Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ 12)

1

Άναρχε Θεαρχία, Πάτερ, Λόγε και Πνεύμα. Τριάς η ομοούσιος φύσις η ηνωμένη ως μόνος Θεός και διαιρούμενη εν τρίσιν είδεσιν η μόνο σου τω λόγω γεγονυία κτίσης σοι τω κτίστη κράζει.

Υπάρχει μια δύναμη που αφάνταστα ξεπερνά τη δύναμη, τη θέληση και την προσδοκία μας. Μια δύναμη που ευεργετικά και εκπληκτικά αντενεργεί μέσα μας όταν σεβαστούμε τους νόμους της. Αυτή είναι πηγή ύδατος αλόμενου εις ζωήν αιώνιον.

Υπάρχει μια ετοιμασία, μια ενέργεια του ανθρώπου, μια κατάφαση στο Θείο θέλημα. Στη συνέχεια αναλαμβάνει το Πνεύμα του Θεού να πράξει τα υπέρ φύσιν, να νικήσει της φύσεως την τάξιν. Γιατί μόνο στο χώρο τον πέρα της δεσποτείας των φυσικών νόμων και στη κίνηση την πέρα των δικών μας βιολογικών ή πνευματικών δυνατοτήτων αναπαύεται, σώζεται ο Άνθρωπος επεκτεινόμενος, κατευνάζεται ο ακόρεστος και απροσδιόριστος πόθος του για ζωή.

Η μοναδική εδώ εικόνα του αληθινού ανθρώπου που με την καθαρότητα και υπακοή υπερβαίνει τους όρους της φύσεως και γίνεται τιμιοτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ, είναι η Θεοτόκος Μαρία.

Η Παρθένος εικόνα του αληθινού ανθρώπου τίκτει εν σαρκί το Λόγο του Θεού και μεθίσταται προς ουρανόν η ιδία ως Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής.

Και η ζωή της είναι μια συνεχής έκπληξη και ερωτά <<τω εν αγκάλοις αυτή (τέκνο). Πως εσπαιροίς μοι ή πως μοι ενεφύης ο Λυτρωτής μου και Θεός>> (Δοξαστικό Προεόρτ. Γενης. του Χριστού).

Παραξενεύεται η αγεώργητος αρούρα πως ενεσπάρη και πως ενεφύει σ’ Αυτήν ο Λυτρωτής. Μπορεί να διερωτήθει όμως κανείς δεν γνώριζε η Παρθένος πως ενεσπάρει εις αυτήν ο Λόγος; Δεν προηγήθηκε ο Ευαγγελισμός;

Ασφαλώς το γνώριζε και ακριβώς γι’ αυτό πολύ σωστά και ιερατικά ο μελωδός της Εκκλησίας μας βάζει στο στόμα της Υπεραγίας Θεοτόκου την ερώτηση αυτή, επειδή το θαυμαστό τούτο γεγονός ήταν μια αδιάκοπη συντροφιά εκπλήξεως. <<Η δε Μαρία πάντα συνετήρει τα ρήματα ταύτα (των αγγέλων και των ποιμένων) συμβάλλουσα εν τη καρδία αυτής>> <<και ήλθον μετά σπουδής και έβρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη και ειδόντες διεκύριξαν τον λόγον τον λαληθέντα προς αυτούς περί του πεδίου τούτου>> (Λουκ. 2.19).

2

Επίσης και η συνομιλία της Μαρίας με την Ελισάβετ μαρτυρεί ότι η Μαρία είχε πλήρη γνώση των γεγονότων <<από του νυν θέλει με μακαρίζουν πάσαι εγενεαί>>. Και η πνευματική ζωή και η γνώση <<Αυτή δεν είναι η αιώνιος ζωή το να γνωρίσει σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν>> (Ιωαν. 17-3). Είναι η χάρη, η ελευθερία και η έκπληξη η ανατέλλουσα <<αυθαίρετα>> και μόνη μέσα από τα σπλάχνα των προσφερόμενων και ο προσφερόμενος απορεί. Πως ενεσπάρει μοι ή πως ενεφύης ο υιός μου και Θεός; Ο υιός μου γέννημα, κόπος μου και σάρκα μου (Στο Μέγα αυτό μυστήριο η ανθρώπινη σκέψη δεν δύναται να αρθρώσει λόγο).

