ΚΕΙΜΕΝΟΝ 37 - ΠΕΡΙ ΘΕΙΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

1

Ιησού γλυκύτατε των Αποστόλων η δόξα Ιησού μου και όχημα των Μαρτύρων Δέσποτα παντοδύναμε Ιησού σώσον με Ιησού Σωτήρ μου Ιησού μου ωραιότατε τον σοι προστρέχοντα.

Θεωρώ ότι τα όσα έχουν παρουσιαστεί έως τώρα από τη βιβλιογραφία της εκκλησίας μας με κύρια πηγή γνώσης την Αγία Γραφή. Είναι αρκετά για να γνωρίζουμε πως να μεριμνήσουμε ως προς το τρόπο που ζούμε για να πετύχουμε να είμαστε δεχτικοί στη θεία χάρη. Η εκκλησία μας, μας μιλά για την τελείωση των πάντων με το τέλος των εδώ καταστάσεων της εδώ ζωή μας. Η των πάντων τελείωσης συνιστά την τελευταία φάσιν του δημιουργικού έργου του Θεού. Όπως ο Θεός ήρξατο δημιουργός στα πνευματικά όντα ακολούθως δε εν εξ ημέρες σύμπαντα τον υλικό και ανθρώπινο κόσμο. Η εκκλησία μας, μας διδάσκει ότι ελεύσσεται ώρα καθ ην ούτος οων το αγαθόν και το μετά τούτου συμπίπτουν τέλειος Θεός.

Θα οδηγήσει τον υλικό και πνευματικό κόσμο εις την δεδοξασμένη της τελειώσεως κατάσταση ήτοι εις την των πάντων τελείωση. Yλική και ανθρώπινη κτίση γνωρίζουμε ότι ευρίσκονται εις κατάσταση υποδουλώσεως και ατέλειας. Λόγο της ανθρώπινης ανυπακοής του ανθρώπου προς τον Δημιουργό. Το μέγα αμάρτημα του ανθρώπου να προσβάλει το μεγαλείο του Δημιουργού του εδημιουργείσαι την υποδούλωση του ανθρώπου στην αμαρτία και κάθε κακοδαιμονία. Δεν είναι δυνατόν η υπάρχουσα κατάσταση να παραμείνει εσαεί αμετάβλητος.

Καθότι ο δημιουργικώς σκοπός του Θεού είναι η τελείωτης και η ευδαιμονία των όντων όχι η ατέλεια και η κακοδαιμονία. Δοθέντος ότι η κατάσταση της ατελείας επικρατεί πανταχού του κόσμου θα έλθει ώρα να αρθεί το κακόν ατελές και θα επικρατήσει αντιθέτως προς τούτων πραγματικότης. Την πραγματικότητα ακριβώς ταύτην πραγματευόμεθα εν ολίγοις εις το περί της τελειώσεως των πάντων κεφάλαιο. Εις τούτο το κεφάλαιο περιλαμβάνονται πρώτον η Δευτέρα του Κυρίου εν τω κόσμο παρουσία ακολούθως η γενική των νεκρών ανάσταση και κριση.

2

Τέλος δε η ατελεύτητος μέλλουσα αιωνιότης για τους μεν ζωή ευδαιμονίας για τους δε ζωή κακοδαιμονίας. Κατά την ομόφωνη διδασκαλία της Αγίας Γραφής και της Ιεράς Παράδοσης των δύο τούτων ισχυρών της ορθοδόξου πίστεως πηγών την πρώτη του Κυρίου επί γης παρουσία. Θα ακολουθήσει δευτέρα τοιαύτη εν αντιθέσει προς την πρώτη γενόμενη άφατο και άρρητο υποταγή και ταπείνωση. Η Δευτέρα του Κυρίου παρουσία θα πραγματοποιηθεί εν δόξη και εν δυνάμει ενώ κατά την πρώτη ο Θεάνθρωπος ενεφανίσθη ως απλός και άσημος άνθρωπος επιτελέσας το έργον της απολυτρώσεως των ανθρώπων από τον θάνατο και τον διάβολο. Εν τη Δευτέρα μελλοντική παρουσία εν δόξη ως κριτής των ανθρώπων των ζώντων και νεκρών δια να αποδώσει εις έκαστο κατά τα έργα αυτού (εάν τε αγαθόν εάν τε φαύλον).

