ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 15

1

Ο αγώνας της πίστεως μας, είναι αγώνας πίστεως και υπομονής, με επιμονή, γιατί μας δόθηκε να κατανοούμε μόνο «εκ μέρους» να βλέπουμε τώρα «δη εσόπτρου εν αινίγματι». Διότι κατά μέρος γινώσκομε, και κατά μέρος προφητεύομε, όταν όμως έλθει το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθεί. Ότε ή μη νήπιο ως νήπιο ελαλούν, ως νήπιο εφρονούν ως νήπιο εσυλογιζόμιν, ότε όμως έγινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου, διότι τώρα βλέπομε διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπo προς πρόσωπo, τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρισθεί. Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μεγαλύτερα δε τούτων είναι η αγάπη. Α, Κορινθίους -13-9 ε ως 13».

Ένας Γεροντάς μου είχε πει: “δεν γνωρίζω πως γίνεται αυτό με τους άλλους, για μένα προσωπικά το πρόβλημα αυτό λύθηκε με το έλεος του Θεού, και αποδέχομαι αυτόν τον αγώνα με χαρά. θαυμάζοντας τη σοφία του Θεού, που με τόση τέχνη ανατρέπει το αλαζονικό λογικό μού”. Όταν φανερωθεί έστω και εν μέρει στους νοερούς οφθαλμούς μας η θεωρία του ανεξιχνίαστου πλούτου της πνευματικής ζωής, της επουράνιας αυτής επιστήμης, τότε θα ντραπούμε για τους λογισμούς μας. Τότε θα δούμε ότι δεν κάνουμε πραγματική συνετή αρχή. Οφείλουμε να αφιερώσουμε μεγαλύτερη προσοχή και τώρα και στο μέλλον, στην πνευματική ζωή, στην τήρηση των εντολών τη νίψη προσευχής, την ανάγνωση των ασκητικών έργων των Αγίων Πατέρων, σε όλα όσα αποδέχεται, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Τότε θα δούμε ότι κατά το μέτρο που εμπλουτίζεται η ψυχή μας με αυτά πού θα αποκτάμε σταδιακά, ο νους μας θα έχει μεγαλύτερη δύναμη και καθαρότητα στη σκέψη ως προς το Θεό, στην προσευχή, και ακόμη στην θεολογία και την κατά νόηση των Γράφων.

Δεν μας είναι καθόλου αναγκαίο να φορτώσουμε το νου με πληροφορίες που δεν είναι κατ’ ουσία απαραίτητες για τη σωτηρία μας ή ακόμη για την εκπλήρωση των υποχρεώσεων πού αναλάβαμε. Ο μοναχός για παράδειγμα μπορεί να απομακρυνθεί τελείως από τον κόσμο και να μη γνωρίζει τίποτε για αυτόν, ποτέ να μη διαβάσει εφημερίδα. Ο Επίσκοπος οφείλει να έρχεται σε επαφή με όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, σε σημαντικό βαθμό, για να γνωρίζει τις ανάγκες, τα ενδιαφέροντα, και γενικά τι αντιμετωπίζει το ποίμνιο του. Αρχή της πνευματικής ζωής είναι η αρχή της πάλης ενάντια στα πάθη, η νίκη κατά των παθών είναι το δυσχερέστερο έργο.

Η νίκη αύτη είναι η πιο μεγαλειώδης από όλες, η απόκτηση της απάθειας είναι ανώτερη από το χάρισμα της θαυματουργίας. Τα πάθη νικώνται με μακρό, επίμονο βαρύ, και αδιάλειπτο αγώνα, μέρα και νύχτα και με τη συνεργεία της Αγίας θείας χάρης. Τον ορθό αγώνα κατά των παθών μας τον διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες. Εξαιτίας της πνευματικής ένδειας, αρκετοί από εμάς μάθαμε πολλά και το σπουδαιότερο διαισθανθήκαμε την ευσπλαχνία του Θεού.