(Ότι η ψυχή εάν νίψει και συστείλει εαυτήν από του περισπασμού και καταλείψει τα θελήματα εαυτής, τότε το πνεύμα του Θεού παραβάλλει αυτή και δύναται λοιπόν γεννήσαι επειδή στείρα εστίν>> (Άββα Κρονίου). Στο χώρο της Θεολογίας το θέμα είναι πως μπορεί να καθαρθεί ο άνθρωπος και να αρχίσει να λειτουργεί ο εαυτός του θεολογικά. Τότε δεν χρειάζεται καμία άλλη ιδιαίτερη φροντίδα για το κτίσιμο της Θεολογίας και της Ορθοδόξου μαρτυρίας. Ότι ακολουθεί είναι μια φανέρωση της άλλης Δυνάμεως και ο Κύριος συνιστά στους μαθητές του. Μην προμελετάτε τι ή πως θα απολογηθείτε <<βάλετε λοιπόν στας καρδιάς σας να μη προμελετάτε τι να απολογηθείτε>> (Λουκ. 21-14).

Δεν υπάρχει προμελέτη, δεν χρειάζεται <<εν εκείνη τη ώρα>>. <<Όταν δε σας παραδίδοσι μη μεριμνήσετε πως ή τι θέλετε λαλήσει διότι θέλει σας δοθεί εν εκείνη την ώρα τι πρέπει να λαλήσετε>> (Ματθ. 10-19). Θα σας δοθεί λόγος και δεν θα μπορεί κανείς να αντισταθεί γιατί δεν θα είστε σεις αλλά το Πνεύμα του Θεού που θα μιλά τη δύσκολη στιγμή. Το θέμα δεν είναι να βρούμε τι θα πούμε αλλά πώς να το σωπάσουμε για να δώσουμε χώρο στο πνεύμα το Άγιο να μιλήσει και μέσα από τη σιωπή μας ή το λόγο μας να ακούγεται να μιλά το Πνεύμα το Άγιον.

Επιβάλλεται να γίνουμε όργανα του Πνεύματος. Μόνο το Πνεύμα το Άγιον είναι η Αλήθεια και δεν υποτάσσεται στις δικανικές μας προπαρασκευές. Εκείνη την ώρα γεννιέται η απάντηση. Εκείνη την ώρα την ακούει αυτός που τη δέχεται και εκείνοι που τον ακούνε.

Τα πάντα είναι ανάδυση, εκπόρευση, ακατάπαυστη. Τα πάντα είναι αρτιγέννητα και καινά διάρθρωσης, χάρη βγαίνουν εκείνη την ώρα στο φως. Δεν υπάρχει μηχανική παραγωγή απολογητική, ούτε σύστημα διατηρημένων από κρίσεων με συντηρητικά απλής ανθρώπινης λογικής.

Μνήμη, μήτρα και βεβαίωση ζωής είναι <<η αενάως βρύουσα ζωτική του Πνεύματος πηγή>> (Ευχή Γονικ. Πεντηκοστ.). Ετοιμαζόμενοι για τη σύλληψη και μαρτυρία της αληθείας σπουδάζοντες τη Θεολογία πρέπει να ακολουθούμε την εντολή του Κυρίου <<Μη μεριμνήσετε πως ή τι απολογείσθε>> (Λουκ. 12-11). Μ’ άλλες δουλειές οφείλουν ν’ απασχολούνται οι πιστοί, αλλού να σκορπάνε τις δυνάμεις τους. Και η <<άσκοπη όπως θεωρείται από πολλούς>> τούτη σπατάλη, στην άσκηση και κάθαρση των παθών τους πλουτίζει με μια απροσδιόριστη δύναμη και αείζωη γνώση. Σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ ειμί ο Θεός>>.

