Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ 5)

1

Μόνο τόσο Πάτερ, Αγίω ονόματι και του Υιού σου και του Πνεύματος σου ζην με καταξίωσον. Και μη παρίδης επί σε εις τέλος μη ελπίς ανθρώπων με. Κατακυριευσάτο δέομαι σου.

Πριν προχωρήσουμε και καταλήξουμε στη Θεία Κοινωνία, στο <<λάβετε φάγετε>> και <<πιέτε εξ αυτού πάντες>>, έχουμε τη θεολογία της αγάπης και της πίστεως. Αν δεν προηγηθεί η θεολογική τροφή, η βρώση και πόση του Λόγου, αν δεν τελειώσει η λειτουργία του Λόγου, δεν προχωρούμε στην Ιερουργία του μυστηρίου.

Αν δεν αποκτήσουμε τις νέες αισθήσεις, αν δεν αγιασθεί η ψυχή και το σώμα μας από το μυστήριο της μετανοίας, του βαπτίσματος και αν δεν προηγηθεί η δια του Λόγου κάθαρση και τροφοδοσία <<Τώρα σεις είσθε καθαροί, δια τον λόγον τον οποίον ελάλησα προς εσάς, μείνετε εν εμοί και εγώ εν ημίν. Καθώς το κλίμα δεν δύναται να φέρει καρπόν αφ’ εαυτού, εάν δεν μείνει εν τη άμπελω ούτως ουδέ σεις εάν δεν μείνετε εν εμοί>> (Ιωάν. 15-3/4). Και <<ουκ επ’ άρτο μόνο ζήσετε άνθρωπος αλλ’ εν παντί ρήματι εκπορευόμενο δια στόματος Θεού>> (Ματθ. 4-4). Δεν δίδει η Εκκλησία τον σαρκωθέντα Λόγο και την Αλήθεια ως καθαγιασμένο Άρτο και οίνο. Γιατί μόνο μετά από όλη αυτή την προετοιμασία, την ενότητα της ζώσης πίστεως, που είναι δωρεά Πνεύματος, αξιώνεται ο άνθρωπος ακινδύνος και ανένοχος να πάρει μέσα του τη νέα τροφή, το πυρ της θεότητος. <<Εις πνεύμα Αγίου Κοινωνίαν, εις Βασιλεία ουρανών κληρονομίαν, μη εις κρίμα ή εις κατά κρίμα>>.

Έτσι πραγματοποιείται η συγκεφαλαίωσις της θεολογίας με την θεουργία. Σήμερα, συχνά βγάζουμε τη Θεολογία μέσα από το θεανθρώπινο μυστήριο της Εκκλησίας όπου το εμελώδησαν οι Πατέρες.

Σήμερα οι θεολογούντες την μεταφέρουν σε επίπεδα απλών ακαδημαϊκών συζητήσεων, όπου ο καθένας μένει άτομο, μεμονωμένη αυθεντία, διατυπώνει την άποψη του και αναχωρεί και ενώ έρχεται μόνος με άδεια καρδιά, φεύγει κούφιος από πνευματικότητα, αλλά ευχαριστημένος για την διανοητική του οξυδέρκεια. Τούτο όμως το πράγμα δεν είναι η θεολογία της Εκκλησίας. Και αν αποσαρκώσουμε τη θεολογία και τη μετατρέψουμε σε υψηλή άποψη, είναι άδικο και αστήρικτο να λέμε ότι αυτό είναι η αλήθεια της Εκκλησίας.

Στο χώρο των θεωριών των συστημάτων και των κοσμικών υποθέσεων, μπορεί ο καθένας να πει και να υποστηρίξει ότι θέλει, αλλά στη θεολογία δεν συμβαίνει το ίδιο. Η ορθόδοξη θεολογία είναι άλλο πράγμα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν διατείνεται για κάτι αλλά μαρτυρεί. Δεν είναι αντιλογία αλλά ομολογία.

