Η ΙΔΡΥΣΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΚΕΙΜΕΝΟ 11)

1

Άναρχε θεαρχία, Πάτερ Λόγε και Πνεύμα. Τριάς η ομοούσιος φύσις η ηνωμένη ως μόνος Θεός και διαιρούμενη εν τρίσιν είδεσιν ή μόνω σου τω λόγω γεγονονυία κτίσις σοι τω κτίστη κράζει.

Αυτοκαταλύεται, αυτοδιαλύεται άθελα του και αναπόφευκτα εκείνος που φεύγει από τους νόμους της ζωής πάνω απ΄ όλη τη δημιουργία η <<υπερανεστώσα αιτία>> κρατά τα πάντα. Όλος ο ρυθμός της ζωής φέρνει προς το τέλος του παρόντος και την αρχή της πορείας προς το τέλειον.

Δουλεύοντας όλοι έτσι ή αλλιώς υπηρετούμε τον <<έναν>> σκοπό. Μέσα στον αγώνα ή μεταμορφώνεται κανείς μετέχοντας αποτασσόμενος στην ξένη Δύναμη ή αυτοκαταστρέφεται αντιτασσόμενος εκούσια ή ακούσια σ’ αυτήν. Ούτως ή άλλως το έργο ήρεμα προχωρεί. Αυτή είναι η υπεροχική εξουσία του αιωνίου.

Οι αιρέσεις αυτοκαταλύονται μέσα στο σύμπαν, δεν μπορούν να πετάξουν ρίζες που να τις θρέψουν αιώνια. Το χώρο τον έναν της ακατάλυτης εξουσίας τον κρατά το όντος ΟΝ. Δρα και κινείται μ’ όλη την μυστική μεγαλοπρέπεια που ανήκει στη φύση του, στην άπειρη και βέβαιη παντοκρατορία του. Έτσι παρουσιάζεται και υπογραμμίζεται ταυτόχρονα η αδιάπτωτη ενέργεια της Αληθείας. Την καθολικότητα της Αλήθειας δεν μπορούμε να την αισθανθούμε και να πλησιάσουμε παρά μόνο όταν βρισκόμαστε στο χώρο που έχουν σταματήσει όλα τα σχόλια και αντεγκλήσεις. Τα πάντα δοκιμάζονται μέσα στο μυστήριο της σιωπής. <<Οι λόγοι είναι όργανο τους παρόντος αιώνος>> (Άββας Ισαάκ, Επιστολή γ.).

Η αλήθεια κρύβει μέσα της το παν. Έχει εν εαυτή την αρχή και το τέλος, την αυτοσυνειδησία τη δύναμη αυτοπροσαρμογής, αυτοαμύνης και σεβασμού των πάντων. Η Ορθοδοξία υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει γιατί οι ρίζες της βρίσκονται στα βάθη του δημιουργού των πάντων. Οι Ορθόδοξοι πρέπει να απλώνουν ρίζες στα απύθμενα βάθη της πίστεως τους. Μ’ αυτό εξοφλούν επείγοντος και αθορύβως κάθε χρέος που έχουν για αγάπη προς τον Θεό και τους αδελφούς τους, τους εγγύς και εις τους μακράν <<εις μηδένα μη οφείλετε μηδέν ειμή το να αγαπάτε αλλήλους, διότι ο αγαπών τον άλλον εκπληρεί το νόμον>> (Ρωμ. 13-8).

2

Δεν έχουν αποστολή οι πιστοί άσχετα με τη ζωή τους να καταδιώκουν τις αιρέσεις γιατί έτσι δημιουργούν κλίμα όπου ευδοκιμούν τα αιρετικά ζιζάνια. <<Δι ημάς βλασφημείται το όνομα μου εν τοις ενθέση>> (Ησ. 52-5).