Δεν ενεργείται κάτι δίπλα στον άνθρωπο ή με ορισμένες ικανότητες του ανθρώπου αλλά μέσα στον άνθρωπο απ’ όλο τον άνθρωπο ή αφού παρέλθει ο άνθρωπος μέσα από την αφάνεια του ανθρώπου.

3

Ο σπόρος που γεννά το δέντρο χάνεται, πεθαίνει, δεν υπάρχει σαν σπόρος πια παρά μόνο σαν δυναμική επέκταση του δέντρου που προχωρεί ακατάπαυστα στα βάθη και τα ύψη που απλώνει ρίζες και κλώνους. Που μεταφέρει από τον Άδη της σκοτεινής γης γελαστούς ανθούς στον ήλιο και δένει καρπούς γλυκούς και φαγώσιμους.

Αν μπορούσε κανείς ακούγοντας τη Θεία προσταγή να σχολάσει από κάθε μανιακή μέριμνα και να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο στο Θεό, θα συλλαμβανόταν κυριολεκτικά απ’ Αυτόν, συλλαμβάνοντας έτσι ο ίδιος το νόημα της ζωής.

Θα έμπαινε όλος εν όλω τω Θεώ.

Η γνώση του θα έφτανε τα όρια του είναι Του. Του είναι εν Χριστώ.

Μέσα στη σχολή εν τω Θεώ σύμφωνα με την Ορθόδοξη παράδοση λειτουργεί η σχολή της ερήμου, το πανεπιστήμιο που τρέφει τον άνθρωπο με τη γνώση που είναι όντως ζωή και ελευθερία.

Ο άνθρωπος τότε είναι αμέριμνος και νήφων έστω και να δρα πυρετωδώς. Τότε νιώθει πόσο αστήρικτο είναι αυτό που συχνά λέγεται. Οι της δράσεως είναι άλλοι τύποι ανθρώπων και οι της θεωρίας διαφορετικοί. Ενώ ουσιαστικά η κλίση της ζωής είναι μια. Είναι η αγάπη μια έξοδος, μια αναχώρηση από την στενή ειρκτή της φιλαυτίας προς τη γη της επαγγελίας, τη γη του Άλλου <<του αδελφού μου, του Θεού μου>>.

Οι ησυχαστές έτσι είναι πραγματικά πνιγμένοι στη δράση. Και οι δρώντες εν Πνεύματι μένουν ακίνητοι, ένεοι και έκπληκτοι μπροστά στα θαύματα του Θεού που φέρνει μπροστά τους η δράση ακατάπαυστα.

Ησυχαστής είναι αυτός που δεν ζυγιά τον εαυτό του και δρα αυτός που αγαπά. Αταραξία είναι η νίψη και δράση της αγάπης. Αυτά υπάρχουν εν παντί καιρώ και τόπω λειτουργικά. Νίψη και αγάπη είναι γεμάτοι οι Άγιοι οι αληθινοί, οι τολμηροί της πίστεως μας είτε στην έρημο διατρίβουν, είτε στον κόσμο αγωνίζονται. Αλίμονο αν τους χώριζαν οι αποστάσεις ή αν τους διαφοροποιούσαν τα επιτηδεύματα τα έξω.

Αυτό που τους ενώνει είναι η ελευθερία του Πνεύματος και αυτό λειτουργεί το ίδιο σε όλους τους χώρους και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Είναι ελεύθεροι από το θέλημα τους και τον εαυτό τους και τούτο είναι απόδειξη και βεβαίωση της γνησιότητος της αληθείας τους. Δεν μιλά ο άνθρωπος αλλά το Πνεύμα του Θεού. Έτσι μια τριαδική ισορροπία βασιλεύει μέσα τους και προχέεται γύρω τους γιατί δεν υπάρχει <<ατομική>> πρωτοβουλία, αυθαίρετη διαπραγμάτευση, μερική άποψη αλλά καθολική φανέρωση.

