Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ 3)

1

Άναρχε άχρονε Τριάς, Αποστόλων σου Αγίων εντευξέσι Πατριαρχών, Προφητών, Μαρτύρων, Οσίων, Ιεραρχών, Δικαίων, Ομολογιτών και πάντων, Άγιων σου, πρεσβείες ρύσαι ημάς και δαιμόνων και άτοπων ανθρώπων βουλής.

Μετά από την πολύ σύντομη παρουσίαση του Θεού ως προς τις ιδιότητες του, το έργο του, την κορωνίδα της δημιουργίας του τον άνθρωπο, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό οι ψυχοπνευματικές του λειτουργίες του και τον απώτερο προορισμό του, την ανταρσία μας και την πτώση μας στα δεσμά της αμαρτίας και το θάνατο, με ρίγη ψυχής παρουσιάζω την άπειρη αγάπη του Δημιουργού για το δημιούργημα του. Θυσίασε τον Μονογενή του Υιό για να μας ελευθερώσει από την αμαρτία και το θάνατο και όχι μόνο αυτό, μας άνοιξε το δρόμο για τον αιώνιο παράδεισο. Και δεν σταμάτησε εκεί, μετά την κατάργηση του θανάτου, φρόντισε να είμαστε υπό την προστασία του Παρακλήτου και τη μαθητεία από ειδικό σώμα για να αποκτήσωμε την παιδεία εκείνη που θα μας επιτρέπει να συνυπάρχουμε με το Άναρχο και Αιώνιο στην αιωνιότητα. Η συγκεκριμένη αυτή παιδία θα μας παραχωρηθεί δια της Εκκλησίας Του.

Σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν οι Άγιοι Απόστολοι στο βιβλίο της Αγίας Γραφής <<Πράξεις των Αποστόλων>>, η Ίδρυση της Χριστιανικής Εκκλησίας έχει αφετηρία την ημέρα της Πεντηκοστής. Οι Άγιοι Απόστολοι δέχτηκαν μεγάλη δωρεά δια της πνευματοποιήσεως τους μέσω Παρακλήτου, αλλά ανέλαβαν και μια μεγάλη ευθύνη, να συγκεντρώσουν τους πιστούς, να τους ενώσουν σε ένα σώμα για τη δημιουργία της πρώτης Εκκλησίας. Οι Άγιοι Απόστολοι, πιστοί στην εντολή του Κυρίου να είναι ενωμένοι όπως και αυτός με τον ουράνιο Πατέρα, προσπάθησαν να ενώσουν τους πιστούς σε ένα σώμα και τους ενέπνευσαν και αισθήματα αδελφοσύνης. Η ενότητα και η αδελφοσύνη ήταν και είναι τα όπλα της Εκκλησίας κατά των διωγμών και των αιρέσεων (Σήμερα στη Θεία Λειτουργία ο Ιερέας λέει εν ενί σώματι και μια καρδιά, ισχύει;). Υπάρχει ενότητα, υπάρχει αίσθημα αδελφοσύνης και αν υπάρχουν λειτουργούν; <<λόγος Κυρίου σεις πάντες αδελφοί έσται>>.

Η ενότητα και το πνεύμα αδελφοσύνης σε πρακτικό επίπεδο (και όχι κούφια λόγια) μέσα την Ορθόδοξη Εκκλησία), δεν εννοείται σαν απλή διοικητική διευθέτηση και ανθρώπινο επίτευγμα. Η ενότητα και η αδελφοσύνη μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία λειτουργούν ως χάρις και πλήρωμα της καινής και της κοινής ζωής που κοινοποιεί τους γηγενείς και τον κόσμο ολόκληρο. <<Λόγος Κυρίου ο κόσμος θα κρίνει αν είσθε μαθητές μου αν είσθε ενωμένοι μεταξύ σας>>.

2

Η ενότις και η αδελφοσύνη στο σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι το οξυγόνο και η ελπίδα, η ασπίδα προστασίας σε ατομικό και γενικό επίπεδο.

Μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν υπάρχουν ιδιαίτερες ταμπέλες σε πρόσωπα και ιδιότητες. Αλλά μία και αυτή για όλους ταμπέλα και ιδιότητα, ο εν Χριστώ αδελφός. Ενωμένοι με το Χριστό γινόμαστε ένα και το αυτό, το ομολογούμε, το να αρνούμαστε τον αδελφό. Έχει πνευματική διάσταση, είναι σαν να αρνούμαστε τον ίδιο τον Χριστό. Μέσα στο σώμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας για λόγους λειτουργικούς υπάρχουν Ιεραρχήσεις και αξιώματα διακονημάτων. Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτοί που αναλαμβάνουν κάποιο αξίωμα διαφοροποιούνται έναντι των άλλων, αυτό ουδόλως ισχύει. Δεν έχει η Θεολογία δική της φιλοσοφία ή πνευματικότις, δική της νοοτροπία ή διοίκηση, δικό της σύστημα ή αγιογραφία, δική της σχολή. Οι ιερωμένοι δικό τους ντορβά και οι λαϊκοί τα αποπαίδια. Όλα αναδύονται από την ίδια κολυμβήθρα της λειτουργικής εμπειρίας. Όλα συλλειτουργούν τριαδικά προσάδοντα τον τρισάγιο ύμνο με τη δική τους γλώσσα.

Για όλα αυτά προνόησαν οι Άγιοι Απόστολοι και δίνουν οδηγίες για τα διάφορα διακονήματα, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις αυτών που αναλαμβάνουν αξιώματα. Οι ιεροί κανόνες που θα μιλήσουμε στη συνέχεια, δίνουν απαντήσεις και λύσεις σε όλα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν λειτουργεί και δεν πορεύεται με νόμους αλλά με κανόνες. Οι κανόνες αυτοί των Θείων Αποστόλων και μετέπειτα των Αγίων Πατέρων παρέχουν πλήρη ελευθερία. Δεν περιέχουν απαγορεύσεις, πλην μιας απαγόρευσης. Την άσκηση εξουσίας από τον οποιονδήποτε, όποιο αξίωμα και αν του έχει ανατεθεί.

Τίποτε δεν είναι αυθαίρετο, απομονωμένο ξένο ή πρόσθετο μηχανικά, κανένα διακόνημα δεν έχει το δικό του νόμο, το δικό του (θέλημα). Οτιδήποτε και αν γίνεται, αν γίνεται χωρίς την συμμετοχή και την αποδοχή ολόκληρου του σώματος είναι ξένο προς την Εκκλησία. Όχι δεν έχει την ευλογία της Εκκλησίας, αλλά θεωρείται ανταρσία προς την Εκκλησία και το πλήρωμα.

Τίποτα το προσωπικό το ξένης φύσεως, νοήσεως ή νομίζω δεν εισέρχεται στη λειτουργία του σώματος και την Εκκλησία. Μία μόνο εξαίρεση υπάρχει, η συνέπεια στην άσκηση καθήκοντος. Το κάθε τι καταλάμπεται από την τριαδική χάρη. Το κάθε τι οργανικά συζεί και ενσωματώνεται μέσα στο όλον, αν υπάρχει ενότητα, αν όχι τότε μπάχαλο. Υπάρχει ένας Νόμος πνευματικός που δεσπόζει των επουρανίων και των επιγείων. Τα πάντα απορρέουν, εκπορεύονται από τη γνώση της Αγίας Τριάδας. Τα πάντα αναδύονται από την μία και μόνη κολυμβήθρα, τη ζωή του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος από το Βάπτισμα εν τω θανάτω του Ιησού. Μετά από το πέρασμα του θανάτου στη ζωή τα πάντα υπάρχουν λειτουργούν διαφορετικά.

