ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 9

1

Όταν ο ασκητής στερεωθεί στην αγάπη προς το θεό, τότε αρχίζει μια από τις βαρύτερες δοκιμασίες. Ο Θεός κατά κάποιον τρόπο τον εγκαταλείπει φαινομενικά. Αυτό συμβαίνει με τους πιο ισχυρούς ασκητές και τους σταθερούς στην αγάπη προς τον θεό «Δόξα τω θεό για όλα». Ωστόσο είναι πολύ δύσκολο για εμάς, μέσα σε τόσες κοσμικές προκλήσεις να ζει κάποιος χριστιανικά. Χριστιανικά μόνο να πεθαίνει, πρέπει να επιδιώκει ο χριστιανός, και να ζει το θάνατο την κάθε μέρα . Πρέπει διαρκώς να χάνουμε την ψυχή μας στον κόσμο αυτόν για να ερχόμαστε ενώπιον της Νέκρωσης του Κυρίου Ιησού, για να μας φανερωθεί η ζωή Του. Συμβαίνει αυτό το παράδοξο, όσο ζωντανοί είμαστε για τον κόσμο αυτόν τόσο νεκροί, να είμαστε για το θεό. Υπάρχει επιπλέον παράλληλα η δύσκολη κατάσταση της Θεό εγκατάλειψη. Ο άνθρωπος όταν βρεθεί σε αυτό το επίπεδο νιώθει χαμένος, νιώθει την ανάγκη να είναι μόνος, δεν θέλει με τίποτα να γυρίσει πίσω στον κόσμο άλλα και δεν ξέρει που και πως να πάει. Παρότι που η μνήμη του θείου τον προσελκύει βίαια, περιβάλλεται από σκοτάδι. Τότε η ψυχή κάνει το απεγνωσμένο πέταγμα στο άγνωστο και χωρίς να το καταλάβει, βρίσκεται στην αγκαλιά του ουράνιου Πατρός, που την περιμένει, όπως ο Πατέρας τον άσωτο Υιό. Η Θεό εγκατάλειψη αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ασκητικής παράδοσης της Ορθόδοξης ανατολικής Εκκλησίας.

Για τη θεό εγκατάλειψη, εγγράψαν μεγάλοι ασκητές όπως οι όσιοι, Αντώνιος ο Μέγας, Ισαάκ ο Σύρος, Μακάριος ο Αιγύπτιος, Μάξιμος ο Ομολογητής, Σιλουανός ο Αθωνίτης και πολλοί άλλοι πνευματικοί απόγονοι αυτών. Προσπαθώντας να διεισδύσει στην ουσία των παθημάτων του, ένας ασκητής γράφει « Όταν οι θλίψεις της ψυχής μου που διαρκώς αυξανόταν, έφθασαν στο απόγειο τους, τότε εγώ, όχι μέσω της διδασκαλίας των αφηρημένων φιλοσοφικών συλλογισμών, αλλά με οδηγό τη ζώσα και βαθιά αίσθηση της καρδιάς , γνώρισα την αξία και τις δυνατότητες της ανθρώπινης ψυχής.» Μια μόνο ψυχή είναι πολυτιμότερη από όλον τον κόσμο που είναι μακριά από το θεό. Τα παθήματα προσκομίζουν τόσο μεγάλο καρπό, ώστε αν είμασταν λίγο πιο συνετοί δεν θα θέλαμε να κατεβούμε από τον σταυρό, όταν ο θεός δει ότι ουδέν εν όλων τον κόσμο, θα δυνηθεί να χωρίσει εκ νέου την ψυχή από της αγάπης Αυτού. Τότε άρχεται περίοδος τελικών δοκιμασίων, αληθώς δύσκολων. Αλλά άνευ αυτών, θα παρέμεναν άδηλα τα βάθη της κτιστής και της άκτιστου μορφής του είναι. Ίσως να μας φαίνονται πολύ βάναυσα όλα αυτά, ίσως και τρομερά, έχω πει και αλλού ότι σε αυτά τα επίπεδα οι διαστάσεις και αισθήσεις είναι διαφορετικές. [Οι Παίδες στην κάμινο ευφραινόντων δρόσου] . Η δοκιμασία αυτή είναι αόρατος μάχαιρα, που αποκόπτει ημάς από τον αγαπημένον θεόν, από του ανέσπερου Αυτού φωτός. Ο άνθρωπος πλήττεται εφ΄ όλων των επιπέδων της υπάρξεως αυτού ευρίσκεται εν απορία, γιατί η προσευχή που φαίνεται ως ο τελειωτικός σύνδεσμος αγάπης έχει μετατραπεί σε Άδη.[ Θεό εγκατάλειψη]