Του Κυρίου η κρίσις δικαία εστί διότι ου ζητεί το εαυτού θέλημα αλλά το θέλημα του πέμψαντος αυτόν Πατρός. Ο παράκλητος παρηγορεί το λαό του Θεού και τον οδηγεί <<εις πάσαν την αλήθεια>> διότι δεν λαλεί αφ’ εαυτού. Δεν έχει σημασία το να πετύχωμε αυτό που εμείς βάλαμε σα σχέδιο στον εαυτό μας να πετύχει, μα να κάμει το Πνεύμα το Άγιο πάνω μας και μέσα μας, όποταν θέλει, αυτό που θέλει, έστω και αν φαίνεται ή είναι καταστροφή των σχεδίων μας και των καλών μας αποφάσεων. Αυτή η απαλλαγή από το ίδιον θέλημα και η ολοκληρωτική δέσμευση στην ελευθερία του Παρακλήτου κάνει απ’ όλη την πολιτεία και το είναι του ανθρώπου να ακούγεται η Θεολογική μαρτυρία σαν αναστάσιμο μήνυμα.

Κάνει την πορεία της ζωής του μια γραφή διαβαστή, θεολογικά ώριμη και καθολικά σωτήρια. Θεολογία είναι μια δημιουργία περίσσια ζωής, χάρισμα, ξεχείλισμα, ακούσια κίνηση. Βγαίνει από όλο το σώμα της ζωής του απελευθερωμένου πνευματικά σαν τον ήχο απ’ όλο το δονούμενο μέταλλο της καμπάνας.

4

<<Και ήθελαν του σιωπάν αλλά το θαύμα το φρικτόν κινεί μου την καρδίαν και εξανοίγει στόμα μου το κατεσπιλώμενον και μη βουλόμενον ποιεί λαλείν μέτε και γράφειν>> (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος).

Ο Μεγάλος Απόστολος Παύλος ομολογεί <<Διότι εάν κηρύττω το Ευαγγέλιον δεν είναι εις εμέ καύχημα επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ ουαι δεν είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω>> (Α Κορ. 9-16). Δεν μπορούσε να μην κηρύττει, να μην θεολογεί, να μην φανερώνει έργο και λόγο τα θαυμάσια του Θεού που γεύονταν και που αποκαλύπτονταν μέσα του.

Αναβρυεί η Θεολογία και ο άνθρωπος είναι ένας βράχος Θεολογικός. Χτυπημένος από τη ράβδο του Νέου Μωυσή μπορεί να πηγάσει νάματα και λίμανσει στην έρημο γη του να κάνει έλος την άνυδρο έρημο.

Και δεν ξεδιψά αλλιώς ο άνθρωπος παρά μόνο μέσα στο <<πάθος>> της δημιουργίας με το να γίνει πηγή. Πηγή που τρέχει μηδενός διψώντος. Γιατί αυτή η ανάβλυση είναι μοναδικός δροσισμός και ξεδίψασμα χωρίς τέλος. Το βεβαιώνει ο Κύριος <<ως δι αν πιει εκ του ύδατος ού εγώ δώσω αυτώ… γεννήσατε εν αυτώ πηγή ύδατος αλλόμενου εις ζωήν αιώνιον (Ιωάν. 4-14).

Είναι ψεύτικο, αιρετικό και καταδικασμένο το έργο μας όταν στηρίζεται απλώς στο πείσμα μας έστω στο Άγιο (όπως νομίζουμε) πείσμα. Γιατί το ανθρώπινο πείσμα ή θέλημα πού μπορεί να μας πάει; Πόσο μπορεί να μας σπρώξει ή να το σπρώξουμε;

Το πείσμα το μικρό στο να εμμένουμε σε προσωπικές αντιλήψεις αγνοώντας τις αρχές και διδαχές της Εκκλησίας . Το επιμέρους, το κομματιασμένο, κομματιάζει τον άνθρωπο είναι εκ του πονηρού. Είναι Βαβέλ.

Του Θεού το χάρισμα είναι το αυτοδύναμο και ισορροπημένο.

Είναι το διασπειρόμενον και μη πλανώμενον.

Το μελιζόμενον και μη διαιρούμενον.