2

Στην περίπτωση Σαμαρείτησας ο Ιησούς δεν δίνει σημασία στις θρησκευτικές διαφορές μεταξύ (Σαμαρειτών και Ιουδαίων), αλλά οδηγεί το λόγο στο χώρο της προσωπικής της ζωής. Τον ενδιαφέρει κάθε φορά ο άνθρωπος, όχι η θεολογική συζήτηση που αφήνει ανέπαφη τη ζωή και τον ίδιο τον άνθρωπο. <<Ού ζητώ τα ημών, αλλά τα ημάς>> (Β. Κορ. 12-14). Λέει ο Θείος Παύλος <<ζητώ τον άνθρωπο, τη σωτηρία του και η θεολογία ζητά τον άνθρωπο και τη σωτηρία του. Επιθυμούσαν τις θεολογικές συζητήσεις οι Εβραίοι της εποχής του Ιησού Χριστού. Εκείνος τους άφηνε αναπάντητους <<ο δε εσιώπα>>. Γιατί δεν ήλθε να συζητήσει, ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός (Ματθ. 18-11).

Εκείνος ήλθε και πήρε τη φύση μας ολόκληρη. Μπήκε μέσα μας. Μέσα στη σκιά του θανάτου που βρισκόμασταν και μας τράβηξε στο φως. Περάσαμε στη ζωή Του, ζούμε εν Αυτώ. Η ζωή αυτή η εν Χριστώ και η έκφραση της αποτελεί την αληθινή θεολογία που είναι η μία Αλήθεια γιατί μιλά και φέρνει στη μια αιώνια ζωή.

Δεν μπορούμε να θεολογούμε με το να παίρνουμε ένα χαρτί και να γράφουμε πάνω σ’ αυτό τις ιδέες μας τις πιθανώς σωστές θεολογικά, εύστοχες σαν ορολογία ή και κοινωνικά ωφέλιμες. Στην Εκκλησία μόνο ένα όφελος μετράει, το όφελος των ψυχών, γιατί αυτό το όφελος θα φέρει και όλα τα άλλα. Γι’ αυτό η Εκκλησία μέσα στο χώρο της προσφέρεται στο κάθε μέλος αγωνιστή να καταγράφει την θεολογία και να μιλήσει στην κοινότητα για τον ίδιο τον εαυτό του, το ίδιο του το είναι το κεκρυμμένο και άγνωστο.

Ο αγώνας μας να κατακρίνομαι την αμαρτία είναι η προσπάθεια εκφράσεως της θεολογίας μας <<Εκείνος γαρ ο εν τη εργασία νικήσας τα πάθη γινώσκετω ότι την υγείαν της ψυχής νομίμως εκτίσατο>> (Άββας Ισαάκ επιστολ. Δ.). Αυτή η υγεία και η νίκη γράφεται πάνω στον άνθρωπο. Η μετάνοια φανερώνεται αναπόφευκτα σαν χάρη. Αυτό είναι που μιλά άφωνα, πείθει πνευματικά και οικοδομεί παρήγορα.

Ο Θεολόγος αποτελεί ευλογία για την Εκκλησία με το να υπάρχει. Η θεολογία είναι δωρεά του Πνεύματος, καθομοίωση του ανθρώπου και θεοχάρακτη γραφή, γραμμένη στην ίδια του την ύπαρξη. Αυτή τρέφει, καινίζει το θεολόγο και τον κάνει στήριγμα και χαρά της Εκκλησίας <<Ο νικών ποιήσω αυτόν στύλον εν το ναό του Θεού μου και έξω ου μη εξέλθει έτει και γράφω επ΄ αυτόν το όνομα του Θεού μου, της καινής Ιερουσαλήμ ή καταβαίνει εκ του ουρανού από του Θεού μου και το όνομα μου το καινόν>> (Αποκ. 3-12). Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι συλλογή γραφικών ή Πατερικών χωρίων έξω του είναι και της ζωής μας. Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, σαν προζύμι δυναμικό που μεταστοιχειώνει όλη τη ζωή, το πνεύμα και το σώμα του ανθρώπου.

