι ή σε μια Ενορία για να έχει ένα εισόδημα να το κάνει ό,τι θέλει στον συγκεκριμένο χώρο με τους ανθρώπους που υπηρετούν αυτόν τον χώρο. Και πάει ο Μητροπολίτης γιατί έτσι θέλει και παίρνει αυτό το εισόδημα. Γιατί;

H προσωπική ευχέρεια του Μητροπολίτη όταν κρίνει για δικούς του λόγους να απευθύνεται στα Μοναστήρια, στις Ενορίες και να λέει στείλτε τόσα εκτός των καθιερωμένων εισφορών κι αν κάποιος δεν ανταποκριθεί έχει συνέπειες. Υπάρχουν και αρκετά ανδρικά μοναστήρια που έχουν μετατραπεί σε καταφύγια δημοσιοϋπαλληλικής αργομισθίας αλλά υπάρχουν και αρκετά μοναστήρια κυρίως γυναικεία που οι αδελφότητες αγωνίζονται κάτω από πολλές δυσκολίες σε γεωργικές κτηνοτροφικές εργασίες ή με το εργόχειρο, με πολύ κόπο και πολύ μόχθο, για να έχουν ένα εισόδημα. Και πάει ο Μητροπολίτης και παίρνει αυτό το εισόδημα. Γιατί;

Ένα από τα νομοθετήματα που ανέφερα πιο πάνω λέει ότι αν κάποιος λαϊκός, απλός Ιερέας, Μοναχός, θέλει να προσφύγει στην Ιερά Σύνοδο για οποιονδήποτε λόγο εναντίον του Μητροπολίτη η Ιερά Σύνοδος για να δεχτεί την αναφορά, η αναφορά πρέπει να συνοδεύεται από την έγκριση του Μητροπολίτη - η αναφορά που στρέφεται εναντίον του. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι πολιτικοί μας μάς έλεγαν ότι ο κομμουνισμός θα μας πάρει τα σπίτια και η Ιεραρχία ότι ο κομμουνισμός θα μας πάρει τους Ναούς. Σήμερα οι πολιτικοί μας παίρνουν τα σπίτια και η Ιεραρχία μας διώχνει από τους Ναούς.

Ο εαυτός μου, ως εν δυνάμει Ορθόδοξος Χριστιανός, δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι πνευματικοί ηγέτες, αυτοί που με την όποια κίνηση τους καθορίζουν την αιώνια πορεία της ψυχής μου, είναι υπό επιτροπεία από την όποια κοσμική κυβέρνηση. Για τον λόγο αυτό, αρνούμαι να αναγνωρίσω τους Νόμους της Πολιτείας σε ότι αφορά τη διοίκηση της Εκκλησίας. Σέβομαι και τηρώ τους Νόμους της Πολιτείας σε ότι αφορά την Πολιτεία αλλά δεν μπορώ να δεχτώ την Πολιτεία να διαχειρίζεται τα της Εκκλησίας.

H Εκκλησία ποτέ δεν έκανε νόμους, από την ίδρυση της πορεύτηκε με αρχές, αξίες, ήθος και κανόνες. Το ότι εξακολουθεί να υπάρχει η εταιρικότητα Ιεραρχίας και Πολιτείας δημιουργεί κάποια ερωτήματα. Η αδυναμία από πλευράς Ιεραρχίας να διαχειριστεί τα θέματα της Εκκλησίας ή η διαπλοκή, όπως και να έχει, εκείνο που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει είναι η παραβίαση των αρχών, των αξιών και των ιερών κανόνων της Εκκλησίας.

H Ιεραρχία μας το πλήρωμα το αντιμετωπίζει απαξιωτικά και θωρεί ότι είναι ιδιοκτήτης της Εκκλησιαστικής περιουσίας και των οικονομικών αποθεμάτων της κινητής και ακίνητης περιουσίας. Σε ότι αφορά τη σχέση της με την Πολιτεία είναι σε πλήρη υπακοή και υποταγή. Οι πιστοί αυτό το θεωρούν προσβλητικό και ταπεινωτικό για τους πνευματικούς τους ηγέτες. Η Εκκλησία επέλεξε να διοικείται με το δημοκρατικό σύστημα εκλογής. Καθόρισε τις Οικουμενικές Συνόδους που εγγυούνται την εγκυρότητα των δογμάτων και οι Τοπικές Σύνοδοι που εξασφαλίζουν την πιστή εφαρμογή των δογμάτων και την εξασφάλιση της χριστής διαχείρισης των υλικών αγαθών.

9

Σύνοδος που δεν αποτελείται από θεόπνευστους δεν μπορεί να γίνει θεοπνεύστως. Το κριτήριο της θεοπνευσίας των Πατέρων είναι η κατάσταση φωτισμού. Προϋπόθεση είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά τους. Τόσο οι Οικουμενικές Σύνοδοι όσο και οι Τοπικές καθιερώθηκαν για λόγους ασφαλείας. Το κάθε μέλος της κάθε Συνόδου είναι ένας κρίκος ενός συνόλου που αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα. Όλοι έχουν χρέος να προστατεύουν τους άλλους. Αν κάποιο από τα μέλη της Συνόδου παρελειπώς εκτελεί τα καθήκοντα του, οι υπόλοιποι έχουν χρέος να τον επαναφέρουν στην τάξη. Διαφορετικά είναι συνυπεύθυνοι. Όχι μόνο σε ότι αφορά τη Σύνοδο αλλά και σε ότι αφορά τα τοπικά τους καθήκοντα και τον τρόπο ζωής τους. Για την Εκκλησία και για το πλήρωμα είναι ένα σώμα και δεν ισχύει το όχι εγώ, οι άλλοι. Μια σταγόνα δηλητήριο σε μια γαβάθα γάλα κάνει όλο το γάλα δηλητήριο. Σήμερα η Σύνοδος δεν επιδεικνύει καμία μέριμνα για την κατήχηση και την Εκκλησιαστική παιδεία του πληρώματος. Ο Αποστολικός Κανόνας (περί κληρικού αμελούντος) N.H. Λέει: ‘’Επίσκοπος ή πρεσβύτερος αμελών του Κλήρου ή του λαού και μη παιδεύων αυτούς της ευσέβειας αφοριζέσθω επιμένων δε της αμέλειας και ραθυμίας καθαιρείσθω’’. Σήμερα η επιλογή των επισκόπων γίνεται με κριτήρια που τα καθορίζουν τα νομοθετήματα της Πολιτείας. Γι αυτό και δυσκολεύονται στα πνευματικά θέματα να προσεγγίσουν το πνεύμα των Πατέρων. Ο ησυχασμός των Πατέρων δεν επιτρέπει τον μεταφυσικό στοχασμό εις την θεολογία. Μάλιστα επιμένει στην εμπειρική εξακρίβωση των νοημάτων που χρησιμεύουν στην θεολογία. Οι Πατέρες συμφωνούν ότι δεν πρέπει κάτι να γίνεται αποδεκτό απλώς επειδή τα περί αυτού νοήματα αποδεικνύονται λογικά και είναι σύμφωνα με την φαινομενική πραγματικότητα. Αλλά πρέπει τα νοήματα να ελεγχθούν με την μέθοδο της εμπειρικής εξακρίβωσης για να θεωρηθούν θείας προέλευσης και να χρησιμεύσουν ως αξιώματα. Έξω από αυτή την αρχή τα νοήματα των ανθρώπων παραμένουν ανεξέλεγκτες υποθέσεις. Και αυτές οι υποθέσεις δεν χωρούν στην Εκκλησία. Έτσι η περί θείας γνώσης προέρχεται όχι από πίστη στη νόηση αλλά από την εμπειρία του φωτισμού που είναι η προσευχή του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά. Η πίστη που συνοδεύεται από την εμπειρία του φωτισμού είναι αποκάλυψη και δώρο του Αγίου Πνεύματος και διαφέρει από τη λογική πίστη που όταν δεν ελέγχεται από την πρώτη κινδυνεύει να γίνει μια αδέσποτη δεισιδαιμονία ανθρώπινης φαντασίας. Γι αυτό και η σχέση του πιστού με τον φωτισμένο ποιμένα είναι απαραίτητη για να μην διατρέχει ο πιστός τον κίνδυνο να παρασυρθεί στην πλάνη. Ο διαλεκτικός στοχασμός περί θεολογίας είναι ξένος προς την πατερική παράδοση. Ορθόδοξος θεολόγος είναι μόνο ο θεολογών βάσει του προσωπικού του βιώματος. Μέσα από την εμπειρία της αδιάλειπτου προσευχής του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του που του χαρίζει ο Χριστός. Εξ' ου και ο όρος "Λόγος καρδίας”. Ο Λόγος Καρδίας αγγίζει τις καρδιές αυτών που τον ακούν και νιώθουν μια ζεστασιά, δεν είναι ένας απλός ήχος. H Ορθόδοξη Εκκλησία είναι σύστημα ιεραρχικό με αρχιερέα τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, είναι μια διαρκής Σύνοδος, μια κοινωνία προσώπων. Η Σύνοδος είναι το κύριο όργανο έκφρασης της Εκκλησίας. Δεν είναι η Σύνοδος Εκκλησία αλλά όργανο διακονίας του λαού της Εκκλησίας.

Η αποστολική διαδοχή των επισκόπων δεν είναι μια συνέχεια μιας διδασκαλίας αλλά η πλήρη διδακτική και χαρισματική διαδοχή. Όλοι οι βαπτισμένοι είναι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, γι αυτό δεν επιτρέπεται να γίνεται τίποτε χωρίς τη γνώμη και τη συμμετοχή του λαού. Ότι πράττεται εν αγνοία και εν κρυπτώ από το πλήρωμα, χωρίς την έγκριση και τη συμμετοχή του λαού είναι αυθαίρετο και μεμπτό. Τα μέλη της Συνόδου γνωρίζουν ότι η πίστη δεν είναι αποτέλεσμα ακαδημαϊκών ή φιλοσοφικών γνώσεων, ούτε ανακάλυψης ανθρώπινης λογικής. Αλλά μια αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο μετά από αναζήτηση και μαθητεία του ανθρώπου. Τα μέλη της Συνόδου γνωρίζουν ότι η παράδοση της Εκκλησίας μεταδίδεται με θυσία και αγάπη. Έξω από τη θυσία και την αγάπη δεν υπάρχει ορθόδοξη παράδοση αλλά εντάλματα ανθρώπων που δεν θεραπεύουν αλλά δημιουργούν πληγές.

