ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 17

1

«Όταν δε, σας παραδίδωσι, μη μεριμνάτε πώς ή τι θέλετε λαλήσει, διότι θέλει σας δοθεί εν εκείνη την ώρα, τι πρέπει να λαλήσετε. Επειδή σεις δεν είσθε οι λαλούντες, αλλά το πνεύμα του Πατρός σας το οποίον λαλεί εν υμίν. Ματθαίου-10-19-20»

Όλα αυτά τα λέω για να κερδίσουμε σε πείρα, θλίβομαι μαζί σας για το ότι δεν έχομε ποιμένες άξιους στο να ανταποκρίνονται στο καθήκον και την αποστολή που ανέλαβαν να βόσκουν σε χλοερά πνευματικά λιβάδια το λαό του Θεού. Εγώ ο ίδιος είμαι αρχάριος, απείρως, δεν έχω τίποτε άλλο εκτός από την ανιδιοτελή προθυμία να βοηθήσω στη σωτηρία του αδελφού. Έχω πλήρη συναίσθηση της αμάθειάς μου απέναντι σας, γνωρίζω ότι τίποτε το νέο, το πρωτόγνωρο δεν μπορώ να σας πω. Ωστόσο ελπίζω ότι μια υπενθύμιση κάποιων πραγμάτων ίσως γίνει αφετηρία για την αναζήτηση ενός άλλου τρόπου ζωής. Όπως μας διδάσκει η πείρα της πνευματικής ζωής , στις δεδομένες συνθήκες, ίσως μπορεί κάποιός να ωφεληθεί και από τον κατώτερο. Επειδή μάλιστα όλοι είμαστε πιο συνετοί στις συμβουλές παρά στην πράξη για αυτό με προσευχή ζητούμε από το Θεό για μας λόγο σύμφωνο με το θέλημά Του, για κάθε ξεχωριστή περίπτωση. Όσον αφορά την πνευματική πείρα, όταν κάτι από τις γραφές προσάγεται την κατάλληλη στιγμή προς υπόμνηση, αποβαίνει προς ωφέλεια μας. Στην αρχή του πρώτου τόμου « Η εν Χριστώ ζωή μού» ο μακάριος και δίκαιος Ιωάννης της Κροστάνδης γραφεί «Η σκέψη μας κινείται ακατάπαυστα από το υπαρκτό, άπειρο και έλλογο Πνεύμα. Να γιατί οι Άγιοι Απόστολοι αναφέρουν, «ουχί Ικανοί εσμέ αφέ αυτών λογίσασθαι τις ως εξ αυτών, αλλά η Ικανότης ημών εκ του Θεού. –Β- Κορινθίους -3-5». Βλέπομε πώς τόσο η σκέψη όσο και αυτός ακόμη ο λόγος μας, έρχονται από έξω, αυτό γίνεται σε κατάσταση που λειτουργεί η θεία χάρη και σε περίπτωση ανάγκης.

Για να εκφράσω την αγάπη μου και την ταπείνωση μου απέναντί σας, ομολογώ ότι αν και χειρότερος και περισσότερο άφρονας από όλους, στη συνομιλία μου μαζί σας συνεργεί η ανιδιοτέλεια μου και την κατάθεση ψυχής, για να μη δίνουμε χαρά στο διάβολο, εν μέρη όμως καμιά φόρα μιλάω και από τη φτωχή μού πείρα. Αν και δεν είμαι ο πνευματικός σας πατέρας, ομολογώ ότι χάρη, στη συνάντηση μαζί σας αναπτυχθεί στην αναξιότητά μου ο πόθος και η νοσταλγία να βιώσω και να γνωρίσω εκ πείρας αυτά πού γράφει ο Όσιος Συμεών ο νέος Θεολόγος σε πνευματικό του τέκνο «Ο αγαπητέ μου εν Κυρίο εγώ σε εδέχθηκα μέσα στους κόλπους μου όταν ήλθες εις εμέ, και με ζέση πολύν σε έκαμα μαθητή διά της διδασκαλίας, και με κόπους πολλούς σε αναμόρφωσα με την μορφή του Χριστού διά της μετάνοιας. Και σε αναγέννησα τέκνον πνευματικόν διά πολλής υπομονής και πόνου σφοδρού, και καθημερινών δακρύων, αγκάλα και σύ δεν εγνώρισες κανένα από ταύτα όπου εδοκίμασα εγώ διά σε και δεν είναι θαυμαστόν.

