Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ 6)

1

Πάσα μου η δόξα τιμή πάσα, πλούτος τε τροφή και χάρις. Αγγαλιάματε συ Τριάς υπέρθεε και σθένος γένου συ ισχύς και κράτος κατά των θλιβόντων με και νικήγενον μοί και στέφανος Θεέ μου.

Ο Κύριος στην αρχιερατική του προσευχή διαρκώς επανέρχεται στο ίδιο αίτημα και αγιάζει εαυτόν ίνα ώσι ηγιασμένοι εν αληθεία οι δώδεκα <<η Εκκλησία>>. Αγιάζει εαυτόν για να μπορέσει να υπάρξει ο υπερκόσμιος τρόπος ζωής μέσα στον κόσμο και την ιστορία. Για να βασιλεύσει το τριαδικό <<καθώς>> ως εν ουρανώ και επί της γης. <<Ίνα πάντες εν ώσι καθώς συ Πάτερ εν εμοί και γω εν σοι>> (Ιωαν. 17-21). <<Ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσι>> (17-21).

Ένα είναι το κέντρο και η αρχή του κόσμου, ορατού και αοράτου. Ένας είναι ο τρόπος της αληθινής ενότητος και υπάρξεως, ο τρόπος της ζωής της Αγίας Τριάδος και αυτό ζητά ο Ιησούς από τον Πατέρα. Να είναι ενωμένοι οι πιστοί <<καθώς ημείς>>. Να είναι ενωμένοι επειδή εμείς είμαστε ενωμένοι και δεν υπάρχει άλλος τρόπος αυθεντικής ζωής και καρποφορίας.

Το άγιο τούτο τριαδικό <<καθώς>> αξίζει περισσότερο από την ενότητα. Είναι το εν, ου εστί χρεία. Και αν αγαπάμε την ενότητα αληθινά, πρέπει να έχουμε την διάθεση και τη δύναμη να τη θυσιάζωμε, να την χάνουμε ένεκεν αυτού. Τότε μόνο θα τη βρίσκουμε, θα την απολαμβάνουμε άτρωτη, ακατάπαυστα δοσμένη απ΄ Αυτόν.

Αν αντίθετα έχουμε την διάθεση τα πάντα να θυσιάσουμε και την τριαδική εκκλησιολογική βάση, χάριν μιας ενότητος δικής μας επινοήσεως, τότε αγωνιζόμαστε για τη διατήρηση της <<σκοτώσεως>> των σχισμάτων και την παράταση της συγχύσεως. Ή σωστότερα, τότε μαρτυρούμε με τη διαγωγή μας ότι ποτέ δεν γνωρίσαμε την Εκκλησία αληθώς και την ακατάλυτη ενότητα της που στηρίζεται στον μελιζόμενο και μη διαιρούμενο Κύριο και στο <<απαθώς μεριζόμενον και ολοσχερώς μετεχόμενον Άγιο Πνεύμα>> (P.G. 32,108, Μέγας Βασίλειος).

2

Εάν η Τριαδική αυτή ενότητα καταλυόταν έστω και μια φορά, θα έδειχνε ότι ήταν για πάντα ακατάλληλη και ανάξια των προσδοκιών του ανθρώπου και της δωρεάς του Θεού. Θα σήμαινε ότι ποτέ δεν θα μας είχε κάμει κατά χάριν κοινωνούς της μακάριας ζωής, της ασύγχυτου και αδιαιρέτου Τριάδος.

Και ο Κύριος συνεχίζει την αρχιερατική του προσευχή με τη φράση <<ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστηλας>> (Ιωαν. 17-21). Όταν η Εκκλησία υπάρχει όπως ζητά ο Χριστός, τότε δίδει τη μαρτυρία της. Και η μαρτυρία αυτή δεν είναι ένα κήρυγμα άσχετο με τη ζωή της, αλλά η όλη διάρθρωση της υπάρξεως της με έναν άλλο τρόπο, υπαγορευμένο και αγιαζόμενο από το τριαδικό Θεό και δεν θα ενωθεί η Εκκλησία με οποιοδήποτε τρόπο για τον οποιοδήποτε σκοπό, αλλά θα ενωθεί (είναι ενωμένη και θα μείνει) επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος υπάρξεως γι’ αυτήν. Η απώλεια της τριαδικής συνειδήσεως θα σήμαινε έκπτωση από την Εκκλησία.