Ο Απόστολος Πέτρος στην πρώτη του επιστολή (Κεφ. 22-23) γράφει: "Τώρα που έχετε καθαρίσει τας ψυχάς σας δια της υπακοής εις την αλήθειαν δια του πνεύματος προς μια ειλικρινή αγάπην προς τους αδελφούς, αγαπήστε ο ένας τον άλλον με όλην σας την καρδία αφού αναγεννηθήκατε όχι από σπόρον φθαρτόν αλλά από άφθαρτον δια του Λόγου του Θεού". Για να είναι πλήρως αφοσιωμένοι και αδιάσπαστοι στο πνευματικό τους έργο οι επίσκοποι, η Εκκλησία είχε θεσπίσει τους χωροεπισκόπους με βαθμό επισκόπου. Ηστερούντο το δικαίωμα να χειροτονούν. Ασχολούντο μαζί με το πλήρωμα στη διαχείριση των υλικών και φρόντιζαν να καλύπτουν τις υλικές ανάγκες του πληρώματος σε υλικό επίπεδο και άλλης φύσεως προβλήματα. Σύμφωνα με την Εκκλησία οι επίσκοποι και οι ιερείς της Ενορίας δεν είναι ούτε ιδιοκτήτες, ούτε διαχειριστές των υλικών αγαθών της Εκκλησίας, αλλά η εγγύηση χριστής διαχείρισης από τους λαϊκούς που εκλέγονται από το σώμα και δεν διορίζονται. Όλα τα διορισμένα συμβούλια, είτε μητροπολιτικά είτε ενοριακά, για την Εκκλησία είναι αυθαίρετα. Οι απόψεις από πλευράς επισκόπων και από εφημέριους ότι είναι ιδιοκτήτες καθώς και η αδιαφάνεια των οικονομικών και οι υπόγειες διαδρομές πακτωλών χρημάτων, που κανείς δεν γνωρίζει που καταλήγουν είναι πισώπλατο μαχαίρωμα στο θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών. Οι Ιερωμένοι έχουν ηγετική θέση στην Εκκλησία, όχι μόνο στα πνευματικά αλλά και στα υλικά. Δεν μπορούν όμως για κανένα λόγο να κάνουν το οτιδήποτε αν δεν έχουν την έγκριση του λαού. Το πλήρωμα ψηφίζει και εκτελεί. Μέσα στην επισκοπική περιφέρεια από τον επίσκοπο έως τον τελευταίο νεοφώτιστο είναι ισόνομοι, δεν είναι ίδιοι, για την Εκκλησία, τα διακονήματα αλλάζουν.

10

Τα διορισμένα συμβούλια κάνουν μεγάλο κακό στην ενότητα του πληρώματος με τους Ιερωμένους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων λειτουργούν ως παπλώματα για ότι αυθαίρετο. Δεν μπορώ να τους αποδώσω σκοπιμότητα αλλά άγνοια ως προς τα της Εκκλησίας. Είχαν υποχρέωση πριν δεχτούν αυτή την τιμητική θέση να φροντίσουν να μάθουν. Στις πόλεις αυτό δεν φαίνεται, χάνεται στους έντονους ρυθμούς της ζωής και την πολυκοσμία. Στα χωριά είναι πολύ πιο φανερό και πιο έντονο με το λαϊκό ρητό "Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει”. Αν αυτό δεν αλλάξει, δεν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη μεταξύ πληρώματος και Ιεραρχίας. Ανάμεσα στους λαϊκούς στα χαμηλά οικονομικά επίπεδα, ανάμεσα στους αμόρφωτους χωριάτες και την εργατιά της φάμπρικας υπάρχουν πρόσωπα που κρατούν πολύ ψηλά τη σημαία της Ορθοδοξίας. Υπάρχουν πρόσωπα διαμάντια που έχουν ζωντανό στην καρδιά τους τον Ιησού Χριστό. Είναι πρόσωπα που φλέγονται από θείο έρωτα και επιθυμούν να ιερωθούν και να υπηρετήσουν το Θεό άδολα. Ο φόβος ότι θα υποχρεωθούν να υπηρετήσουν το κατεστημένο που υπάρχει, τους υποχρεώνει να μένουν μακριά. Είτε αρέσει είτε όχι, είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν κάποιοι, αυτό είναι πραγματικότητα και δεν αλλάζει. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν λόγο και άποψη τέτοια που είναι σε πλήρη αρμονία με το λόγο και τη θέση της Εκκλησίας. Κι αυτό ενοχλεί. Ενοχλεί γιατί θέτουν το δάκτυλο σε όλα τα κακώς κείμενα. Γι αυτό βρίσκονται συνέχεια με την πλάτη στον τοίχο. Φοβούνται να εκφραστούν γιατί το κατεστημένο θα τους πνίξει. Καλά θα κάνουν κάποιοι να τους απλώσουν χέρι φιλίας και συνεργασίας. Έχουν να δώσουν πολλά. Ο ιδρυτής της Εκκλησίας στην επίγεια πορεία του μιλούσε σε όχλους. Σε αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιστοιχεί ο λόγος από τον Άμβωνα γενικά και αόριστα απρόσωπα.

Ο Αναστάντας Χριστός δεν συναντάται πλέον ως πρόσωπο με όχλους, αλλά με πρόσωπα που είναι αποφασισμένα να δεχθούν τη Θεία Χάρη. Ο Αναστάντας Χριστός κάνει στον καθένα μας προσωπική πρόσκληση. Η κάθε προσωπική πρόσκληση περιέχει στοιχεία του προσώπου που καλείται, δίνοντας του τα αντίστοιχα. Η Εκκλησία για να αναδείξει στο μέγιστο την αξία αυτή της προσωπικής πρόσκλησης καθιέρωσε να ονοματίζονται οι πιστοί όταν προσέρχονται στη Θεία Κοινωνία (μεταλαμβάνει ο - η τάδε).

Σήμερα οι Ιερωμένοι αυτό το κατάργησαν. Λένε λέει πολλά λόγια και κουράζονται. Πώς v' αντέξουν τόση κούραση όταν δουλεύουν 3-4 ώρες την εβδομάδα. Πολύ φοβάμαι ότι οι ιερωμένοι αυτοί βρίσκονται στην πριν Αναστάσεως εποχή. Ο Κύριος μας και Θεός μας πάσας τας ημέρας της ζωής μας χτυπάει την πόρτα της καρδιάς μας, οι ποιμένες μας πόσες φορές την χτυπούν;

Η Ιερά Σύνοδος σαν όργανο διακονίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας οφείλει να είναι σε σύγκρουση με οτιδήποτε καινούριο ή παλιό που θέτει σε αμφισβήτηση το ορθόδοξο δόγμα και βάζει σε δοκιμασία το πλήρωμα. Αλλά πως να συγκρουστεί με τον εαυτό της όταν μετά από δύο χιλιάδες χρόνια ανακαλύπτει ότι πιστεύουμε και λατρεύουμε έναν λάθος Θεό.

H Ιεραρχία αποδεχόμενη το λάθος Θεό αρνείται την Εκκλησία που παρέλαβε. Χρειάστηκαν δύο χιλιάδες χρόνια για να ανακαλύψουμε ότι λατρεύουμε έναν Θεό λάθος, έναν Θεό που μισεί κάποια κατηγορία ανθρώπων. Βάσει αυτών των συγκεκριμένων ανακαλύψεων η ορθοδοξία πρέπει να κατηγορηθεί για πλάνη και απάτη. Ενώ παρουσιάστηκε σαν δύναμη σωτηρίας, ίσως να έχει διαπράξει το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν μπορώ να σχολιάσω περισσότερο αλλά οι δύο αυτές αποκαλύψεις οι οποίες υποβόσκουν τα τελευταία χρόνια και ροκανίζουν τα θεμέλια της Ορθόδοξης Εκκλησίας έχουν δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. Είναι πολλοί αυτοί που δυσκολεύονται να καταλήξουν στο αν ο Θεός τα έφτιαξε όλα λίαν καλώς ή έκανε και κάποια λάθη τα οποία θα διορθώσει η επιστήμη. Σ' αυτό καλείται η Ιερά Σύνοδος να απαντήσει όχι με εγκυκλίους που δεν φτάνουν ποτέ στο πλήρωμα αλλά με προσωπικό διάλογο σε συνάξεις.

Όπως και να 'χουν τα πράγματα για εκείνα που θα ήθελα να πω "ναι” με βεβαιότητα είναι ότι δεν ζούμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι υπάρχει μεγάλο πνευματικό έλλειμμα.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει διδασκαλία.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει κατήχηση.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει Εκκλησιαστική παιδεία.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχουν πρότυπα.

Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν είναι ποιμαντική τα συμπόσια και οι εναγκαλισμοί με την κοσμική εξουσία.

Το μόνο που υπάρχει είναι η αγωνιώδης προσπάθεια των Ιερωμένων να πετύχουν κοσμική αναγνώριση και να αποκτήσουν κοσμικούς τίτλους ενώ έχουν τον υπέρτατο τίτλο. Σύμφωνα με την Εκκλησία αυτό ερμηνεύεται ότι υπάρχουν εσωτερικά κενά. Όταν κάποιος δεν είναι γεμάτος, δεν μπορεί να δώσει. Θέλω να υπενθυμίσω ότι στις ακολουθίες όλης της Μεγάλης Εβδομάδας ψάλλεται ‘’δώσε Κύριε τοις ενδόξοις της γης κακά δώσε αυτής κακά’’ (τάδε λέγει Κύριος από τον Ησαΐα). Όπως και να ‘χει η αλήθεια παραμορφώνεται ή αποκρύπτεται. Δεν ξέρω αν είναι πρόθεση ή αδιαφορία ή έλλειψη σωστής μαθητείας, πάντως κρύβοντας την αλήθεια κρύβεται ο Θεός. Όποιος κρύβει το Θεό για οποιονδήποτε λόγο και αν το κάνει, είναι ίδιος με αυτούς που ήθελαν να σκοτώσουν τον αναστημένο Λάζαρο για να κρύψουν το Θαύμα του Ιησού.