Το εσθιόμενον και μηδέποτε δαπανώμενον.

Το θανατούμενον και μη απολυμένον.

Το απαθώς μεριζόμενον και ολοσχερώς μετεχόμενον.

Το μηδέν έχων και τα πάντα κατέχον.

Το πάντων χωρισθέν και πάσιν συνηρμοσμένον.

Το ουδαμού και πανταχού.

Το θανατούμενο και ζωοποιούμενον.

Αυτό που σώζει το καθένα και πάντα.

Αυτό που έχει και παρουσιάζει η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι το ανθρώπινο αλλά το Θείο το Θεανθρώπινο. Το επέκεινα και το εν ημίν.

5

Δεν είναι κάτι καλύτερο, καταπληκτικότερα απ’ όλα τα άλλα. Αλλά πέρα απ’ όλα τα γνωστά, τα δυνάμενα γνωσθήναι, αυτό που φέρνει την αποκάλυψη, φανέρωση και ενέργεια της μιας άλλης Δυνάμεως.

Και ο άνθρωπος προσφέρεται σ’ αυτή γίνεται έρμαιο της αιωνιότητας και αγαθότητος του. Γίνεται μια φανέρωση πρόσφατη και αψευδής της συνεκτικής των απάντων Σοφίας και Δυνάμεως. Ο Ορθόδοξος Θεολόγος, ο πυρπολούμενος μέσα στη Θεία Λειτουργία, φλεγόμενος και μη κατακαιόμενος είναι στη φύση του καθολικός και οικουμενικός. Δεν υποστηρίζει νομικά μιαν αλήθεια. Δεν αμύνεται Ιουδαϊκά για ένα έθνος πολιτισμένο ή νοοτροπία. Αυτή η στάση πετάγεται έξω από τη Θεία Λειτουργία σαν κάτι ξένο. Καίγεται μέσα στην Αλήθεια σαν κάτι ψεύτικο. Αφανίζεται μέσα στο φως της αγάπης σαν ανυπόστατη πλάνη.

Ο χώρος που ο Ορθόδοξος Θεολογεί είναι η καινή κτίση. Το αίτημα της προσωπικής σωτηρίας του είναι, η αίτηση της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου. Έξω απ’ αυτή τη στάση, απ’ αυτό τον πόνο τίποτε άλλο δεν υπάρχει γι’ αυτόν. Η καθολικότις της Ορθοδόξου Θεολογίας βρίσκεται στο ότι λαμβάνει όλους υπ’ όψιν παντού και πάντοτε. Φροντίζει για την σωτηρία όλων και του καθενός έχοντας συνείδηση <<της κοσμικής διαστάσεως του προσώπου και της προσωπικής διαστάσεως του κόσμου>>.

Ταυτόχρονα δεν φοβάται τίποτε. Αξιοποιεί τα πάντα, όλα τα θετικά εκούσια ή ακούσια, φανερά ή μυστικά συμβάλουν στην προώθηση του έργου της (Θεολογίας). Δείγμα και τούτο της ελευθερίας της από κάθε ανάγκη και απόδειξη της δυνατότητος σωτηρίας των πάντων μέσα σ’ Αυτήν.

Οι διωγμοί και το χύσιμο των αιμάτων κλαδεύουν και ποτίζουν το δέντρο της Εκκλησίας. Το κάνουν να θεριεύει.

Οι δυσκολίες και τα εμπόδια στην πνευματική ζωή μας φέρνουν στο χώρο της αφθαρσίας <<Έπαρον γαρ φύση, τους πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος.>> (Αββάς Αντώνιος).

Το πρόβλημα είναι να βρει κανείς την νευραλγική εκείνη τοποθέτηση που τα πάντα αξιοποιούνται μόνα τους. Τα πάντα κινούνται λειτουργικά, είναι φίλα, βοηθούν, συνεργάζονται μεταξύ τους και εργάζονται για τον ένα σκοπό.