2

Όποιοι πέρασαν μέσα από αύτη την θύελλα των πειρασμών αυτοί και μόνο είναι ικανοί να βοηθήσουν τον κάθε επηρεαζόμενο. Μετά από όλα αυτά, δεν απομένει τίποτα που κατά κάποιον τρόπο δεν αναφέραμε. Ωστόσο θα προσθέσω πως ο εχθρός εντείνει τον πόλεμο εναντίον μας. Ο κύριος όμως είναι ελεήμων και θα αναστήσει στη γη της καρδιάς μας, δένδρο, του οποίου οι καρποί θα είναι πολύ ωφέλιμοι για αρκετές ψυχές. Μετά από αύτη την παιδεία, αφού θα έχουμε περάσει με επιτυχία τις δοκιμασίες αυτές {πού χαρακτηρίζονται προσωπικά διαγωνίσματα}, ανοίγονται νέοι ορίζοντες. Ένας άγιος Γέροντας μου περιγράφει την προσωπική του εμπειρία ως εξής: “Την άστοχων περιπλάνηση μου ο ελεήμων Κύριος με λυπήθηκε προ του θανάτου της ψυχής μου, που με πολύ προθυμία απομακρυνόταν από τον κύριο. Παραδόξως όμως ξεπερνούσα με απάθεια κάθε δοκιμασία και δυσκολία. Εξαιτίας της άγνοιας ένιωθα χαμένος, ένιωθα ότι δεν υπάρχω, ώσπου εκεί πού ενόμιζα ότι όλα τελείωσαν, ο Κυρίος μου έστειλε μια ελπίδα σωτηρίας πού στάθηκε αρκετή για να με επαναφέρει σε συνειδητή κατάσταση. Παρότι φλεγόμουν από απροσδόκητο πόθο για την σωτηρία των ψυχών όλων των αδελφών μου, δε μιλούσα, δεν πήγαινα πουθενά με σκοπό να μετατρέψω τους ανθρώπους προς την αλήθεια για να επιστρέψει η θεία χάρη, να φτάσει στις ψυχές τους η αγάπη του Κυρίου και να τον γνωρίσουν βιωματικά. Από το νου, την καρδιά μου και την ψυχή μου, είχε απομακρυνθεί η αδιαφορία και η απάθεια πού είχα για όλα, στην καρδιά μου και την ψυχή μου είχε φωλιάσει πνεύμα αγάπης, και εφλεγόμουν από πόθο και ζήλο για τη σωτηρία των ψυχών όλων των ανθρώπων. Η ψυχή μου ήταν στον Άδη, ζούσα συγκλονίστηκες στιγμές, εύρισκα μόνο λίγη ανάπαυση όταν τα δάκρυα μου έφταναν στα ματωμένα από τα καρφιά πόδια του Κυρίου και θεού μας πάνω στο σταυρό. Μέχρι και τώρα έχω την αίσθηση ότι κατά τη διάρκεια της προσευχής, ζέοντα δάκρυα έρρεαν, όχι μόνο από τα ματιά μου, άλλα από όλη την ύπαρξη μου. Όλο μου το σώμα γέμιζε από τον παράδοξο πόθο να καρφωθεί επάνω στο σταυρό, προκειμένου να γνωρίσουν οι άνθρωποι το φως της ζωής εν χριστώ”. {Αναλογίζομαι αν oι σημερινοί ποιμένες μας, έχουν αίσθηση αυτών των αισθήσεων και αν θα μπορούσαν να παραδειγματιστούν από αυτή την ιστορία, όταν μιλούν για αγάπη, έχουν τουλάχιστον, γνώση τι είναι η αγάπη Χριστού; Πονάω και θλίβομε για την κατάντια αυτήν, δεν μπορώ και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πω περισσότερα. Την βεβαιότητα για την ενέργεια του Αγίου πνεύματος επί της αλήθειας, μας την δίνει ο Όσιος Γρηγόριος, ο Σιναϊτης, γράφοντας «Να θεωρείται ότι γνώση της αλήθειας είναι κυρίως, η αίσθηση της θείας χάρης. Όλες οι άλλες γνώσεις, πρέπει να αποτελούν αποτελέσματα νόησης και αποδείξεις πραγμάτων». Όσο ο Κύριος δεν με φωτίζει με οποιοδήποτε τρόπο, πάντα θα υπόκειμαι στον πειρασμό εναντία της ορθόδοξης Ιεραρχίας, εναντίον κάθε αληθινής Εκκλησίας. Δεν μπορώ να ξέρω για πόσο θα παραταθεί αύτη η κατάσταση, δεν διαθέτω εκείνη την ήρεμη βεβαιότητα πού βλέπω στους άλλους ορθόδοξους αδελφούς, ότι όλα οδεύουν καλώς. Αποδέχομαι άνευ οποιασδήποτε αμφιβολίας, ότι η Ο ορθοδοξία είναι η αλήθεια, αλλά γιατί στο χώρο του πνεύματος και όχι και του νου; Γιατί αυτή η αντιπαλότητα μεταξύ πνεύματος και νου; Βρίσκομαι αντιμέτωπος, με ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα της πνευματικής ζωής.