Η Ιεραρχία της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η Ιεραρχία της ένθεης και θείας θεουργικής επιστήμης και ενέργειας. Οι Άγιοι Απόστολοι ζήτησαν από τους διαδόχους τους το μέγιστο αξίωμα της Ιερωσύνης να το παραδίδουν σε άτομα που θα τιμήσουν την κρυφιότητα του Θεού στις νοερές και αόρατες γνώσεις, διατηρώντας την αμέθεκτη από τους απίστους και να δίδεται αυτό το ιερό αξίωμα μόνο σε πιστούς με ιερή φώτιση.

11

Ο Σωτήρας Χριστός δεν θυσίασε άλλο σφαγείο υπέρ των αμαρτιών μας αλλά προσέφερε τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι συγχρόνως θύμα και θύτης. Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνειο (αυτός Ιερατείο, αυτός θύμα, αυτός Ιερεύς, αυτός θυσιαστήριο, αυτός Θεός, αυτός Άνθρωπος, αυτός Βασιλεύς, αυτός Αρχιερέας, αυτός πρόβατο, αυτός τα πάντα εν πάσει υπέρ υμών γενόμενος).

Και κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο "πρόβατον μεν ως σφαγείον αρχιερεύς δε ως προσαγωγεύς της ανθρωπότητας προς τον Πατέρα". Αυτόν είχαν για πρότυπο οι Άγιοι Απόστολοι και οι διάδοχοι τους είχαν για πρότυπα τους Αγίους Αποστόλους όπως και οι λαϊκοί. Οφείλουμε να έχουμε για πρότυπα μας τους Άξιους διάδοχους των Αγίων Αποστόλων.

Στο πλήρωμα της Εκκλησίας αλλά και γενικότερα στην κοινή γνώμη υπάρχει το αίσθημα της κακοδιαχείρισης. Μπορεί να λέγεται ότι δόθηκαν τόσα εκεί, τόσα κάπου αλλού, δεν ειπώθηκε όμως ποτέ πόσα πήγαν στα ταμεία. Αλλά εκτός του προβλήματος αυτού, στις κατά τόπους Μητροπόλεις υπάρχει και το πρόβλημα της κεντρικής Εκκλησίας. Ουδείς γνωρίζει για τα ακίνητα, τα χρηματικά αποθέματα της διαχείρισης τους και η χρήση τους αν είναι χριστή.

Λένε ότι στη φούσκα του Χρηματιστηρίου η Εκκλησία έχασε αρκετά δισεκατομμύρια δραχμές. Δεν είπατε τίποτα, όλα κουκουλώθηκαν. Αυτοί που πήραν αυτήν την πρωτοβουλία είχαν την έγκριση του πληρώματος. Το παιγνίδι ήταν καθαρό με ποια κριτήρια επενδύθηκαν τα χρήματα. Γι αυτό το τεράστιο ζήτημα δεν θα έπρεπε κάποιος να πει δύο λόγια;

Παλαιότερα που είχε ξεσπάσει σκάνδαλο κάποιων εκατομμυρίων και το θέμα έφτασε στη δικαιοσύνη, οι υπεύθυνοι απαλλάχτηκαν με το αιτιολογικό ότι δεν ήξεραν από οικονομική διαχείριση. Αφού δεν ήξεραν γιατί ανέλαβαν να τα διαχειριστούν;

Τα χρήματα από τα φιλόπτωχα ταμεία, από τα παγκάρια, από τα προσκυνήματα εντός και εκτός Ελλάδος, οι πιστοί δεν έμαθαν ποτέ πόσα είναι και που πάνε. Αυτοί που είναι σε οργανικές θέσεις και τυγχάνει να έχουν στην αρμοδιότητα τους και τη διαχείριση κάποιας περιουσίας είναι υπεύθυνοι για την αξιοποίηση και απόδοση αυτής της περιουσίας. Δεν είναι δυνατόν η περιουσία της Εκκλησίας να ρημάζει και αυτοί να κοιτάνε αδιάφοροι. Το ότι κάνω ό,τι μπορώ δεν είναι αρκετό, χωρίς αποτέλεσμα. Λύσεις υπάρχουν πάντα. Εδώ στον τόπο μου οι παλαιότεροι όταν έφτιαχναν έναν Ναό φρόντιζαν να τον προικίσουν να έχει δικά του εισοδήματα για τη συντήρηση και τη λειτουργία του. Σήμερα εμείς οι νεότεροι δεν δικαιούμεθα να γνωρίζουμε τα περιουσιακά στοιχεία της ενορίας μας. Όσο και να λένε οι κρατούντες ότι η Εκκλησία δεν έχει χρήματα, δεν πείθουν. Αλλά και αν δεν έχει, θα πρέπει κάποιος να πει που πήγαν. Στο χώρο της Εκκλησίας διακινούνται μεγάλα χρηματικά ποσά και ουδείς μπορεί να πείσει για το αντίθετο το αν είναι μαύρο χρήμα, άσπρο, κίτρινο, αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Γιατί το χρήμα δεν έχει πατρίδα και θρησκεία, αυτά για τον κόσμο. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία αυτό είναι ανεπίτρεπτο. Υπάρχουν Μητροπόλεις που ίσως να μην έχουν πλεονάσματα αλλά σε γενικές γραμμές οι περισσότερες Μητροπόλεις πρέπει να έχουν αρκετά αποθεματικά καθώς και η κεντρική Εκκλησία. Για όλ' αυτά, το πλήρωμα θα έπρεπε να είναι ενήμερο. Αντ' αυτού κανείς δεν γνωρίζει τίποτα. Ο λαός μας λέει ότι κρυφό και πονηρό. Δικαίως πιστεύει ότι πολλά χέρια είναι βουτηγμένα στο μέλι (όχι δάχτυλα αλλά ολόκληρα χέρια). Τα χρήματα αυτά ανήκουν στις ανάγκες του πληρώματος της Εκκλησίας και όχι στην Ιεραρχία. Η Ιεραρχία είναι επιφορτισμένη με την ευθύνη της χριστής χρήσης και απόδοσης. Από πριν να γεννηθούμε πληρώνουμε, πληρώνουμε όλοι μας την ζωή, κι αφού έχουμε πεθάνει, εξακολουθούμε να πληρώνουμε. Έλεος! Δώστε και δώστε και δώστε, φτάνει πια!

Οι πατέρες μας και οι παππούδες μας σε αυτήν εδώ την επικράτεια φρόντισαν η Ορθόδοξη Εκκλησία να έχει τα κεφάλαια εκείνα που χρειάζονται για να καλύπτει τις ανάγκες της λειτουργίας της και τις όποιες ανάγκες του πληρώματος. Υπάρχουν τεράστιες ευθύνες για την μη αξιοποίηση της Εκκλησιαστικής περιουσίας. Έχετε περιοριστεί στην εύκολη λύση: «Πληρώστε δουλοπάροικοι». Το αν κάποιος φόρεσε ένα κοστούμι που δεν του πάει ή δεν μπορεί να δώσει περιεχόμενο σε αυτό το κοστούμι, δεν είναι μεμπτό το κοστούμι αυτό να το παραχωρήσει σε κάποιον άλλο.

Στο όνομα του κέρδους έχουν εμπορευματοποιηθεί τα Ιερά και τα Όσια. Οι όποιες θρησκευτικές εορτές έχουν απογυμνωθεί πλήρως από κάθε θρησκευτική σκοπιμότητα. Στ' όνομα του οικονομικού κέρδους γιορτάζουμε λαϊκά έθιμα γιατί αποδίδουν οικονομικά και όχι θρησκευτικά γεγονότα. Εδώ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Κέρκυρα, το κορυφαίο θρησκευτικό γεγονός, η Ανάσταση του Κυρίου, έχει μετατραπεί σε μέγα φολκλορικό γεγονός. Όταν πέσει ο κορνιαχτός της φιέστας, αρχίζει ο απολογισμός: πόσοι ήρθαν, πόσα πιάσαμε, πόσα αρνιά ψήσαμε. Οι Πατέρες είπαν: «Ουδέν έθιμο ισχυρότερον του της Εκκλησίας Ιερών Κανόνων».

Όποιος δεν φανερώνει αυτά που διαχειρίζεται και πως τα διαχειρίζεται εκτίθεται από μόνος του. Κι ενώ το πλήρωμα όχι απλώς υποψιάζεται αλλά έχει πολλούς λόγους να πιστεύει ότι πρέπει να υπάρχουν αρκετά αποθεματικά και στην κεντρική Εκκλησία και στις κατά τόπους Μητροπόλεις διαλαλείτε με μελοδραματικό τρόπο ότι το ταμείο είναι μείον. ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΤΕ. Κι αυτό το ομολογούν τα γεγονότα που αποδεικνύουν ότι ποτέ η Ιεραρχία δεν στάθηκε δίπλα στα προβλήματα του λαού. Η Ιεραρχία δίνει την εντύπωση ότι ζει σε άλλη χώρα, είναι τελείως αποξενωμένη από το λαό, όχι τώρα που τα προβλήματα είναι διογκωμένα, αλλά και την εποχή των παχιών αγελάδων.

12

Θ' αναφερθώ σε ορισμένα γεγονότα ενδεικτικά. Οι ανθρώπινες ανάγκες βρίσκονται παντού και πάντοτε σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες και σε όλα τα οικονομικά και κοινωνικά επίπεδα. Δεν είναι ανάγκη μόνο η έλλειψη ενός γεύματος. Αλλά και αυτή η ανάγκη μπορεί να παρουσιαστεί στον οποιονδήποτε ανά πάσα στιγμή λόγω περιστασιακών καταστάσεων. Είναι πολύ σκληρό το αίσθημα της υλικής πείνας. Αλλά και η πείνα της ψυχής είναι εξ' ίσου σκληρή. Αλλά περί αυτού ποτέ λόγος. Είναι κολάσιμο να μιλάς για τις ανάγκες της ψυχής.

