ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 16

1

Αδελφοί μου οφείλουμε να γνωρίζουμε, πότε είμαστε με τον Θεό και πότε απομακρυνόμαστε από Αυτόν. Είναι ανάγκη να γνωρίζουμε, τι πρέπει να κάνουμε κάθε ημέρα για να μένουμε στον Θεό και πως να Τον προσεγγίζουμε. Ο αγώνας της πίστεως κατά τον καιρό της εγκαταλείψεως μας από τη θεία χάρη, αυτό είναι αναπόφευκτό, η πίστη μας επί μακρόν θα υποβάλλεται σε πειρασμό. Θα πρέπει να έχουμε πάντα υπόψιν μας ότι ο Θεός σέβεται τόσο πολύ την ελευθερία μας που χωρίς τη δική μας θέληση, δεν μας παρέχει ούτε τη σωτηρία μας, κάτι που πρέπει να Του ζητάμε αδιαλείπτως με επιμονή και καρτερία. «Πνεύμα ο Θεός» Και η λατρεία Του είναι πνευματική, δηλαδή ξένη προς την ύλη και προς όσα χαρακτηρίζουν το κοσμικό πνεύμα. «Ο Θεός είναι πνεύμα και οι προσκυνούν τες αυτόν, εν πνεύματι και αλήθεια πρέπει να προσκυνήσωσει Ιωάννου- 4-24». Για εμάς όμως το καλύτερο από όλα, προς το παρόν, είναι να γνωρίζουμε ότι όταν ταπεινωνόμαστε, όταν μετανοούμε αληθινά, όταν έχουμε κατάνυξη, τότε χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβανόμαστε, μένουμε στον « έσω» άνθρωπο, στην αλήθεια, στο Θεό. Αντίθετα, όταν διαχέεται ο νους μας , αυτό μετατρέπεται σε κενοδοξία, από λάθη και άγνοια, τότε απομακρυνόμαστε από το Θεό. Εμείς όμως με τον όρο νοερά προσευχή κατανοούμε τη στάση του νου στην καρδιά ενώπιον του Θεού, που μπορεί να συνοδεύεται με αίσθημα ευγνωμοσύνης, δοξολογίας ή φόβου, δεήσεως ή μετάνοιας. Όλοι όμως οι διαλογισμοί, οι σκέψεις του νου, εγκαταλείπονται , όταν ο νους στέκει με προσοχή στην καρδιά και παρακολουθεί τη συναισθηματική της κατάσταση και τι τελείται σε αύτη. Βλέπει ταυτόχρονα τον εχθρό που ζυγώνει, και με αιχμηρό μαχαίρι το όνομα του Κυρίου Ιησού τον απομακρύνει. Να μην ξεχνάμε ότι η υπερηφάνεια είναι η ρίζα όλων των κακών, την δε ταπείνωση όλοι την ευλαβούνται ακόμα και οι δαίμονες και αυτοί την φοβούνται, η ταπείνωση τους αφοπλίζει. Συχνά ζητώ από τον Κυρίο και την Θεομήτορα να με ελεήσουν χάρη των δικών σας ευχών. Αξιωθήκαμε να ζήσουμε και πάλι καλές καταστάσεις ακόμη, και εξάρσεις πνευματικές. Δυστυχώς πέσαμε, βυθιστήκαμε όπως ο Απόστολος Πέτρος, όταν αμφέβαλε βλέποντας γύρω του τα κύματα που τον απειλούσαν. Δίστασε ο Πέτρος μολονότι ο ίδιος ο Κυρίος του ζήτησε να περπατήσει επάνω στα κύματα. Δίνοντας του την εξουσία και τη δύναμη να βαδίσει επάνω από τα ύδατα, για τη θέρμη της πίστεως που έδειξε στην αρχή, άλλα η αμφιβολία τον στέρησε από τη χάρη αυτή. «Αποκριθείς δε προς αυτόν ο Πέτρος είπε: Κύριε, εάν είσαι σύ προστάζον με να έλθω προς σε επί τα ύδατα είπε, έλθε. Και κατάβας από του πλοίου ο Πέτρος περιπάτησε επί τα ύδατα, διά να έλθει προς τον Ιησού βλέπον όμως τον άνεμο δυνατόν, εκφοβηθεί και αρχίσας να καταποντίζεται, έκραξε, λέγων, Κύριε, σώσων με και ευθείς ο Ιησούς εκτινάς την χείρα, έπιασε αυτόν “ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;” - Ματθέου-14-28-30»

Έτσι και εμείς, άλλοτε ανυψωνόμαστε χάρη στην πίστη μας, άλλοτε πάλι πέφτουμε εξαιτίας των αμφιταλαντεύσεων και τις αμφιβολίες μας. Πόσες αμφιταλαντεύσεις και αμφιβολίες, πόσες ανατάσεις και πόσες πτώσεις , πόσες στιγμές χαράς και μεγάλης θλίψης; Κάποτε ίσως και ώρες μαρτυρικής αγωνίας.