Δεν είναι αληθινά Ορθόδοξος αυτός που μ’ οποιονδήποτε τρόπο καταδιώκει τις αιρέσεις, όπως δεν βρίσκεται στον Παράδεισο αυτός που καταριέται την κόλαση. Η Ορθόδοξη ζωή είναι πλήρης περιεχομένου. Είναι <<το παρά τω Θεώ απαρτισμένον>> (Αγίου Ιγνατίου). Αποτελεί το πλήρωμα και τη Θεία αυτάρκεια. Είναι ομολογία, καταδίωξη του ψεύδους και σωτηρία του ανθρώπου. <<Η γαρ του όντος επίγνωσις της περί το μη ον υπολήψεως, κάθαρσιν ον γίνεται>> (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης).

Δεν υπάρχει φωτιά Ιεράς εξετάσεως στην Ορθοδοξία. Ανάβει μια φλόγα αυλός, δροσίζουσα οσίους δυσσεβείς δε καταφλέγουσα. Αυτή η πύρινη στήλη της ακτίστου χάριτος και ζωής σκιάζει τη μέρα και φωτίζει τη νύκτα, το δρόμο των πιστών. Η μαγεία στο μεσαίωνα δεν εξαφανίστηκε από το πείσμα της Ιεράς εξετάσεως αλλά από την πρόοδο των φυσικών επιστημόνων. Το πείσμα μας έστω και ντυμένο την καλή διάθεση δεν μπορεί να επικρατήσει <<Βασιλεύει αλλ’ ουκ αιωνίζει>>.

Η ίδια η ιστορική πορεία αποτελεί μια κάθαρση. Η ιστορία οδηγούμενη μυστικά από το Άγιο Πνεύμα φέρνει στην Ορθοδοξία πριν Αβραάμ γενέσθαι η Ορθοδοξία υπήρχε. Η κάθε εποχή είναι εποχή που ανοίγει νέους δρόμους, προσφέρει νέες δυνατότητες για την Ορθοδοξία, τη γνώση της Αληθείας γιατί φέρνει νέες κρίσεις.

Δοκιμάζει όλα τα συστήματα που στηρίζονται στο πρόσωπο της γης που παράγει. <<Και οι μεταχειριζόμενοι τον κόσμον τούτον ως μη δόλος μεταχειριζόμενοι διότι το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται>> (Α’ Κορ. 7-31).

Σήμερα εκείνο που βασανίζει το πλήρωμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ο εσωτερικός διχασμός. Το να κλείνεται ένα πλήθος ετερογενών απόψεων μέσα σε μια στεγανή διοικητική κάστα σε όλα τα διοικητικά επίπεδα.

Η ενότητα της πίστεως όταν δεν είναι αποτέλεσμα της ζωηφόρου και ειδωλοκλαστικής κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος, είναι κάτι ετοιμόρροπο. Όσο ισχυρό και αν φαίνεται για ορισμένες εποχές ή νοοτροπίες, είναι κάτι αδιόρατα αλλά αναπόφευκτα ετοιμάζει πάντοτε εσωτερική κρίση. Και εγκυμονεί αναντιμετώπιστες διαμαρτυρίες και διασπάσεις.

Η στεγανή διοικητική κάστα και η αδιαφάνεια των οικονομικών είναι η βασική αιτία όλων των αιρέσεων και διασπάσεων της ενότητας. Οι δύο αυτές αιτίες αποτελούν το αποκορύφωμα της ανθρώπινης διάσπασης και αποξενώσεως από το Μυστήριο της Εκκλησίας του Σαρκωθέντος Λόγου που είναι μυστήριο κενώσεως, έσχατης ταπεινώσεως, πτωχείας και υπακοής μέχρι θανάτου. Που γι’ αυτό ακριβώς αποτελεί και το κεφάλαιο της σωτηρίας, αναστάσεως και θεώσεως της ανθρώπινης φύσεως. Όλα τα άλλα σχίσματα ή αιρέσεις είναι απόρροια και συνέπεια της μιας ανθρώπινης αρρώστιας, του ανθρώπινου εγωισμού και η ανυπακοή στην Εκκλησία.

