ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 11

1

Σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες της εκκλησίας μας, οι λογισμοί είναι «δαιμόνια» [δαιμονική ενέργεια].

Αντιστέκεστε σε αυτούς, θα αναγκασθούν να υποχωρήσουν για κάποιο σύντομο διάστημα, αλλά θα επανέλθουν επιμένοντας να επαναλαμβάνουν τα δικά τους, ως που να παγιδεύσουν τον άνθρωπο στην αμαρτία. Σύμφωνα με τον Απόστολο Πέτρο, «Αγαπητοί μη παραξενεύεστε δια τον βασανισμών των γινομένων εις εσάς προς δοκιμασία, ως εάν συνέβαινε εις εσάς παράδοξα. Εάν ονειδίζεσθε διά το όνομα του Χριστού είσθε μακάριοι διότι Πνεύμα της δόξης και το του θεού αναπαύεται εφ’ υμάς, κατά μεν αυτούς βλασφημείτε κατά δε υμάς δοξάζεται Α-Πέτρου Δ-12-14 ». Όταν πετύχουν οι πειρασμοί στο ένα συνεχίζουν να περιπλέκουν τον άνθρωπο σε περισσότερα ωσότου τον οδηγήσουν στον όλεθρο. Για αυτό πρέπει να ενεργούμε όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες. Να παραδοθούμε ανεπιφύλακτα στο θέλημα του Θεού, και να μην αρχίζουμε οποιοδήποτε διάλογο με τους λογισμούς. Κάθε λογισμός που διαταράσσει την αρμονία και ειρήνη της καρδιάς με το αγαθό, και σπέρνει την ταραχή στην ψυχή, πού προέρχεται από τον εχθρό.

Με τη βοήθεια του θεού μιλήσαμε για τη γνωστή οδό της Χριστιανικής ασκήσεως. Για το σκοπό πού καλούμαστε να βαδίσομε απορρίπτοντας αποφασιστικά κάθε εχθρικό λογισμό. Δυσκολευόμαστε ως αρχάριοι να ξεχωρίσουμε που είναι η χάρη του Θεού και πού οι παγίδες του εχθρού. Επιμένω, να στρέφομαι την προσοχή μας σε αυτό, ώστε να μάθουμε να διακρίνομε την ενέργεια του εχθρού. Έχω την πεποίθηση ότι στους εμμένοντας σταθερά στην άσκηση, ο Κυρίος θα δώσει να γνωρίζουν σύντομα περισσότερα. Οφείλουμε ωστόσο να μην παρεμβαίνουμε αυθαίρετα στις ενέργειες της χάριτος. Κατά το θέλημα του Αγίου Πνεύματος με τρόπο πού εκείνο μόνο γνωρίζει, ας αφήσουμε ελεύθερα τη θεία χάρη να ενεργήσει. Τα ενεργήματα της θείας χάρης είναι διαφορετικά σε κάθε άνθρωπο ανάλογα με την ψυχοσύνθεση και τη νοερή κράση του. Σε μερικούς εκδηλώνεται ορμητικά, απότομα, ενώ σε άλλους με πολύ λεπτό και τρυφερό τρόπο. Σε ορισμένους η χάρη κλιμακώνεται από μικρότερα σε μεγαλύτερα μέτρα, για να μην ζημιώσουμε το έργο της θείας χάρης, το καλύτερο από όλα είναι να ζητούμε το έλεος του κυρίου. Περιμένοντας το έλεος αυτό με υπομονή πρέπει να παραμένουμε στη συνήθη τάξη της πνευματικής εργασίας, να μετανοούμε, να προσευχόμαστε, να μελετούμε τους αγίους Πατέρες και το ευαγγέλιο, [να φυλαγόμαστε από τους λογισμούς].

2

Να μας δώσει ο Κυρίος τη δύναμη ώστε «ο επιβάλλω την χείρα επ’ αρότρων να μη στραφεί εις τα οπίσω Λουκά -9-62». Είναι όμως αδύνατο να σωθεί κανείς δίχως εμπόδια και στενοχώριες, στην αρχή φαίνονται αβάσταχτες και μεγάλες, όταν όμως η αγάπη του Θεού αγγίξει την καρδιά, τότε η ψυχή από το πλήρωμα της μακαριότητας, διψά να πάσχει για τον Θεό. Όπως και ο Κυρίος έπαθε για εμάς, πού η αγάπη Του για εμάς Τον οδήγησε στο Σταυρό. Ο εχθρός μας συνεχίζει παρεμβαίνοντας στις πιο καλές διαθέσεις μας να έχουμε ζήλο στο να κόβουμε το θέλημα μας προς χάρη του Θεού.