Μπορεί να λεχθεί ότι το ίδιο τριαδικό απήχημα ακατάπαυστα αναδύεται από την πιο κατώτερη λειτουργία ζωής μέχρι τις αγγελικές χοροστασίες της τρισαγίου φωνής. Πεπήνια αποτασσόμενος στους νόμους της τριαδικής λειτουργίας, ο άνθρωπος και θελγόμενος από την παναρμονία τούτη, φέρεται επί των πτερύγων της ελευθερίας του πνεύματος, που τον εξάγουν από τον κλειστό χώρο του κτιστού στο ευρύχωρο πλάτος του παραδείσου και τον επαναφέρουν στο οικείον αξίωμα. Γι’ αυτό όταν ένας σωστός Ορθόδοξος ερωτάται για το θέμα της ενότητος δεν πάει ο νους σε κάτι ανθρώπινο και κλειστό, αλλά σε κάτι το απέραντο και θεϊκό. Δονείται ολόκληρος από την επινίκιο ιαχή που αναπέμπεται ακατάπαυστα από την Εκκλησία του Αναστάντος <<Ε άλω ο θάνατος θανάτω>> (Παρακλητική). Η ενότις της Εκκλησίας διοργανώνεται, πολιτεύεται και φανερώνεται μετά το θάνατο που φέρνει την αιώνια ζωή. Η ενότις της Εκκλησίας έχει τις διαστάσεις της ελευθερίας και το πολίτευμα της <<καινής βιωτής>>. Αυτό που νικά το θάνατο και οδηγεί στην αιώνια ζωή – την αληθινή ενότητα και θεία περιχώρηση – τους ενσαρκώνει η Εκκλησία σ’ όλο της το σώμα και τις εκδηλώσεις.

3

Στη ΘΕΟΛΟΓΙΑ με την αποφατική γνώση που είναι Γολγοθάς της νοήσεως.

Στην ΟΡΓΑΝΩΣΗ με το να υπάρχει συνοδικώς <<τριαδικώς>>.

Στη ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ με την ολοκληρωτική προσφορά <<Τα σα εκ των σων ζωή προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα>>.

Στην ΕΙΚΟΝΑ με την εικαστική φανέρωση του λειτουργικού ήθους.

Στην ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με την εκζήτηση της ταπεινώσεως (και όχι με την απλή πρόσκτηση των αρετών) που είναι θυσία των πάντων και επώδυνη <<κένωσις>>. Δια της σταυρώσεως του ιδίου θελήματος έρχεται χαρά σε όλον τον κόσμον της Εκκλησίας. Κινείται, δρα και φανερώνεται η άνωθεν επιδημούσα χάρις η οποία ενοποιεί οργανικά τα πάντα.

Ο πόνος βρίσκεται εδώ και τα ερωτήματα αμείλικτα. Πώς μπορεί να λειτουργηθεί ο σημερινός άνθρωπος σωστά; Πώς μπορεί να γίνει βατή η απόσταση που χωρίζει την αγωνία και τη δίψα του νέου ανθρώπου από την πλησμονή της καινής ζωής και την πατερική δημιουργία; Πως μπορεί να καταργηθεί η απόσταση που χωρίζει τη θεολογία από τη ζωή; Πώς μπορεί η Εκκλησία να λειτουργεί Χριστοκεντρικά; Πώς μπορεί να καταργηθεί στην Εκκλησία να λειτουργεί ανθρωποκεντρικά, κάτι που έχουν επιβάλει οι προοδευτικοί; Πώς μπορεί να καταργηθεί η εκκοσμίκευση της Ιεραρχίας; Όταν αυτά γίνουν, τότε νέα ρείθρα θα ποτίσουν τη διψασμένη γη μας και χυμοί της βαθύρριζης Ορθοδόξου παραδόσεως μας θα ανανεώσουν τους βλαστούς του κουράγιου και της ζωής μας. Τότε θα νοιώσουμε το ένα, μοναδικό και καθολικό της Ορθοδοξίας, που ανακεφαλαιώνει τα πάντα. Τότε θα νοιώσουμε ότι δεν υπάρχει βάση συγκρίσεως με κανένα προηγούμενο η επόμενο. Μέσα της κρύβει όλα τα προηγούμενα, προαιώνια και επόμενα ατελεύτητα. Τα πάντα γνωρίζονται ως νέα καινοφανή γιατί ο κύριος είναι << ο ων και ο ην και ο ερχόμενος>>. Γιατί ο Θεός γνωρίζεται εδώ ως <<ο εις τα πάντα και ουδείς>> (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Μόνο εδώ γνωρίζεται ο Θεός ως της ενότητος χορηγός. Μόνο εδώ βρίσκει ο άνθρωπος τον εαυτό του ολόκληρο, σωσμένο ψυχή τε και σώματι.