2

Χαίρεται η ψυχή μου που αγωνίζομαι και συμπορεύομαι μαζί σας αλλά ομολογώ ότι αυτό υπερβαίνει κάποιες φορές τις δυνάμεις μου. Πολλές φορές προσεύχομαι, ο Κυρίος και η Παναγία μας να μας απαλλάξουν από την ασθένεια της αμαρτίας, και αυτό γιατί έχω ασταθή ψυχή και ολιγόπιστη. Ο εχθρός είναι δυνατός γιατί χωλαίνω στην πίστη, αν δεν θα ήταν έτσι τότε η άσκηση θα ήταν όχι μόνο εύκολη, άλλα και πολύ ευχάριστη. Για όλα αυτά που μιλάμε, στον καθένα από εμάς, λειτουργούν διαφορετικά, ανάλογα με τα βιώματα μας και την ψυχοσύνθεση μας , δεν είναι για όλους μας μια ευθεία και δεν είναι για όλους ίδια. Επισημαίνω για μια ακόμη φόρα την καθοδήγηση Γέροντα που έχει το χάρισμα της διάκρισης. Κάθε φορά που αρχίζω να γράφω δεν ξέρω από που να αρχίσω, κάνουμε αναφορά σε βασικά θέματα στον κορμό και το σκοπό αυτής της αναζήτησης, της λύτρωσης της ψυχής μας, για τα επιμέρους και για τα κατ’ ιδίαν του καθενός μας, οι ισορροπίες και οι διαχωρίστηκες γραμμές είναι πολύ λεπτές, δεν μπορούμε να είμαστε ασφαλείς χωρίς την καθοδήγηση Γέροντα. Εγώ δεν είμαι για εσάς, ούτε Γέροντας ούτε πνευματικός πατέρας. Είμαι αδελφός και συνοδοιπόρος στο έργο του Κυρίου. {Επί τη ευκαιρία αυτήν, θέλω να παρακαλέσω τους αδελφούς που αναφέρονται σε εμένα, να μην συνεχίζουν να με αναφέρουν πάτερ σας, παρακαλώ πάρα πολύ στην αγάπη σας, μην το συνεχίζετε. Αισθάνομαι πολύ άσχημα}.

Νιώθω άβολα που δεν υπάρχει η δυνατότητα να ανταλλάξουμε πρόσωπο με πρόσωπο έστω και μια καλημέρα, αλλά είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι θα συναντηθούμε εκεί, ενώπιον του Κυρίου. Νομίζω ότι στην ειλικρινή μου προσπάθεια, για να κάνω ευρύτερα γνωστή την αλήθεια της πίστης μας, αν πω κάτι δυσάρεστο ή λάθος, εσείς ως σοφοί κατέχοντες την αλήθεια, γνωρίζετε ότι οι γνήσιες επιπλήξεις από αυτούς που απολαμβάνομε την αγάπη τους, είναι οι καλύτερες και πολύ ωφέλιμες από δόλιους ασπασμούς και κολακείες. Αν και επανειλημμένα έχω τονίσει να έρθετε σε σχέση με Γέροντα είναι γιατί αγωνιώ για εσάς, διότι οι παγίδες του εχθρού είναι πολλές. Γνωρίζω ότι στις μέρες μας είναι σπάνιο να βρούμε Γέροντα ειδικά μέσα στον κόσμο.

Ωσότου η χάρη διδάξει τον άνθρωπο, η καρδιά και ο νους του δεν έχουν χαριτωθεί {δεν έχει δεχτεί τη θεία χάρη}, δεν είναι σε θέση να συλλάβει που έγκειται το μεγαλείο, του να υπηρετεί κανείς το Θεό, και σε τί συνίσταται η πνευματική ζωή. Μόνο η χάρη του Θεού, ο ίδιος ο Κύριος και μόνο, μπορεί να το διδάξει αυτό και όχι οι άνθρωποι. Στο δρόμο αυτόν οι άνθρωποι {οι Γέροντες} λίγο μπορούν να βοηθήσουν, αλλά αυτό το ελάχιστο είναι απαραίτητο για να περάσαμε, όπως ο αθλητής πάνω από τον πήχη.