Την διδασκαλία περί της δευτέρας του Κυρίου ελεύσεως διδάσκει όχι μόνο η Καινή αλλά και η Παλαιά Διαθήκη εις πλείστα αυτής προφορικά χωρία. Εις το προφητικό βιβλίο του Ιωηλ. Και εις το δεύτερο κεφάλαιο εικονίζεται η μέλλουσα του Κυρίου παρουσία και εις τους στίχους (2-10-11). «και σεισθήσεται ο ουρανός ο ήλιος και η σελήνη συσκοτάσουσι, και τα άστρα δύσουσι το φέγγος αυτών. Διότι μεγάλη η ημέρα κυρίου επιφανείς σφόδρα και τις έσται ικανός αύτης». Προφήτου Σωφρόνιου λέγοντες «ότι εγγύς ημέρα κυρίου η μεγάλη εγγύς και ταχεία σφόδρα φωνή ημέρας κυρίου πίκρα και σκληρά τετακται δυνατή ημέρα οργής η ημέρα εκείνη η ημέρα θλίψεως και ανάγκης ημέρα αωρίας και αφανισμού ημέρα γνώφου και σκότους, ημέρα νεφέλης και ομίχλης» (Σοφονίου 1-14).

Περί της φοβεράς ημέρας του Κυρίου ομιλεί επίσης και ο Προφήτης Μαλαχίας (4-1). Τονίζω ιδιαιτέρως ως και τα προηγούμενα χωρία το φοβερό της ημέρας ταύτης και την μέλλουσα κατ αυτήν να επέλθει οργή. Περί αυτού ομιλούν τα χωρία (Ησαΐα 66-15 / Δανιήλ 7-13-14). Τα χωρία ταύτα έχοντες υπ όψιν οι διδάσκαλοι εν τη συναγωγή του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης θεωρούν τον μέλλοντα να έλθει ως μεσσία ως πρόσωπο ισχυρό και φοβερό. Μη δυνάμενοι αλλά κυρίως και κατ έξοχη δια την εις εαυτοίς πεποίθηση και κακία δεν ήθελον να πιστέψουν ότι ο εν ταπεινή μορφή δούλου εμφανισθείς θεάνθρωπος ήτο πράγματι ο αναμενόμενος Μεσσίας.

Απατηθέντες ως προς την μεσσιανική εποχή εκ της αναφοράς των προμνημονευμένων χωρίο εις αυτήν την παρουσία και όχι εις την δεύτερα του Κυρίου παρουσία. Το γεγονός της δευτέρας του Κυρίου ελεύσεως διδάσκει εις πλείστα σημεία η Καινή Διαθήκη είτε δια στόματος Κυρίου είτε των μαθητών Του. Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος πολλάκις ομίλησε περί της μελλούσης Αυτού εν τω κόσμω εμφανίσεως ως Κριτού και ανταποδότου. Βασική σημασίας είναι η περικοπή της μελλούσης του Κυρίου Παρουσίας και Κρίσεως εις το χωρίον του Ματθαίου 25-31. Προφητεύον ο θεάνθρωπος δι’ εαυτόν λέγει «όταν δε έλθει ο υιός του ανθρώπου εν τη δόση αυτού και πάντες οι Άγγελοι μετ΄ αυτού».

Εις το χωρίον επίσης Λουκά 21-26 ο Κύριος είπε. «Αι γάρ δυνάμεις των ουρανών σαλευθήσανται και τότε όψονται τον Υιόν του ανθρώπου ερχόμενων εν νεφέλη μετά δυνάμεως και δόξης πολλή». Επίσης επι του αυτού περί δευτέρας παρουσίας του Κυρίου ομιλούν τα χωρία Λουκά 17-24, Μάρκου 13-24, Ματθαίου 24-3, Ιωάννου 6-39 και άλλα. Την μαρτυρία του Κυρίου περί δευτέρας αυτού ελεύσεως διδάσκουν οι δύο άγγελοι οι εις τους Αποστόλους κατά την Ανάληψη του Κυρίου αναφαίνοντες είπον. «ούτως ελεύσεται ον τρόπον εθεάσθε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν». (πραξ. 1-11 επίσης Πράξ 10-42/17-31). Την διδασκαλία ταύτην της εκκλησίας εδίδαξε και ο Απόστολος Παύλος εις τα χωρία Ρωμαίους 2-3-5/ Α. Κορθ 1-8/3-12/15-4/Β΄Κοριθ 1-14 Κολος 6-3-4. Α΄ Θεσσαλ 4-15-17/ Α΄ Τιμοθ. 6-14-16.