2

Ότι τα βρέφη όπου είναι μέσα εις την κοιλία της μητρός τους αισθάνονται πάντα Πασί τας λύπας της μητρός τους, και τους πόνους οπού υπομένει εις τον καιρόν της γεννήσεως, Συμεών του Νέου Θεολόγου, τα΄ ευρισκόμενα λόγος 11» Ποιόν μπορούν να αφήσει αδιάφορο αυτός ο υπέροχός λόγος, πόση πίστη, αγάπη, και μεγαλείο, περικλείονται σ ’αυτά τα λόγια; Αναρωτιέμαι αν όλοι οι σημερινοί αυτό τιτλοφορούμενοι Πατέρες, ποιμένες πού κόπτονται ότι κατέχουν Αποστολική διαδοχή τι από όλα τα προαναφερόμενα είναι συνειδητή κατάσταση για αυτούς, έστω και στην άκρη της σκέψεις τους. Ο Απόστολος Παύλος γράφει «τεκνά μου, διά τους οποίους πάλι είμαι εις ο δείνας, ε όσου μορφωθεί ο χριστός εν υμίν – Γαλάτας-Δ-19». Προσεύχομαι και αισθάνομαι μερικές φορές ότι κατά κάποιον τρόπο, αδειάζω τη δύναμη της ψυχής μου. Και εγώ ο ανήμπορος, που δεν είμαι σε θέση ακόμη και το δικό μου βάρος να βαστάζω , πέρα αυτού τίποτε άλλο δεν μπορώ να κάνω. Αν είχαμε αναπτυγμένα τα πνευματικά αισθητήρια για να διακρίνομε πού είναι η Αλήθεια, και που η υποκρισία, ή η απάτη, τότε ίσως θα γνωρίζουμε με την καρδιά μας ότι δεν μας λένε ψέματα οι γραφές. Αυτό γίνεται με τον ίδιο τρόπο, όπως όταν ο Κύριος δίνει τη χάρη να αισθανθούμε αναμφίβολα ότι Αυτός είναι η αλήθεια, κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου ιδιαίτερα του κατά Ιωάννη. Ποσό μεγάλη είναι η χαρά και η μακαριότητα πού συνοδεύει την αίσθηση αύτη. Θα σας πω όμως ότι μόνο όσοι πέρασαν από μεγάλη θλίψη γεύονται αύτη τη χαρά. Ενώ αντίθετα, αυτός πού ξαφνικά εγκατέλειψε την αμαρτία χωρίς να μεταμεληθεί για αυτήν με τον οφειλόμενο τρόπο, και ακόμη δεν συναισθάνθηκε το τι έκανε, όσο και να επιθυμεί να προσέλθει στο γάμο του Αρνιού, μάταια το επιθυμεί. Δεν του το επιτρέπουν οι Άγγελοι, δεν αρκεί να γνωρίσουμε τα του Θεού, απαιτείται για την συμμέτοχη μας στο γάμο του Αρνιού, πρέπει να έχουμε γνωριστεί και εμείς από το Θεό. Τη στιγμή της αμφιταλαντεύσεως ας σταθούμε στην προσευχή και να πούμε στον Κύριο ,τον καρδιογνώστη, πώς ότι κάνουμε το κάνουμε αναζητώντας Τον. Αυτός είναι η Αλήθεια, Αυτός και η Αγάπη. Αυτός που για τη σωτηρία μας υπόμεινε τον Σταυρό, δεν θα επιτρέψει να πλανηθεί ο άνθρωπος που αληθινά πορεύεται με ακακία για να τον συναντήσει. Βαδίζουμε ασυνήθη οδό, πριν ακόμη αρχίσουμε την πνευματική μας ζωή , σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση είναι ανάγκη προκαταρκτικά να εισδύσουμε κάπως στα μυστήρια του Πνεύματος, που είναι γενικά κρυμμένα από το βλέμμα των ανθρώπων. Είναι κρυμμένα γιατί ο κόσμος δεν δέχεται «τα του Πνεύματος του Θεού μωρία γάρ αυτώ εστί Α- Κορινθίους-2-14». Ο Κόσμος από πάντοτε αναφερόμενος στον λόγο του Χριστού λέει «σκληρός εστί αυτός ό λόγος». Στη δεδομένη περίπτωση θα υπενθυμίσω τη διδαχή του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου « Και σύ, παιδί μου, άκουε ιεροπρεπώς όσα λέγονται με ιεροπρέπεια, και γίνε ένθεος με την ένθεη μύηση. Συγκέντρωσε τα αγία από το ανίερο πλήθος , στη μυστικότητα του νου, και διαφύλαξε τα ως ενιαίο σύνολο. Γιατί δεν επιτρέπεται, όπως λέει η Γραφή, να πετάξεις στους χοίρους την καθαρή και λαμπρή και ωραιοποιό ομορφιά τα των νοητών μαργαριταριών. Διονυσίου Αεροπαγίτου, Περί της ουρανίου Ιεραρχίας κεφάλαιο 25».

