ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ 7

1

Αγαπητοί, αδελφές και αδελφοί ως λατρεύουσα κοινωνία η Εκκλησία, των πρωτοτόκων πανήγυρις χαίρει, Θεωμένη τον θείον λαών, ομοφρόνως αναμέλπωντα ευλογημένος ει, εν το ναό της δόξης σου Κύριε.

Η σάρκωση του θεού Λόγου και η είσοδος του στο ανθρώπινο, λειτουργεί καθοριστικά στη σχέση της Εκκλησίας με την κτιστή πραγματικότητα. Τα στοιχεία της τελευταίας [Κτίστης πραγματικότητας], όσα δεν είναι καρπός αμαρτίας αλλά της δημιουργικής ενέργειας του Θεού προσλαμβάνονται από την Εκκλησία, και εκκλησιοποιούνται, αποβαίνοντας μέσα αγιασμού του ανθρώπου. Ο χώρος, ο χρόνος, η ύλη, η τέχνη, γίνονται στην Εκκλησία φορείς χάριτος και αγιασμού. Η πρόσληψη του κτιστού και εν Χριστώ μεταμόρφωση του σε στοιχείο της βασιλείας είναι ιδιαίτερα αισθητή στη λατρεία, στην οποία η Εκκλησιά πραγματώνεται ως κοινωνία και σώμα.

Από την αρχή της η Εκκλησία φανερώνεται ως κοινωνία των μελών αυτής με το Χριστό και μεταξύ τους σε μια αλληλοπεριχώρηση σταυρική[Α, Κορινθίους 1-10 / 9-10 /16-17 /Β, Πέτρου 1-4] και άλλα. Θεμέλιο και απόλυτο κέντρο αυτής της εν κοινωνία ενώσεως είναι ο Χριστός. Στη συνείδηση των πρώτων χριστιανών κυριαρχεί η πίστη ότι ανήκουν στην νέα μεσσιανική κοινωνία, ταυτιζόμενου του Μεσαίου με τον Ιησού Χριστό, στο πρόσωπο του οποίου εκπληρώθησαν οι επαγγελίες της Παλαιάς Διαθήκης [Πράξης 2-32-36] .Η χριστιανική Εκκλησία αποκαλύπτεται στα Ιεροσόλυμα ως ο νέος Ισραήλ [Γαλατάς 6-16] που συνεχίζει την [Καχάλ Γιάχβε] σύναξη [και κοινωνία λατρείας] του παλαιού Ισραήλ [Γεν 49-6]. Στο Παλαιό Ισραήλ η λέξη [Καχάλ] σήμαινε σύναξη του λαού του Θεού σε κοινωνία λατρείας, ότι ακριβώς και ο όρος Εκκλησία.

Ο Χριστιανισμός εμφανίζεται στον κόσμο όχι μόνο ως λατρεία αλλά και ως διδασκαλία και αδελφική κοινωνία σύμφωνα με τις [ Πράξεις 2-42]. Το κήρυγμα των Αποστόλων λειτουργούσε μέσα σε μια αδελφική συνύπαρξη που πραγματώνονταν με το μυστήριο της Ευχαριστίας και την κοινή προσευχή. Ήταν ζωή Θεοκεντρική σε όλες της, τις εκφράσεις, ουσία της νέας κοινωνίας του Θεού με τους ανθρώπους, στα όρια της καινής διαθήκης του αίματος του Θεανθρώπου. Εθεωρείτο η πλήρης και τελεία ένωση Θεού και ανθρώπου στην Εκκλησία του Θεανθρώπου Χριστού ως συναγωγή και σύναξη, Σύνοδος και κοινωνία του «Πρωτοτόκου εν πολλοίς αδελφοίς Ρωμαίους-8-29». Με τους «αδελφούς» ως κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων των πιστών [β, κορινθίους 13-13].

Σκοπός της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο είμαι η πρόσληψη και η ένταξη στην κοινωνία του Θεού όλης της ανθρωπότητας, η εκκλησιοποίηση του κόσμου, διότι η κοινωνία του ανθρώπου με τον αιώνιο προορισμό της ανθρώπινης υπάρξεως και είναι η μόνη δυνατότητα πραγματώσεως αληθινής κοινωνίας ανιδιοτελούς αγάπης και μεταξύ των ανθρώπων .

Εντός της Εκκλησίας ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να ζει το μυστήριο της εν Χριστώ σωτηρίας, όχι ως μεμονωμένο άτομο άλλα ως πρόσωπο εν τη πλήρη του όρου έννοια, εν κοινωνία προς τους λοιπούς σεσοσμένους. Στην Εκκλησία ως κοινωνία πραγματώνεται ο λόγος του Χριστού «Διότι όπου δύο η τρείς συνηγμένοι εις το όνομα μου εκεί είμαι εγώ εν μέσω αυτών Ματθαίου 18-20 ».