Οι σελίδες που ακολουθούν δεν δίδονται σαν λύσεις στα προβλήματα. Αλλά σαν μικρές αφορμές και αναβαθμοί που πιθανόν μπορούν να βοηθήσουν κάποιον στο να προχωρήσει πιο συνειδητά μέσα στην Εκκλησία, όπου <<το φρικτόν εκείνο της υπέρ νουν και λόγον ενότητος μυστήριο επιτελείται>> (Μυσταγωγία Αγίου Μαξίμου). Οφείλω να πω εδώ, το να κατεβάσει κάποιος το λόγο στο επίπεδο του, απασχολούμενος με παρόμοια θέματα, δεν είναι επιτρεπτό ( ο άλλος δεν περιμένει να ακούσει τις απόψεις σου, αλλά το λόγο του Θεού). Και το να ανεβείς ολόκληρος στο ύψος της Θεολογικής Ιερολογίας όντας μεμολισμένος, είναι επικίνδυνο και ανέφικτο. Ας είναι οι σελίδες ταύτες μια παράκληση ενός φτωχού αδελφού προς τους αδελφούς του ζητώντας τις προσευχές τους.

4

Η Ορθοδοξία μας τεθεμελιωμένη επί δογματικών και ηθικών άσειστων βάθρων, εζυμωμένων με το Πανάγιο Αίμα του Θεανθρώπου, αποτελεί ευλογίαν Θεού προς καλλιέργειαν σωστικών βιωμάτων εις τας καρδίας των πιστών και ενωτικήν δύναμιν των ψυχών. Ολοκληρωμένη και ακαριαία δεν επιδέχεται κριτικήν όπως και οι θεσμοί της. Περικλείει το στοιχείον της θειότητος και συνεπώς της αιωνιότητος εν τω πελάγι των αιρέσεων και των σχισμάτων. Δύναται να ανακαινίσει με την σωστική χάρη του Σταυρού τον άνθρωπον, να εξευγενίσει τα ήθη. Να εγκαθιδρύσει την βασιλεία του Κυρίου εις τας ευρείας μάζας του λαού μας. Αρκεί ν’ αποκτήσει στελέχη με καρδίαν την αγαπώσαν καρδίαν του Ιησού και με πνεύμα αυταπαρνήσεως και αυτοθυσίας υπέρ των λογικών προβάτων, μακράν φιλαυτών και εγωιστικών όρμων. Εν ζωή ταπεινώσεως και της τιμημένης πτωχείας του Ναζωραίου, ίνα τους άλλους ηθικώς υψώσουν και πνευματικώς πλουτίσουν.

Τα παρόντα άρθρα δεν είναι παρά μία φωνή, μία ιερά κραυγή της αλγούσης ψυχής μας. Όπως αξιωθούμε να δούμε την Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού συγκεγκροτιμένην βάση των Ιερών Κανόνων και με το αρχαίον κάλος της όπως την ηθέλησε ο Νυμφίος της.

Είναι αληθές αλλά και παρήγορον εκ προοιμίων ότι δεν έλειψαν ούτε θα λείψουν ηθικαί ηγετικαί μορφαί από την Διοίκησιν της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πρέπει να πυκνωθούν και να δείξουν ενεργόν δραστηριότητα εις όλους τους τομείς Αξίωμα Θείον, υπέρ πάντων αξίωμα έχουν. Ελευθερία δράσεως και άφθονα υλικά μέσα ομοίως έχουν, δεν απομένει παρά η συνειδητή αξιοποίηση των.