Και αν είναι δυνατό, να ενεργούμε κατόπι ευλογίας από Γέροντα, [φυλάξτε το αυτό]. Τώρα επαναλαμβάνω ότι τίποτε άλλο εκτός από το Σταυρό δεν κηρύσσουμε. Και αν προσκαλούμε κάποιον να συμπορευθεί μαζί μας, τον καλούμε μόνο προς τον Σταυρό, και το θεωρούμε αυτό ως τη μεγαλύτερη και ασύγκριτη δόξα. Όταν ο Κυρίος επισκέπτεται την ψυχή τότε ο Σταυρός γίνεται ελαφρύς και πολλές φορές ανείπωτα γλυκύς. Όταν όμως ευδοκεί η χάρης να εγκαταλείπει σε κόπους και ταλαιπωρίες, τότε οφείλουμε να χαιρόμαστε με την ελπίδα ότι θα λάβομε μεγαλύτερη δόξα. Η περίπτωση αυτή, παρόλη την αγάπη πού εμπεριέχει προς τους ανθρώπους μας αναγκάζει συχνά να σιωπούμε, να μη μιλάμε για την οδό του θεού, γιατί ενώ είναι πολυπόθητη για όσους αγαπούν τον Εσταυρωμένο Χριστό, για κάποιούς γίνεται καταθλιπτική και κουραστική και αρκετοί αποχωρούν εγκαταλείποντας την προσπάθεια.

Φοβάμαι πάντοτε για τους ανθρώπους αυτούς μήπως δεν έχουν κατανοήσει τα θαυμάσια Του Εσταυρωμένου και λησμονήσουν το πλήθος του ελέους Του. Τόσο ώστε και αυτή η θέα των πρώτων καρπών από τη γη της επαγγελίας να μη μπορεί να διεγείρει σε αυτούς την ανδρεία να πορευθούν για την κατάκτηση της γης της επαγγελίας . Η γη αυτή, η γη της επαγγελίας, είναι αγαθή, ο Κύριος είναι ελεήμων, ότι θα μας εισαγάγει στη γη αυτή, δεν χώρα αμφιβολία και θα μας την δώσει αιώνια και αναφαίρετη κληρονομιά κατά την αδιάψευστη επαγγελία Του. « Τα ανωτέρα βασίζονται ψαλ-105-24 ψαλ-105-7 αριθ. -13-14 –14-7-8—14-9 Ιωάννου -16-22 Έξοδος –17-4 ». Το έργο της Σωτηρίας των ανθρώπινων ψύχων δεν είναι ανθρώπινο, το μόνο πού υπολείπεται να κάνει ο άνθρωπος είναι να πέσει με το πρόσωπο στη γη όπως ο Μωυσής και ο Ααρών, όταν αντελήφθησαν την αδυναμία τους στο έργο που επιτελούσαν. Ο Κυρίος μας, μας προσκαλεί όχι σε κοινό τόπο αλλά σε σημαντικότερη υπηρεσία και μεγαλύτερο από τον συνηθισμένο αγώνα. Εισερχόμεθα σε ειδική σχολή, με σκοπό να αποκτήσουμε την αληθινή Θεογνωσία. Στην ειδική αυτή σχολή όλα είναι ιδιαίτερα, δεν μοιάζει με άλλες σχολές, διδάσκαλος σε αυτή τη σχολή είναι η θεία χάρη. Έτσι τώρα με θλίψεις και πειρασμούς οδηγούμαστε βαθμηδόν στην σταθερή μνήμη του Θεού, έχομε απόκτηση αρκετή Θεογνωσία. Ίσως προηγουμένως, δεν προσευχηθήκαμε και δεν ζήσαμε έτσι. Αν συνεχίσουμε να υπομένουμε, τότε θα θερίσουμε τους καρπούς της προσευχής και της μνήμης του Θεού. Όλο το είναι του ανθρώπου ανακαινίζεται ιδιαίτερα μάλιστα ο νους. Αργότερα αν η ψυχή αγαπήσει τη γλυκύτητα της εν τω θεώ διαμονής, δεν θα επιθυμεί πλέον να αποσπασθεί από τη μνήμη του Θεού ούτε για μια στιγμή. Ας παρακαλέσομε το Θεό να μας χαρίσει τη δωρεά της μνήμης του Θανάτου. Αυτό είναι πολύ αναγκαίο για εμάς, κυρίως για να αποδεσμευθούμε από τα ανθρώπινα και να νικήσομε τους πειρασμούς του κόσμου τούτου, αλλά και να μάθουμε να σκεπτόμαστε ορθά. Η μνήμη του θανάτου θα μας διδάξει να τα βλέπομε όλα κάτω από το πρίσμα της αιωνιότητας . Καθετί το πρόσκαιρο θα υποχωρήσει στη σκέψη μας στο τελευταίο επίπεδο, υπάρχουν και άλλοι θαυμαστοί καρποί αυτού του είδους της μνήμης πιο αναλυτικά αναφέρονται στην κλίμακα Ιωάννου του Σιναϊτου. Στο κεφάλαιο « Περί μνήμης θανάτου» ωστόσο η πνευματική αίσθηση της θνητότητας απέχει από το αντίστοιχο ψυχικό ζωώδες αίσθημα όσο ο ουρανός από τη γη. Όταν ο αθάνατος βασιλιάς, πολυπόθητος Δεσπότης των ψυχών μας, μας αγγίξει με την πνοή Του, τότε συντέμνεται ο χρόνος στη συνείδηση μας και η ψυχή αρχίζει να αισθάνεται την αθανασία της. Μετά από αυτό ο νους δεν μπορεί πλέον να μην αλλάξει. Οι γήινοι υπολογισμοί, οι επίγειες επιθυμίες, απομακρύνονται από αυτήν την ψυχή. Στην κατάσταση αυτή μόλις πού αγγίζει ο άνθρωπος στη γη με τα πόδια του, με το πνεύμα του ζει σε άλλον κόσμο.

Συνεχεία στο επόμενο.