Όποιος εφημέριος δεν γνωρίζει τι κλείνει πίσω της η πόρτα της κάθε χριστιανικής οικογένειας στην περιφέρεια που υπηρετεί, είτε από αδυναμία είτε από αδιαφορία, δεν μπορεί να είναι στη θέση του. Οι υποχρεώσεις των επισκόπων και των Ιερέων δεν εξαντλούνται στην τέλεση των Μυστηρίων. Όποιος επίσκοπος δεν συγκεφαλαιώνει τις ανάγκες της περιοχής που υπηρετεί και δεν δίνει το στίγμα του σ' αυτές έστω και μέσω των συνεργατών του ή και με την παρουσία του όπου κρίνεται απαραίτητο, δεν μπορεί να είναι επίσκοπος και να διεκδικεί την πατρότητα.

Την δεκαετία 1980-1990 επισκεπτόμουν τακτικά την Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. Ο Ιερωμένος που υπηρετούσε την Μονή είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο και ήξερε πολλά από τη ζωή του Αγίου. Σε μια συζήτηση, μου είπε πως ο Άγιος όταν υπηρετούσε στη Ριζάριο Σχολή. Τις νύχτες περιόδευε στα Νοσοκομεία και αναζητούσε ανθρώπους που ήταν μόνοι τους, που δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν, τους ξύριζε, τους έπλενε, κάλυπτε κάποιες από τις ανάγκες τους στο μέτρο των δυνατοτήτων που είχε. Πολλές φορές έπαιρνε από κάποιους τα βρώμικα ρούχα τους, τα έπλενε ο ίδιος και τους τα πήγαινε καθαρά. Αυτό δεν είναι απλώς φιλανθρωπία, είναι λιβάνι στα πληγωμένα πόδια του Ιησού Χριστού. Πόσοι από εμάς το κάνουμε αυτό;

Από το 1977 κι έως σήμερα, έχω περάσει πάρα πολύ χρόνο στα Νοσοκομεία, είτε ως νοσηλευόμενος, είτε ως συνοδός κάποιου άλλου. Ποτέ δεν είδα έναν Ιερωμένο να σκύβει πάνω σε έναν παθόντα με την πρόθεση να τον βοηθήσει σε κάτι ή να του πει ένα λόγο παρηγοριάς. Υπάρχουν ιδιωτικά και δημόσια κέντρα ηλικιωμένων ή αναπήρων που δεν τα επισκέπτεται ποτέ κάποιος Ιερωμένος. Υπάρχουν άνθρωποι σε κάποια κέντρα που λέγονται θεραπευτήρια, που ζουν άνθρωποι σε μη ανθρώπινες συνθήκες, αυτούς τους ανθρώπους δεν τους επισκέπτεται ποτέ κανένας Ιερωμένος. Υπάρχουν άνθρωποι σε ψυχιατρικά κέντρα που δεν τους θυμάται ποτέ κανείς και ούτε κάποιος Ιερωμένος. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνιμα σε σκουπιδότοπους. Στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων βλέπει κάποιος προσωποποιημένο τον εξευτελισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και τον εξευτελισμό κάθε ανθρώπινου ιδανικού. Φταίνε αυτοί γι αυτό; Φυσικά όχι. Αυτοί είναι ο καθρέφτης των Ορθοδόξων Χριστιανών και της κοινωνίας μας γενικά. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους επισκέπτεται ποτέ κανένας Ιερωμένος.

Η εθιμοτυπική επίσκεψη των Ιεραρχών συνοδευόμενη από τηλεοπτικές κάμερες, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, σε κάποια νοσηλευτικά ιδρύματα, μόνο αρνητικά αποτελέσματα έχει. Δεν καταλαβαίνουν ότι εκτίθενται. Πριν δύο χρόνια περίπου στον προθάλαμο ενός ιατρείου βρήκα ένα εξασέλιδο έντυπο, τύπου εφημερίδας, που εκδίδεται από κάποια Μητρόπολη. Σε αυτό το έντυπο μέτρησα είκοσι εφτά φωτογραφίες του Μητροπολίτη σε συναντήσεις του με τοπικούς άρχοντες, τοπικούς βουλευτές, με επιχειρηματίες, σε κοσμικές εκδηλώσεις, σε αναχωρήσεις και επιστροφές από τα ταξίδια του. Δεν υπήρχε μια φωτογραφία που να μαρτυρούσε την παρουσία του Μητροπολίτη σε μια ανθρώπινη δυσκολία, σε μια ανθρώπινη ανάγκη. Αν θα υπήρχε έστω και μια τέτοια φωτογραφία, είμαι σίγουρος ότι οι πιστοί θα την έκαναν εικόνα και θα την προσκυνούσαν. Οι υπόλοιπες φωτογραφίες του Μητροπολίτη, αφήνουν αδιάφορους τους πιστούς, ας το έχουν υπόψη τους κάποιοι.

Οι πιστοί ποτέ δεν ξεχνούν ότι μεταλαμβάνουν τα άχραντα μυστήρια στο όνομα του επισκόπου τους. Οι πιστοί ποτέ δεν ξεχνούν ότι η πύλη για να μπουν στην Εκκλησία είναι ο επίσκοπος τους. Γι αυτό απαιτούν αυτή η πύλη να είναι ενδεδυμένη με το ένδυμα εκείνο που να ανταποκρίνεται στο Νυμφώνα.

13

Πριν από λίγα χρόνια, μου διαφεύγει ο ακριβής χρόνος και τόπος, αλλά το γεγονός είναι πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό. Στην Μυτιλήνη, νομίζω, ένα μικρό αγόρι για λόγους υγείας έπρεπε να μεταφερθεί και να χειρουργηθεί στην Αμερική. Η οικογένεια δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο οικονομικό κόστος. Με πρωτοβουλία κάποιων ανοίχτηκε λογαριασμός στην Τράπεζα. H Τράπεζα δεν γνωρίζω για ποιο λόγο δέσμευσε τα χρήματα και οι γονείς του παιδιού δεν μπορούσαν να πάρουν τα χρήματα. Το παιδί πέθανε. Η Ιεραρχία είχε χρέος να δώσει τα χρήματα από το ταμείο της Εκκλησίας. Δεν τα έδωσε. Γιατί; Πριν από δύο χρόνια περίπου, άνεργος πατέρας από την περιοχή Αγρινίου έβαλε αγγελία ότι πουλάει το νεφρό του για να ταΐσει τα παιδιά του. H Ιεραρχία όφειλε να είναι δίπλα του. Πού ήταν;

Τον Φεβρουάριο του 2013, πολύτεκνος πατέρας στην Κρήτη διώχνει τα ανήλικα παιδιά του από το σπίτι γιατί δεν είχε να τα ταΐσει. H Ιεραρχία που όφειλε να είναι δίπλα του, που ήταν; Στο πρωινό του MEGA με τον κ. Καμπουράκη και τον κ. Οικονομέα, στις 11-10-2013, μια άνεργη μητέρα, κρύβοντας το πρόσωπο της και κλαίγοντας, ζήταγε βοήθεια από τον κόσμο για να κηδεύσει τον πατέρα της που τον είχε δέκα μέρες στο ψυγείο. Η εν χριστώ αδελφή προφανώς και δικαιολογημένα ένιωθε ντροπή. Αδελφή μου, άλλοι θα έπρεπε να ντρέπονται. Όλο και περισσότερο νέα ζευγάρια κάνουν το γάμο τους στο Δημαρχείο. Γιατί έχετε βάλει διατίμηση στα Μυστήρια; Θεός φυλάξει, τι άλλο θα δούμε;

Στις 8-12-2013, η εφημερίδα «Ακρόπολη» είχε πρωτοσέλιδο αγγελία ότι πατέρας πουλάει το νεφρό του για να ταΐσει το παιδί του. Χιλιάδες τέτοια περιστατικά ανά την επικράτεια. Νομίζω ότι είναι περιττό να κάνω λόγο για τις αυτοκτονίες. Αυξάνουν μήνα με τον μήνα, χρόνο με το χρόνο. Και η Ιεραρχία μας, περιχαρής παρελαύνει στα Κανάλια να διαλαλεί: «Δώκαμε τόσα πιάτα φαί, εύγε μας». Αυτά τα πιάτα, το φαί είναι προσφορά των προσώπων της κοινωνίας. Στο ταμείο της Εκκλησίας δεν μπαίνει χέρι. Τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά αναφέρονται περιστατικά παιδιών που λιποθυμούν στο σχολείο από πείνα. Για να φτάσει μια βιολογική ύπαρξη σε αυτό το σημείο δεν οφείλεται στην έλλειψη ενός γεύματος, αλλά έχει φτάσει στο σημείο εκείνο που το στομάχι του έχει αρχίσει να τρώει το σώμα του. Το δικαίωμα του συνανθρώπου για επιβίωση είναι καθήκον φροντίδας όλων των ανθρώπων, και ειδικότερα των χριστιανών. Το να έρχεται ένα αόρατο χέρι να σου παίρνει τη μπουκιά που δικαιούσαι από το στόμα, αυτό δεν είναι στέρηση τροφής, αλλά λεηλασία ψυχής. Η Ιεραρχία όφειλε και είχε καθήκον να είναι παρόν προς αποτροπή των χιλιάδων ανάλογων περιπτώσεων ανά την επικράτεια. Αντ' αυτού επαναπαύεται στις δάφνες της. Το ερώτημα είναι γιατί δεν χρησιμοποιούνται από τα αποθεματικά της Εκκλησίας χρήματα για να αντιμετωπίζονται τέτοιου είδους καταστάσεις. Τα χρήματα που έχουν η κεντρική Εκκλησία και οι κατά τόπους Μητροπόλεις έχουν δοθεί από τους πιστούς για την βοήθεια των μελών της Εκκλησίας. Στο κάτω κάτω δεν θα δώσουν τίποτα δικό τους, είναι χρήματα που ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Ο καλός πατέρας ή η καλή μητέρα πρώτα ταΐζουν τα παιδιά τους κι αν μείνει, τρώνε κι αυτοί. Αντιθέτως, η Ιεραρχία για τον εαυτό της φρόντισε με Νόμους της Πολιτείας να εξασφαλίσει τα αγαθά του Αβραάμ και Ισαάκ από τον κορβανά της Εκκλησίας.