3

Ένα θέμα πού έχει αποδειχθεί λίθος προσκόμματος για πολλούς αδελφούς διαχρονικά. Ποτέ μου δε σκέφθηκα να εκθέσω γραπτώς και δημόσια τις σκέψεις μου για την πνευματική μου ζωή { μη με ρωτήσετε γιατί το κάνω τώρα; δεν έχω απάντηση}.Πολύ περισσότερο για τα τόσο δύσκολα θέματα, συναισθανόμενος την αμάθεια και την απειρία μου. Για αυτό επικαλούμαι την βοήθεια του Κυρίου για μας, για εσάς, και για εμένα. Για εσάς, ώστε να εννοήσετε με συγκαταβατικότητα τα γραφόμενά μου και για εμένα, τον ασύνετο, ώστε να εκφράσω με λόγια σωστά εκείνο που οι Άγιοι Απόστολοι και οι Άγιοι Πατέρες μας παράδωσαν, καθότι πρόκειται για τη ζωή του πνεύματος .

Η πίστη είναι δύσκολη για κάθε άνθρωπο που γνώρισε την αλήθεια του πνεύματος σε μεγάλη ηλικία, ενώ από την παιδική του ηλικία είχε μάθει να ζει με κριτήριο τη λογική του. Έτσι δικαιολογείται ο λόγος της Αγίας Γραφής ότι η κατήχηση πρέπει να γίνεται εκ κοιλίας Μητρός. Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε, αφού εξετάσουμε με προσοχή τον εαυτό μας, ότι ο ανθρώπινος νους, άκρως περιορισμένος, δεν είναι ικανός μόνος του να διεισδύσει στα μυστήρια του Θεού. Εκεί ισχύει άλλη τάξη πραγμάτων, θεόσδοτη. Προηγείται η πίστη, που είναι ασύγκριτα λεπτότερη και τελειότερη και πιο απέραντη από το νου. Μόνο αργότερα με την πνευματική πείρα ο άνθρωπος φθάνει σε εκείνο που και με το νου του αρχίζει να κατανοεί ως αλήθεια. Είναι αδύνατο στον άνθρωπο να το εξηγήσει αυτό ενόσω δεν γνωρίζει εμπειρικά την πνευματική ζωή . Όπως είπα πιο πάνω, ο όσιος Γρηγόριος ο Σινναϊτης βεβαιώνει ότι η αλήθεια, γνωρίζεται με το Πνεύμα. Υπάρχει η χαρισματική αίσθηση της και ως συνέπεια της χαρισματικής αυτής αίσθησης, ακολουθεί στη συνέχεια η κατανόηση και η έκφραση της με λόγια. Πρέπει να ζήσουμε με πίστη στον Κύριο, με ελπίδα στο έλεος Του, παραδιδόμενοι στο θέλημά Του. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε με τη θέλησή μας, μόνο υπό την έννοια ότι η πίστη μας εξαρτάται από την προαιρετή θέληση να είμαστε υπό τη σκέπη του Κυρίου. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η πτώση είναι αναπόφευκτη, όταν θολώνει ο ορίζοντας, ταξιδεύουμε στο άγνωστο. Όταν στερεωθούμε στην πίστη, θα ανακαλύψουμε αμέτρητο αριθμό αποδείξεων σχετικά με την αλήθεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πίστεως, θεολογικού, ηθικού, ασκητικού, και ιστορικού χαρακτήρα. Τότε θα μας καταστεί αναμφίβολα σαφές, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διακρίνεται από όλες τις άλλες εκκλησίες σε τρία επίπεδα:

Α. η μόνη που αληθεύει πλήρως τη θεολογία της,

Β. μόνο αυτή γνωρίζει το μυστήριο της χάριτος, της αγίας ζωής, και διαφυλάσσει στην πληρότητα της θεία χάρη,

Γ. είναι η αρχαιότερη, η θεμελιώδης, η βασική από την οποία αποσχίσθηκαν κατά καιρούς μεγαλύτερα ή μικρότερα τμήματα. Και παρόλα αυτά παραμένει αλώβητη.

Με προσευχή και φόβο Θεού, ας αναλογισθούμε καλά σε τι συνίσταται κάτ’ ουσία η πραγματική πνευματική ζωή. Ζώντας μέσα στο σώμα, δεν μπορούμε να αισθανόμαστε τους εαυτούς μας αθάνατους, έχοντας υπερνικήσει το θάνατο και αναστηθεί πριν ακόμη πεθάνουμε.

Συνέχεια στο επόμενο