ΜΙΜΗΣΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟ 6

1

Στα όσα είπαμε στα προηγούμενα, o Ιερός Χρυσόστομος προσθέτει «καν ορατών τι ην καν νοητόν ουδέν χωρίς της του Υιού δυνάμεως εις το είναι παρήχθη». Το « δι’ αυτού» σημαίνει άνευ μέσου, τινός βοηθητικού απ’ ευθείας δι’ αυτού, δια του Λογού Του, δημιουργικός, αρά εκ του μηδενός. Την έννοια ταύτη της δημιουργίας, τονίζει ο Ευαγγελιστής εκφέρων λόγον «χωρίς αυτού εγένετο ουδέ, εν ο γεγόνε». Ο παρών στίχος 3, εκφράζει τον Υιών ως δημιουργό, ο δε επόμενος στίχος 4, τονίζει τον Χριστό ως προνοητή δημιουργό , [στίχος 4] «εν αυτώ ζωή ην και η ζωή ην το φως των ανθρώπων». Ο Χρίστος ονομάζεται ζωή.

Κατά το Ιερό Χρυσόστομο «Το της ζωής όνομα ενταύθα ου της δημιουργίας μόνο εστί δηλωτικών άλλα και της προνοίας». Είναι δε πηγή ζωής, ο Χριστός ως δημιουργός και προνοητής . Διότι δεν είναι μονό πηγή της φυτικής και ζωικής ζωής, αλλά και της πνευματικής του ανθρώπου ζωής. Ο Κύριος είναι πηγή της ηθικής, και υπερφυσικής ζωής του ανθρώπου. Ο Χριστός δια μεν τα άλλα ζωικά όντα είναι απλώς πηγή ζωής, δια τον άνθρωπο όμως, ο οποίος είναι πνευματικό ον, είναι η ζωή του. Ο Χριστός είναι το φως των ανθρώπων δια τούτο και ο Ευαγγελιστής προσθέτει λίαν χαρακτηριστικώς «ζωή ην το φως των ανθρώπων». Ο Ευαγγελιστής δε λέγει των Ιουδαίων μόνο, αλλά των ανθρώπων, διότι ο Κυρίος ήλθε ως το φως του κόσμου. Εν συνεχεία ο Ευαγγελιστής δια της λέξεως φως, τονίζει τη δύναμη του Χριστού και λέγει, « το φως εν τη σκοτία φάνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβε». Το φως έχει τη δύναμη να αποδιώκη το σκότος , και ο Χριστός, το μέγα φως, εκδιώκει τα σκότη των ανθρώπων από τις ψυχές τους. Ουδέποτε θα νικήσουν αι σκοτεινέ δυνάμεις τον Χριστό.

Εδώ δηλώνεται η δύναμη και η αιωνιότητα του Χριστού.

Σκοτία δεν είναι τα ηθικά σκότη των ανθρώπων, αλλά η πεσούσα ανθρώπινη φύση.

Ο Λόγος εμφανίζεται εν τω κόσμο ιστορικώς { 1- 6-14]. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης έρχεται στην ιστορική εμφάνιση του Χριστού, καθώς και οι άλλοι Ευαγγελιστές. Αρχίζει από τον Προδρόμο, στοίχοι [6- 8], «Εγένετο άνθρωπος απεσταλμένος παρά Θεού, όνομα αυτού Ιωάννης». Τούτο αντιτίθεται προς τον Λόγων ο οποίος «εν αρχή ην». «Απεσταλμένος παρά Θεού». Εδώ τονίζεται η θεία αποστολή του Προδρόμου « το όνομα αυτού Ιωάννης».