3

Και σε πολλά άλλα χωρία της Καινής Διαθήκης. Εκτός όμως της Αγίας Γραφής ήτοις ομοφώνως και σαφώς την διδασκαλία περί της δευτέρας του Κυρίου ελεύσεως διακηρύσσει και η Ιερά Παράδοση. Διδάσκει το θεμελιώδες τούτο της ημετέρας πίστεως δόγμα δια των αυτής εκπροσώπων. Εν τη Διδαχή των Αποστόλων λέγεται «ηξει ο Κύριος και πάντες οι άγιοι μετ αυτού. Τότε οψεται ο κόσμος τον Κύριον ερχόμενο επάνω -των νεφέλων του ουρανού». (Διδαχή ιστ’ Β.Ε.Π. 2-220) εκτός της διδαχής των Αποστόλων και ο Κύριλλος Ιεροσολύμων παρατηρεί «έρχεται περί την συντέλειαν του κόσμου τούτου μετά δόξης εν τη εσχάτη ημέρα».

Ο δε Ιερός Δαμασκηνός ομιλών επί του χωρίου των πράξεων 1-11 λέγει «έρχεται εξ ουρανού ον τρόπον οι άγιοι Απόστολοι εθεάσαντο αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν Θεός τέλειος και άνθρωπος τέλειος μετά δόξης και δυνάμεως». Την ορθόδοξο ταύτην πίστη διατράνωσαν η εκκλησία και εις το σύμβολο της πίστεως Νικαίας και Κωνσταντινουπόλεως «και πάλιν ερχόμενος μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς». Η Καινή Διαθήκη απαντά με πλήθος χαρακτηρισμών και ονομάτων της Δευτέρας του Κυρίου ελεύσεως. Ματθαίου 24-3 Λουκά 17-24, Τίτου 2-13 και άλλα πολλά χωρία.

Η ημέρα της ελεύσεως του Κυρίου ονομάζεται από την εκκλησία ημέρα της επιφάνειας ή της βασιλείας, η της Παρουσίας, ή της Αποκαλύψεως ή της δόξης του Κυρίου, ημέρα του υιού του ανθρώπου, ως ημέρα φοβερά και δυνατή, και άλλα. Χωρίς βεβαίως να σημαίνεται δια των χαρακτηρισμών τούτων ότι πρόκειται περί πραγματικής ημέρας. Δεδομένου ότι αι φυσικαί του εικοσιτετραώρου διαιρέσεις και μεταλλαγές θα παύσουν να υφίστανται. Μελλούσης συνεπώς της παρουσίας φυσικής καταστάσεως είναι εις ημάς άγνωστος η φύσις του καιρού ή χρόνου, καθ όν θα λάβει χώρα η παρουσία αυτή μόνον ο Θεός γνωρίζει. Το αυτό οφείλουμε να πούμε και περί του μέλλοντος χρόνου μεταξύ της πρώτης και δευτέρας του Κυρίου παρουσία της θα παραμείνει εις ημάς άγνωστος διότι ο Θεός δεν αποκάλυψε το μέγα τούτο μυστήριο.

Ήδη εν των ευαγγέλιο του Ματθαίου καταδεικνύουν ο θεάνθρωπος το άδηλον της ημέρας εκείνης διατράνωσε την αλήθεια ταύτη είπων «περί της ημέρας εκείνης και ώρας ουδείς οίδεν ουδέ οι Άγγελοι των ουρανών ουδέ ο Υιός ειμή ο Πατήρ μόνο» (Ματθ. 24-36, Μάρκου 13-32 Πράξεων 1-7). Λέγων ο θεάνθρωπος ότι μόνο ο πατήρ γνωρίζει την ημέρα της δευτέρας παρουσίας, δεν εννοεί υποτίμηση του δεύτερου της Αγίας Τριάδας Προσώπου εν σχέση προς το πρώτον ήτοι τον Θεόν Πατέρα άλλ ομιλεί περί τούτου ως ανθρώπου και όχι ως Θεός. Δια ποιους λόγους δεν απεκάλυψε εις ειμάς ενώ εγνώριζε ως θεός το χρόνο της δευτέρας αυτού ελεύσεως δεν δυνάμεθα μετά βεβαιότητα να αποφανθούμε. Είναι περιττή πάσα εκζήτηση προς εύρεση του χρόνου.