3

Το προζύμι αυτό είναι μέσα μας ανενεργό, αφιερούται στην προσωπική ελεύθερη θέληση του καθενός να το ενεργοποιήσει ή να το αφήσει να παραμένει σε αδράνεια. Αυτό που χρειάζεται στην πατερική μελέτη για να μείνουμε πιστοί στο πνεύμα της ελευθερίας των Πατέρων και άξιοι της πνευματικής αρχοντιάς και νεότητος τους, είναι το ότι πρέπει να πλησιάσουμε τα ιερά τους κείμενα με το δέος που πλησιάζομε και ασπαζόμαστε τα Άγια του Λείψανα ή τις Άγιες Εικόνες. Ο λειτουργικός αυτός σεβασμός σύντομα θα μας αποκαλύψει ότι μια άλλη ανέκφραστη χάρη υπάρχει εδώ, υπάρχει άλλο κλίμα.

Είναι δε ορισμένα περάσματα νευραλγικά μέσα στα πατερικά κείμενα που νιώθουμε να ζητούν από μας και να δρουν μέσα μας. Νιώθουμε να ενεργεί μια ξένη αλλοίωση, ένας μικρός σπινθήρας, ας γίνει φλόγα. Αυτά είναι αλήθειες και τοποθετήσεις ζωής. Πρέπει να τα βάζουμε μέσα στο είναι και στη ζωής μας για να ζήσουμε το όλο. Και συγχρόνως να βάζουμε όλον τον εαυτό μας μέσα εκεί να περιμένει και να καθυστερεί. Αυτός ο γάμος, αυτό το βάπτισμα φέρει το αιτούμενο που δεν είναι μια προσθήκη και φόρτος πατερικών παραπομπών και απομνημόνευση ξένων γνωμών, αλλά πρόσκτηση νέας αισθήσεως διορατικής που ικανόνει τον άνθρωπο να βλέπει τα πράγματα αλλιώς και ορθώς. Αν μείνουμε μόνο στην αποστήθιση των χωρίων και τη μηχανική ταξινόμηση τους, πέφτουμε στη λήθη και όλα αυτά μετατρέπονται σε μια απλή στείρα φιλοσοφία.

Γιατί το όλως ιδιαίτερο της πατερικής δημιουργίας είναι ότι συλλαμβάνεται και συνέχεται, συγκροτείται και αυξάνει από τη χάρη και τη δύναμη της ελευθερίας του Πνεύματος.

Αυτό που ζητούν και δίδουν οι Πατέρες είναι η αλλοίωση του Πνεύματος. Έξω από αυτή την πραγματικότητα θα μείνουν για μας ακατανόητοι σαν συγγραφείς και περιφρονημένοι σαν πρόσωπα. Ο Πατερικός λόγος, ο λόγος των Αγίων Πατέρων, δεν είναι μεταφορά γνωμών στα διάφορα θέματα. Είναι η πρόσληψη τροφής από ζωντανούς οργανισμούς. Η αφομοίωση της απ’ αυτούς, η μετατροπή σε αίμα, ζωή και αντοχή. Και στη συνέχεια η δι’ αυτού του γεγονότος της ζωοποιήσεως, της αναμφισβήτητα και ασχολίαστα αντιληπτής μετάδοσης της χαράς και αναγγελίας του θαύματος τούτου.

Έτσι δεν μεταφέρεται ζωντανός ο λόγος, ο Πατερικός μηχανικά, δεν σώζεται αρχαιολογικά, δεν πλησιάζεται αλλά και ούτε με ιστορικές αναδρομές.

Ο Πατερικός λόγος μεταφέρεται ατόφιος, ολοζώντανος με το να περνά από γενιά σε γενιά μέσα από ζωντανούς οργανισμούς, να τους αλλοιώνει, να δημιουργεί <<Πατέρες>> που τον κάνουν προσωπικό τους λόγο, νέο κτήμα, θαύμα, πλούτο που αυξάνει μεταδιδόμενος. Αυτή είναι η αναλλοίωτη αλλοίωση της δυνάμεως που αλλοιώνει τη φθορά σε αφθαρσία. Είναι η ακίνητη αεικινησία του λόγου του Θεού και η αείζωη ατρεψία του. Κάθε μέρα φαίνεται ο λόγος άλλος, καινούργιος και είναι ο ίδιος. Αυτό είναι το μυστήριο της ζωής που μπήκε μέσα στα σπλάχνα της νεκρωθείσης φύσεως μας και την ανασταίνει από μέσα τσακίζοντας τους μοχλούς του Άδη. Προσφορά στον όλο του πατερικού λόγου σημαίνει ότι ο ίδιος ζω, αλλοιούμαι από αυτόν και έχει έτσι ο οργανισμός μου τη δυνατότητα να τον αλλοιώσει, να τον κάνει βρώσιμο και πόσιμο απ’ αυτόν στον οποίο τον προσφέρω.