Και δεν είναι η ύπαρξη της για κανένα φόβο, αλλά είναι για παράκληση, για τη μαρτυρία της αγάπης του Θεού και απόδειξη της δυνάμεως και της πρόνοιας Του. <<Ίνα γινώσκει ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας>> (Ιωαν. 17-23). Μόνον έτσι οδηγείται ο κόσμος στην πίστη και στην αγάπη, διαφορετικά διδάσκεται την απιστία και του προκαλείται το μίσος.

Γενικά ο άνθρωπος ως ψυχή έχει την ανάγκη από την αίσθηση ότι τον αγαπά ο Θεός. Αυτή η αίσθηση δεν υπάρχει, γι’ αυτό ότι δυσάρεστο συμβαίνει ο κόσμος το χρεώνει στο Θεό. Από Θεό της Αγάπης για τις πλατιές κοσμικές μάζες είναι Θεός Τιμωρίας. Η αίσθηση στον άνθρωπο ότι ο Θεός τον αγαπά του δαμάζει τα πάθη, τονώνει την ελπίδα και ανανεώνει τη δίψα της ζωής και το Ευαγγέλιο αυτό κοινοποιεί να υπάρχει ενότητα. Τα μέλη της κάθε κοινότητας να είναι ενωμένα όπως η Πανάγια Τριάς. Και να γίνεται μια ζωντανή Θεοφάνεια μέσα στην Ιστορία.

Αυτό που επικρατεί σήμερα στο χώρο της Εκκλησίας είναι Σταυρός, οδύνη, πορεία πάθους, απώλεια <<πάντων>>, και απόλυτη ασυδοσία. Ο καθένας από τους διακονούντες κάνει ότι θέλει. Παρόλα αυτά υπάρχει ως ανάμνηση η αίσθηση ότι γύρω από την Εκκλησία ιερουργείται υπό του Πατρός δι Υιού εν Αγίω Πνεύματι η σωτηρία του σύμπαντος κόσμου, η μεταμόρφωση της κτίσεως, η αναγωγή των πάντων στο χώρο της Βασιλείας. Η Εκκλησία έχει μιαν αποστολή. Να υπάρχει στον κόσμο και μέσω των διακόνων της να κάνει γνωστή την παρουσία της και με τον τρόπο της υπάρξεως τους να ομολογούν ότι η Εκκλησία είναι εδώ, να ομολογούν ότι ζει εν αυτή η Αγία Τριάδα. Δεν αυτοσχεδιάζει, δεν ποιεί το θέλημα της αλλά παραμένει πιστή στις προσταγές της Αγίας Τριάδος.

Η με τριαδικό τρόπο ενότις της Εκκλησίας την καθιστά ικανή να γίνεται οργανικά κοινωνός της Θείας και μακάριας ζωής. Να δέχεται τη χάρη του Παρακλήτου. Να δίδει τη μαρτυρία ότι ο Θεός αγαπά τον κόσμο. Ο εώρακος όντως την Εκκλησία, εώρακε την Αγία Τριάδα. Αυτή η όραση είναι Παράδεισος, αρραβών της μελλούσης ζωής και Βασιλείας.

Όραση αποκαλυπτόμενη στον Βαπτιζόμενο εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, στον <<τυχόντα ου μόνον, μόνον ενώσεως της προς την Αγία Τριάδα αλλά και ενότητος της εν Αγία Τριάδι νοουμένης (Άγιος Μάξιμος).

3

Ενωμένοι οι δώδεκα Τριαδικά αποστέλλονται στον κόσμο <<καθώς>> απέστειλε ο Πατήρ τον Υιόν εις τον κόσμον <<Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον>> (Λουκ.12-32).

Το έργο δυνάμει έχει τελειώσει.

Η παρθένος είπε στον Αρχάγγελο Γαβριήλ. <<Γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου>> (Λουκ. 1-38).

Ο Κύριος προς τον ουράνιο Του Πατέρα. <<Τόσον γινέσθω θέλημα>> (Λουκ. 22-42).

Η Εκκλησία λέει καθημερηνάς. <<Γενηθήτω το θέλημα σου ως εν ουρανώ και επί της γης>> (Ματ. 6-20).