Την απάντηση εις την απορία για όλα αυτά την βρίσκομε εις την προς Εβραίους επιστολή

2

«Του οποίου η φωνή την γη εσάλευσε τότε. Τώρα δε, υπεσχέθη λέγων: Έτι άπαξ εγώ σείω ουχί μόνον την γη αλλά και τον ουρανόν .Το δε έτι άπαξ δηλοί των σαλεμένων την μετάθεσίν ως χειροποίητων διαμείνωσι τα μη σαλεύομενα. Διά τούτο, παραλαμβάνοντας βασιλεία ασάλευτων, ας κρατώ μεν την χάριν δια της οποίας να λατρεύομε ευαρέστως, τον Θεόν, με σέβας και ευλάβεια. προς εβραίους 12-26 -29».Αλλά προ πάντων και υπέρ πάντα, έχομε το υπόδειγμα του ιδίου του Κυρίου επί του Γολγοθά προσηλωμένος επί του σταυρού, ανεβόησε προς τον Πατέρα, «Ίνα τί με εγκατέλειπες» . Και ευθύς μετά τούτο «Τετέλεσται και κλίνας την κεφαλήν παρέδωσε το Πνεύμα Ματθαίου 27-46 Ιωάννου,19-30». Κατά αυτόν τον τρόπο αποκαλύπτεται σε εμάς το μυστήριο της θείας Αγάπης, το πλήρωμα της κενώσεως, προηγείται του πληρώματος της τελειότητας. Τα τολμηρά λόγια των θεολόγων για το μεγαλείο του ανθρώπου δεν πηγάζουν με κανένα τρόπο από άκρατη υπερηφάνεια ή από πλανεμένη έπαρση. Οι νεότεροι πατέρες ρίχνουν φως στις αυθεντικές πηγές της ανθρωπολογίας, της οποίας οι ρίζες, διεισδύουν στην μακραίωνη παράδοση των Αγίων Αποστόλων και των οικουμενικών πατέρων. Προσδοκούμε να γίνουμε μειχτοί στην αιωνία ζωή. Αλλά όπως προκύπτει από τα πράγματα, όταν ο άνθρωπος γίνεται αιώνιος δεν γίνεται μόνο αθάνατος αλλά και άναρχος. Έτσι σκεπτόταν ο άγιος Ιεράρχης Γρηγόριος Παλαμάς στηριζόμενος στους αγίους πατέρες. Όταν λοιπόν ο θεός έσται τα πάντα εν πάση «Α, Κορινθ,15-28» τότε και εμείς θα φανούμε κάτοχοι της αιωνιότητας, όχι μόνο εκ μέρους, αλλά στην πληρότητα. Από την άποψη αυτή οι Θεολόγοι συνεχίζουν τη μεγάλη παράδοση των αγίων πατέρων που διδάσκουν για τη θέωση του ανθρώπου. Ως μέτοχος και φορέας της θείας χάριτος ο άνθρωπος γίνεται και ο ίδιος όλο Θεός. Τα λόγια αυτά ας μην αποβούν πρόσκομμα για εκείνους που από υπερηφάνεια θεωρούν τον εαυτό τους άξιο αυτής της κλήσεως και την θεωρούν ως κάτι το οφειλόμενο. Η οδός προς την υιοθεσία είναι η μετάνοια. Τα λόγια των Πατέρων διακρίνονται από νηφαλιότητα πέρα από κάθε ίχνος ονειροπόλου επάρσεως. Στις ημέρες μας γίνεται πολύ συχνά λόγος για τη θεία υιοθεσία αλλά ελάχιστα μιλούν για την οδό που οδηγεί προς αυτήν, η οδός αυτή είναι η μετάνοια.