Δεν νομίζω ότι αποτελεί υποτίμηση μια ευλαβής υπόδειξη προερχόμενη από έναν μικρόν κληρικόν. Πευκαθέντα εις την υπηρεσία του Ευαγγελίου κατά Θεού παραχώρηση και οικονομία. Όταν ομιλεί με αγνότητα προθέσεων και ανιδιοτέλεια.

Ίσως ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη ψυχή στις πλατιές κοινωνικές μάζες δεν ένιωσε τόση κόπωση, ποτέ δεν ησθάνθει τόσην ανάγκη του λυτρωμού. Ποτέ άλλοτε αι ψυχάς των πλατιών λαϊκών μαζών δεν αντελήφθησαν τόσον έντονον την ανάγκη να δεχτούν από την θρησκεία τους εν πνευματικόν λουτρό δια την ευκρασία τους.

Αφού εδοκίμασαν πλήρως την αισθητικήν πληρότητα της εξωστρέφειας, τον νοησιαρχικόν κορεσμόν της αγόνου φιλοσοφίας, την γυμνότητα της αισθησιακής ελευθερίας των σύγχρονων, νοσταλγούν την ζωή των ωραίων χρόνων του Ιησού.

Το πνεύμα της απιστίας εκνευρίζει, ο πραγματικός υλισμός προκαλεί αισθήματα απέχθειας, οι ανιστόρητοι και αψυχολόγητοι δογματισμοί του σεσαρκωμένου εγωισμού και η λατρεία της σάρκας καθώς και ο αρτηριοσκληρωτικού ατομικισμού εγείρουν αγανάκτηση.

Ωθούν προς δικαίωση και κατασφάλισιν του ουρανίου πλούτου, τον οποίον ο Θεός ενεπιστεύθει εις τον άνθρωπο, πλούσιο ή πτωχό, σοφόν ή ιδιότην οποιασδήποτε φυλής ή χρώματος. Το πνευματικό έλλειμμα που υπάρχει δημιουργεί μια ζοφερή ψυχολογική κατάσταση των μαζών. Ευνοεί τους ψευδοπροφήτας, την αγυρτείαν, την ανίθικον ψυχική εκμετάλλευση και βλάσφημον θρησκευτικήν ηθοποιίαν. Και καταφανής υπάρχει ο κίνδυνος της απώλειας χιλιάδων ψυχών διότι ο Κύριος εσταυρώθει για να σωθούν. Πόσο χαρούμενοι πρέπει να είναι αυτοί που οικεία θέληση ανάλαβαν το καθήκον να μεριμνούν για τη σωτηρία των ψυχών; Τι έχουν να πουν για τους αμαρτωλούς καρπούς τους έργου τους;

5

Η Εκκλησία δεν είναι αφηρημένη έννοια. Λαμβάνει την έκφραση της και έχει την συγκεκριμένη της μορφή εις τον βίον των πιστών που είναι μέλη της Εκκλησίας, Κλήρος και λαός είναι το πλήρωμα της Εκκλησίας. Επί Κεφαλής του Σώματος της εβρίσκεται ο Χριστός. Σε εκείνο που θα πρέπει να δοθεί προσοχή είναι το κατά πόσον τα μέλη της Εκκλησίας είναι και άξια μέλη του Χριστού. Και αν πράγματι η ζωή των μελών της Εκκλησίας είναι και ζωή του Χριστού. Εάν η πνοή εκείνου είναι και πνοή μας. Τον έλεγχον τον έχει ο προνομιούχος κλήρος. Και το ερώτημα είναι, μας οδηγούν στη σωτηρία δια της ενώσεως μας με το Χριστό ή μας οδηγούν στην απώλεια; Το ράσο καθεαυτό δεν μαγνητίζει. Η ψυχική ακτινοβολία του ρασοφόρου το ομορφαίνει και το καθιστά σεβαστό ή απεχθές. Ο Ιησούς ως η όρνις τα εαυτής νοσσία εκάλεσεν υπό τας πτέρυγας της χάριτος, ουχί άπαξ αλλά πλειστάκις απειράκις μέχρι του Σταυρού που ηκούσθη από τα θεϊκά του χείλη το <<τετέλεσθαι>>. Είναι αμφίβολον εάν πράγματι οι πλείστοι των κληρικών μας μπορούν να μελαγχολήσουν καθ’ ον τρόπον εμελαγχόλησεν ο Κύριος μας δια το κατάντημα της σημερινής κοινωνίας.