4

Αυτή η αλλοίωση του λόγου μέσα στον άνθρωπο και η αλλοίωση του εαυτού του απ’ αυτόν, κρατά αναλλοίωτο το μυστήριο της προσωπικής και ανεπανάληπτης ζωής που <<πατερικά>> διδάσκεται και δίδεται.

Είναι σαν την τροφή που τρώει η μάνα, τρέφει την ίδια, η τροφή τη συγκρατεί στη ζωή και ταυτόχρονα μέσα της γίνεται γάλα μητρικό, ποτό ζωής για το στομάχι του βρέφους που έχει στα σπλάχνα της.

Πόση ομορφιά έχει ο άνθρωπος στα σπλάχνα του; Πόσο γλυκασμό και πόση χαρά νιώθει όταν αξιωθεί να γίνει θεολογία; Τότε ότι κάνει, προ παντός αυτό που γίνεται αυθόρμητα (και μόνο το αυθόρμητο είναι αληθινό) μαρτυρεί και μιλά για το ότι εσαρκώθει ο Υιός και Λόγος του Θεού, ενηνθρώπησε δια πνεύματος Αγίου και της αειπαρθένου Μαρίας. Μιλά άφωνα για τα άφατα μυστήρια που αποκαλύφθηκαν εν τοις εσχάτοις καιροίς.

Αυτή η θεολογική ζωή και μαρτυρία είναι μια ευλογία που καταγλυκαίνει μόνο τη ζωή του αλλά γλυκαίνει και πάντα τα εντός του. Είναι γεύση είναι κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι μια τροφή που κόβεται και δίδεται στον άλλον σαν ένα ποτό που χύνεται και προσφέρεται άφθονα για να πιει και να ξεδιψάσει ο άνθρωπος. Τότε δεν μιλά κανείς για ζωή αλλά δίδει ζωή. Τρέφει τον πεινασμένο και ποτίζει το διψασμένο. Αντίθετα, η σχολαστική θεολογία, τα διανοητικά κατασκευάσματα, δεν μοιάζουν με το Σώμα του Κυρίου, την όντως τροφή, ούτε με το Αίμα Του, το όντως ποτόν. Αλλά μοιάζουν με κάποια πέτρα που συναντάει κανείς μέσα στο φαγητό του. Έτσι αχώνευτη και απάνθρωπα σκληρή φαίνεται στη γεύση και στο στόμα του λειτουργημένου ανθρώπου ο όγκος του σχολαστικισμού που απορρίπτεται σαν κάτι ξένο και απόβλητο.

Ο λόγος μας πολλές φορές είναι πλαδαρός και αδύναμος. Για να μεταδοθεί και να δώσει ζωή ο λόγος πρέπει να ενσαρκωθεί με αγάπη. Η αγάπη είναι θυσία. Όταν θυσιάζεις για τον άλλο τότε τα λόγια σου έχουν κάτι να λένε. Λόγια άσαρκα χωρίς Αγάπη που δεν βγαίνουν μέσα από το βίωμα, τη θυσία σου, είναι ηχορύπανση.

Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που θυσιάζεται προσφέροντας την αγάπη του στους άλλους. Που χύνεται και ποτίζει τους άλλους. Όταν θα έλθει ο καιρός της δοκιμασίας του, οι χαρές του Κυρίου και η αγάπη του που θα είναι γεμάτο το είναι του δεν θα έχουν αφήσει χώρο για οτιδήποτε άλλο.