Μόνο ένας τέτοιος σκοπός μπορεί να δώσει στην συνείδηση του ανθρώπου συμπαντική διάσταση. Ο σκοπός της θεανθρώπινης ζωής του ανθρώπου, αυτό που του χαρίζει το μοναδικό ποθούμενο της κάθε ψυχής στο να ενωθεί με το Θείο.

6

Όλα αντιπράττοντα ή συνεργούντα, θέλοντα ή μη, εμμέσως ή αμέσως, συμβάλουν στον ερχομό του ενός, του Αληθινού. Όλα από το <<Αγαθόν>> προσλαμβάνονται και γίνονται μ’ έναν ξένο γι’ αυτά τρόπο, βοηθητικά του ενός σκοπού και τέλους που ανακεφαλαιώνει την ελπίδα πάντων.

<<Και έσται το κακόν φθορά μεν δι’ αυτό γενεσιουργόν δε δια το αγαθόν και οι μεν κακόν ούτε ον ούτε όντων ποιητικών δια δε το αγαθόν και ον και αγαθόν ον και αγαθόν ποιητικόν.>> (Άγιος Διονύσιος Αεροπαγίτης>>. Γι’ αυτό το αληθινό είναι ήρεμο και ατάραχο. Δεν αντιπροσωπεύει το μέρος – πλειονότητα ή μειονότητα – αλλά το όλον.

Δουλεύει έως άρτι και κάνει τα πάντα να δουλεύουν θετικά, έστω και αν φαίνεται με την πρώτη ματιά πως γκρεμίζουν. Ή και αν ακόμη προς στιγμή γκρεμίζουν. <<Ότι και τοις γινομένοις και νομιζομένοις κακοίς αγαθοπρεπώς κέχρηται ο Θεός προς διόρθωσιν ή ωφέλειαν ημών ή ετέρων>> (Άγιος Μάξιμος).

Η αλήθεια, η συνεργία των αγαπόντων αυτήν αγρυπνεί <<στεναγμοίς αλάλητοις>> και δεν φοβάται καμία συνωμοσία εναντίον της. Τα πάντα είναι δέσμια της ελευθερία των. Τα πάντα στο τέλος θα γονατίσουν σ’ αυτήν και τούτο είναι το αληθινά παρήγορο, η δύναμη για να σηκώσουμε κάθε πόνο, να καταλάβουμε, να ανεχθούμε επ’ ελπίδι κάθε δύσκολο και ακατανόητο. <<Παν γόνυ κάμψη επ’ ουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι Κύριος Ιησούς εις δόξαν Θεού Πατρός.>> (ΦΙλ.2-10-11).

Αλίμονο, αν δεν ήταν έτσι θα ήμασταν όλοι χαμένοι και αξιοδάκρυτοι. Τώρα όλοι είμαστε δυνάμει μακάριοι γιατί για όλους μας υπάρχει δυνατότης σωτηρίας. Ο Κύριος προσέλαβε και εθέωσε την ανθρώπινη φύση.

Και οι σωσμένοι δεν είναι αυτοί μου μας νίκησαν (και εμείς σχήμα λόγου είμαστε οι νικημένοι τους). Αυτοί είναι ο πιο αληθινός εαυτός μας. Αυτοί με τις πρεσβείες τους μας έλκουν προς τη ζωή. Εν τω πρόσωπο τους, δυνάμει νικήσαμε. Πρεσβεύουν, αγρυπνούν, προσεύχονται για μας. Η ιστορία των τριών παίδων μας μιλά εύλογα για το δυναμισμό της μιας, της καθολικής πίστεως.

7

Αυτοί δεν παρακάλεσαν τον Ναβουχοδονόσορ ούτε να τους απαλλάξει από την τιμωρία, ούτε να βάλει λιγότερη πίσσα στη φωτιά <<Εάν όμως δεν προσκυνήσετε, θέλετε ριφθεί την ώραν ταύτην εις το μέσον της καμίνου του πυρός της καιομένης και της είναι εκείνος ο Θεός, όστις θέλει σας ελευθερώσει εκ των χειρών μου απεκκρίθησαν ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ. Και είπον προς τον Βασιλέα Ναβουχοδονόσορ “εμείς δεν έχουμε χρειάν να σοι αποκριθώμεν περί του πράγματος τούτου. Εάν είναι ούτος ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν είναι δυνατός να μας ελευθερώσει εκ της καμίνου του πυρός και εκ της χειρός σου. Αλλά και αν ουχί ας είναι γνωστόν εις σε Βασιλεύ ότι τους Θεούς σου δεν λατρεύομεν και την εικόνα την χρυσήν δεν προσκυνούμε”>> (Δανιήλ 3-15-17).