3

Ένας ασκητής της ερήμου μου περιέγραψε μια προσωπική τού εμπειρία, ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα αφότου είχε αποσυρθεί στην έρημο, όταν άρχιζέ να προσεύχεται του παρουσιαζόταν δαίμονες τον χτυπούσαν τον βασάνιζαν και δεν του επέτρεπαν να προσευχηθεί. Κάποιά στιγμή βασανισμού απευθύνθηκε στον Κύριο, λέγοντάς Του, Κύριε Εσύ που είσαι ελεήμων βλέπεις ότι θέλω να προσευχηθώ σε σένα με καθαρό νου, πες μου, τί πρέπει να κάνω για να λυτρωθώ από τους δαίμονές, και ο Κύριος απάντησε , στην καρδιά μου, με τα εξής λόγια, κράτα τον νου σου στον Άδη και μη απελπίζεσαι. Άρχισα να το εφαρμόζω και ό νους μου καθάρισέ από τους λογισμούς τον δαιμόνων . «Ο Μέγας Ποιμήν ο Κύριος μας, στο ερώτημα τα των μαθητών Του …… τάχα και σύ φοβάσαι το θάνατο, απάντησε, πιστέψτε, τεκνά, όπου ο σατανάς, εκεί και εγώ βασανίζομαι Ματθαίου- 11-29» Ο εχθρός πάντα προσπαθεί να αναστατώνει με αμφιβολίες την καρδιά μας και να την καταστήσει ανίκανη να δεχτή τη θεία χάρη. Δυστυχώς οι κατά καιρούς αμφιβολίες δεν μας επέτρεψαν να το πέτυχουμε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, το να μην ταραζόμεθα εσωτερικά. Όχι ως άτομα αλλά και γενικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι με τη μετάνοια, κατά την προσέλευση μας στη θεία κοινωνία αναμφίβολα θα έρθει η στιγμή που θα επισκεφτεί τον άνθρωπο άφθονη χάρη, το πότε άγνωστο, είναι σίγουρο ότι θα γίνει. Όλα αυτά, λόγω της τάσεως να σκανδαλιζώμεθα και να μην αμφιβάλουμε από τα αρνητικά ερεθίσματα, και ιδίως τα αρνητικά ερεθίσματα των Ιερωμένων, είναι δύσκολό η θεία χάρη να αποκτήσει πλήρη ισχύ. Αν θα ήταν κάπως διαφορετικά, και αν με αποφασιστικότητα εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας στη χειραγωγία της θείας χάρις, τότε θα είμαστε στην ευχάριστη εκείνη κατάσταση που θα μπορούσαμε να ευχαριστούμε με απέραντή ευχαριστήσει τον Θεό, και αναμφίβολα θα δεχόμαστε όλο και μεγαλύτερες δωρεές της θείας χάρης. Εκτός από αυτό θέλω επίσης να προσθέσω ότι με την απόκτηση της μεγάλης χάριτος συνδέονται πολλοί κίνδυνοι. Για αυτό σπάνια την παραχωρεί σε κάποιον ο Κύριος από την αρχή, Αυτό οφείλεται στο ότι δεν είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε αύτη τη χάρη, αν αργότερα την χάσει, η ψυχή θλίβεται θανάσιμα και αναζητεί αυτό πού έχασε με μεγάλο αγώνα, πόνο και κλάμα ψυχής. Στην πνευματική ζωή δεν είναι τόσο σημαντική η επιφανειακή διανοητική εξοικείωση με οποιαδήποτε κατάσταση. Αλλά η εδραίωση σε αύτη, με τη σταδιακή παράλληλη πείρα της ζωής.

Συνέχεια στο επόμενο.