Ήδη θα έχει καταλάβει ότι μέσα στην Ιερουργία της αγάπης, ο άνθρωπος κατά χάριν μελίζεται και δεν διαιρείται, εσθίεται και ουδέποτε δαπανάται. Έχει γίνει κατά χάρη Χριστός και έτσι η ζωή του τρέφει και ποτίζει πνευματικά τον ανερχόμενο εν Χριστώ Αδελφό. Ουσιαστικά τρέφει και αυξάνει την ίδια του την ύπαρξη. Ο Θεός κατά τον Άγιον Διονύσιον τον Αεροπαγίτη <<τα όντα γινώσκει ου τη επιστήμη των όντων, αλλά τη εαυτού επιστήμη>> και οι άγγελοι γνωρίζουν <<τα επί της γης ου κατ’ αισθήσεις αισθητά γε όντα, κατ’ οικείαν δε του θεοειδούς νου δύναμιν και φύσιν>> (P.G.3-869).

5

Προχωρώντας ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς <<παρά των Πατέρων μεμυημένος>> μας διαβεβαιώνει ότι και οι Άγιοι <<τα πολλά ταύτα και τον αισθητόν άπαντα τούτον κόσμον ού κατ’ αίσθησιν, ου κατά λογισμόν αλλά κατ’ οικείαν του Θεοειδούς νου δύναμιν και χάριν εθεάσαντο. Ή και τα μακράν ως υπ’ οφθαλμούς ποιεί και τα μέλλοντα ως παρόντα υπερφυώς παριστήσει>> (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).

Και η Εκκλησία γνωρίζει και κατέχει τα πάντα δια του Θεού. Έχει τον Ένα, <<τον καταμίαν της αιτίας περιοχήν τα πάντα ειδότα και συνέχοντα>> και τα έχει όλα. Δια της Θεοειδούς οργανώσεως της γνωρίζει εν εαυτή τον Θεό. Όλη την κτίση και τις ανάγκες της και διαπορθμεύει τη ζωογονούσα χάρη.

Και ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία γνωρίζοντας τον εαυτό τους αληθινά – ως εικόνα Θεού – γνωρίζει τα πάντα. Έρχεται σε άμεση οντολογική σχέση και επαφή μ’ αυτά. <<Τα γνώντι εαυτόν η γνώσις των πάντων δίδονται αυτό. Το γαρ γινώσκειν εαυτόν, πλήρωμα της γνώσεως των απάντων εστί. Εν τω καιρώ, εν ώ η ταπείνωσις βασιλεύει εν τη διαγωγή σου, υποτάσσεται σοι η ψυχή σου και μετ’ αυτής υποταγήσεται σοι τα πάντα>> (Άββας Ισαάκ).

Ή θα καταλάβει κανείς το <<εν>> άρα τα πάντα, ή θα αποξενωθεί απ’ όλα με την προσπάθεια να τα γνωρίσει <<κατάσαρκα>> και να τα μαζέψει στοιβάζοντας τα και τραβώντας τα για τον εαυτό του. Τα πάντα <<προστίθενται>>, έρχονται φυσικά και ελεύθερα από μιαν άλλη Δύναμη, δώρο σ’ αυτόν που τα άφησε και ζήτησε το <<ένα>>. Και όσο τα εγκαταλείπει, τόσο καταφθάνουν περισσότερα, έρχονται και το πλήθος κάνει τη ζωή πιο ανάλαφρη. Φωτίζει την απλότητα και αποκαλύπτει τα ανεξιχνίαστα βάθη της αγάπης του Θεού. <<Ως λυπούμενοι, πάντοτε όμως χαίροντες ως πτωχοί, πολλούς όμως πλουτίζοντας ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες>> (Β. Κορινθ. 6-10).

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης φτάνει στο σημείο να πει ότι δεν μας παραπλανούν απλώς οι αισθήσεις και οι γνώσεις, μα ότι όλα εκείνα που μ’ αυτές γνωρίζουμε είναι <<ανυπόστατα>>. <<Ουδέν των άλλων όσα τε τη αισθήση καταλαμβάνεται και όσα κατά την διάνοια θεωρείται το όντι υφέστηκε πλην της υπερανεστώσης ουσίας και αιτίας του παντός>> (Άγνωστος συγγραφεύς).