Η Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία θα πραγματοποιηθεί όχι μόνο εν άγνωστο χρόνο αλλά εν ριπή οφθαλμού ως κλέπτης εν νυκτί. Το αιφνίδιον της παρουσίας ταύτης παρομοίασε ο Κύριος ως αστραπή εν τω ουρανό εμφαινόμενη. «ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμάς ούτως έσται η παρουσία του υιού του ανθρώπου» (Ματθαίου 24-27). Ο χρόνος της του Κυρίου Παρουσίας παρεβλήθει ακόμη προς το αιφνίδιον της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρρων (Λουκά 17-19). Εις δε τας Πράξεις (1-7) ο ευαγγελιστής Λουκάς παραθέτει την του Κυρίου προς τους Αποστόλους διδασκαλία είποντας «ούχ ημών εστί γνώναι χρόνους ή καιρούς ους ο Πατήρ έθετο εν το ιδία εξουσία».

4

Κατά συνέπεια εφ όσον ο ίδιος ο θεάνθρωπος και οι Άγιοι Απόστολοι δεν ηθέλησαν να αποκαλύψουν τον χρόνον της ελεύσεως της των πάντων τελειώσεως και της δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας. Πάσα απόπειρα των ανθρώπων όπως πληροφορήσουν και διαφωτίσουν ημάς εις το πρόβλημα τούτο ως προς την Γραφή αντιτιθέμενη θεωρείται πεπλανημένη επιπόλαια και άστοχος. Για την Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία αποκάλυψε εις τους ανθρώπους σημεία που θα προηγηθούν αυτής η γνώση των οποίων διαφωτίζει την εκκλησία του Θεού εις το σκοτεινό τούτο του μέλλοντος μυστήριο. Τα σημεία ταύτα ευρίσκονται τόσο εις τα ευαγγέλια όσο και εις τας επιστολαίς του Αποστόλου Παύλου και του Πέτρου.

Ως πρώτον σημείο προαναγγέλον την Δευτέρα του Κυρίου έλευση εθεωρήθει υπό τον δογματολόγων η εξαγγελία του ευαγγελικού κηρύγματος εις πάντα τα έθνη. Την αλήθεια αυτή ευρίσκουμε εις το ευαγγέλιο του Ματθαίου εις το χωρίο 24-14 «και κηρυχθείσεται τούτο το ευαγγέλιο της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη εις μαρτύριο πάσι τοις ενθέσει και τότε ήρε το τέλος.

Ως δεύτερο σημείο θεωρείται η προσέλευση εις τον χριστιανισμό παντός του Ιουδαϊκού λαού. Το γεγονός τούτο έχει ήδη προφητευθεί εν τη Παλαιά Διαθήκη υπό του (Όσιε 3-) μετά ταύτα επιστρέφουσιν οι υιοί Ισραήλ και επιζητήσουσι Κύριον τον Θεόν αυτών και Δαυίδ των βασιλέα αυτών. Και εκστήσονται επί τω Κυρίω και επί τοις αγαθοίς αυτού επ’ εσχάτων των ημερών». Την μαρτυρία ταύτη του Όσιε επιβεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος εις το χωρίον Ρωμαίους (11-25, 26) «ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν αδελφός το μυστήριο τούτο ίνα μη είτε εν αυτοίς φρόνιμοι ότι πώρωσης από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν αρχής ου το πλήρωμα των εθνών εισέρθει και ούτως πας Ισραήλ σωθήσεται». Το σημείο τούτο της δευτέρας παρουσίας είναι εκ των σαφέστερων και ευκρινέστερο την άγνωστο εποχή καταδεικνύουν.

