ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 18

1

Η Νοερά εργασία αποτελεί τον πυρήνα της πραγματικής ασκητικής ζωής, που προς μεγάλη μας απογοήτευση βρίσκεται τώρα σε άκρα κατάπτωση. Δεν υπάρχει υψηλότερη και τελειότερη πνευματική εργασία, και συνεπώς δεν υπάρχει ούτε και δυσχερέστερος αγώνας από αυτήν. Ακόμη και για τους δυνατούς, είναι πολύ δύσκολο, αλλά είναι μακάριος εργασία. Η πνευματική προσευχή κατά το λόγο του Οσίου Νείλου του , Σιναϊτου αποτελεί τον λόγο για τον οποίον διεξάγεται όλη η πάλη ανάμεσά σε εμάς και τους δαίμονες. Ο Όσιος την αποκαλεί επίσης «φοβέρα και υπερφυή προσευχή εν Πνεύματι και αλήθεια», και αναφέρει ότι στον εμπαθή και ακάθαρτο νου δεν προσκομίζει κανένα όφελος. Ωστόσο, όπως η ιδιαιτερότητα της θέσεως μας σήμερα, μας αναγκάζει σε μία ασυνήθιστη και αταίριαστη τάξη. Πρέπει όμως να προτρέξουμε λίγο, για αυτό είναι απαραίτητο να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Αγίου Γρηγορίου του Σιναϊτου, ότι το καλύτερο από όλα είναι να ακολουθήσουμε τη μέση οδό, να γίνονται όλα με μέτρο, σταδιακά και στον κατάλληλο χρόνο ανάλογα με την πρόοδος μας.

Λέγοντας νοερά εργασία, πρόκειται για τη διείσδυση με το νου και την προσευχή στον έσω άνθρωπο, στην καρδιά, στο βάθος του είναι μας.

Αυτή η διείσδυση σύμφωνα με το Γέροντα Συλουανό, πραγματοποιείται με τη σταθερή επανάληψη της ίδιας προσευχής του Ιησού, «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησον με, τον αμαρτωλό» με την κατάβαση αυτή ο νους οφείλει να παραμένει εντελώς ελεύθερος {καθαρός} από κάθε λογισμό. Υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία που περιέχουν ατελείωτους και ανεκτίμητους θησαυρούς, που θα απορείτε πως ο κόσμος είναι βυθισμένος στο σκοτάδι, ενώ υπάρχει η δυνατότητα που μας δόθηκε από τον Κυρίο Ιησού Χριστό, και εδώ στη γη να ζούμε μία ουράνια ζωή.

Ανάμεσα στα συγγράμματα αυτά εξέχουσα θέση έχουν τα συγγράμματα του Οσίου Συμεών του Νέου θεολόγου {ελπίζω προσεχώς να αξιωθώ να παρουσιάσω το έργο του}. Ο Θείος αυτός Πατέρας έφθασε σε τέτοιο υπερφυσικό ύψος που πολλοί ασκητές να μην μπορούν να τον κατανοήσουν. Θα ωφεληθούμε πολλοί αν τον διαβάσουμε. Γράφει πολύ εμπεριστατωμένα και λεπτομερώς για πολλά θέματα που μας ενδιαφέρουν . Γράφει για τη θεία χάρη, για την αμαρτία και το πένθος, γράφει για τη θεωρία, για την προσευχή, για τις οράσεις και αλλά πολύ σημαντικά. Με πολλή προσευχή στον Κυρίο τη θεομήτορα και τον Άγιο Συμεών να ζητήσουμε να μας παραχωρηθεί η χάρη να προσεγγίσουμε την ανάγνωση των γραφών του.

Το μυστήριο της εν Χριστώ ζωής στηρίζεται στην αγάπη, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ταπείνωση. Αν ο άνθρωπος δεν ταπεινωθεί, δεν θα κατανοήσει ποτέ το μυστήριο της πνευματικής ζωής και δεν θα δει το φως του Χριστού. Αν δεν σταθούμε με ταπείνωση από το ξεκίνημα μας, ενώπιον των πνευματικών αρχών, ο δρόμος δεν θα ανοίξει. Η Αγάπη είναι η ουσία της χριστιανικής ζωής, η Αγάπη είναι η βάση της θεολογίας.

2

Διάφορες αντιλήψεις και απόψεις υπάρχουν σε πολλά θέματα και φαινόμενα της πνευματικής ζωής αλλά αληθινός μέχρι τέλους είναι εκείνος που έχει ως θεμέλιο την αγάπη του Θεού {Εκείνου προς εμάς και στη συνέχεια της δικής μας προς Εκείνον}. Για παράδειγμα, μερικοί θεωρούν την υπακοή ως προσφορά του ανθρώπου στον Θεό και θυσία του θελήματος του, που είναι βεβαίως και το πολυτιμότερο πράγμα στον άνθρωπο. Στην ουσία όμως πρέπει να εννοηθεί διαφορετικά, τι μπορεί ο άνθρωπος να προσφέρει ως θυσία στον Θεό. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τίποτε, δεν θέλει θυσία, αλλά θέλει να φανερώσει σε εμάς το έλεος του. «Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, Ελεών Θέλω και ουχί θυσία, διότι δεν ελθόν δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοια» Εάν όμως γνωρίζετε τι είναι Ελεών θέλω και ουχί θυσία, δεν θέλετε καταδικάσει τους αθώους Ματθαίου-9-10 και 12-7». Αυτή είναι η επιθυμία Του. Όταν εμείς αποκοπούμε το θέλημα μας με το να ενεργούμε συμφώνα με της επιθυμίες μας , αποκόπτοντας το δικό μας θέλημα προς χάριν υπακοής προς τον Θεό, χάριν εκπληρώσεως του δικού Του θελήματος ,τότε με την εκπλήρωση του θείου θελήματος γινόμαστε κοινωνοί της θείας ζωής.