Ο άνθρωπος τρέφεται και βρίσκεται (σαν καταγωγή και προορισμός) μέσα στον επέκεινα χώρο του αεί ωσαύτως έχοντος, που δεν μπορεί να τον πλησιάσει με καμία δυνατότητα από όσες διαθέτει και θα καταλήξει ο Άγιος ότι η αληθής, η δύσης γνώσις του όντος βρίσκεται στην άγνοια και <<το ιδείν εν τω μη ιδείν>> (P.G. 44-377A).

Η πρόσκτηση στην απώλεια των πάντων ένεκεν Αυτού. <<Τι εστί γνώσις>> ερωτά ο Άββας Ισαάκ και απαντά <<Αίσθηση της ζωής της αθανάτου>>. Μ’ αυτήν την αίσθηση ο άνθρωπος κατά χάριν γνωρίζει <<αύλως τα υλικά, αμέριστος τα μεριστά και τα πολλά ενιαίως>>.

Αυτό είναι χάρις.

6

Στη θεωρία που ακολουθεί την προσευχή <<ο νους έκεισε υπεράνω της προσευχής γίνεται και εν τη εύρεση της κρείττονος, η προσευχή καταλείπεται και τότε ου προσευχή προσεύχεται αλλά εν εκστάση γίνεται εν τοις ακαταλήπτοις πράγμασι, τοις υπερκειμένοις του των θνησκόντων κόσμου και σεσιγείται εν αγνοία πάντων ενθάδε. Αυτή εστίν η άγνοια η υπερτέρα της γνώσεως>> (Άβ. Ισαάκ Λογ. ΛΒ).

Τη στιγμή που φθάνει κανείς στη <<θεωρία>>, όταν δει κανείς έστω και για λίγο κάτι από το αναλλοίωτο κόσμο, δεν ξεχνά απλώς τον καταργούμενο, αλλά τον αγνοεί. Καταλαβαίνει τι είναι γνώση και δια μιας σβήνουν όλες αυτές οι <<συνθέσεις>> που αργά ή γρήγορα θα παλαιωθούν ως ιμάτιον.

Μέσα όμως από την πρόωρη κατάρρευση της φθοράς, ανατέλλει ένας φωτισμός ιλαρός και άκτιστος που αποκαλύπτει το νόημα της δημιουργίας <<τους λόγους των όντων>>. Έτσι ο πιστός δεν αγνοεί τον κόσμο περιφρονώντας τον, η άγνοια του δεν είναι έλλειψη γνώσεως του υπάρχειν, είναι άρνηση να υποταχθεί <<ταις διαιρετικές μεθόδους>> (Άγιος Μάξιμος P.G. 91-681Β) που είναι αποτέλεσμα και προϋπόθεση συγχύσεως. Φέρει την μαρτυρία μιας άλλης γνώσεως που καταλύει τη φθορά και απελευθερώνει τη μυστική ενότητα και ελπίδα που εκρύπτεται μέσα στη δημιουργία του Θεού.

Με μία πείρα μετανοίας – βαπτίσματος στο θάνατο του Ιησού- καλούμεθα να αποκτήσουμε τη νέα αίσθηση. Να γίνουμε ολόκληροι μια αίσθηση. <<Οφείλει ο μοναχός να είναι όλος ένας οφθαλμός>> (Άββας Βησαρίον, Γεροντικό) και να βλέπουμε τα πράγματα καθαρά, όπως είναι στη φύση τους. Για να ησυχάσουμε ανανεούμενοι και αναδιπλούμενοι ακατάπαυστα. Για να μπορούμε να σταθούμε σαν αδελφοί κοντά στα αδέλφια μας. Η γνώση αυτή η εν Αγίω Πνεύματι είναι το γνώρισμα και η σφραγίδα του πιστού. Και Άγια θρησκευτικά πρόσωπα και πράγματα να γνωρίζει κανείς <<κατά σάρκα>>, είναι ανώφελο και ανύπαρκτο γεγονός για τον αληθινό χώρο της πνευματικής ζωής. <<Είδε και εγνώκαμε κατάσαρκα Χριστόν, αλλά νυν ουκέτι γινώσκομεν>> λέει ο Απόστολος (Β. Κορ.5,16).