3

Πουθενά αλλού η ψυχή δεν θα γνωρίσει τόσο καθαρά τον θεό ως πατέρα όσο στην οδό της μετάνοιας. Είναι φανερό ότι η θεολογία της καρδιάς οδηγεί στο ύψος εκείνο οπού η δογματική συνείδηση, συνδέεται άρρηκτα με την όλη πορεία της εσωτερικής πνευματικής ζωής. Ο Θεολογικός διάλογος αποδεικνύει τελικά ότι κάθε αλλαγή στη δογματική συνείδηση, μεταβάλει αναπόφευκτα σε ανάλογο βαθμό και τη μορφή του πνευματικού είναι. Και αντίθετα κάθε παρέκκλιση από την αλήθεια, στο πλαίσιο της εσωτερικής πνευματικής ζωής, επιφέρει αλλαγή στη δογματική συνείδηση. Νους που επισκιάσθηκε από τη θεία χάρη, φέρει μέσα του ακέραιη την εικόνα όλου του είναι, όπου κάθε φαινόμενο στην πνευματική ζωή αξιολογείται από την πλευρά της θείας Αληθείας. Από την άποψη αυτή, η ορθόδοξη δογματική συνείδηση αποτελεί αναμφίβολα ένα αριστούργημα θεολογικής απολογητικής, τέλειο και ακέραιο δογματικό θεμέλιο της Ορθόδοξης ασκητικής. Η δογματική, συντάχθηκε ως απάντηση σχετικά με την παγκόσμια αλήθεια της Ορθοδοξίας. Μέσω της δογματικής μπορεί να παρακολουθήσει κανείς τη συνετή εξήγηση που δίνεται σχετικά με την αρχή της ενότητας μεταξύ της δογματικής, της εκκλησιολογιάς και της ασκητικής. Η άσκηση αποτελεί πρακτική αντανάκλαση της δογματικής θεωρίας του ανθρώπου, στη ζωή του. Στην πνευματική και ασκητική ζωή δεν υπάρχει τίποτε το τυχαίο, όλα είναι σημαντικά. Οι γραφές λένε επικατάρατος όστις προσθέσει ή αφαιρέσει από το βιβλίο της ζωής ένα ιώτα, και αυτό γιατί μόνο στα αυστηρά αυτά πλαίσια μπορεί να διατηρηθεί η ενότητα και η αλήθεια ανόθευτη. Έχω πεισθεί εσωτερικά ότι η απόρριψη της εκκλησίας, ίσον απόρριψη του κηρύγματος των Αποστόλων [Ο λόγος σαρξ εγένετο Ιωάννη ,1-14 ]. Αυτόν ακριβώς τον λόγο που σαρκώθηκε τον ορατόν, τον ακουστόν, τον απτό, που κηρύττει η Εκκλησία με τα δόγματα της, εδώ έγκειται η αυθεντικότητα του και η αληθινά ευαγγελική διάσταση που απηχεί τους λόγους του ιδίου του Χριστού «έσται λοιπόν σεις τέλειοι καθώς ο πατήρ σας ο εν τοις ουρανής είναι τέλειος. Ματθαίου, 5-48» Οι λόγοι του κυρίου μένουν αμετάθετοι και Αυτός μας εντέλλεται.

Στο επόμενο η συνεχεία.