3

Και αν τολμήσουμε (ενώ ξέρουμε) να ρωτήσουμε όπως οι Απόστολοι τον Κύριο γιατί δεν μπορούμε με τις θεολογικές μας συναντήσεις και προσπάθειες να αφαιρέσομε το εμπόδιο που κλείνει το δρόμο της ενότητας του σώματος της Εκκλησίας, θα μας δώσει την ίδια απάντηση που έδωσε τότε <<Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξέλθων ειμή εν προσευχή και νηστεία>> (Μαρκ. 9-29).

Φέρνοντας οι Ιουδαίοι τον ασθενή στα πόδια του Ιησού ζητώντας να τον κάνει καλά επιθυμώντας τη σωτηρία της ζωής του, επεμβαίνει ο Χριστός θεραπευτικά και αναστάσιμα. <<Επετίμησε το πνεύμα το ακάθαρτο λέγων αυτώ. Το πνεύμα το άλλαλον και κωφόν, εγώ σοι επιτάσσω έξελθε εξ αυτού και μηκέτι εισέλθης εις αυτόν και κράξαν και πολλά σπάραξον αυτόν εξήλθεν και εγένετο ώσει νεκρός, ώστε πολλοί λέγουν ότι απέθανεν, Ο δε Ιησούς κρατήσας αυτόν της χειρόν ήγειρεν αυτόν και ανέστη>> (Μαρκ. 9-25-27). (Στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα ο βαριά ασθενής είναι η Ιεραρχία).

Η Ορθόδοξη τριαδική πίστη κρύβει μέσα της το αυτοδύναμο. Τον δυναμισμόν του Αγίου Πνεύματος. Και <<την Θεαρχίαν ορώμεν Ιερώς υμνουμένην ως Τριάδα δια την τρισυπόστατον της υπερουσίου γονιμότητος έκφασιν εξ ης πάσα πατριά εν ουρανώ και επί γης εστί και ονομάζεται>> (Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης, P.G. 3-592 Α).

Αντίθετα η αίρεση κρύβει μέσα της το αυτοκαταλυτικό. Με την αυτοπεποίθηση της την ειδωλική προσκόλληση στην ανθρώπινη λογική η αγιότητα οδηγείται σε εσωτερική κρίση. Το Ορθόδοξο αυτό αναπλάθεται, επεκτείνεται. Το κακόδοξο αυτοκαταστρέφεται, αυτοδιαλύεται (αλλά η ζωή μας έχει γίνει χάλια και άντε να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα).

Το Ορθόδοξο έχει το προζύμι που ζυμώνει το φύραμα όλο. Το κακόδοξο έχει το μικρόβιο που αποσυνθέτει το πτώμα. Το Ορθόδοξο είναι το άνωθεν ερχόμενον και εκείνο που <<επάνω πάντων εστί>>. <<Το κακόδοξο εκ της γης λαλεί και εις την γην επιστρέφει>> (Ιωαν. 3-31).

(Δυστυχώς το κακόδοξο κυριαρχεί στη Θεία Λειτουργία). Το ένα παραδίδεται στα χέρια του ζώντος Θεού και επεκτείνεται απεριόριστα <<αυξάνει την αύξησιν του Θεού>> (Κολ. 2,19). Το άλλο διαλύεται με την <<παραφύσιν>> αυτομόληση στην εγωιστική φιλαυτία. <<Το γαρ υπέρ φύσιν πάθος αόριστον και δραστικόν, το δε παραφύσιν ανύπαρκτον και αδρανές>> (Άγιος Μάξιμος).

Η πνευματική ζωή και η Θεολογία μέσα στην Εκκλησία, το Σώμα της αποκαλυφθείσης και σαρκωθείσης αληθείας, είναι μια οντολογία και δυναμική φανέρωση της Βασιλείας. Ούτε η πρώτη είναι αυθαίρετη ανθρώπινη πρωτοβουλία και αυτοσχεδιασμός πλαστής αγίοτητος, ούτε η δεύτερη αποτελείται από διανοητικά κατασκευάσματα και σχήματα υποθέσεων και προτάσεων περί του μάλλον και του ήττον.