Τα γεγονότα από την ενσάρκωση μέχρι την Ανάληψη και την Πεντηκοστή φέρνουν στον κόσμο την Εκκλησία σαν μια λειτουργική κοινότητα με τριαδική συνείδηση και διάρθρωση στην ενότητα της. Από τις πρώτες ώρες και έως σήμερα τη βρίσκουμε συνηγμένη γύρω από το τραπέζι του Κυρίου <<Ήσαν δεν προσκαρτερούντες τη διδαχή των Αποστόλων και τη κοινωνία, τη κλάση του άρτου και ταις προσευχαίς – Πραξ. 2-42). Στη λειτουργική της σύναξη, η Εκκλησία βρίσκει την πηγή της ζωής της, είναι το κέντρο της. Από εκεί απορρέει η καινή διδαχή, η αγιαστική της χάρη και ο τρόπος που διοικείται σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες από τη νέα αυτή οικογένεια στην ανθρωπότητα. (Σώμα Χριστού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος), γράφεται το Ευαγγέλιο, που δεν είναι μια έκθεση ιδεών της Χριστιανικής διδασκαλίας επειδή δεν πρόκειται περί διδασκαλίας. Ο Ιησούς δεν άφησε ένα νέο φιλοσοφικό σύστημα, ούτε ίδρυσε μια απλή θρησκεία. Άφησε το Σώμα Του και έστειλε το Άγιον πνεύμα δια του Παρακλήτου.

Το Ευαγγέλιο βασικό είναι απόσπασμα από τη ζωή του Ιησού και τη συμμετοχή της νέας κοινότητας στη ζωή του. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μιλά καθαρά για το περιορισμένο χαρακτήρα του Ευαγγελίου. <<Εστίν δε και άλλα πολλά ώ εποίησεν ο Ιησούς, ά τινά εάν γραφήται καθ’ εν ουδ’ αυτόν οι μοι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία (Ιωαν. 21-25). Και αυτά που δεν θα χώραγε ο κόσμος αν θα γράφονταν λεπτομερώς, βρίσκονται, γνωρίζονται και βιώνονται στην Εκκλησία όπου ζει ο ίδιος ο Ιησούς.

Όσοι νομίζουν ότι γνωρίζουν το Χριστό εκτός Εκκλησίας δεν ξέρουν τίποτα. Όσοι ανήκουν στην Εκκλησία ζουν <<εν Αυτό>>.

Μπορούμε να πούμε ότι ουσιαστικά το Ευαγγέλιο είναι ένα ιδιωτικό βιβλίο. Ανήκει στην Εκκλησία η οποία έχει παγκόσμια αποστολή. Έξω από την Εκκλησία το Ευαγγέλιο είναι σφραγισμένο και ακατανόητο βιβλίο. Η τοποθέτηση του πάνω στην Αγία Τράπεζα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μέσα στην οποία ιερουργείται το Ευαγγέλιο, αυτό σηματοδοτεί ότι υπάρχουν πολλά μη αποκαλυφθέντα στους πάντες. Αργότερα, μετά το ξεκίνημα της στην Εκκλησία παρουσιάστηκαν ανάγκες λειτουργικών θεμάτων και άλλα προβλήματα. Δια την επίλυση αυτών των αναγκών και επίλυση των προβλημάτων, η Εκκλησία διατύπωσε τα δόγματα που τα οποία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της Εκκλησίας συντεταγμένη και καθορισμένη εις τους αιώνες.