Η κοσμική γνώση, η κατά σάρκα, η μηχανική είναι στείρα και νεκρή. Η εν Αγίω Πνεύματι γνώση που έχει ως προϋπόθεση το θάνατο του ανθρώπου, την άγνοια του κόσμου και την ανάσταση μας σε μια νέα αίσθηση, η γνώση αυτή μόνο είναι κοινωνική, μπορεί να μεταδοθεί οργανικά. Προσφερόμενη δίδει ζωή και προσφέρεται με το να υπάρχει. Γιατί σ’ αυτήν δεν υπάρχουν φραγμοί χρόνου και χώρου. Η αδιαφάνεια της φθοράς είναι ανύπαρκτη και κινείται ανεμπόδιστα <<όπου θέλει πνεί>>, ζωογονώντας άγνωστες γωνίες, ετοιμάζοντας το νέο προζύμι που κάνει να φουσκώσει όλο το φύραμα. Με τη σάρκωση του Λόγου ανοίγει ο δρόμος της συμφιλιώσεως. Με τη δημιουργία της Εκκλησίας έχουμε τη <<σκηνή του Θεού με τα των ανθρώπων>> (Αποκ. 21,3).

7

Η Εκκλησία έχει αποστολή να δώσει τη μαρτυρία της ενότητος, γιατί ο Θεός δεν γνωρίζεται σ’ αυτήν σαν απλός Μονάρχης, αλλά ως τέλεια κοινωνία Τριών Προσώπων. Και ο Λόγος εσαρκώθει για να αποκαλύψει την αληθινή θεία ενότητα και ελευθερία που βασιλεύει στους κόλπους της Θεότητος.

Έγινε <<σαρξ>> για να δείξει την πνευματική αποστολή της <<σαρκός>> και το πώς τα πάντα δια της τριαδικής ενότητος και γονιμότητας ήλθαν στο φως, αυξάνονται και μεταμορφώνονται.

Αν μπορούμε να πούμε, ο Θεός δεν σκέφτηκε να δημιουργήσει την Εκκλησία ενωμένη, τη δημιούργησε κατ’ εικόνα του. Η ενότις της Εκκλησίας δεν είναι συνέπεια σκέψεως, αλλά αντανάκλαση της μυστικής Τριαδικής ενότητος. Αυτό που αϊδίως κατά φύση υπάρχει στις σχέσεις των τριών θείων Προσώπων δίδεται κατά χάριν στη ζωή των ανθρώπων.

<<Εικών εστί του Θεού η Αγία Εκκλησία ως την αυτήν τω Θεώ περί τους πιστούς ενεργούσα ένωσιν>> (Άγιος Μάξιμος P.G. 91-668Β).

Ο Κύριος γνωρίζεται ως απεσταλμένος του Πατρός και με την όλη Του πολιτεία και υπακοή στον Πατέρα μας αποκαλύπτει τον απόρρητο τρόπο της Τριαδικής ζωής.

Ο Ιησούς είναι ο Λόγος <<ο Λόγος ην προς τον Θεόν>> (Ιωαν. 1,1). <<Εξήλθε εκ του Πατρός και ελήλιθεν εις τον κόσμον πάλιν αφίησι τον κόσμον και πορεύεται προς τον Πατέρα>> (Ιωαν. 16-28). Την πείρα της ζωής μετά του Πατρός μας κοινοποιεί <<η ήκουσα παρά του Πατρός μου εγνώρισα ημίν>>. Και η μαρτυρία που εξ αυτού δίδεται είναι αληθή διότι ομολογεί ο Κύριος <<Ου ζητώ το θέλημα το εμόν αλλά το θέλημα του πέμψαντος με Πατρός>> (Ιωαν 5-30). Και από τον καθένα που θέλει να ακολουθήσει τον Κύριον η ίδια αυταπάρνηση ζητείται <<συν πας εξ ημών, ως ουκ αποτάσσεται πάση τοις εαυτού υπάρχουσιν, ου δύναται να είναι μαθητής μου>> (Λουκ. 14-13). Είναι σκληρός ο λόγος αλλά είναι ο μοναδικός δρόμος προς τη θεία ενότητα και το πέρασμα στην αιώνια ζωή.