Κανείς πιστός δεν θέλει έναν επίσκοπο πένητα. Αλλά την πρόκληση δεν μπορούν να την δεχτούν. Σύμφωνα με το πνεύμα της Εκκλησίας και τα παραδείγματα των Πατέρων, κανείς επίσκοπος δεν μπορεί να απολαμβάνει περισσότερα απ' ότι ο τελευταίος αναξιοπαθών της επισκοπής του.

Στην τελευταία μετάδοση της θείας λειτουργίας από την E.P.T. 3 ο Επίσκοπος Θεσσαλονίκης περιχαρής και με πολύ καμάρι από το βήμα της Εκκλησίας ανήγγειλε ότι κατέθεσε δύο μισθούς στην Εθνική Τράπεζα για να την ενισχύσει και συνέστησε και στο πλήρωμα να κάνει το ίδιο. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η κατάθεσης του Σεβασμιότατου Θεσσαλονίκης είναι μόνο αυτοί οι δύο μισθοί. Λυπάμαι αλλά τα χρήματα που κατέθεσε ο Σεβασμιότατος Θεσσαλονίκης δεν του ανήκουν. Η Εκκλησία προβλέπει την κάλυψη των αναγκών όλων αυτών που την διακονούν και είναι ασυμβίβαστο για την Εκκλησία ένας άγαμος να παίρνει τρεις και τέσσερις φορές περισσότερα από έναν έγγαμο με τρία, τέσσερα ή περισσότερα παιδιά.

14

Ειπώθηκε ότι στη λίστα Λαγκάρντ (Λίστα Ελλήνων Καταθετών στο εξωτερικό) υπάρχουν ονόματα Ιεραρχών. Η Ιερά Σύνοδος δεν είναι ένα απρόσωπο όργανο. Αποτελείται από πρόσωπα. Τα πρόσωπα αυτά αν ήθελαν να τιμήσουν το πρόσωπο τους και το διακόνημα που υπηρετούν όφειλαν αυτούς τους Ιεράρχες από την επομένη να τους θέσουν σε αργία, αν πράγματι αναφέρονται σε αυτή τη λίστα. Τα πρόσωπα που συγκροτούν την Ιερά Σύνοδο οφείλουν και έχουν καθήκον να δεσμεύσουν όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς των άγαμων ιερωμένων. Οι άγαμοι ιερωμένοι δεν δικαιούνται να έχουν τίποτα δικό τους. Όταν οι ποιμένες στηρίζονται σε τραπεζικούς λογαριασμούς και όχι στην αγάπη του ποιμνίου τους, μόνοι τους ομολογούν ότι αμφιβάλουν για τον εαυτό τους και το έργο τους. Η Εκκλησία μας λέει «Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης» και γεννάται το ερώτημα: Όλον αυτόν τον πλούτο, τη χλιδή και τα προνόμια που απολαμβάνει η Ιεραρχία τα απολαμβάνει θείω δικαίω;

Κάποιοι ποτέ δεν πείνασαν, ποτέ δεν κρύωσαν, ποτέ δεν κοιμήθηκαν στο δρόμο, ποτέ δεν τους κόπηκε το ρεύμα γιατί τα είχαν όλα πληρωμένα. Και είναι πληρωμένα από το υστέρημα αυτών των παιδιών που λιποθυμούν από την πείνα. Πώς να καταλάβουν; Το να υπηρετούνται οι δεινοπαθούντες της Ορθόδοξης Εκκλησίας αυτό είναι χρέος της Ιεραρχίας. Όλοι οι άνθρωποι ανεξαρτήτου θέσεως, ηλικίας, κοινωνικής και οικονομικής θέσεως, έχουν ανάγκη να τους φέρονται φιλικά έστω και αν αυτοί φέρονται εχθρικά. H αλληλεγγύη, η ελεημοσύνη, η φιλανθρωπία για τον άνθρωπο του κόσμου έχουν πολυποίκιλες διαστάσεις και έννοια. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η φιλανθρωπία έχει πνευματική διάσταση, περιέχει στοιχεία αγάπης του ανθρώπου προς τον Χριστό και τον άνθρωπο και στοιχεία της αγάπης του Χριστού προς τον άνθρωπο. Η Ορθοδοξία δεν διδάσκει την φιλανθρωπία με την περιορισμένη κοσμική έννοια. Η όλη προσπάθεια της Εκκλησίας είναι προς τη βελτίωση του όλου ανθρώπου. Η προσφορά προς τον εν χριστώ αδελφό είναι το μέσο που θα δημιουργήσει δεσμούς πνευματικούς και αδελφοσύνης. Για την Εκκλησία η φιλανθρωπία έκφρασης δια λόγου είναι ανέξοδη φλυαρία. Η φιλανθρωπία έργου έχει προσωπικό κόστος. H προσφορά των πιστών στην Εκκλησία, μικρή ή μεγάλη, γίνεται εν' ονόματι της Αγάπης του Χριστού για τη στήριξη των αδύναμων εν χριστώ αδελφών και για τη δημιουργία δεσμών και τις λειτουργικές ανάγκες της Εκκλησίας. Κάθε προσφορά του κάθε πιστού συνοδεύεται με ένα κομμάτι από την ψυχή του.

Αυτοί που με δική τους επιλογή τάχτηκαν να διαχειρίζονται αυτές τις προσφορές οφείλουν να κάνουν τα κομμάτια αυτών των ψυχών ολόφωτες λαμπάδες για να φωτίζουν την ανθρωπότητα και να ανοίγουν το δρόμο στις επόμενες γενεές. Αντ' αυτού γίνονται βίλες, πισίνες, πολυτελή διαβίωση και φουσκωμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί. Ο κύριος μας και θεός μας, ιδρυτής της χριστιανικής Εκκλησίας μίλησε για το δίλεπτο της χήρας, έκανε έναν υπέροχο διάλογο με τη Χαχανέα που πολλοί τον θεωρούν σκληρό. Μόνο ρατσιστή δεν τον έχουν πει.

Μίλησε για τον καλό Σαμαρείτη. Εδώ, δεν ξέρουμε δύο πράγματα. Ο καλός Σαμαρείτης τα χρήματα που χρησιμοποίησε ήταν δικά του ή ήταν εντολοδόχος να διαχειρίζεται χρήματα που δεν ήταν δικά του. Εκείνο για το οποίο μπορούμε να πούμε με κάποια σιγουριά είναι ότι δεν άφησε τα παιδιά του να κοιμηθούν νηστικά και ίσως με περισσότερη σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι τα παιδιά του δεν βίωσαν την ορφάνια και την εγκατάλειψη.

Ο Κύριος μίλησε και για το έλαιο που έλειπε από της μωρές παρθένες. Φυσικά θα είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι πρόκειται για φυσικό έλαιο. Κι εδώ πάλι προκύπτει το ερώτημα: «Ήταν μωρές από τη φύση τους ή από επιλογή τους;». Στις πράξεις των Αγίων Αποστόλων διαβάζουμε ότι οι πρώτες χριστιανικές κοινότητες ζούσαν κοινοβιακά, ότι είχε ο καθένας το έδινε στην κοινότητα και η κοινότητα μέσω των προεστών φρόντιζε να τους καλύπτει τις όποιες ανάγκες.

15

Ένα ζευγάρι προσερχόμενο στην κοινότητα για δικούς του λόγους απέκρυψε ένα μέρος από τα χρήματα που είχαν. Κι ευθύς πέθαναν. Γιατί; Αφού τα χρήματα ήταν δικά τους; Άραγε τι ισχύει σήμερα γι αυτούς που κρύβουν τα δικά τους αλλά κρύβουν κι αυτά που ανήκουν σε άλλους; Αργότερα που δημιουργήθηκαν κάποια προβλήματα ως προς τη διαχείριση των υλικών αγαθών. Ο Απόστολος Παύλος δίνει προτεραιότητα στους ιδίους της πίστεως. Η στήριξη των αδυνάμων μέσα στο σώμα της Εκκλησίας δεν είναι ούτε φιλανθρωπία ούτε ελεημοσύνη, είναι υποχρέωση και καθήκον. Να τονισθεί ότι ο επίσκοπος και ο παπάς αυτό που δίνουν δεν είναι δικό τους, είναι η προσφορά της αδελφότητας. Ο επίσκοπος είναι αυτός που αξιολογεί τις ανάγκες, δεν είναι αυτός που δίνει στην αδελφότητα.

Ο N. Θ. αποστολικός κανόνας είναι κατηγορηματικός. Λέει ο κανών: «είτε επίσκοπος ή πρεσβύτερος, τινός των κληρικών ενδεούς όντος, μη επιχορηγεί τα δέοντα, αφορίζεσθαι, επιμένων δε καθαιρείσθω ως φονεύσας των αδελφών αυτού». H Ιεραρχία έχει χρέος στην προσφορά των πιστών να βάζει τη σφραγίδα της Εκκλησίας και να την προωθεί στις ανάγκες των πιστών και ως εργαλείο για τη σύσφιξη των πνευματικών και αδελφικών δεσμών οτιδήποτε δεν εκκλησιοποιείται δεν έχει την ευλογία της Εκκλησίας. Η οδοιπορούσα Ορθόδοξη Εκκλησία οδοιπορεί μέσα στον κόσμο χωρίς να πορεύεται μέσα στην κοινωνία και την πολιτεία, χωρίς να γίνεται κοινωνία και χωρίς να γίνεται πολιτεία. Η Ιεραρχία που προσπαθεί να επιλύσει τα προβλήματα του κόσμου, της κοινωνίας και της πολιτείας, παραμελώντας τα προβλήματα που υπάρχουν στην αδελφότητα. Με αυτό αποδομεί τους πνευματικούς και αδελφικούς δεσμούς της αδελφότητας και από τη σωτηριολογική αποστολή της υπέρ των ψυχών από την θεοκρατική της οργάνωση. Η Εκκλησία μετατρέπεται σε κοσμικό οργανισμό κοινωνικού χαρακτήρα. Οι ορισμοί <<φιλόπτωχο ταμείο, κοινωνικό παντοπωλείο, κοινωνικό ιατρείο>> είναι χαρακτηρισμοί που αποκλείουν κάθε θρησκευτικό χαρακτήρα παρά τις όποιες καλές προθέσεις.