3

Ο γέροντας μπορεί με τι διάκριση που κατέχει, να υποδείξει, να διορθώσει, να προφυλάξει από την πλάνη, η οποία οφείλεται κυρίως στο ότι ο άνθρωπος πλάθει στο νου του εικόνες ή παραδίδεται σε ψυχική έξαρση. Ο εκ δεξιών πειρασμός καιροφυλακτεί αδιαλείπτως. Με το που θα υποψιαστεί ο οποιοσδήποτε ότι κάτι ξέρει και ότι κάτι είναι, ο πειρασμός βρίσκει το νου ανοιχτό και εμφωλιάζει σε αυτόν την ιδέα ότι είναι τέλειος και αρεστός στο Θεό, ενώ είναι σε πολλά λάθος και φυσικά έχει χάσει και τη συνδρομή της θείας χάρης. Ο εχθρός έχει πλημυρίσει το νου και την καρδιά από αισθήματα και ιδέες εγωϊσμού και υπερηφάνειας. Είναι δύσπιστος προς τους πάντες δεν διακρίνει τίποτα ανώτερο από τον εαυτό του, ούτε τον προφήτη ή τον θαυματουργό. Όλοι οι πνευματικοί παραιτούνται από την προσπάθεια χειραγωγήσεις του. Αν κάποιος επιπέσει σε αυτήν την κατάσταση εκφράζει θεοσέβεια και καλοσύνη [ ο καλός άνθρωπος] εκκλησιάζεται αλλά ενώ από μονός του έχει τεθεί έξω από τον πνευματικό σύνδεσμο της Εκκλησίας, δεν μπορεί να δεχτεί βοήθεια από κανέναν. Από τον ασύνετο ζήλο μου να μάθουν όλοι την αλήθεια του Κυρίου, επιχειρώ να κεντρίσω την περιέργεια προς αναζήτηση αυτής της αληθείας, να υποδείξω τρόπους και πηγές, πού μπορεί κάποιος να την αναζητήσει. Αν και έχω πλήρη επίγνωση του ότι ακόμη και προσφορά οποιασδήποτε βοήθειας στα πρώτα βήματα, αποτελεί για εμένα εγχείρημα πού υπερβαίνει τις δυνάμεις μου. Παρόλα αυτά, ελπίζω ότι στο απώτερο μέλλον θα συναντήσετε κάποιον που να γνωρίζει εκ πείρας την πνευματική ζωή.

Θα ήθελα τώρα να πω λίγα, για το πως οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε απέναντι στον όποιο Γεροντά, ώστε να δεχθεί να αναλάβει το βάρος του φορτίου μας με χαρά και όχι αναστενάζοντας. {Ο κάθε σωστός Γέροντας ζει συνειδητά τον πόνο, την ανησυχία, και τους φόβους του καθενός που προσέρχεται σε αυτόν}. Εκείνο που τον βαραίνει περισσότερο από όλα είναι η ευθηνή του, ενώπιον του Θεού, μήπως αποτύχει να μας καθοδηγήσει σωστά. Αυτό είναι μεγάλο βάρος στην συνείδηση και την ψυχή του. Πριν από όλα πρέπει να εδραιωθεί η πιστή μας σε αυτόν, και με την πίστη αυτή να γίνουμε ανυποχώρητοι στον πειρασμό του σκανδαλισμού. Να παλέψουμε με την ψυχική μας αστάθεια, να σταματήσουμε να είμαστε απαιτητικοί και παρορμητικοί, να μη βιαζόμαστε να αλλάξουν τα πάντα αμέσως, χρειάζεται χρόνος και να μη βασανιζόμαστε. Να υποτασσόμεθα σε αυτόν, να μην προβάλουμε απαιτήσεις, να του συμπεριφερόμαστε με αφοσίωσή, αγάπη, σεβασμό και απλότητα. Να μην ξεχνάμε ότι θέλει και ποθεί να είμαστε μαζί του στην αιωνιότητα. Αυτός που χειραγωγείται οφείλει να είναι απλός, εύπιστος, υπάκουος και όχι περίεργος. Επίσης ο εχθρός θα προσπαθήσει να μας διαβάλει, να μας δημιουργήσει παντοιοτρόπως αμφιβολίες και αρνητικά αισθήματα εναντίον του όποιου Γέροντα, ειδικά, αν πράγματι ο γέροντας είναι πιστός σε αυτό που κάνει. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε.

Εγώ, τον Γέροντα μου, ενώ τον αγαπούσα και εξακολουθώ να νοιώθω αγάπη και σεβασμό, και ενώ του είχα απολυτή εμπιστοσύνη, τον είχα πικράνει πολλές φορές. Πολλές φόρες τον πρόσβαλα και πολλές φόρες η συμπεριφορά μου απέναντι του, ήταν προσβλητική και απαξιωτική. Πάντα με αντιμετώπιζε με καρτερία, αγάπη και υπομονή. Ταπεινά του βάζω μετάνοια. Μόνο μια φορά μου είπε, μετά από μια ιδεολογική σύγκρουση: “ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων, που ο κύριος χαρακτήρισε σκληροτράχηλους”. Μου το είπε με τόση τρυφερότητα και αγάπη που ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή που χαράχτηκε στην ψυχή μου και με ακολουθεί σε κάθε μου βήμα. Σας παρακαλώ αδελφοί μου προσέχετε μην κάνετε τα ίδια λάθη. Όταν η ψυχή δεχθεί αρκετές φορές βοήθεια από το Θεό εξαιτίας των προσευχών του Γέροντα μας, η ψυχή γίνεται πιο ανδρεία. Γνωρίζει τις αδυναμίες της και ταπεινώνεται. Η ταπείνωση και η μετάνοια είναι το αήττητο τρόπαιο ενάντια στους δαίμονες. Εκείνος που πράγματι πενθεί για τις αμαρτίες του, δεν τον αγγίζουν ούτε οι δαίμονες, ούτε κανένας άλλος φόβος.

Στο επόμενο η συνέχεια.