2

Ο ευαγγελιστής αναφέρων προηγουμένως την αποστολή και το όνομα του Προδρόμου, σιώπα για το έργο αυτού. Διότι θα αναφέρει αυτό, κατωτέρω και διότι είναι γνωστό εκ του Λουκά [1-5-25]. Εις τον επόμενο στίχο 7 αναπτύσσεται το «απεσταλμένος παρά Θεού» και λέγει, « Ούτος ήλθε εις Μαρτυρία» ίνα μαρτυρήσει περί του φωτός ίνα πάντες πιστεύσωσι δι’ αυτού». Εδώ γράφεται «ήλθε εις μαρτυρία». Και έπειτα, ειδικός αλλά συντόμως «ίνα μαρτυρήσει περί του φωτός». Το περιεχόμενο του έργου του Προδρόμου και τέλος ο σκοπος της μαρτυρίας ταύτης, «ινα πάντες πιστεύσωσι δι’ αυτού». Ο Προδρόμος είναι μάρτυρας του σαρκωθέντος Λόγου, του φωτός, το όποιο όφειλε να δήξει εις τους ιουδαίους. Και δι’ αυτών, εις όλους τους ανθρώπους ως τον αναμενόμενων Μεσσία. Επειδή ήτο δυνατό, ο Προδρόμος, ως μαρτυρών, περί του Χριστού και συνιστώ αυτόν να θεωρηθεί ανώτερος του μαρτυρούμενου Χρίστου. Ο Ευαγγελιστής προσθέτει, στοίχος 8, «ουκ ην εκείνος το φως αλλά ίνα μαρτυρήσει περί του φωτός». Ο Προδρόμος ως θα λεχθεί στη συνέχεια, στοίχος [ 5-35 ], ήτο ουχί το φως το μέγα αλλά λύχνος ο καιόμενος, ο οποίος είναι ετερόφωτο, με φως δανεικών, και το φως τούτο ήτο πολύ μικρό. Το φως όμως του Χριστού ήτο μέγα και ο ίδιος ο Χριστός πηγή φωτός. Εις τους στοίχους [9-10] εκτίθεται η μαρτυρία του Προδρόμου « ούτω ην το φως το αληθινόν».

Μία ακόμη αντίθεσις μεταξύ Προδρόμου και Χριστού.

Ο Χριστός είναι το φως το αληθινό, ήτοι το πραγματικό φως, το Ιδανικό, το τέλειο φως. «Ο φωτίζει πάντα άνθρωπο ερχόμενων εις τον κόσμο». Το φως τούτο αποδεικνύει την ύπαρξιν του φωτίζω όλους τους ανθρώπους γενικώς και ένα έκαστο ιδιαίτερος. Το φως τούτο του Χριστού, δίδει το υπερφυσικόν φως της χάριτος, το οποίον φωτίζει και την ανθρώπινη διάνοιαν. Ενώ εν το παρόν στίχο [9] ομιλεί περί του μεγαλείου του φωτός του Χριστού. Εν το επόμενο στοίχο [10], ομιλεί περί της αθλιότητας των ανθρώπων γενικώς, έναντι του φωτός του Χριστού και λέγει, «Εν τω κόσμο ην και ο κόσμος δι’ αυτού εγένετο και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω». «‘Εν τω κόσμο ην». Ενταύθα εννοείτε η σάρκωσης του Λόγου. Επομένως κόσμος είναι οι άνθρωποι. Ούτοι δεν αναγνώρισαν τον Χριστό ως λυτρωτή, των «Εις τα ίδια ήλθε και οι ιουδαίοι αυτόν ου παρέλαβαν εις τα ίδια». Ενταύθα είναι η ιδιαιτέρα πατρίς του Ιησού ως Ιουδαίου ήτοι η Ιουδαία. Οι ιουδαίοι αυτοί δεν εδεχθήκαν αυτόν ως μεσσίαν και σταύρωσαν αυτόν. Το όσοι δηλώνει, τον μικρόν αριθμόν των επισπευσάντων Ιουδαίων. Η πίστις προς τον Σωτήρα Χριστό δεν αποτελεί αυτή κάθε αύτη υιοθεσία εν τω Θεώ, όπως νομίζουν οι ευαγγελικοί, αλλά αρχήν, βάση , ρίζα υιοθεσίας. Κάνει δεκτικούς της υιοθεσίας «Τέκνα θεού γενέσθαι». Ήτοι ύπαρξης νέου είδους, των οποίων γέννηση, δεν είναι αποτέλεσμα σαρκός και αίματος, αλλά καρπός μυστικής, μυστηριώδους, απευθείας θείας επεμβάσεως. Ο Ευαγγελιστής δια να δώσει καλύτερα έννοια της υιοθεσίας ταύτης, σε αντίθεση με της φυσιολογικά γέννησης λέγει [στιχος3], «οι ουκ εξ αίματος ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, άλλα εκ Θεού γεννήθηκαν».