2

Η Εκκλησία μάλιστα ως εν Χριστώ κοινωνία προηγείται της ιστορικής κοινότητος των Ιεροσολύμων διότι σε αύτη την εν Χριστώ κοινωνία προστέθηκαν κατά την ημέρα της Πεντηκοστής με το βάπτισμα « ψυχέ ωσεί τρισχίλιαι Πράξεις 2-41». Έτσι αναγόμαστε ουσιαστικά στο Χριστό μέσα στον οποίον κατά τρόπο πνευματικό και μυστηριακό Θεμελιώνεται η Εκκλησιαστική κοινωνία. Η Εκκλησία είναι απλώς μία θρισκεύουσα κοινότητα, η συνήθης κοινωνική συσσωμάτωση, είναι σώμα Χριστού. Η Ιδιότητα της Εκκλησίας ως Κυριακού σώματος είναι που καταξιώνει την Εκκλησία ως κοινωνία και μάλιστα λατρεύουσα και λειτουργούσα «τω Κυρίο» Από την ημέρα της Πεντηκοστής η Εκκλησία εμφανίζεται και υπάρχει ως σώμα Χριστού στον κόσμο, και μάλιστα όχι κατά τρόπο ιδεαλιστικό και άσαρκο, αλλά απτά και συγκεκριμένα ως Ιστορική [πραγματικότητα]. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Ιστορικού Ιησού Χριστού το οποίον έζησε τριάντα τρία χρόνια επί της γης μεταξύ των ανθρώπων . Από την ανάσταση Του έγινε το κέντρο και η πηγή του μυστηριακού χαρακτήρος της Εκκλησίας είναι το σώμα του Χριστού το οποίο κοινωνούμε στη θεία ευχαριστία και στο οποίο μετέχουμε ενσωματούμενοι σε αυτό . Οι μετά την Ανάσταση συνάξεις των μαθητών έχουν σαφή εκκλησιολογικό χαρακτήρα. Κατά την Πεντηκοστή πραγματοποιείται η επίσημος δημόσια εμφάνισης της Εκκλησίας και η έναρξη του σωτηριώδους έργου αυτής. Για να δηλωθεί ο κανονικός χαρακτήρας της Εκκλησίας χρησιμοποιήθηκαν οι όροι λαός του Θεού, και σώμα Χριστού. Η εκκλησία είναι λαός του Θεού πνευματικά, και σώμα Χριστού, ως σώμα Χριστού η εκκλησία είναι η εν Άγιο Πνεύματι ένωση και ενότητα των πιστών, στη ενωμένη ανθρωπότητα. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού σε μια ένωση , αδιάσπαστη, σε πλήρη αρμονία και ιδιαίτερη, για αυτό ονομάζει ο ιερός Χρυσόστομος την Εκκλησία, γένους εκ θεού και ανθρώπων, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά τον Παύλιο λόγο «Ίνα ειδής πως δει εν οικώ Θεού αναστρέφεσαι, η τις έστιν Εκκλησία Θεού ζώντος Α-Τιμοθέου 3 -15» Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής η δοξασμένη ως ουσιωδώς ενωμένη με τη θεία φύση του Χριστού ανθρώπινη φύση Του, επανέρχεται στον κόσμο μετά την ανάληψη της [ Λουκά24-51 Πράξεις 1-9]. Στους άκτιστους ουρανούς της Τρίστηλου Θεότητάς, για να συνεχίζεται η παρουσία του Χριστού στους πιστούς Του. «και ιδού εγώ με θυμών είμαι πάσας τας ημέρας, έως της συντέλειας του αιώνος Ματθαίου 28-20»

Μια παρουσία όμως με νέο τρόπο, εν αγίων Πνεύματι, επιστροφή Του χριστός πραγματοποιεί την υπόσχεσή Του κατά τον Μυστικό Δείπνο. « Πάλι έρχομαι και περιαλείψομε υμάς προς εμαύτον, ιν όπου είμαι εγώ και υμείς είτε Ιωάννου 14-3-17» . Ο χριστός, στην ιδιά συνάφεια μίλησε για την ημέρα κατά την οποία οι Μαθηταί θα γνωρίσουν εμπειρικά ότι ο χριστός είναι εν τω Πατρί, οι Μαθηταί εν αυτό τω Χριστώ και ο Χριστός εν αυτοίς.

3

Κατά την ημέρα εκείνη οι Μαθηταί θα αποκτήσουν εμπειρία της παρουσίας του χριστού μέσα τους, διότι θα βλέπουν τον Χριστό και μετά την Ανάληψη Του. Διότι ο Χριστός ζει και αυτοί θα ζουν μαζί του [Ιωάννου 14-19] αλλά και σαφέστερα προαναγγέλλει ότι θα εμφανίζεται, εμφανίσω εμ΄ αυτόν σε οποίον τον αγαπά και θα κατοικήσει μέσα του μαζί και ο Πατήρ.