Για την πνευματική ζωή είναι χαρακτηριστική και θεμελιώδης η αλήθεια που διατυπώνει ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέγοντας μας <<Ο Θεός εξ ημών ουδέν έτερον επιζητεί των ανθρώπων αλλ΄η το μη αμαρτάνειν και μόνον τούτο δε ουκ εστίν έργον νόμου αλλά φυλακή απαράβατος της εικόνος και του άνωθεν αξιώματος>>.

Δεν πρόκειται για μια προαιρετική και δευτέρας σημασίας προσπάθεια που ρυθμίζεται ανεξέλεγκτα ανάλογα με τις νοοτροπίες μας αλλά για μια βαθειά γνώση του θεόπλαστου είναι μας και για ένα σεβασμό της εικόνος και των μοναδικών δυνατοτήτων που κρύβουμε μέσα μας. Αμαρτάνοντες, δεν παραβαίνομε ένα νόμο αλλά βασανίζομε και καταστρέφουμε τον εαυτό μας <<Διότι όστις έβρει εμέ θέλει έβρει ζωήν και θέλει λάβει χάριν παρά Κυρίου. Όστις όμως αμαρτήσει εις εμέ την εαυτού ψυχήν αδικεί πάντες οι μισούντες με αγαπώσι θάνατον>> (Παροιμ. Η.36).

4

Για τη Θεολογική μας μύηση πρώτη δουλειά μας είναι το να ελευθερώσουμε την ψυχή μας από τα πάθη της φθοράς και όχι το να μπούμε όπως όπως στο νυμφώνα της γνώσεως και της θεωρίας.

Όπως μας λέει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, δεν είναι δυνατόν με δεμένα πόδια να τρέξουμε προς το ύψος εκείνο στο οποίο φαίνεται το φως της αληθείας. Παρά μόνο αφού λυθεί από τις βάσεις της ψυχής το νεκρό και γήινο ντύσιμο των δερμάτων που περιτύλιξε τη φύση μας όταν με την παρακοή απογυμνωθήκαμε από το Θείο θέλημα.

<<Και ούτως επακολουθήσει τούτων ημίν γενομένων η της Θείας αληθείας γνώση αυτή εαυτήν φανέρωσα η γαρ του όντος επίγνωσης της περί τομή ον υπολήψεως καθάρσιον γίνεται>> (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης).

Υπάρχει κάτι το αυτοδύναμο στην πνευματική ζωή και στην γνώση της αληθείας. Και συγχρόνως μιας μεταξύ των δύο συζυγία διότι <<όσα γινώσκετε ταις μετοχαίς μόνος γινώσκετε>> (Άγιος Διονύσιος Αρεοπαγίτης) (η γνώση παρέχεται δια της συμμετοχής χωρίς συμμετοχή δεν μπορούμε να γνωρίζουμε άλλο γνωρίζω και άλλο ξέρω δια λόγου ή γραφής) ή δια βιώματος). Αφού προηγηθεί η ασκητική κάθαρση η <<αλήθεια αυτή εαυτήν φανεροί>> και ελευθερώνει τον άνθρωπο.

Στην πνευματική ζωή όλος ο αγώνας και η άσκηση γίνεται για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην ταπείνωση, να ελευθερωθεί από το βασανιστικό εγώ να δεχθεί τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Χρειάζεται όλος ο αγώνας όχι για να ανεβούμε πνευματικά αλλά για να κατεβούμε, να ταπεινωθούμε <<δια καταδύσεως η προς Θεόν ημών άνοδος γίνεται>> (Στιχ. Αίνων Θεοφανείων).