Τρίτον σημείο της δευτέρας παρουσίας είναι η έλευσης του Ηλία η Ενώχ ή αμφότερων (Μαρκ 9-11 Αποκαλ. 11-4-6 Μαλαχία 3-1, 4, 5). Χωρίς να δύναται να θεωρηθεί ως απόλυτου δογματικού κύρους η γνώμη εάν προς της ελεύσεως του Κυρίου θα έλθει ο Ηλίας ή ο Ενώχ ή αμφότεροι. Ως τέταρτον σημείο της του Κυρίου Παρουσίας θεωρείται η έλευση του Αντίχριστου. Περί τούτου υπάρχει κατηγορηματική της Αγίας Γραφής βεβαιότητα (Α’ Ιωάννου 2-18 4,3 Θεσσαλονικείς 2-3,4 Ματθαίου 24-5). Σημασιας ιδαιτέρας άξιο είναι το δεύτερο των αναφερομένων ανωτέρω χωρίο εχει ως ακολούθως «μη τις υμάς εξαπατήσει κατά μηδένα τρόπον ότι εάν μη έλθει η αποστασια πρώτον και αποκαλυφθεί ο άνθρωπος της ανομίας ο υιός της απωλείας.

5

Ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντας λεγόμενον θεόν η σεβασμός ώστε αυτόν εις τον ναό του Θεού κάθισαι αποδεικνύει εαυτόν ότι έστιν Θεός. Και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομςο ον ο Κύριος Ιησούς αμελεί τω πνεύματι του σώματος αυτού και καταργήσει την επιφάνεια της παρουσίας αυτού ου εστίν η παρουσία κατ΄ ενέργειαν του σατανά». Το εκ του παραταθέντος τούτου χωρίο και των συναφών αυτώ προκύπτουν συμπέρασμα περί του Αντίχριστου είναι ότι ούτος αποτελεί την ενσάρκωση πάσης κακίας και του Σατανά θα έλθει επί της γης χρόνον τινά προς της Δευτέρας Παρουσίας και θα αποπλανήσει από της αληθείας πολλούς ανθρώπους.

Τολμήσας δε θα καθίσει εις τον ναό του Θεού αποδεικνύουν ότι είναι ο Θεός πρόκειται δε περί συγκεκριμένου προσώπου ουχί δε περί αφηρημένης κακίας. Τον Αντίχριστο θα καταστρέψει ο Θεός κατά την Δευτέρα Αυτού Παρουσία. Περί του Αντίχριστου ο Ιερος Χρυσόστομος παρατηρεί «ήνικα επικρατείς γέννηται διώκει την εκκλησία του Θεού και εκφαίνει πάσαν την πονηρίαν αυτού και πάντοιας απανθρωπίας και παρανομίας επιγραφήσεται κακοίς ως πάντας υπερβάλεσθαι τους προ αυτού γενόμενους αδίκους και ασεβείς φονικήν και αποτομότατην και ανηλεή και ποικίλην κατά πάντων με εξαιρέτως δε καθ΄ ημών των χριστιανών την δοιάνιαν έχων».

Ο δε Ιερός Δαμασκηνός επί του αυτού θέματος σημειώνει «ο γαρ πατήρ του ψεύδους ο σατανάς αυτοπροσώπως δια αυτού ενεργών, ίνα τα πλήθη νομίσει και θεωρεί νεκρόν εγειρόμενον τον μη εγειρόμενον και χωλούς περιπατώντας και τυφλούς αναβλέποντας μη γενομένης ιάσεως. Ως πέμπτο και τελευταίο σημείο μέλλον να προηγηθεί της δευτέρας του Κυρίου ελεύσεως εκτός της εμφανίσεως πολλών ψευδοπροφητών μελλόντων να πλανήσουν τους εις χριστό πιστούς. Θεωρούνται πόλεμοι και καταστροφές διάφορα φυσικά φαινόμενα δείνα τα οποία θα υποστούν οι άνθρωποι και η καταστροφή του κόσμου δια πυρός ως περί πάντων τούτων τα χωρία της Αγίας Γραφής μαρτυρούν (Λουκά 21-9, 19 Μάρκου 13-7-39 Θεσσαλονικείς 2-4 Ματθαίου 24-6 Β΄ Πέτρου 3-5).

Δόξα τη παναλκι μου και πάνσοφο βασιλισει σου

Δόξα τη παναρίτω θεία συγκατάβασή σου

Στο επόμενο η συνέχεια.