Αυτά θα πραγματοποιηθούν με την έλευση του Παρακλήτου . Αυτός θα διδάξει τους Μαθητές τα πάντα, υπενθυμίζοντας όλα όσα τους είπε ο Χριστός ζώντας αναμεσά τους . Στη δε αρχιερατική προσευχή Του, ο Χρίστος ομιλεί για θεωρία της δόξης του, Θέα του άκτιστου φωτός της Θεότητάς Του. « Πάτερ ους δεδωκάς μοι θέλω, ίνα όπου είμαι εγώ, και κείνοι ωσεί μετά εμοί ίνα θεώρησι την δόξα την ε μην Ιωάννου 17-24 ». Ο σκοπός, της επιστροφής του Χριστού εν Πνεύματι είναι θεοπτία [Θέωση] των πιστών του. Αυτοί οι λόγοι του Χριστού εκπληρώνονται την ημέρα της Πεντηκοστής, χριστός επιστρέφει εν αγίων Πνεύματι, για να γίνει ο τόπος της μόνιμης συναντήσεως και ενώσεως Του με τους σωζόμενους δη αυτού και εν αυτώ. Τόπος της λυτρωτικής συναντήσεως [θειώσεως] όσον αγαπούν τον Θεό Πατερά. Γίνεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού, και φυσική της δόξα το φως της Θεότητάς, που ο Χριστός ως άναρχος θεός-Λόγος έχει κατά φύση από τον Πατέρα. Στη φυσική δόξα του Χριστού βλέπομε τον Πατέρα.

Είναι αποκαλυπτικός στο σημείο αυτό ο διάλογος του Χριστού με τον Φίλλιπο κατά το Μυστικό δείπνο. Λέγει αυτό φίλιππος, Κύριε δείξον ημίν τον Πατέρα, Λέγει Αυτώ ο Ιησούς τοσούτον χρόνο μεθ’ ημών είμαι και ουκ έγνωκας με φίλιππέ. Ο εωρακώς εμέ εώρακε τον Πατέρα [Ιωάννου 14-8-9] Κατά το υπέροχο εξαποστειλάριο της εορτής της Μεταμορφώσεως

«Φως αναλλοίωτων Λόγε φωτός Πατρός αγέννητου εν τω φανέ ντι φωτίσου, σήμερον εν Θαβωρίο φως ίδωμεν τον Πατέρα, φως και το Πνεύμα, φωταγωγούν πάσα κτίση».

Την ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού, ενωμένη με τη δόξα της Θεότητας. Κοινωνούμε μετά την Πεντηκοστή, κατά τη θεία Μετάληψη για να κατοικήσει ο Χριστός μέσα μας και εμείς σε εκείνον, εφόσον υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις. Κατά την Πεντηκοστή, συνεπώς δεν ιδρύεται η Εκκλησία αλλά συγκροτείται αγιοπνευματικά και φανερώνεται στον κόσμο, γεννάται ως σώμα του Χριστού. Διότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού είναι παρούσα και ορατός δια της θείας κοινωνίας, ενώνεται με κάθε μέλος του σώματός του, που μετέχει σε αυτήν «μεριζόμενος αμέριστος εν μεριστεί». κατά τον Γρηγόριο Παλαμά «Μελίζεται και διαμερίζετε ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και αλλά μη διαιρούμενος ο πάντοτε εσθιόμενος και μη δεπότε δαπανώμενος αλλά τους μετέχοντας Αγιά ζων».

Ο Χριστός είναι συγχρόνως ο Εκκλησιαστής μας, αυτός που μας συνάγει στο σώμα Του, αλλά και η Εκκλησία μας, ως τόπος της συνάξεως και ενώσεως μας μαζί του και μεταξύ μας. Μιλώντας για Εκκλησία, οι Ορθόδοξοι εννοούμε πρωταρχικά και κύρια τον Χριστό μέσα στον οποίο τελεσιουργείται πνευματικά η ένωση μας. Η ταύτιση δε Χριστού και Εκκλησίας που είναι η βάση της σταυρικής Θεό κοινωνίας, δεν είναι εικονική άλλα πραγματική. Ο Χριστός είναι η κεφαλή του σώματος, η κατευθύνουσα και ενεργοποιούσα σε αυτό το σώμα της Εκκλησίας. Αυτό εκφράζουν ως προσωπική τους εμπειρία οι άγιοι, Κύριλλος Αλεξάνδρειας και Μέγας Αθανάσιος, μαζί μια  σύνολη την Εκκλησία.

 Στο επόμενο η συνεχεία.

Λόγω των εορτών η επόμενη ανάρτηση θα γίνει 12 Ιανουάριου 2024

Εύχομαι σε όλο τον κόσμο η Γέννηση του θείου Βρέφους να δώσει στις καρδίες μας ειρήνη αγάπη και υγεία.

καλές γιορτές σε όλους.