Έτσι αρχίζει να δρα μέσα στον κόσμο η Τριαδική Ιερουργία. Μη φοβού το Τριαδικόν ποίμνιον, μέσα του κρύβει το δυναμισμό που <<αυτομάτως καρποφορεί>> (Μαρ. 4-28). Μη το φοβάσαι γιατί κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την Ιερουργία του. Μην το φοβάσαι γιατί είναι για όλους χαρά και Ευαγγέλιο.

Ο σκοπός του Κυρίου είναι ένας, να ιδρύσει την Εκκλησία. Δι’ αυτού τελειώνει το έργο του. Και ενώ θυσιάζεται <<υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας>>, στην προσευχή Του παρακαλεί τον Πατέρα μόνο για την Εκκλησία και όχι για τον κόσμο <<ού περί του κόσμου ερωτώ αλλά περί ων δέδωκας μοι… και περί των πιστευσάντων δια του λόγου αυτών εις εμέ>> (Ιωαν. 11-9 και 20). Και έτσι μας δείχνει πως αγαπά πράγματι τον κόσμο και θέλει πάντας σωθείναι.

Εάν αγαπάμε τον κόσμο, ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου, πρέπει να στραφούμε προς την Εκκλησία και όχι προς τον κόσμο. Η Εκκλησία είναι ο <<κόσμος>> - η τάξη και το κάλος – της οικουμένης ολοκλήρου του κόσμου. Μέσα σ’ αυτήν ο κόσμος όλος βρίσκει νόημα, αρμονία. Έξω από αυτήν υπάρχει μόνο χάος και συντρίμμια. Η μεγαλύτερη αγάπη, η πιο ευεργετική και μοναδική ευλογία για τον κόσμο, δεν είναι η με κοσμικό τρόπο και πνεύμα συμπαράσταση του. Αλλά η επέκταση της Εκκλησίας που αγκαλιάζει, ζωοποιεί και χαροποιεί τα πάντα. Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός του Θεού. Η Βασιλεία του Θεού που <<εντός ημών εστίν>> (Λουκ 17-21).

Είναι ο ουρανός πάνω στη γη, να μη φύγει από τον κόσμο, μέχρις ότου τον πάρει μαζί της, μέχρις ότου τον κάμει ουρανό. Καινήν γην και καινόν ουρανόν <<κατά δε την υπόσχεσιν αυτού νέους ουρανούς και νέαν γην προσμένομεν, εν εις δικαιοσύνη κατοικεί>> (Β. Πετρ. 3-13). Και ο ουρανός και η γη είναι ένα πράγμα στην καινή αυτή κτίση. Και αυτό δεν είναι κάτι που μας τοποθετεί μακριά χρονικά από την ενότητα. Αν μας φαίνεται έτσι αποδεικνύεται ότι βρισκόμαστε μακριά <<Τριαδικά>>, ότι απέχουμε πνευματικά από τη νέα κατανόηση, την καινή κτίση που εγκαινίασε ο Χριστός.

4

Η εσχατολογία έχει ήδη αρχίσει, λίγοι αλλά υπάρχουν άνθρωποι που εις κρίσειν ουκ έρχονται αλλά μεταβαίνουν εκ του θανάτου εις την ζωή. Οι πιστοί μέσα στην Εκκλησία, τη Θεία Λειτουργία προσφερόμενοι <<κατά πάντα και δια πάντων>> σ’ Αυτόν απολαμβάνουν, δεν ζητούν απλώς την των πάντων ένωση.

Η ενότις της Εκκλησίας δεν είναι διοικητικό σύστημα ή διαδικασία που μπορεί να οραθεί με <<γυμνό>> οφθαλμό και να διευθετηθεί ανθρώπινα. Είναι ένα θεανθρώπινο μυστήριο που γνωρίζεται εν Πνεύματι, που <<όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας>>. Είναι μια πραγματικότις εξωκόσμια που ζωογονεί την Εκκλησία ενώ βρίσκεται στον κόσμο. Είναι η εσχατολογική ελευθερία, την οποίαν απολαμβάνει ενώ υπάρχει μέσα στην ιστορία. Είναι η σύνοδος του ουρανού και της γης.

