ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 19

1

Αγαπητοί μου αδελφοί σε συνεχεία από τα προηγούμενα για το κενό που υπάρχει στην Εκκλησία. Ο πρώτος λόγος είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό, κάτι που δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να παραδοθεί ολοκληρωτικά στο Θεό. Και αυτό γιατί διαχρονικά πoλλοί ποιμένες παρουσιάζουν το Θεό που έχουν φτιάξει αυτοί και όχι το θεό που τους έφτιαξε, αμαυρώνοντας έτσι την πραγματική εικόνα του αληθινού Θεού.

Ο δεύτερος λόγος κατά την κρίση μου, είναι οι θρησκόληπτοι σε σύμπραξη με την ιεραρχία. Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό έχει ως συνέπεια να μη λειτουργεί μέσα μας η θεία χάρη, αυτό στις περισσότερες των περιπτώσεων φθάνει στο σημείο που και στην ίδια τη θεία λειτουργία, να μη νιώθουν το πνεύμα, αλλά να αισθάνονται βασανίστηκα ένα κενό και να αισθάνονται μόνο το επιφανές. Στην ουσία όμως οι τελετές τα έθιμα και οι παραδόσεις της Εκκλησιαστικής ζωή, αποδεκτά από την κοινή εκκλησιαστική συνείδηση αποτελούν ζωντανά σύμβολα, δοχεία στα οποία διαφυλάσσεται το πνεύμα της ευσέβειας των πάτερων μας.

Δεν θέλω να υπερτονίσω τη σημασία τους , αλλά ούτε μπορώ να το θεωρήσω κάτι μηδαμινό. Για τους πιστούς είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αισθανθούν το νόημα των μυστήριον, οπού οι εξωτερικοί τύποι αποτελούν σύμβολα των μη βλαπτόμενων . Όλα αυτά σας είναι γνωστά, με όλα αυτά θέλω να πω ότι, όταν η χάρη παραμένει μαζί μας τότε αυτά μας γεμίζουν με ζωή και βαθιά νοήματα. Αντί αυτού πάμε στις τελετές κούφιοι και φεύγουμε άδειοι. Το κενό για το οποίο γίνεται λόγος δημιουργείται από την έλλειψη των αισθήσεων που αναφέραμε. Για αυτό δεν φταίνε οι πιστοί αλλά οι τελούντες τα μυστήρια. Τώρα όσο για την επιθυμία σας έστω και για μια στιγμή να ζήσετε εκεί που η ορθοδοξία είναι υγιής και ζωντανή, τι να σας πω; ποιος από εμάς δεν το επιθυμεί. Όταν στην ψυχή μας εμφανίζεται το ζωντανό αίσθημα του θείου φόβου και η ειλικρινής επιθυμία να υπηρετήσουμε τον Θεό.

Όταν η καρδιά φλέγεται από θείο έρωτα, υποφέρει από τη δίψα να ζήσει όπου τριγύρω βρίσκονται άγιοι. Γίνεται όμως βασανιστικό για τις ψυχές που ποθούν το Θεό, το θέαμα της ασεβούς ζωής των άλλων, και ιδίως όταν η ασέβεια προέρχεται από ιερωμένους. «Διά να ενθυμηθείτε τους λόγους τους προλαληθέντας υπό των αγίων προφητών και την παραγγελία ημών των Αποστόλων του Κυρίου και Σωτήρος, του το πρώτον γνωρίζοντας ότι θέλουν έλθει εν ταις έσχατές ημέρες εμπαίκταις, περιπατούν τες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας Β- Πέτρου Γ-2-3». Ποσό επίκαιρα τα λόγια αυτά. Οι σημερινοί μας πνευματικοί {υποτίθεται } πατέρες, ουδεμία μέριμνα έχουνε περί της Σωτηρίας των ψύχων ημών . Τα προνομία που τους έχει παραχώρηση η πολιτεία τους οδήγησε εις την εκκοσμίκευση παρεκκλίνοντας από την αποστολή τους και το καθήκον. Έχουν μετατρέψει την εκκλησία σε χρηματοοικονομικό οργανισμό, από θεοκρατικό οργανισμό , τέτοιοι που είμαστε αυτοί μας αξίζουν. Αυτός είναι ένας από τους σοβαρούς λόγους να θλίβονται οι ψυχές των πιστών.