6

Οι εκφράσεις αυτές της Εκκλησίας είναι αλήθειες που υπήρχαν στους κόλπους της Εκκλησίας από την ημέρα της Πεντηκοστής. Οι Χριστοκήρυκες Πατέρες στην πρώτη οικουμενική Σύνοδο διατύπωσαν << Όλοι εισδεξάμενοι την νοητήν λαμπηδόνα του Αγίου Πνεύματος… εξεθέντο πίστην θεοδίδακτον>>. Έκφραση του ιδίου Πνεύματος της Εκκλησίας είναι το Ευαγγέλιο και το δόγμα. Τα δόγματα ουσιαστικά παραθέτουν τρόπους διαχειρίσεως προβλημάτων και λειτουργιών, θεοκρατικά, χωρίς λύνοντας ένα πρόβλημα να δημιουργούμε νέα και πολύ περισσότερο οι λύσεις να είναι μέσα στα πλαίσια θείου δικαίου ώστε να μην έρχονται σε σύγκρουση με το θρησκευτικό συναίσθημα του πληρώματος.

Ούτε όταν γράφει η Εκκλησία το Ευαγγέλιο κάνει φιλολογία, ούτε όταν διατυπώνει το δόγμα κάνει φιλοσοφία.

Αλλά και στη μία και στην άλλη περίπτωση εκφράζει το πλήρωμα της νέας ζωής που κρύβεται μέσα της. Γι’ αυτό ούτε το Ευαγγέλιο κατανοείται έξω από την Εκκλησία, ούτε το δόγμα έξω από την λατρεία.

Αυτή η εσωτερική ενότις της ζωής και της Αληθείας είναι η δύναμη και ο χαρακτήρας της Εκκλησίας. Από την δημιουργία της Χριστιανικής Εκκλησίας τα πάντα υπάρχουν με ένα νέο τρόπο θεανθρώπινο, σε οικουμενικό επίπεδο και όχι μόνο σε αυτούς που εντάσσονται στο σώμα της χριστιανικής Εκκλησίας.

Από τότε που ο προαιώνιος Λόγος, ο εν τοις κόλποις του Πατρός, ώφθει ως βρέφος εις τους κόλπους της Παρθένου Μαρία, Μητρός Του, ο Αυτός Θεός άνθρωπος, ου κατά φαντασία αλλά φύση και αλήθεια από τότε έχουμε την οντολογική ένωση των δύο κόσμων. (Ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν. Ιωαν. 1-14).

7

Αυτό αποτελεί τη βάση και τη νέα χαρά της Εκκλησίας. Έκτοτε η <<λογική ή λατρεία>> της είναι θεολογία. Και η θεολογία γίνεται Ιερουργία, κήρυγμα ζωής της Εκκλησίας για να ενσωματώσει όλην την έλλογο φύση των ανθρώπων εις την έως τότε <<ξένη ενθέωσιν>>. Η Θεολογία ως δημιουργία της καινής κτίσεως, φέρει τον διφυή θεανθρώπινο χαρακτήρα της Εκκλησίας.

Από την κολυμβήθρα της Εκκλησίας που αναδυόμαστε αναγεννημένοι ψυχή τε και σώματι και ντυμένοι το Χριστό, βγαίνει και η Θεολογία. Που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η έκφραση της εμπειρίας του βαπτίσματος μας στη ζωή του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Από τη καταγραφή της όλης αληθείας που εμπειρικά γνωρίζεται στην Εκκλησία, βγαίνουν τα μεταγενέστερα σύμβολα Νίκαιας – Κωνσταντινουπόλεως όλα τα συμβολικά μνημεία και η διατύπωση των Ορθόδοξων δογμάτων.

Δόγμα είναι η έκφραση της μυστικής ζωής της Εκκλησίας, η εν Αγίω Πνεύματι διατύπωση της τριαδικής εμπειρίας, μέσα στην οποία βαπτίζεται ολόσωμος ο άνθρωπος δια της Εκκλησίας. Τα δόγματα δεν αφορούν απλώς τους ειδικούς, είναι δείκτες και προϋποθέσεις ζωής. Οδηγούν απλανώς στο πλήρωμα της εν Αγίω Πνεύματι ζωής, εν τω οποίω <<πάντα τα πατρώα δόγματα ο Λόγος εκκαλύπτει>> (Γ’ αντίφωνο αναβαθμών Δ. ήχου).