Η πράξη της εκούσιας αποκοπής του θελήματος μας, καθιστά την ανάβαση μας , σε λογική εκδηλώσει της αγάπης μας προς τον Θεό. Με αυτά δεν εξαντλούνται όλα εκείνα που οφείλουμε ή μπορούμε να πούμε για την υπακοή. Σημαντικό για τη συνετή {σταδιακή} ανάβαση στην πνευματική ζωή είναι να εννοήσει κάποιος το μυστήριο της υπακοής και της αποκοπής του ιδίου θελήματος. Η υπακοή δεν είναι μια απλή εκτέλεση μιας εντολής, είναι μια ιδιαίτερη μυστική σχέση του ανθρώπου με τον ίδιο το Θεό. Το ίδιο ισχύει και για τις θλίψεις, με τι θα εκφραζόταν άραγε η ελευθερία μας; ή πώς θα την γνωρίζαμε, αν για την ανάβαση μας στον Θεό δεν απαιτείται η διεξαγωγή αγώνα, που να συνδέεται με πόνους θλίψεις, μόχθο και κοπώ;

Ο Θεός μας έδωσε ελευθερία , μας έδωσε και τη δυνατότητα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας ευεργετημένο και προικισμένο με τόσα χαρίσματα. Μας έδωσε ταυτόχρονα και τη δυνατότητα να εκδηλώσουμε την ελευθερία μας, που εκφράζεται με την εκούσια υπομονή των θλίψεων. Έτσι λοιπόν συνετή ψυχή ανακαλύπτοντας μέσα από όλα αυτά τον εαυτό της προικισμένο, ευεργετημένο από το Θεό με το υψηλότερο πνευματικό νόημα, χαίρεται στις θλίψεις και ευχαριστεί τον Θεό. Εκτιμά τις προαιρετικές θλίψεις ως πιο ευχάριστες από τις ακούσιες χαρές.

3

Ο άνθρωπος μετά το θάνατό του μπορεί να φθάσει ως την εσχάτην ή την υψίστη βαθμίδα της αναβάσεως αυτής. Ο Μακάριος Διάδοχος Φωτικής μιλώντας για αυτό αναφέρει « Τα όρια της τελικής αλώσεως σε γλυκεία γεύση Θεού. Είναι να αποδέχεται κάποιος με χαρά το θλιβερό γεγονός του θανάτου». Έτσι η ψυχή που αγαπά τον Θεό, κατανοώντας όπως πρέπει αυτό που τελείται μέσα της με αρρήτων τρόπο, πανηγυρίζει και χαίρεται ακόμη και στην επιθανάτια αγωνία. Ο Θεός από άμετρα αγαθότητα και αγάπη προς τον άνθρωπο για τη σύνεση που έδειξε και όχι για τη θυσία που πρόσφερε τον εμπλουτίζει με απείρως μεγαλύτερη δωρεά, μας καθιστά κοινωνούς της θείας ζωής Του.

Ο Δημιουργός είναι ο μόνος Θεός, αλλά δίνει και σε εμάς τη δυνατότητα κάποιας συμμέτοχης στο έργο της δημιουργίας πράγμα που προσιδιάζει κατ’ ουσία μόνο σε Εκείνον. Πρωταρχική εκδήλωση αυτού συνίσταται στο ότι εμείς οι ίδιοι εχούμε την αμεσότερη συμμέτοχη στο έργο της αναγεννήσεως, της αποκαταστάσεως ή της δεύτερης ύψιστης αναπλάσεως μας, από τη θεία χάρη. Για τους έσχατους βαθμούς και τις μορφές της συμμετοχής αυτής, δεν θα μιλήσουμε τώρα. Ας σημειώσουμε μόνο ότι το δώρο του Θεού μας προσφέρει τη δυνατότητα, ή καλύτερα μας αναθέτει την υποχρέωση μεγάλου αγώνα. Να υπηρετήσομε τον πλησίον, συμβάλλοντας έτσι στο θείο πάθος Του Κυρίου συμπάσχοντας για τη σωτηρία των αδελφών ψύχων.

Πολλές φορές θα μας δοθεί η δυνατότητα να θυσιάσουμε τον εαυτό μας για τα πρόβατα του Κυρίου τους φίλους και αδελφούς. Ο Θεός μας αγαπά τόσο πολύ, ώστε όλα όσα μας συμβαίνουν μπορούμε και οφείλουμε να τα δεχόμαστε και να τα εννοούμε ως το έλεος του και την ευεργεσία Του. Συνεπώς πρέπει πάντοτε και για όλα να ευχαριστούμε και να χαιρόμαστε, « Πάντοτε χαίρεστε, Αδιάλειπτος προσεύχεσθε, κατά πάντα προσεύχεσθε, κατά πάντα ευχαριστείτε, διότι τούτο είναι το θέλημα του Θεού προς εσάς εν Χριστό Ιησού, Α- Θεσσαλονίκης -5-16-18» .Η παρατήρηση αρκετών αδελφών ότι μετά από κάποια παρακολούθηση στις θείες λειτουργίες, η σημερινή ορθοδοξία είναι ένα φρικτό κενό. Δεν μπορώ να πω ότι οι αδελφοί αυτοί έχουν άδικο, δίνεται σε εμένα η ευκαιρία να πω εξ αφορμής αυτού, ότι όπως η απιστία έτσι και το αίσθημα του κενού προέρχονται από δύο διαφορετικές αιτίες για τις αιτίες αυτές θα μιλήσομε στη συνέχεια.

Στο επόμενο η συνέχεια.

.