Ο ρόλος του ορθόδοξου ποιμένα δεν είναι να σώσει τον άνθρωπο αλλά να χρησιμοποιήσει τον κάθε άνθρωπο για να του σώσει την ψυχή, όμως περί ψυχής ουδείς λόγος.

Δεν θα πει κανείς ότι όλ' αυτά δεν είναι καλά, από τη στιγμή όμως που δεν έχουν τη σφραγίδα της Εκκλησίας δεν μπορούν να θεωρούνται έργο της Εκκλησίας. Η σφραγίδα της Εκκλησίας αποτελείται από αγάπη και προσωπική επαφή, απευθύνεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα για συγκεκριμένο σκοπό από τον εν χριστώ αδελφό. Μόνο που ο εν χριστώ αδελφός χάθηκε στη δίνη της εκκοσμίκευσης. Δεν μπορούμε να μιλάμε για έργο της Εκκλησίας χωρίς την Εκκλησία.

Εν μέσω οικονομικής κρίσης του τόπου ο Αρχιεπίσκοπος είπε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ότι θα δώσει τα καντήλια της Εκκλησίας στο κράτος. Με όλο το σεβασμό που έχω στο διακόνημα του Αρχιεπισκόπου, θέλω να πω ότι αυτοί που φρόντισαν να υπάρχουν αυτά τα καντήλια, φρόντισαν να υπάρχουν για την Εκκλησία. Τα καντήλια της Εκκλησίας ανήκουν στην Εκκλησία για την Εκκλησία. Θα ήθελα να ρωτήσω για όλους αυτούς τους αναξιοπαθούντες που ανέφερα πιο πάνω, δεν υπάρχουν καντήλια; Οι ιερωμένοι αναλαμβάνοντας οργανική θέση για την πνευματική διακονία αναλαμβάνουν την ίδια ευθύνη και για την διαχείριση των περιουσιακών στοιχείων και είναι υπεύθυνοι για το μέγιστο αξιοποίησης της περιουσίας αυτής και τον καταμερισμό αυτών των εσόδων. H Ιεραρχία έχει αδιαφορήσει πλήρως και στον τομέα αυτό, όπως και σε άλλους. Ένα μέρος της Εκκλησιαστικής περιουσίας ρημάζει και κάποιο μέρος το λυμαίνονται οι επιτήδειοι. H ευθύνη της Ιεραρχίας είναι μεγάλη.

Το δεύτερο εξάμηνο του 2013 ο Αρχιεπίσκοπος ανήγγειλε μέσω των ΜΜΕ ότι η Εκκλησία παραχώρησε στο κράτος για 99 χρόνια την Εκκλησιαστική περιουσία. Να διευκρινίσουμε ότι η Εκκλησία δεν έκανε καμία παραχώρηση. Την παραχώρηση αυτή την έκανε η Ιεραρχία. Αυτή η περιουσία συγκεντρώθηκε στην Εκκλησία στην πορεία των χρόνων. Είναι άθροισμα καταθέσεων εκατομμυρίων ψυχών. Αυτή η περιουσία είναι το κατατεθειμένο λιβάνι των εκατομμυρίων ψυχών που τη δημιούργησαν. Αυτό το λιβάνι το παραχωρήσατε σε αυτούς που λήστεψαν τη ζωή μας. Αυτή σας η πράξη ομολογεί από μόνη της την αδυναμία που έχετε να ανταποκριθείτε στις υποχρεώσεις των καθηκόντων σας, και ίσως και την αποφυγή να υπηρετήσετε το πλήρωμα σε όλα τα επίπεδα.

16

Σε ποιο κράτος τα παραχωρήσατε και ποια εχέγγυα εξασφαλίστηκαν για την ορθή τους χρήση από ένα κράτος «απατεώνα»; Τα παραχωρήσατε σε ένα κράτος που είναι ανίκανο να διαχειριστεί και να αξιοποιήσει τη δική του περιουσία. Χιλιάδες στρέμματα ρημάζουν, χιλιάδες κτήρια ερημώνουν. Αυτή η Εκκλησιαστική περιουσία παραδόθηκε σε μια πολιτεία που ρήμαξε τη ζωή μας και το μέλλον του τόπου. Αυτή η Εκκλησιαστική περιουσία παραδόθηκε σε μια πολιτεία που αν σ' αυτόν τον τόπο λειτουργούσαν βασικές αρχές δικαίου θα έπρεπε αρκετοί να είχαν δικαστεί για εσχάτη προδοσία.

Σεβαστοί Ιεράρχες γι αυτό έπρεπε να ερωτηθεί το πλήρωμα της Εκκλησίας. Δεν το ρωτήσατε. Οφείλεται τουλάχιστον να πείτε στο πλήρωμα τι παραχωρήσατε. Γή, κτήρια, χρηματικά αποθεματικά;

Σεβαστοί Ιεράρχες δεν παραδώσατε χρυσάφι και ασήμι παραδώσατε ψυχές ανθρώπων αυτών που φρόντισαν να υπάρχουν αυτά που εσείς τα κάνατε φιλοδώρημα.

Το πλήρωμα περιμένει απάντηση. Αυτή την αντιμετώπιση δεν την αξίζει ούτε η Εκκλησία ούτε το πλήρωμα. Με αυτή σας την πράξη, ανταμείβετε και συνεργείτε υπέρ αυτών που διέπραξαν εγκλήματα εις βάρος αυτού του λαού.

Αν είχα τη δυνατότητα θα έκανα προσφυγή στη δικαιοσύνη για να ακυρωθεί αυτή η σύμβαση. Αυτοί που σύναψαν αυτή τη σύμβαση δεν έχουν κανένα τίτλο ιδιοκτησίας και καμία εξουσιοδότηση από το φυσικό ιδιοκτήτη που είναι το πλήρωμα της εκκλησίας. H απόφαση αυτή της Ιεραρχίας δεν έχει μόνο οικονομική διάσταση. H απόφαση αυτή έχει τεράστιο ηθικό βάρος και αυτό το βάρος θα μας ακολουθεί στην αιωνιότητα.

Το πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου 2013 σε βραδινή συζήτηση στο τηλεοπτικό κανάλι <<ΚΟΝΤΡΑ CHANEL>> παρευρισκόταν ο Σεβασμιότατος Δανιήλ, Μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού. Παρακολούθησα τη συζήτηση από το σημείο εκείνο που ο κ. Ξενάκης ρώτησε γιατί η Πολιτεία απαγόρευσε τον έλεγχο στην Εκκλησία από το Σ.Δ.Ο.Ε. (Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος). Ο Μητροπολίτης απάντησε ότι αυτό έγινε από πλευράς Πολιτείας εν αγνοία της Ιεραρχίας και ότι η Ιεραρχία εξέδωσε Δελτίο Τύπου διαμαρτυρόμενη για το δώρο ασυλίας που της πρόσφερε η Πολιτεία. Σεβαστοί Ιεράρχες, οφείλω να υπενθυμίσω ότι η κουταμαρίνη έχει τελειώσει. Μην υποτιμάτε τη νοημοσύνη του λαού, και μην προκαλείτε το θρησκευτικό του συναίσθημα. Για το καλό του λαού και για το καλό του Κλήρου, αρκετά μας χωρίζουν, δεν χρειάζονται άλλα. Εξαιρείστε από τον έλεγχο του Συνηγόρου του Πολίτη, εξαιρείστε και από τον οικονομικό έλεγχο του Σ.Δ.Ο.Ε. Τι λόγους έχετε; Αυτό από μόνο του λέγεται διαπλοκή. Αν επιθυμείτε να σταματήσουν τα όσα λέγονται και αν δεν υπάρχει πρόβλημα, ζητήστε μόνοι σας από ανεξάρτητους λογιστές να γίνει έλεγχος σε βάθος δεκαπενταετίας και στην κεντρική Εκκλησία και στις Μητροπόλεις, v' ανοίξουν οι προσωπικοί σας λογαριασμοί στις τράπεζες και να δοθούν στη δημοσιότητα. Διαφορετικά τα μαύρα σύννεφα θα συνεχίζουν να επισκιάζουν την Ιερουσαλήμ.

Την ασυλία που παραχώρησε στην Ιεραρχία το πολιτικό κατεστημένο το συμβούλιο επικρατείας πρέπει να την ακυρώσει. Αυτή η ασυλία από πλευράς πολιτείας προς την Ιεραρχία καταπατεί κάθε αρχή δικαίου, ισονομίας και ισοτιμίας έναντι των Ελλήνων πολιτών. Η αποστολή της Εκκλησίας είναι να ενώνει και όχι να διαιρεί, όχι να δημιουργεί διακρίσεις.

17

Σε κάποιο σημείο έχω γράψει ότι δεν αναγνωρίζω τους Νόμους της Πολιτείας ως προς ότι αφορά τη διοίκηση της ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επιτρέψτε μου κατ' εξαίρεση να κάνω μια αναφορά στον Νόμο 671 περί καταστατικού χάρτου της Εκκλησίας Κεφ. Δ', άρθ. 10 περί Ιεράς Συνόδου: «Η Ιερά Σύνοδος επαγρυπνεί επί της εκπαιδεύσεως της μορφώσεων και την ακριβή εκπλήρωση των καθηκόντων των κληρικών, μοναχών και τη μη μετοχή αυτών εις πράγματα πολιτικά. Η Ιερά Σύνοδος επαγρυπνεί για την χριστιανική διδασκαλία του ορθόδοξου πληρώματος».

H γνώση και η παιδεία διαμορφώνουν για την Εκκλησία το ορθόδοξο ήθος. Αν και θέλουμε να θεωρούμαστε κοιτίδα του Χριστιανισμού, το ορθόδοξο

ήθος έχει χαθεί, έχει πάει διακοπές.