Αν ήθελε ο Κύριος μιαν ενότητα απλώς διοικητική χωρίς καμιά προέκταση ζωής και μυστηρίου, δεν θα ζητούσε να ρυθμίζονται τα πάντα μέσα στην Εκκλησία Τριαδικά.

Και παρομοίασε τη Βασιλεία Του με μια αυτοδύναμη αυξητική και ζωντανή στο σύνολο της πραγματικότητα. Είπε, η Βασιλεία των ουρανών μοιάζει με προζύμι, με σπόρο. Με μαργαρίτη κρυμμένο στη γη που αξίζει όποιος έμπορος τον βρει να τα πουλήσει όλα όσα έχει για να τον αποκτήσει. Η μαρτυρία της Τριαδικής ενωτικής χάριτος δίδεται απ΄όλο το σώμα της Εκκλησίας, τη διοικητική της διάρθρωση, τη λειτουργική της ζωή και τη Θεολογική της δημιουργία. Δεν είναι η Εκκλησία μια οργάνωση <<ευσεβών>> που διαθέτει λειτουργικές ευκαιρίες για τις ψυχολογικές ανάγκες των πιστών, ή Θεολογία για να λύνει μεταφυσικά προβλήματα και γρίφους.

Είναι η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων <<και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλην την Αγίαν την νέαν Ιερουσαλήμ, καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού ητοιμασμένην δια του άνδρα αυτής και ήκουσα φωνήν μεγάλην εκ του ουρανού λέγουσαν <<Ιδού η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων και θέλει σκηνώσει μετ’ αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαοί αυτού και αυτός ο Θεός θέλει είσθαι μετ’ αυτών Θεός αυτών και θέλει εξαλείψει ο Θεός πάν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος δεν θέλουσι υπάρχει πλέον διότι τα πρώτα παρήλθον>> (Αποκ. 21-2 εως 4). Είναι το μικρόν ποίμνιο και συγχρόνως η πλατύτερα των ουρανών που δεν περιέχεται αλλά περιέχει την ιστορία και όλη τη δημιουργία.

Δεν μπορούμε να αφήσουμε κάτι έξω από το βάπτισμα του Χριστού. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε κοσμική διοίκηση στην Εκκλησία και να κάνουμε πνευματικά κηρύγματα με το λόγο και τη γραφίδα. Δεν μπορούμε να διοικούμε την Εκκλησία έξω από τις υποδείξεις των Ιερών Κανόνων. Δεν μπορούμε να διοικούμε την Εκκλησία έξω από την Τριαδικότητα και χωρίς τη συμμετοχή του όλου πληρώματος. Τότε πορευόμαστε έξω από την Εκκλησία χωρίς την Εκκλησία. Τότε είναι θράσος εκ μέρους μας να ζητάμε από το Θεό τη χάρη Του. Τα πάντα χάνουν την πνευματική τους υπόσταση.

Η ζωή μας είναι γνήσια και υγιής αν είναι θεαρχική και θεοκίνητη σ’ όλες της τις μορφές. Χωρίς αυτά πάπαλα. <<Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν ημίν. Εάν τις φθείρει τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός, διότι ο ναός του Θεού είναι Άγιος στο μέτρο που είσθε εσείς>> (Α. Κορινθ. 3-16,17).

5

Εάν καθυβρίζεις μια υπόσταση της Αγίας Τριάδος, όλη την Τριάδα καθυβρίζεις. Και αν μια εκδήλωση της ζωής βγάλεις έξω από την <<όθνειον ευπρεπεστάτην αλλοίωσιν>> όλο το μυστήριο θίγεις, όλη τη ζωή σου θα εξαρθρώσεις και θα βασανίζεις μη δεχόμενος αξίως Αυτόν που ομολογεί κατηγορηματικά <<Ιδού καινά ποιώ πάντα>>.

Το Ορθόδοξο Βάπτισμα σαν ολόσωμο τρίτο βύθισμα – και όχι μερικός ραντισμός – φαίνεται να είναι βαθύς συμβολισμός που εφαρμόζεται σ΄ ολόκληρη τη ζωή της Εκκλησίας. Και η των πάντων ένωση για την οποία εύχεται η Εκκλησία, δεν νοείται ως συναρμολόγηση τεμαχίων <<Χριστιανικών Κοινοτήτων>> αλλά ως επέκταση της Τριαδικής ενότητος που Ιερουργείται στο λειτουργικό της σώμα. Η <<επανένωση της Εκκλησίας>> είναι εντελώς αδόκιμη έκφραση που συσκοτίζει το θέμα. Δεν προέρχεται από Ορθόδοξη Θεολογική συνείδηση αλλά από κοσμική θεώρηση.