Κανείς που καυχάται για τις αρετές του ενσυνείδητα ή ασυνείδητα δεν έχει απολαύσει του καρπούς της αρετής και την ελευθερία στην οποία αυτή οδηγεί. Οι αρετές είναι μια διάβαση, ένα πέρασμα, κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί για να κατευνασθεί ο πόθος της ψυχής εις την <<μακάρια και πανάγια κοίτην>> του Θεού (P. G. 91180). Κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή η ψυχή <<Μη μόνο κακίας και αγνωσίας, ψεύδους τε και πονηρίας των τη αρετή και γνώση τη τε αληθεία και τω αγαθώ αντικειμένων κακιών… Αλλ’ ήδη και αρετής αυτής και γνώσεως αληθείας τε αυτού και αγαθότητος των ημίν διεγνωσμένων τους όρους ει θέμις ειπείν υπέρβασα>>.

Δύναται να φθάσει εις την εν Θεώ κρυφιότητα που ιερουργείται το υπέρ νουν και λόγον μυστήριο της ενότητος. Σ’ αυτό το χώρο της Βασιλείας του Πνεύματος του Θεού, στον πέρα των αισθήσεων και των νοήσεων και των αρετών μας, όλα υπάρχουν άλλως υπάρχουν αληθινά.

Ο Απόστολος Παύλος το μεγάλο παράδειγμα του καινού ανθρώπου και του αληθινού Θεολόγου ενώ περισσότερον πάντων εκοπίασε και ενώ είχε έκδηλα τα γνωρίσματα του Αποστόλου περισσότερο από τον οποιονδήποτε άλλο, ενώ πέρασε όλες τις ανεκδιήγητες ταλαιπωρίες σε ξηρά και θάλασσα, πόλεις και ερημιές. Όμως σε τίποτε απ’ αυτά δεν μένει όταν αναγκάζεται να μιλήσει για τον εαυτό του τον αληθινό για την καύχηση του που τον ζωογονεί.

5

Μιλά μόνο για κείνο το χώρο, όπου ο άνθρωπος δεν δρα αλλά πάσχει. Δεν ενεργεί αλλά υφίσταται «οδηγείται και ούχ οδηγήσει» (Αβ. Ισαάκ Λογ. λβ). Ξεναγείται εκεί που δεν μπορεί κανένας άνθρωπος (ανθρώπινη φύση) να φτάσει, να κινηθεί, να δει ούτε καν με τη φαντασία του «την καρδίαν ανθρώπου ουκ απέβη» (Α΄ Κορ. 29)

«Είδα άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων…..αρπαγέντα τον τοιούτον μέχρι τρίτου ουρανού… υπέρ του τοιούτου καυχήσομαι» (Β΄ Κορ. 12 -2-5).

Το θαυμάσιο και μέγα είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να αρπαγεί, να αναληφθεί και υπάρχει η δύναμη που τον αναλαμβάνει.

Ο άνθρωπος οφείλει να πάει μέχρι εκεί που γίνεται η αρπαγή. Αυτή η πορεία είναι η δουλειά, ο προορισμός της ασκήσεως και ο χώρος της αρετής «Τας αρετάς ποιούντες μετά την δε παυόμεθα την ζωήν την δε κατά χάριν υπέρ αυτών ου παυόμεθα πάσχοντες θέωσιν» (Άγιος Μάξιμος ομολογεί τη Β. φιλ. σελ. 105). Οι αρετές είναι πράξεις του παρόντος αιώνος ενώ η θέωση είναι παθός, δωρεά του μέλλοντος αιώνος.

Ο Παράδεισος είναι πέρα από τις δυνάμεις ή τις προσδοκίες μας. Είναι μια χάρη του Θεού, ο οποίος ήδη «ουκ επέστη πάντα ποιών τας ημάς εις τον ουρανόν ανήγαγε και την Βασιλείαν του εχαρίσατο την μέλλουσαν» (ευχή αναφοράς). Στο χώρο αυτό δεν χωρούν συζητήσεις. Ποιος τολμά να πει ότι προσεύχεται εκεί, ότι ενεργεί οτιδήποτε ή θεοποιεί. (Άββας Ισαάκ).