Δεν άνηκε στο ήθος και τη μεγαλοπρέπεια της δυνάμεως της πίστεως τους μια παρόμοια ενέργεια. Ούτε οι απειλές του τους φόβιζαν, ούτε οι κολακείες του τους δελέαζαν. Πίστευαν στον αληθινό Θεό. Ομολόγησαν την πίστη τους μ’ ένα λόγο. Είπαν <<ναι>> στην πίστη, είπαν <<ναι>> στη ζωή και στάθηκαν εκεί. Δεν είχαν άλλο προορισμό ή αποστολή.

Και προχώρησε ο Ναβουχοδονόσορ. Επλήσθη θυμού ενεπύρισε την κάμινον. Όλα τα υλικά μπήκαν πάνω στην φωτιά. Όλα τα όργανα έπαιξαν. Όλοι οι λαοί γονάτισαν.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για όλα αυτά, για την ιστορία. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την αιωνιότητα, για τους τρείς παίδες (Αναμετρήθηκαν). Και μέσα από την κάμινο βγήκε δοξολογία που υψώθηκε έως τον ουρανό. Εδοξολόγησαν το Θεό και είπαν. Ευλογητός ει Κύριε ο Θεός των Πατέρων ημών και ενετός και υπερυψούμενος εις τους αιώνας.

Και Άγγελος Κυρίου συγκατέβη.

Οι τρείς έγιναν τέσσερις και πεπεδημένοι περιεπάτουν εν μέσω της φλόγας υμνούντες τον Θεόν.

Και άναψε ο χορός και έλαμψεν η φύση όλη.

Και είπον ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον ευλογείται Άγγελοι Κυρίου, ουρανοί ύδατα ήλιος σελήνη άστρα δρόσος όμβρος καύμα και ψύχος.

Και πυρπολήθηκαν τα πάντα. Και έγιναν φως δοξολογία. Ενώ οι υπηρέτες του Βασιλεύς ού διέλιπον και όντες την κάμινον με νάφθαν και πίσσαν και στυπίον το πυρ της καμίνου γινόταν για τους τρείς πνεύμα δρόσου διασύριζον.

Και ούχ ύψατο αυτών καθόλου το πυρ ουδέ ελύπησε, ουδέ παρηνώχλησε.

Και εξέκαυσε πάντας τους περί την κάμινον.

Και αυτοί δροσίστηκαν από το πυρ και από τη δοκιμασία τους ανέτειλε διαιωνίζων ύμνος δοξολογίας και υψώνοντας πάνω από τις φλόγες παρασύροντας όλη τη δημιουργία σε μια ουρανομήκη δοξολογία.

8

Θεολογία όχι κατασκεύασμα αλλά αυτόματη γέννηση ξέσπασμα ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης (βγαλμένο μέσα από τη φλόγα της έσχατης κρίσεως) προς <<Σε τον εν πυρί δροσίζοντα παίδας Θεολογήσαντας>>. Μέσα σ’ αυτόν το χείμαρρο γνωρίζεται ο Θεός σαν ελεύθερη ζωή, σαν επέκεινα κάθε διαμάχης.

Όλοι και όλα δουλεύουν για τον ερχομό και τη φανέρωση του Ενός του Αληθινού που πάντοτε έρχεται μέσα εδώ, όλοι συνεργάζονται.