Ο Κύριος δεν ήλθε για να κάνει κάτι εύκολο αλλά κάτι αληθινό. Ήλθε για να φέρει την αλήθεια και τη ζωή. Κατέσχισε από άνωθεν έως κάτω με την υπακοή του μέχρι θανάτου, το καταπέτασμα της φθοράς και της ανταρσίας που μας χώριζε από το Θεό. Και μας άνοιξε την είσοδο εις τα Άγια των Αγίων της ελευθερίας και της ενότητος. Δεν ήλθε να ενώσει τους ανθρώπους μεταξύ τους υποτιμώντας τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ τους. Ήλθε να μας παρακινήσει για μια απλή <<ειρηνική συνύπαρξη>>. Ήλθε για να μας ενώσει δια του εαυτού Του με τον Πατέρα Του και Πατέρα μας <<ότι δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν οι αμφότεροι εν ενί Πνεύματι προς τον Πατέρα>> (Εφεσ. 2-18).

8

Δεν είχε σκοπό να αφήσει μια ομάδα καλά συνεργαζόμενων ατόμων – και γαρ οι αμαρτωλοί το αυτό ποιούσι, αμαρτωλοίς συνεργάζονται – (Ματθ. 5-47). Ήλθε να μας αναγεννήσει, να φέρει μια καινούργια ενότητα, την τριαδική. Μια υπερέχουσα πάντα νουν ειρήνη, τη δική Του <<Ειρήνην την εμήν δίδω μι ημίν ου καθώς ο κόσμος δίδωσι εγώ δίδωμι υμίν>> (Ιωαν. 14-27).

Δεν είναι οπαδός της οποιασδήποτε ειρηνιστικής προσπάθειας. Αντίθετα, το κήρυγμα του είναι τόσο ριζικά διάφορο από τις ιδέες και ενέργειες των <<κακώς ομονοησάντων>>, ώστε φαίνεται και είναι γι’ αυτούς διχασμός και μάχαιρα. <<Ουκ ήλθον βάλει ειρήνην αλλά μάχαιραν. Ήλθον διχάσαι άνθρωπον>> (Ματ. 10-34). Ήλθε να διχάσει τη φθορά, να τη καταργήσει <<τις με κατέστησε κριτήν η μέριστην εφ ημάς;>> (Λουκ. 12-14). Ήλθε για να δώσει τον εαυτό Του, να μοιράσει τη σάρκα Του. Λάβετε φάγετε το Σώμα μου το κλώμενον.

Ήλθε για να δώσει το Πνεύμα Του. <<Λάβετε Πνεύμα Άγιον>> (Ιωαν. 20-22). Και δημιούργησε το μικρό ποίμνιον των δώδεκα, την Εκκλησία. Έφερε τον τριαδικό δυναμισμό και την υγεία στον κόσμο, το προζύμι της Βασιλείας που θα ζυμώσει τα τρία σάτα της όλης δημιουργίας (Λουκ. 13-21). Αυτό που έχει ανάγκη ο κόσμος είναι το τριαδικό ποίμνιο, άσχετα αν είναι μικρό ή μεγάλο.

Το μεγαλείο του και η σπουδαιότητα του βρίσκεται στην τριαδικότητα του.

Αυτό που διψούν οι ψυχές των ανθρώπων είναι η αιωνιότις <<έστω μια μικρή-μικρή αιωνιότις>> και αυτό υπάρχει εδώ. Αιωνιότις είναι η Τριαδικότις. <<Αύτη εστίν η αιώνιος ζωή ίνα γινώσκοσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησού Χριστό (Ιωαν. 17-3).

Δόξα φωτί σου τω τρισήλιο. Δόξα τω φέγγει τω τρισάκτινο.

Η συνέχεια στο επόμενο.