2

Εκείνο που δημιουργεί τον κλαυθμό και οδυρμό καθώς και την οργή στις πίστες ψυχές είναι η ασέβεια τους προς το Θεό και η υποκρισία τους προς την εκκλησία και το πλήρωμα της. Διότι με τη συμπεριφορά τούς αυτή παραδίδονται χιλιάδες ψυχές στο διάβολο, αυτό πονάει πολύ τις πιστές ψυχές. Μιλούν συνεχώς για φιλανθρωπία και αγάπη, η ψυχοφιλία τους και η αγάπη τους για την απώλεια αυτών των ψυχών που είναι; Δυστυχώς η πολιτεία με νόμους που καταπατούν τις αρχές και τις αξίες της εκκλησίας τους παρέχει το ανεξέλεγκτο, ακόμη και τη διακίνηση τεράστιων χρηματικών ποσών μαύρου χρήματος . Δυστυχώς η ορθόδοξη Ελληνική Εκκλησιά διοικείται με νόμους της πολιτείας και όχι συμφώνα με τους ιερούς κανόνες. Μετά την πολιτεία έχουν συμπαραστάτες τους θρησκόληπτους, αυτοί που δεν έχουν ιδέα τι εστί ορθόδοξη εκκλησία και πως λειτουργεί, αλλά έχουν λόγο και απόψεις για όλα. Ο λόγος τους ακούγετε και μετράει γιατί τους βολεύει, οι πιστοί είναι το κόκκινο πανί, τους έχουν με την πλάτη στον τοίχο.

Η ιεραρχία μας με την εκκοσμίκευση της και το δόγμα της προόδου, παρέσυρε με το μέρος της, μεγάλο μέρος από το πλήρωμα της εκκλησίας. Όχι στην πίστη την αληθινή αλλά στο πίστευε και μη ερεύνα. Από πιστούς τους μετάτρεψε σε θρησκόληπτους.

Ο ορισμός της εκκοσμίκευσης της εκκλησίας απαιτεί την προσαρμογή της εκκλησίας στο κοσμικό πνεύμα και όχι την προσαρμογή του κόσμου στην εκκλησιά. Έτσι έχουμε συνεχείς εναλλαγές του Θεού συμφωνά με τις κοσμικές πεποιθήσεις.

Όσο για τη διαφορά μεταξύ θρησκόληπτου και πιστού έχει ως εξής, ο θρησκόληπτος πιστεύει με το μυαλό, οι πιστοί πιστεύουν με την καρδιά.

Ο θρησκόληπτος πιστεύει στην ύπαρξή του θεού αλλά δεν τον βάζει στη ζωή του, διότι δεν τον εμπιστεύεται. Έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση και με το δικό του εγώ, νομίζω, φτιάχνει ένα Θεό στα μετρά του και δεν τον νοιάζει να μάθει τίποτε άλλο. Και από τη θέση αυτή δεν μετακινείται με τίποτα. Αποκόπτεται πλήρως από το Θεό περιφερόμενος άσκοπα να ψάχνει σε λάθος πηγές. Ο πιστός εμπιστεύεται το Θεό και αφήνεται στο θέλημά του οποίο και αν είναι αυτό, γιατί δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του πάρα μόνο το Θεό. Η πιστή στο θεό δεν είναι ένας απλός λόγος πιστεύω, είναι σχέση είναι τρόπος ζωής, που μέσα από αύτη τη σχέση ο Θεός αποκαλύπτεται παραχωρώντας αρετές και γνώση αληθινή.

Μακριά από το Θεό δεν μπορούμε να δούμε και να μάθουμε τίποτα περισσότερο από αυτά που βλέπομαι, αυτά που δεν βλέπομαι είναι πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζομαι ότι ξέρομε. Ο αόρατος κόσμος είναι γεμάτος αόρατα γεγονότα που κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει ποτέ χωρίς την καθοδήγηση της θείας χάρις.

Σ ’αυτόν τον όλεθρο δεν φταίει μόνο η ιεραρχία, φταίνε και κάποιες προηγούμενες γενιές από εμάς, που δεν αντιστάθηκαν στο σατανικό εκείνο Δόγμα πίστευε και μη ερεύνα. Ο κόσμος έπεσε σε άγνοια. Συμμερίζομαι την επιθυμία σας, το μόνο που μπορώ να σας πω σε αυτό το αδιέξοδο είναι. « Και ανταπέδωσε εις εμέ ο κύριος κατά την δικαιοσύνη μου, κατά την καθαρότητα των χειρών μου έμπροσθέν των οφθαλμών αυτού . Μετά οσίου όσιος θέλεις είσθε μετά ανδρός τελείου, τέλειος θέλει είσθε μέτα καθαρού καθαρός θέλεις είσθε και μετά διεστραμμένου, διεστραμμένος θέλεις φερθεί ψαλ -17-24-27». Έχουμε ωφέλεια από τη διαμονή μας μαζί με ανθρώπους που φοβούνται μήπως παρεκκλίνουν από την οδό της σωτηρίας, αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για φόβο Θεού. Σε αύτη την περίπτωση της πτώσεως, αν έχουμε δίπλα μας αδελφούς σωστούς, θα μας βοηθήσουν πολύ στο να ανορθωθούμε από την πτώσεις . Καθώς οι αληθινά Θεοφοβούμενοι σπανίζουν, καλό θα είναι να προσευχόμαστε για τον αδελφό μας για να μείνει η χάρη μεταξύ μας.