Η πραγμάτωση δικών μας σχεδίων και συνομοσπονδιών (σε αντικατάσταση της Τριαδικής μυστηριακής ενότητος) είναι συμφορά και καταδίκη για τον κατ’ Εικόνα Θεού πλασθέντα άνθρωπο.

Το μυστήριο της ενότητος του Σώματος του Χριστού δεν ορίζεται με φιλοσοφικές κατηγορίες. Δεν περιορίζεται με θελήσεις κτιστές. Δεν δεσμεύεται από απειλές προσωπικού αλάθητου, ούτε συγκινείται από διατεινόμενη ατομική <<ευσέβεια>>. Η ενότητα τα πάντα δοκιμάζει, τα πάντα καινοποιεί χαρίζοντας τα σε όλους φωτισμένα με άκτιστο φέγγος, διάφανα, ζωντανά, περιχωρούμενα.

Το μυστήριο της ενότητος όπως το ζει και το νοεί η Εκκλησία είναι η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος <<εξ ης ως ενοποιού δυνάμεως ενιζόμεθα και των μεριστών ημών ετεροτήτων υπερκοσμίως συμπτυσσόμενων εις θεοειδή μονάδα συναγόμεθα και θεομίμητον ένωσιν>> (Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης P.G. 3-589D).

Το Άγιον Πνεύμα οδηγεί την Εκκλησία εις πάσαν την Αλήθειαν, δεν της την επιβάλει, δεν την δογματίζει άνευ της συναινέσεως της. Αν συμβεί το αντίθετο θα παύει να είναι η αλήθεια που ελευθερώνει και γίνεται τυραννία που θανατώνει.

Άνευ της συναινέσεως του ανθρώπου, ούτε τη σωτηρία δεν δίδει ο Θεός. Οτιδήποτε υπάρχει έξω από την Ελευθερία είναι κόλαση και θάνατος. Οι πιστοί είναι τέκνα της ελευθερίας. Η άνω Ιερουσαλήμ ελευθέρα εστίν, ήτις εστί μήτηρ πάντων ημών. Η μήτρα στην οποία διαμορφωνόμαστε είναι το μυστήριο της ελευθερίας ή Χριστός ημάς ελευθέρωσε. Και η αλήθεια που ελευθερώνει, μόνο μέσα στο χώρο της ελευθερίας μπορεί να γίνει νοητή, γνωστή, να ενσωματωθεί. Η αλήθεια ζει μέσα στο σώμα της Εκκλησίας σαν τη δυναμική λειτουργία της πίστεως που αλλοιώνει και μεταμορφώνει το κτιστό.

6

Σ΄αυτή τη συνεκτική των απάντων Θεού σοφία και δύναμη ανήκει το πρωτείο. Και με το να βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, η Αλήθεια βιούται και διατυπούται απ’ όλο το σώμα της. Εκφράζεται από τις οικουμενικές ή τοπικές συνόδους και γίνεται άσπαστη. Αναπαύεται στο Εκκλησιαστικό πλήρωμα, με το οποίο η επισκοπική σύνοδος βρίσκεται στην κανονική και μυστηριακή επαφή της αγάπης.

Η σύνοδος κάθε τοπικής Εκκλησίας πρέπει να είναι το στόμα της Εκκλησίας. Η κάθε Σύνοδος εν πλήρει συνειδήσει πρέπει εν ομονοία και ενότητα να εκφράζει αλάνθαστα τη λειτουργική εμπειρία. Τότε οι πιστοί μέσα στη Θεία Λατρεία βρίσκουν μονοπάτια ζωής.

Η ευθύνη του λαού που εκφράζεται χαρακτηριστικά στην επιστολή των Πατριαρχών της Ανατολής (1848), αποκαλύπτει τον καθολικό χαρακτήρα της Αλήθειας και τη ζωτική θέση της μέσα στο Εκκλησιαστικό σώμα.