Ποιος δρόσισε τους πιστούς παίδες; Η φλόγα της καμίνου ή η πίστη τους;

Ποιος ενεπύρισε τους περί κάμινον; Η φωτιά ή το μίσος τους;

Ποιος έγινε αφορμή για την προτυπούμενη Θεοφάνεια; Η πίστη των τριών ή η μανία του ψεύδους;

Το αληθινό δεν φοβάται. Το αληθινό αναδύεται σαν δρόσος μέσα από το πυρ και ευγνωμοσύνη μέσα από το μίσος.

Το αληθινό ουσιαστικά μόνο ανατέλλει, βλαστάνει. Το ψεύτικο μόνο δύει, μαραζώνει. Αυτή είναι η μοίρα του.

Αντιλαμβάνεται κανείς μέσα στο δροσισμό της αληθινής Θεολογίας που αναδύεται από το άστεκτο πυρ ότι ο Θεός εποίησεν τα πάντα καλά λίαν. Εκείνη την ώρα βλέπει κανείς διαφορετικά τα πράγματα. Του αποκαλύπτεται μια φωτεινή τομή της ιστορίας. Τα πάντα συνέρχονται σε δοξολογία και συγχορεύουν μεταμορφωμένα.

9

Τότε μακαρίζει κανείς τον πόνο, το κάψιμο της καμίνου της ιστορίας που έγινε αφορμή τούτου δροσισμού και της ουράνιας αναψυχής του διασυρίζοντος πνεύματος. Νιώθει σωστά τα πάντα. Διακρίνει που καταλήγουν τα αληθινά και το ψεύδος. Βρίσκεται στο έσχατον. Απ’ εκεί βλέπει την κτίση, την ιστορία.

Δεν έχει κανένα παράπονο για κανέναν και για τίποτα, χαίρεται την ουράνια αύρα. Ευγνωμονεί τους πάντες. Από παντού ο πόνος πετά κλαδιά ζωής και παρηγοριάς.

Κοινωνοί της φιλανθρωπίας του Θεού. <<Ανακεφαλαιούμενον όλον δοκώ οράται αυτή ουσία παντώς δε αλλά τη μετουσία>> (Άγιος Συμεών Νεός Θεολόγος). Και συνεχίζουν οι τρείς παίδες “Δίκαια ο Θεός μας εγκατέλειψε σαν έθνος, εξ αιτίας των αμαρτιών μας έγινε τούτο και τώρα αξιοποιείται η πτώση μας, η αφιλοτιμίας μας και η αποστασία μας. Παρόλα αυτά η άπειρος αγάπη του για μας εργάζεται την σωτηρίας μας.

Όλα τα κακά που διαπράξαμε γίνονται αφορμή σωτηρίας μας όλα και καταγλυκαίνουν τα έγκατα μας τα πονεμένα με τον ύμνο που βγαίνει από τη φλόγα. Με τη σάρκωση του Λόγου που προτυπώνει η κάμινος. Με τη σωματική ανάσταση που προμηνύεται με την τριαδική Θεοφάνεια που εικονίζεται.

Η αναφορά του Δανιήλ στους τρείς παίδες διαβάζεται στον εσπερινό του Μεγάλου Σαββάτου, τότε ακριβώς που περνάμε από το Σαββάτο στην Κυριακή, από τη σκιά στο φως, από την προτύπωση στην αλήθεια, την αιώνια ζωή και την τριαδική μακαριότητα. Και ενώ έπρεπε ομόψυχα να ψάλομε τα επόμενα τροπάρια, ο καθένας ψάλει για τον εαυτό του <<Τον Κύριον υμνείται και υπερυψούται εις πάντας τους αιώνας. Ευλογείτε Απόστολοι Προφύται και Μάρτυρες Κυρίου και Κύριον. Ευλογούμεν Πατέρα Υιόν και Άγιον Πνεύμα τον Κύριον. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας Αμήν.

Δόξα πρόνοια σου τη αρήτω. Δόξα Χριστοτήτι σου απείρω.

Δόξα τω την γαίαν τοις δένδροις κοσμήσαντι.

Δόξα τω της ζωής τροφήν ετοιμάσαντι.

Στην συνέχεια αναφορά στους Αγίους Αποστόλους.