3

Δεν σκοπεύω να μιλήσω πολύ για το θέμα αυτό και να εκλάβω την Εκκλησία ως κάποιο κοσμικό, επίγειο οργανισμό. Αν μιλάω για εκκοσμίκευση, αυτό για την Ιεραρχία, η Εκκλησία δεν μεταβάλλεται στους αιώνας. Και το κάνω συγκρίνοντας την σημερινή Ιεραρχία με αυτό που μου έδωσε η Εκκλησία δια τον Αγίων Αποστολών και των Αγίων οικουμενικών πατέρων. Ελπίζω ότι θα δώσει και σε εσάς ο Κυρίος να γνωρίσετε. [Αν φυσικά πολιτεύστε συμφωνά με διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας].

Ότι «εκκοσμικεύτικαν» οι θεσμοί. Ο «κόσμος» το «ανθρώπινο», εισέβαλαν σε όλη τη ζωή της ορθόδοξης Ιεραρχίας και κατ’ επέκταση έχει περάσει σε μεγάλο μέρος του λαϊκού πληρώματος. Υπάρχουν πολλά βασικά σφάλματα τόσο από δογματικής απόψεως όσο και από πλευράς πνευματικής ζωής, λάου και κλήρου και αυτό οφείλεται σε εσφαλμένη θεώρηση του έργου της λυτρώσεως του ανθρώπου.

Ακολουθείται μια κοσμική νομικίστική προσέγγιση στην επίλυση πολλών προβλημάτων. Παρεκκλίσεις και καταφανώς χονδροειδή αποκλίσεις στην ηθικοασκητική ζωή. Πράγματα πού καθιερώθηκαν ως κανόνες όπως προσευχή να χλευάζεται και να απορρίπτεται, καθώς και η νοερά εργασία. Όλο και περισσότεροι από το πλήρωμα ακόμη και κάποιοι ιερωμένοι να καταφεύγουν στη γιόγκα. Κάποιοι δε άγιοι Πατέρες που διέπρεψαν στη νοερά αυτή εργασία, να εκλαμβάνονται ως κακόβουλοι αιρετικοί.

Εμείς πρέπει να διακρίνομαι ότι η νοερά εργασία, για την οποία διδάσκει η ορθόδοξη ασκητική υπήρχε στην χριστιανική Εκκλησία όλους τους αιώνες. Πολλοί από τους αγίους πριν το σχίσμα έγραψαν για την νοερά προσευχή. Αρκετοί από αυτούς την ασκούσαν φθάνοντας στις έσχατες χαρισματικές καταστάσεις που είναι εφικτές πάνω στη γη. Όταν κατά τη δωρεά της θείας ευσπλαχνίας αξιώνεται η ψυχή να κατοπτεύσει την Αγιότητα και την Αγάπη του Θεού, τότε αυτή η ψυχή ακουσία με κάποια ανεξήγητη έκπληξη και θαυμασμό λέει ωωω τί κύριο και Θεό έχουμε. Ο Θεός συμφωνά με την [Α. Ιωάννου -4-8] «Αγάπη εστί».

Αγάπη ανέκφραστη, άρρητη, ανεκδιήγητη, ακόρεστη, πανάμωμη, αγριότατη κατά την τελειότητα, γλυκύτατη, ισχυρή αιωνία. Και υστέρα από αυτό, η ψυχή στηρίζει όλες τις έννοιες και τις κρίσεις της, στο είδος της γνώσεως που αξιώθηκε να γνωρίσει, ότι ο Θεός αγάπη έστιν. Ακριβώς γι’ αυτό το δίκαιο είναι αδιανόητο στον Θεό. Αλλά και ο άνθρωπος στην κατάσταση της χάριτος τοποθετείται επάνω από το νόμο του δικαίου. Διδάσκεται να αγαπά και να προσεύχεται με ακόρεστο κλαυθμό, όχι μόνο για τους φίλους αλλά και για τους εχθρούς. Γεμίζει από ευσπλαχνία και συμπόνια προς όλη την κτίση. Στην προσευχή για τους άλλους ανθρώπους φθάνει να προσφέρεται ολοκληρωτικά, τόσο που κάποιες φορές, η ψυχή φθάνει να προτιμά τη δική της απώλεια προκείμενου να γνωρίσουν οι άλλοι τον αληθινό Θεό, να πιούν από το ποτήρι της αγάπης Του. Τότε το Πνεύμα μαρτυρεί για την αλήθεια, με αναμφίβολο τρόπο. Η καρδιά από την αγάπη του Θεού πονάει, κάποτε τόσο, σαν να την διαπερνά πύρινη ρομφαία. Ο πόνος αυτός της αγάπης του Θεού, μπορεί ο άνθρωπός να λησμονήσει όλον τον κόσμο.

Με το επόμενο κείμενο κλείνει αυτό το κεφάλαιο, θα ενημερωθείτε για τη συνέχεια.

Ευχαριστώ για την αγάπη σας.