Το βασικό στοιχείο της συναλληλίας, μέσα από συνάξεις που πάνω σε αυτό δομήθηκε η διοίκηση της Εκκλησίας από τη δημιουργία της, έχει καταργηθεί. Οι Ιεροί Κανόνες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων έχουν αντικατασταθεί με νομοθετήματα της Πολιτείας. Ο αποκλεισμός του πληρώματος από το να συμμετέχει στα δρώμενα της Εκκλησίας, του αφαιρεί το δικαίωμα να ανοιχτεί να δείξει τον εαυτό του, με αποτέλεσμα να καταντάμε σφραγισμένα κουτιά. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ενότητα αδελφοσύνης για ένα σώμα όταν έχουμε καταντήσει κομμάτια που αλληλοχτυπιόμαστε μεταξύ μας. Όλα μαρτυρούν ότι κινούμαστε εκτός της γραπτής και άγραφης παράδοσης.

Η ψυχική ταραχή που κατακλύζει τις ψυχές των ανθρώπων από την ερημιά που βιώνουν είναι μια ζώσα κατάσταση που από μόνη της ουρλιάζει. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε μια κατηγορία ανθρώπων αλλά σε όλα τα μορφωτικά, κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα. H μοναξιά της ψυχής τσακίζει τον άνθρωπο. Σε αυτή τη μοναξιά εμφυτεύεται ο σπόρος του Αναστάντα Χριστού. Μην στέλνετε τους ανθρώπους σε ψυχιάτρους. Και η πιο απομακρυσμένη ενορία πληρώνει ειδικό τέλος για την έντυπη λειτουργία της Εκκλησίας. Παρά ταύτα σε αυτές τις ενορίες δεν φτάνουν ποτέ τα Δελτία Τύπου. Παρ' όλ' αυτά επίκειται η ανάγκη προσωπικά και όχι με Δελτία Τύπου να μας μιλήσετε για το λάθος Θεό για το (Θεό) επιστήμη. Κι αν ο Θεός που

ξέραμε ως τώρα μισεί κάποια κατηγορία ανθρώπων.

Το αν η κυρία Βαρδινογιάννη έχει αποκτήσει το σεβασμό, την αγάπη και την αναγνώριση απ' όλον τον κόσμο της χώρας είναι γιατί όταν μιλάει πείθει, γιατί έχει επιδείξει υπευθυνότητα και συνέπεια, γιατί όταν μιλάει, μιλάει μέσα από την αγκαλιά αυτών που περιθάλπει, γιατί είναι πάντα εκεί παρούσα, λαμπάδα αναμμένη είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Έτσι κέρδισε και κατέκτησε τις καρδιές και την καταξίωση, με κόπο και μόχθο.

Ο λαός θέλει να έχει καλή σχέση με την Ιεραρχία αλλά απαιτεί από την Ιεραρχία να τον σέβεται. Ο λαός αποζητά το κατιτί, από κάπου να πιαστεί, να νιώσει σιγουριά και ασφάλεια. Όταν ο Μακαριστός Χριστόδουλος κάλεσε τους νέους μας, η ανταπόκριση των νέων μας ήταν συγκινητική. Δυστυχώς το υπάρχων καθεστώς φάνηκε αδύναμο να κρατήσει αυτά τα παιδιά κοντά του, δεν είχε να δώσει τίποτα. Μόλις τελείωσαν τα ανέκδοτα, τελείωσαν όλα. Για τους πιστούς, ο επίσκοπος τους είναι ο επίγειος θεός τους. Οι πιστοί γνωρίζουν ότι μόνο o επίσκοπος τους μπορεί να μιλάει στον Θεό γι αυτούς. Οι πιστοί γνωρίζουν ότι μόνο στο όνομα του επισκόπου τους μπορούν να μιλούν στο Θεό. Είναι πολλοί οι πιστοί που έχουν την ανάγκη να κλάψουν στα πόδια του επισκόπου τους. Είναι πολλοί οι πιστοί που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για τον επίσκοπο τους, αν και ο επίσκοπος τους είναι έτοιμος να θυσιαστεί γι αυτούς. (Ο επίσκοπος όχι ο δεσπότης). Ο καλός ποιμήν και την ψυχή αυτού θέτει υπέρ των προβάτων αυτού.

18

Σεβαστοί Ιεράρχες χωρίς να το έχετε επιδιώξει και χωρίς ίσως να το έχετε αντιληφθεί, η Ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησία σε ότι αφορά το διαχειριστικό μέρος έχει μετατραπεί σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Αυτό το καθεστώς δεν μπορεί να αποδώσει καρπούς. Έχετε χρέος να συνεργάζεστε με την κοινότητα μέσα στην κοινότητα και όχι με διάφορους κοσμικούς φορείς της Πολιτείας ή της κοινωνίας. Κι αν περισσέψει και κάτι, δώστε το στους αμόρφωτους χωριάτες. Ο πλούτος που υπήρξε τα τελευταία τριάντα χρόνια σε αυτόν εδώ τον τόπο, δεν έχει προηγούμενο και αμφιβάλλω αν θα ξανά υπάρξει. Η έλλειψη παιδείας καθώς και η έλλειψη ηθικών αντιστάσεων για την διαχείριση αυτού του πλούτου αντί να μετατρέψει αυτόν τον τόπο σε παράδεισο, οδήγησε την κοινωνία σε οικονομική παρακμή και κοινωνικό εκφυλισμό. Η κοινωνία σήμερα δεν μπορεί να δεχτεί τον εαυτό της. Η κοινωνία σήμερα τρώει τις σάρκες της. Η κρίση δεν είναι οικονομική, είναι θεσμική. Και σε αυτό δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες.

Όσο για την ηθική κατρακύλα της κοινωνίας σε διαχρονικό υπολογισμό ευθύνεται τα μέγιστα η Ιεραρχία της επίσημης θρησκείας αυτού του τόπου. Επαναπαύτηκε στις δάφνες της και αδιαφόρησε για το λαό και για τη διαφύλαξη των δικών της αξιών.

Ακόμα και τώρα δεν έχετε σταθεί απέναντι από το πρόβλημα. Στέκεστε δίπλα στο πρόβλημα με το ανέξοδο επιχείρημα «όλοι ίδιοι είμαστε». Με αυτό το επιχείρημα η Ιεραρχία θέτει μόνη της τον εαυτό της απέναντι από αυτό που έχει χρέος να υπηρετεί. Οι ορθόδοξοι πιστοί δεν μπορούν να δεχτούν ότι είναι ίδιοι με αυτούς που ανήκουν σε άλλα θρησκεύματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τους αποδέχονται σαν μια άλλη διαφορετική οντότητα. Αν είμαστε ίδιοι με όλους τους άλλους, δεν χρειαζόμαστε την Ιεραρχία. Η Ορθόδοξη Ελληνική Ιεραρχία έχει τη χρυσή ευκαιρία να σταθεί απέναντι από το πρόβλημα και να κάνει τη διαφορά. Αυτό απαιτεί τόλμη και θάρρος, απαιτεί κόπο, πόνο, μόχθο και προσπάθεια, πολύ προσπάθεια. Απελευθερώστε τα χέρια σας από το να υπογράφουν διοικητικές αποφάσεις και απλώστε χείρα φιλίας και συνεργασίας στο λαό. Σταθείτε δίπλα σε αυτόν τον προδομένο λαό σαν πατέρες και αδελφοί. Κι αυτός ο λαός που σας έχει γυρίσει την πλάτη, θα σας λατρέψει όπως λάτρεψε και άλλους πολλούς στο παρελθόν.

Ο τρόπος διαχείρισης και οι υπερβολικές απαιτήσεις για όσο το δυνατό περισσότερες εισφορές έχει σαν αποτέλεσμα να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Οι ενορίες καθώς και τα Μοναστήρια προσπαθούν να κρύψουν μέρος εισοδημάτων για να μην τα πάρει η Μητρόπολη. Πολλές φορές κάποιες πενιχρές οικονομίες κατατίθενται στο όνομα κάποιου επιτρόπου με αποτέλεσμα κάποιοι να φεύγουν παίρνοντας μαζί τους και τα βιβλιάρια. Η Μητρόπολη με τη σειρά της αποκρύπτει μέρος εσόδων από την κεντρική Εκκλησία για να δώσει λιγότερες εισφορές. Η κεντρική Εκκλησία πρέπει κι αυτή να βρει τρόπο να αποκρύψει από την Πολιτεία κάποια έσοδα για να δώσει λιγότερες εισφορές. Στο όνομα του χρήματος δίνουμε χωρίς έκπτωση χώρο στο διάβολο να αλωνίζει μέσα στην Εκκλησία με ότι αυτό συνεπάγεται.