Με την ευθύνη που βαρύνει το λαό οι πιστοί μετέχουν πράγματι (όχι στη θεωρία), στη ζωή της Εκκλησίας. Σηκώνουν το Σταυρό της και γίνονται μέτοχοι ταυτόχρονα στην ανέκφραστη χαρά της Αναστάσεως, νιώθοντας ότι τη σαρκωθείσα Αλήθεια – το Χριστό – Θάνατος ουκέτι κυριεύει.

Μέσα σε περιόδους δοκιμασίας, ο πόνος του λαού από την ορφάνια που βιώνει, σε στάση μυστικής επικλήσεως έκανε να ανθίσει σε κάποιες άκρες τους Εκκλησιαστικού κορμού ο βλαστός που έθρεφε το λαϊκό σώμα με λόγο ζωής. Και δίνει παρηγοριά στις οδύνες που βιώνει ο λαός. Εκ λαϊκού πληρώματος τίκτονται οι χαρισματούχοι ομολογειταί που ανακεφαλαιώνουν την καθολική εμπειρία της Ορθοδοξίας και διατυπώνουν την Αλήθεια που σώζει ψυχές.

Γίνονται σημεία ενότητας και ελπίδας. Πρόσωπα ελεύθερα εν Αγίω Πνεύματι που κατευνάζουν τους πιστούς. Δείχνουν σ’ όλους το δρόμο που οδηγεί στη λειτουργική κατάπαυση και καθολική ενότητα.

Αλλά αν υποθέσουμε ότι η Σύνοδος έχει μετατραπεί σε ένα αυτόνομο κέντρο με γνώμονα ότι δεν σφάλει και κινείται έξω από τους Ιερούς Κανόνες και την Τριαδικότητα, αποκομμένο από το λαό, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά μέσα στην Εκκλησία. Υποβιβάζονται όλα στο κοσμικό υπάρχειν απογυμνωμένα από πνευματικότητα, κινούνται μηχανικά ρυθμιζόμενα από έξω. Το κάθε μέλος λειτουργεί ατομικά και αναπόφευκτα επιστρέφουμε στην κατάρα του Νόμου.

7

Παραμορφώνεται όλη η αρχιτεκτονική της Εκκλησίας που εθεμελίωσαν οι Άγιοι Απόστολοι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Η Θεολογία από <<μυστήριο>> που παραδόθηκε στην Εκκλησία γίνεται ατομική διανοητική απασχόληση. Ούτε το δόγμα υπάρχει σαν οδηγός ζωής, oύτε η ζωή οδηγεί στην ανεωγμένη θύρα της Αλήθειας που ελευθερώνει.

Ο πόνος και ο αγώνας της καθολικής ευθύνης του λαού και της Ιεραρχίας ενωμένοι, είναι κάτι επώδυνο για όλο το σώμα της Εκκλησίας και ακριβώς γι’ αυτό είναι και σωτηρία.

Οδηγεί ενσυνείδητα όλους σαν κοινότητα και σαν πρόσωπα στην πνευματική ωριμότητα και στην εν Χριστώ ενηλικίωση. Μέσα στον πνεύμα της ευθύνης ωριμάζει η πίστη, γεννάται η Θεολογία, σαρκούται μέσα μας η αλήθεια <<εν σώμα και εν πνεύμα έσμεν οι πολλοί>> (Α. Κορ. 10-17).

Μας συνδέει οργανικά η κοινή πίστη που τη βρήκε και την βρίσκει ο καθένας κατά παράδοση προσωπικά μέσα στην ευθύνη και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. <<Έκαστος ημών περί εαυτού θέλει δώσει λόγο εις τον Θεόν>> (Ρωμ. 14-12).

Αφήνει η Εκκλησία ελεύθερο τον πιστό να νιώσει το Χριστό εμπεριπατούντα μέσα του. Να ζήσει το φόβο μέσα στη θάλασσα του παρόντος αιώνος. Να τον συνθλίψει η ευθύνη. Να φωνάξει στον Κύριο <<Eπιστά τα απολύμεθα>> και να τον βλέπει μέσα στην νύκτα του παρόντος κόσμου περιπατούντα επί των υδάτων για τον εαυτό του και για την Εκκλησία ολόκληρη. Και να του λέει ο Κύριος <<Εγώ ειμί>>. Τότε ο πιστός γεμίζει χαρά, πλημμυρίζει από την αγαλλίαση της Εκκλησίας, την καινή και αναφαίρετη. Αυτή είναι ζωή και παράκληση που προέρχεται ακατάπαυστα από την παρουσία του αναστημένου Χριστού, που <<τείνει και

μηκύνει εις απέραντον και άμετρον αύξησην>> την ψυχή του ανθρώπου.