3

Η γενική αύτη ιδέα της φυσικής ταύτης γεννήσεως αναπτύσσεται περισσότερο «ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός». Στο στίχο 14 λέγει «Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσε εν ημίν». Ο Χριστός έγινε άνθρωπος μεταξύ των ανθρώπων, διά τούτο και ημείς δικαιούμεθα της θείας ταύτης υιοθεσίας. Το «εγένετο» δεν θέλει να πει ότι ο λόγος του Θεού έγινε σαρξ, άλλαξε ουσία, άλλα ανέλαβε την ανθρώπινη φύση, υπάρχων θεός. Η λέξη σαρξ είναι η ανθρώπινη φύση με όλες τις αδυναμίες της, πλην της αμαρτίας. Διά της λέξεως «εγένετο» τονίζεται ρητός η ιστορική εμφάνιση του Λόγου μεταξύ των ανθρώπων. Το «εγένετο» επίσης δεν θέλει να πει ότι ο Λόγος Του θεού έγινε σαρξ, άλλαξε ουσία, αλλά ανέλαβε την ανθρώπινη φύση, υπάρχων θεός. Ο Ιερός Χρυσόστομος λέγει, πολύ ορθώς επ’ αυτού, τα εξής, «Το εγένετο τέθηκε ου μεταβολής ουσίας, απάγει, άλλα σαρκός αληθινής, ανάληψη στα παρασκήνια βουλώμενος».

Ο Απόστολος Παύλος λέγει, Γαλάτας 3-13, «Χριστός ημάς εξαγόρασε εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος υπερ ημών κατάρα. Ου τούτο λέγει ότι η ουσία αυτού της οικείας αποστάσα δόξης εις κατάρα ουσιώθη [μετεβληθεί ουσιαστικός]. «Εσκήνωσες εν ημών μεταφορά ωραιότατη, διά της οποίας οι κλασσικοί συγγραφείς εννοούν την ανθρώπινη ζωή. Τούτο επαινέσετε και την σκηνή του Μαρτυρίου οπού κατοικεί ο Θεός». «Και ας καμώσει εις εμέ αγιαστήριο δια να κατοικώ μεταξύ αυτών». Ο Ευαγγελιστής και την ενδόξων μορφή του Λόγου αναδεικνύει ως εξής «Εθεασάμεθα την δόξα αυτού , δόξα ως μονογενούς παρά Πατρός». Το «Εθεασάμεθα» τονίζει ότι μετά των άλλων Αποστολών ήτο και ο ίδιος ευαγγελιστής. Ο Ιωάννης μάρτυρας της δόξης του ενανθρωπίσαντως Λόγου, «Δόξα» λέγων εννοεί τα θαύματα του Χριστού, την αγία του ζωή, την υπέροχον διδασκαλία Του, την ανάσταση Του, την ανάληψη Του και αλλά πολλά. Το «ως» ενταύθα παρατηρεί ο Χρυσόστομος «ουχί ομοιώσεως ην ουδέ παραβολής αλλά βεβαιώσεως σαν να έλεγε εθεασάμεθα δόξα οι αν έπρεπε μόνον να έχει ο μονογενής υιός του θεού». Το δε «παρά πατρός» αντιτίθεται προς τους άλλους υιούς του στίχου 13, οι οποίοι εγενήθησαν εκ σαρκός, εξ αιμάτων, εκ μητρός. Ο Λόγος, ο Χριστός, είναι υιός μόνον του Πατρός του Θεού. Ο Ευαγγελιστής, εκθέτει εν γενική γραμμή το έργον του Λογού και λέγει, «πλήρης χάριτος και αληθείας». Χάρις είναι το έλεος του Θεού, η δωρεά σωτηρίας μας, αλήθεια δε, η αποκάλυψη της υπερφυσικής αλήθειας εις τους ανθρώπους. Αυτός θεράπευσε την καρδιά μας εν της αμαρτίας και τον νουν μας, εκ της πλάνης. Ιδού η προαιώνιος ύπαρξη του Λογού, του Χριστού, η προϊστορία Του. Ιδού η ιστορική εμφάνιση Του, η ιστορία Του. Ότι είναι απαραίτητο για να στοιχειοθετούν την ταυτότητα του ενός και μονού προαιώνιου Αληθινού θεού. Αφού θέσαμε διά του προλόγου τούτου, την βάση ότι ο Λόγος του θεού, ο Χριστός είναι Θεός. Η αλήθεια κατελθούσα εκ τού ουρανού.

Προσεχώς θα δούμε τον βίο Του, τους λογούς Του , την αλήθεια, την οποίαν ποθεί η ανθρώπινη καρδιά.

Στο επόμενο η συνέχεια.

Η χάρη του Κυρίου να μας καθοδηγεί πάντα επ’ αγαθό.