Έχουν περάσει δύο χιλιάδες χρόνια και τα τριάντα αργύρια βρίσκονται επί τραπέζης για διαπραγμάτευση και τα πιο κολάσιμα είναι αυτά που κρύβονται. Από ποιον ελέγχονται σε όλα τα επίπεδα; Διδάσκουμε αλήθεια με χρυσό περιτύλιγμα και σάπιο περιεχόμενο. Το ψέμα σε όλο του το μεγαλείο. Τα ερείπια πίσω από τις βιτρίνες έχουν στοιχειώσει. Κάποια στιγμή θα μας πνίξουν όλους μαζί. Δεν είναι επιτρεπτό όταν ζητά κάποιος αμόρφωτος χωριάτης να δει τον Μητροπολίτη να περνά από ανάκριση τρίτου βαθμού. «Ποιος είσαι εσύ, τί θέλεις, γιατί θέλεις αυτό, γιατί δε θέλεις το άλλο. Έλα μεθαύριο. Πας μεθαύριο. Έλα σε δύο μέρες. Πας σε δυο μέρες. Έλα την άλλη εβδομάδα. Πας την άλλη εβδομάδα. Έλα σε τρεις μέρες. Πας μετά από τρεις μέρες και λαμβάνεις την τέλεια απάντηση. Μετά από τον εξευτελισμό που έχεις υποστεί, παίρνεις την πολυπόθητη απάντηση: «Ο Σεβασμιότατος δεν μπορεί να ασχοληθεί μαζί σου». Αυτό δεν είναι σχέση ποιμένα - ποιμενόμενου είναι κατάντια. Γι αυτή την κατάντια ποιός φταίει; Ο Μητροπολίτης, οι αυλικοί, οι πιστοί; Ποιός;

19

Κοινό μυστικό όλων μας οι πιέσεις από την Πολιτεία στην κεντρική Ιεραρχία για διάφορα θέματα καθώς και οι πιέσεις στις τοπικές Μητροπόλεις από διάφορους τοπικούς φορείς. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γίνονται διάφορες εκπτώσεις εις βάρος της Εκκλησίας. Αυτές οι εκπτώσεις που γίνονται εις βάρος της Εκκλησίας έχουν αλλοιώσει το αυτόνομο της Εκκλησίας καθώς και την ιδιαιτερότητα της θρησκευτικής παρουσίας και αποστολής. H Χριστιανική Εκκλησία από την ίδρυση της στάθηκε απέναντι από τον κόσμο. Δεν είναι κόσμος ούτε μέρος του κόσμου. Κάπου υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Ξεπερνώντας αυτές τις γραμμές γινόμαστε ένα με το αντίπαλο δέος από εκεί και μετά παύουμε να υπάρχουμε ως θρησκευτικές οντότητες και μετατρεπόμαστε απλά στοιχεία στη δίνη της αλλοτρίωσης. Οι ορθόδοξοι πιστοί δεν ευτύχησαν ποτέ να δουν τους Ιεράρχες τους να υπερασπίζονται τα πιστεύω τους από τις όποιες προσβολές δέχονται από εντός κι εκτός. Αντιθέτως ζηλεύουν τους ετερόδοξους για το πάθος και τη μαχητικότητα που οι δικοί τους ηγέτες υπερασπίζονται τα δικά τους πιστεύω.

Θα ήθελα να πω σε όλους αυτούς τους τσάμπα μάγκες που ανέξοδα κατά καιρούς ασελγούν πάνω στο Σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν έχουν κότσια, ας πουν κάτι για κάποιο άλλο θρήσκευμα. Βρίσκομαι όμως στη δυσάρεστη θέση να τους πω ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία περνάει περίοδο ορφάνιας γι αυτό τους παρακαλώ να σεβαστούν την ορφάνια αυτού του πληρώματος.

Από οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται κάποιος, δεν δικαιούται να κάνει φιλοδώρημα την Εκκλησία. Αν κάποιος δεν έχει την τόλμη, το θάρρος και την ανδρεία να υπερασπίζεται αυτό που υπηρετεί, δεν μπορεί να παραμένει στη θέση που λέει ότι υπηρετεί.

Πάρα πολλές φορές η αποτυχία έχει γίνει αφετηρία μιας νέας επιτυχίας. Εύχομαι και προσεύχομαι η αποτυχημένη σχέση λαϊκών και κληρικών να γίνει η βάση μιας νέας επιτυχημένης αρχής. Στο χέρι όλων μας είναι αν στα προαύλια των Ναών μας αρχίσει και πάλι να ανθίζει βασιλικός και να πάψουν να φυτρώνουν τσουκνίδες στις καρδιές μας. Οι πιστοί το λαχταρούν.

H ιεραρχία δεν ξέρει τι γίνεται δίπλα της ως όφειλε να γνωρίζει. Και εύχομαι να είναι αυτό, διότι αν γνωρίζει και το αντιμετωπίζει με τόση απάθεια, τότε αλίμονο στο πλήρωμα. Η ιεραρχία έχει χρέος να βρίσκεται δίπλα από την οποιαδήποτε δυσκολία και ανάγκη του όποιου μέλους

του πληρώματος. Και αυτό δεν είναι φιλανθρωπία, ούτε ελεημοσύνη, είναι υποχρέωση. Και αυτή της την υποχρέωση, η Ιεραρχία όπως και άλλες δεν την εκπληρώνει. Η Ιεραρχία δεν θα κάνει κανενός χάρη αν ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις που έχει έναντι του καθήκοντος της και της αποστολής της.

Επίσης έχει μεγάλη σημασία το πώς τη δίνουμε τη βοήθεια. Το να δίνουμε ένα πιάτο φαί σε κάποιον και να μην του λέμε "Καλημέρα” όταν τον συναντάμε στο δρόμο, αυτό δεν είναι βοήθεια. Είναι εξευτελισμός. Είναι προτιμότερο να πληγώνουμε τον άνθρωπο, από το να δημιουργούμαι τραύματα στην ψυχή. Τότε δεν δικαιούμεθα να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

20

Οφείλω να τονίσω ότι άλλο είναι η φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη στις λαϊκές μάζες και άλλο η διακονία που είναι υποχρεωμένη η Ιεραρχία να παρέχει στο πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Εδώ και αρκετά χρόνια το ορθόδοξο πλήρωμα δεν διακονείται.

Εδώ και αρκετά χρόνια το ορθόδοξο πλήρωμα δεν κατηχείται.

Εδώ και αρκετά χρόνια το ορθόδοξο πλήρωμα βιώνει την απόλυτη εγκατάλειψη και ορφάνια.

Εδώ και αρκετά χρόνια το ορθόδοξο πλήρωμα έχει εγκαταλειφθεί στο έλεος των λύκων.

Σεβαστοί Ιεράρχες, άλλο είναι να πεθαίνει κάποιος για την Εκκλησία, και άλλο είναι να τον πεθαίνουν κάποιοι εν ονόματι της Εκκλησίας.

Από μικρό παιδί έως τώρα που γέρασα, άκουγα και ακούω, από Ιερωμένους

για τον Πολιτισμός μας

για την Πατρίδα μας

για την Ελλάδα μας

για το Έθνος μας!

Δεν άκουσα ποτέ όμως, ποτέ μα ποτέ, έναν Ιερωμένο να πει για την ορθοδοξία μας, για την πίστη μας. Ο Κολοκοτρώνης πριν πέσει στη μάχη έλεγε στα παλικάρια του: ‘’Για την πίστη του Χριστού και τη λευτεριά της πατρίδα’’

Πρώτα η πίστη στο Χριστό

Το τρίπτυχο της Ορθοδοξίας

• Ορθοί πιστοί

• Ορθή πράξη

• Ορθή λατρεία

αποτελεί παρελθόν προς δόξα των προσωπικών, νομίζω.

Όλες οι ομάδες κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές, συντεχνιακές, πολιτιστικές, πάσης φύσεως οργανώσεις καλούν τα μέλη τους και μιλούν για τα πεπραγμένα τους, μιλούν για απολογισμούς και προϋπολογισμούς, μιλούν γι αυτά που θα πράξουν και για κάποια πράγματα κάνουν ψηφοφορίες. Οι μόνοι που δεν συναθροίζονται και δεν απολογούνται, αλλά ούτε και ζητούν την ψήφο του πληρώματος για τίποτα είναι οι ορθόδοξοι. Αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία.

Εύγε μας για τη διαφάνεια με την οποία λειτουργούμε.

Εύγε μας για τη συλλογικότητα που μας διακρίνει.

Εύγε μας για τα αισθήματα αδελφοσύνης που περιβάλλει ο ένας τον άλλον.

Εύγε μας για την αλληλεγγύη και στήριξη που παρέχουμε στις όποιες ανάγκες των εν Χριστώ αδελφών μας.

Εύγε μας για τη δημοκρατικότητα με την οποία διοικούμαστε.

Εύγε μας που κατορθώνουμε να διοικούμαστε εν έτος Δύο Χιλιάδες Δεκατέσσερα από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.

H Ορθοδοξία στη χώρα μας μπορεί να έχει πολιτική, κοινωνική, οικονομική και αξιακή ύπαρξη αλλά και έντονη κοσμική παρουσία, ως Θρήσκευμα όμως έχει χάσει την υπαρξιακή της αξία.

21

Θέλω να υπενθυμίσω σε κάποιους Μορφωμένους ότι όταν οι Μορφωμένοι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον λόγιο Άρειο, ο αμόρφωτος τσοπάνης Άγιος Σπυρίδων έδωσε τη λύση του προβλήματος.

Θεωρώ χρέος μου ν' απαντήσω στα ερωτήματα ως προς το τι, ποιος είσαι εσύ, τι είσαι εσύ. Εγώ είμαι το απολωλό που περιπλανάται σε μια έρημη και άνυδρο γη ουρλιάζοντας απεγνωσμένα βοήθεια. Έχω κι εγώ το δικαίωμα να ρωτήσω. «Ποιοι είστε εσείς που μ' εμποδίζετε να φτάσω στο Θεό, ποιοι είστε εσείς που καταδυναστεύεται το πνεύμα μου, ποιοι είστε εσείς που λεηλατείτε την ψυχή μου».

Κλείνοντας θέλω να πω ότι περί σταυρώματος υπάρχει παρεξήγηση η οποία πρέπει να πάρει τέλος. Το ότι σταυρώνομαι έχει μεταφορική έννοια. Το να είναι όμως κάποιος επί σταυρού και να αισθάνεται ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος και ασφαλής είναι το μέγιστο της ανθρώπινης επιτυχίας. Το ολέθριο είναι να είσαι πνιγμένος στην ευμάρεια και να αισθάνεσαι δυστυχισμένος και άδειος και να σε πνίγει το άγχος και η ανασφάλεια.

Το ουρλιαχτό πόνου και αγωνίας που βγαίνει μέσα από τη σιωπή των ψυχών εκείνων που έμαθαν να αντιμετωπίζουν τον πόνο τους με αξιοπρέπεια, ενώπιον του Θεού ζητά δικαίωση.

Έχω χρέος να πω ότι για ό,τι αυθαίρετο για την Εκκλησία, έχετε την πλήρη νομική κάλυψη της Πολιτείας.

Ο Θεός να μας ελεήσει

Το απολωλό

Αλέξανδρος Βλάχος

Για επίλογο

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Δεν είναι ένα σύστημα αναβάθμισης κοσμικών και κοινωνικών αξιών.

Είναι μια δύναμη Εξαγνισμού και Αγιασμού Συνειδήσεων.