Είναι μια μυστηριακή παρουσία του θεανθρώπου που ξεπερνά τη γερή διοίκηση, την παγκόσμια κατάκτηση, την Ιστορία. Είναι μια βεβαιότις του ανθρώπου δοσμένη από το Θεό. Μια διαστολή του είναι μας στις διαστάσεις Του. Μια κατάποση του θνητού υπό της ζωής.

Η ασύγχυτη και αδιαίρετη τούτη περιχώρηση της ζωής και της βεβαιότητας του λαού και της ευθύνης της ελευθερίας και της ενότητος, αποτελεί την πηγή της ανανεώσεως της Εκκλησίας. Είναι η λειτουργία της τριαδικής <<ζύμης>> της Βασιλείας του Θεού, που κανείς δεν μπορεί να αναστείλει και που αγιάζει, καινοποιεί τα πάντα περνώντας τα από την ακατάπαυστη δοκιμασία. <<Διατί και ημείς κινδυνεύομεν πάσαν ώραν καθ’ ήμεραν αποθνήσκωμε την εις εσάς κυχίσιν μου την οποίαν έχω εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω>> (Κορ. Α. 15-30,31).

8

<<Τούτο είναι το θέλημα του Πνεύματος ίνα εν κόποις γεννώνται οι αγαπητοί αυτού. Και εν τοις πειρασμοίς κρατύνει αυτούς και τη σοφία προσεγγίσαι ποιεί>> (Άββας Ισαάκ Λογ.36). Κάθε πιστός καλείται να ζει θεολογικώς και όλο το σώμα της Εκκλησίας θεολογεί με τον τρόπο ζωής και τον αγώνα του. Έτσι το εξ καθέδρας της Ορθοδοξίας απ’ όπου αποφαίνεται αλάθητος είναι το εκ του Σταυρού. Η ευθύνη που απλώνεται πάνω σε όλο το σώμα του λαού της Εκκλησίας είναι Σταυρός. Η αποφατική Θεολογία είναι ήνοδος στο Γολγοθά. Η πνευματική ζωή του κάθε πιστού που χαρίζει την καθολική ισορροπία, είναι Σταυρός. Ο Κύριος στον Σταυρό <<ήπλωσε τας παλάμας και ήνωσε τα το πριν διεστώτα>> (Κανών Μ. Σαββάτου).

Απ’ όλα αυτά βλέπουμε γιατί στο στόμα ενός Ορθοδόξου, η κάθε μια ορολογία έχει άλλο περιεχόμενο, άλλο βάρος και άλλη δύναμη, αλλά τη διαφορά αυτή τη βλέπουμε και από τον έναν στον άλλον. Ανεξάρτητα από τις προσωπικές πολλές αντιλήψεις, το πνεύμα παραμένει ίδιο. Διότι γεννάται και πολιτεύεται σ’ όλον τον κόσμο με τον ίδιο σκοπό που είναι η σωτηρία του. Εκείνο που ενθουσιάζει τον Ορθόδοξο με το οποίο αυτός ασχολείται, είναι κάτι το πολύ σχετικό και ασήμαντο για τον παρόντα αιώνα. Και αντιπαρέρχεται το έλθον και είδε. Εκείνο το οποίο αποτελεί τη ζωή, τη χαρά και τη βεβαιότητα του Ορθοδόξου, είναι ανύπαρκτο για τον κόσμο. <<Έτι ολίγον και ο κόσμος πλέον δεν με βλέπει, σεις όμως με βλέπεται διότι εγώ ζω και εσείς θέλετε ζεί>> (Ιωάν. 14-19).