Δεν πρόκειται για επιστημονική επεξεργασία ή νομική κωδικοποίηση αλλά για χαρισματική διατύπωση των βραχεί ρήματι και πολλή σύνεση των θεοδίδακτων όρων της πίστεως και πιστότις στη παράδοση και τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας.

8

Δεν είναι μόνο το να μην αλλοιωθούν οι ορθές διατυπώσεις των όρων, αλλά το να αλλοιωθεί, να ανακαινισθεί η ζωή μας από την αλήθεια και την αναγεννητική δύναμη που κρύβουν. Τότε αποκτά ο άνθρωπος αισθήσεις και μπορεί να βλέπει. Συνειδητοποιεί την βαθύτερη σημασία και αξία της Ορθοδόξου πίστεως ως δυνάμεως ζωής. Είναι χαρακτηριστική η καταχώρηση μέσα στα συμβολικά και δογματικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας των Λειτουργιών του Ιερού Χρυσοστόμου και του Μεγάλου Βασιλείου με όλη την τυπική τους διάταξη και τον τρόπο της Ιερουργίας τους. Γιατί όχι μόνο οι ευχές δογματικού περιεχομένου, αλλά και όλη η λειτουργική πράξη και ζωή αναδύει μια μοναδική θεολογική μαρτυρία και χάρη.

Σώζοντας την αλήθεια του Χριστολογικού δόγματος, οι Πατέρες σώζουν τις προϋποθέσεις της σωτηρίας του ανθρώπου. Αληθινή ενσάρκωση του λόγου και αψευδής σωτηρία του ανθρώπου συνυπάρχουν αδιάσπαστα <<Η δε δοκήσει γέγονε φενακισμός και σκηνή το της οικονομίας μυστήριον και δοκήσει και ουκ αληθεία γέγονεν άνθρωπος (ο Κύριος) και δοκίσει και ουκ αληθεία σεσώμεθα. Αλλ’ άπαγε και οι ταύτα λέγοντες της σωτηρίας αμοιρίτωσαν ημείς δε της αληθούς σωτηρίας ετύχομεν και τευξόμεθα ζωή αιωνίου. Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός). Κουφωθείτε ουν όταν υμίν χωρίς Ιησού Χριστό λαλητις ου χωρίς το αληθινόν ζην ουκ έχομεν Άγιος Ιγνάτιος). Κάθε αλλοίωση στο βασικό πιστεύω, κάθε καθίζηση του κεκρυμένου, θεμέλια της Εκκλησίας <<ην εθεμελίωσεν ο Κύριος επί την πέτραν της πίστεως, Λειτουργία Αγίου Ιακόβου).

Οι πρακτικές έξω από τα θεσπισμένα της Εκκλησίας παρουσιάζουν αργά ή γρήγορα τα ρήγματα του διχασμού στην επιφάνεια του Εκκλησιαστικού προσώπου. Παραποιώντας τα δόγματα (άσχετα αν γίνεται εν γνώσει ή μη), παραμορφώνεται η Εκκλησιολογία (ποιμαντική, λειτουργική και διοίκηση) πνευματικά παραποιείται η πνευματική ζωή, βασανίζεται ο άνθρωπος – χάνει το δρόμο του, ζει εν τη Εκκλησία χωρίς την Εκκλησία. Και αρχίζει να νοιώθει ότι κάτι απροσδιόριστο του λείπει. Και αρχίζει η πορεία προς την απώλεια. Γι’ αυτό στη βιβλιογραφία της Εκκλησίας με επιτακτικό τρόπο τονίζει κατηγορηματικά σε όλους τους τρόπους <<Διότι όσοι είναι εις έργο εκτός Νόμου υπό κατάραν είναι επειδή είναι γεγραμμένο επί κατάρας πας όστις δεν εμμένει εν πάση τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίο του νόμου ώστε να πράξει αυτά.

Δόξα τιμή των θρόνων ασυγκρίτως. Δόξα στολή αύλων της φύσεως.

Στο επόμενο η συνέχεια.