Δυστυχώς, εκείνο για το οποίο σεμνύνονται κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως αυθεντίες, ότι έχουν το αλάθητο και ότι αυτοί τα ξέρουν όλα, απαγορεύοντας το δικαίωμα σε κάποιον άλλον να ξέρει κάτι περισσότερο ή λιγότερο, αποτελούν συμφορά για την Εκκλησία, ασθένεια προς θάνατον. Το πνεύμα αυτό μέσα στην Εκκλησία λειτουργεί σαν εξάρθρωση της τριαδικής της δομής, καταλύει την εκκλησιολογία και την πνευματικότητα. Δυστυχώς στους ηγετικούς κόλπους της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας τέτοιες Αυθεντίες υπάρχουν πολλές.

Δεν μπορεί να δεχθεί η Ορθοδοξία το δόγμα του Ρωμαϊκού αλάθητου, εκτός αν αρνηθεί τον εαυτό της. Δεν μπορεί να το δεχθεί και να μην το ζει (όλα τα δόγματα έχουν ενσωματωθεί στη λατρεία της Εκκλησίας, έχουν διαμορφώσει και σφραγίσει τη ζωή της). Εάν υποτεθεί ότι το δέχεται και το ζει με συνέπεια όπως όλα τα άλλα, τότε παύει να υπάρχει. Παύει να ζει αυτή η ίδια.

9

Αυτό το δόγμα το κατασκεύασε η δυτική Εκκλησία με το δικό της τρόπο. Το διατύπωσε με το δικό της τρόπο και το ζει με το δικό της τρόπο. Αυτό το δόγμα δεν μπορεί να βιωθεί από καμία Ορθόδοξη Εκκλησία. Επιφέρει την ολόσωμη εκκλησιολογική παραλυσία. Το κέντρο της Εκκλησίας δεν βρίσκεται σε ένα <<κάπου>> γεωγραφικό ή διοικητικό. Αλλά σε ένα <<καθώς>> Τριαδικό <<δια να είναι εν καθώς ημείς>> (Ιωαν 17-11).

Αυτό αμέσως επιφέρει αλλοίωσιν καταταγεί στην Εκκλησία το εν ουρανοίς πολίτευμα και ανάγει την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη μας στον ουρανό. Τα πάντα υπάρχουν θεανθρώπινα, Τριαδικά. Συνοδικό πολίτευμα σημαίνει Τριαδικό. Τριαδικώς υπάρχειν και ενεργείν. Τίποτε δεν πράττει ο Πατήρ άνευ του Υιού και τίποτε δεν πράττει ο Υιός άνευ του Πατρός και το Άγιο Πνεύμα δεν λαλεί εφ’ εαυτού αλλά όσα ακούει λαλεί.

<<Το πνεύμα της αληθείας θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθεια διότι δεν θέλει λαλήσει αφ΄ εαυτού αλλ’ όσα αν ακούσει θέλει λαλήσει και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα>> (Ιωαν. 16-13). Αυτήν την ενότητα που κατ’ ουσίαν συνδέει τα τρία ομοούσια πρόσωπα της μιας θεότητος προαιώνια, θέλησε να παραχωρήσει ο Θεός κατά χάριν στο πλάσμα του. Αυτό αποτελεί την οντολογική βάση του κατ’ εικόνα και τη δυνατότητα για την επίτευξη του καθ’ ομοίωσιν.

Αυτήν την αρμονία και ισορροπία της φύσεως μας και των οικείων σχέσεων μας προς το Δημιουργό που εκλονίσθει με την ατομική ανταρσία του προπατορικού αμαρτήματος, έρχεται να αποκαταστήσει ο Υιός και Λόγος του Θεού με τη σάρκωση του. Έρχεται να μας αποκαλύψει με όλη την πολιτεία της υπακοής του προς τον Πατέρα το πώς ζει, βούλεται και δρα ενιαίως ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα. Και <<καθώς>> τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος ενώνονται, βούλονται και ενεργούν και οι πιστοί να ενώνονται, να βούλονται και να ενεργούν. Αυτό το <<καθώς>> είναι στολή αφθαρσίας και βάπτισμα αιωνιότητος. Αρραβών της μελλούσης ζωής και Βασιλείας.

Κοινή Βουλή των τριών Προσώπων δημιουργείται ο άνθρωπος <<Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ΄εικόνα ημετέρα και ομοίωσιν>> (Γεν. 1,26).

Δόξα φωνή Χερουβείμ υμνωδία. Δόξα ωδή Σεραφείμ Τρισαγία.

Η συνέχεια στο επόμενο