« Οι δι ησυχίας κεκαθαρμένοι των αόρατων καταξιούνται θεαμάτον πάσχοντες οι ον την αφαίρεσιν και ου διανοούμενοι» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς).

Και ενώ ακινητοποιούνται και αφανίζονται όλες οι ανθρώπινες δυνατότητες, αφαιρείται το αυτεξούσιον από της φύσεως. Και αιχμαλωσία κατακρατείται εν τη ώρα εκείνη και υπ’ αυτής οδηγείται ένθα ουκ αισθάνεται (Άββας Ισαάκ). Ακριβώς τότε απολαμβάνει την αληθινή ελευθερία του ο άνθρωπος, ανασαίνει στον ήσυχο αέρα της. Γιατί έχει εκούσια παραδοθεί στα χέρια του Δυνατού. Εκείνη την ώρα δεν είναι ο γνωστός του παρόντος αιώνας άνθρωπος μ’ αυτό το σώμα το βαρύ και φθαρτό, μ΄αυτές αυθεντικές αισθήσεις και τη μικρή λογική. Είναι «άλλος» για αυτό και ο Απόστολος, στην περίπτωσή του, τον διαστέλλει από τον εαυτό του και μιλά σε τρίτο πρόσωπο «Υπέρ του τοιούτου καυχήσομαι).

Και έχει τη δύναμη να τα βγάλει πέρα ο Απόστολος Παύλος, γιατί αυτός ο «άλλος» είναι ο εαυτός του. Πέρασαν δεκατέσσερα χρόνια από τότε – Ο Απόστολος θυμάται ακριβώς και το πόσο αλλά και το ότι διαρκώς τον τρέφει το γεγονός αυτό. Το κήρυγμα είναι μια ζωή, ένα ξέσπασμα θρεμμένο από αυτή την εμπειρία. Η δύναμη της εκφράσεως του, το περιεχόμενο του λόγου του, η σύνεση των αντιδράσεων του είναι μια αποκάλυψη. Ένα ξεδίπλωμα και φανέρωμα του υπεράγνωστου μυστηρίου, της ανεξάντλητης χαράς και της εκπλήξεως που συμπυκνωμένα δόθηκαν. Σαν αστείρευτη πηγή μέσα στα άρρητα ρήματα τα ουκ έξον ανθρώπω λαλήσαι.

6

Το ξέρει ο Απόστολος, το ξέρει ο θεός το μεγάλο δώρο που του δόθηκε. Γι΄αυτό όταν παρακαλεί τον Κύριο να του αφαιρέσει τον επώδυνο σκόλοπα της σαρκός που είχε πάρει την απάντηση «Και μοι είπεν αρκεί εις σε η χάρις μου διότι η δύναμή μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία. Με άκρον λοιπόν ευχαριστήσιν θέλω καυχηθεί μάλλον εις τας αδυναμίας μου δια να κατοικήσει εν εμοί η δύναμις του Χριστού>> (Β. Κορ. 12. 9).

Σου είναι αρκετή η χάρη μου και σου κάνει καλό η αγιάτρευτη αρρώστια γιατί χαρά σου δεν είναι το ότι δεν έχεις σκόλοπα σαρκικό, ούτε γιατί έχεις να επιδείξεις τόσα κατορθώματα, αλλά γιατί μπήκες ολόκληρος μια για πάντα στον τρίτο ουρανό. Βαπτίσθηκες στην μοναδική εμπειρία που μετριέται με αιωνιότητα, που σε τρέφει μυστικά, αναμφισβήτητα και αδαπάνητα. Ξεπερνώντας τους σκόλοπες, πνίγοντας το θάνατο μέσα στη ζωή. Και καταλήγει ο Απόστολος <<Ήδη στα ούν μάλλον καυχήσομαι εν τοις ασθενείας μου>> (Β. Κορ. 12-9).

Μας έκαμε μια ολόκληρη εισαγωγή στο Ι.Α. κεφάλαιο της Β’ προς Κορινθίους επιστολής του. Μας παρέθεσε όλα τα κατορθώματα του, που είναι ορατά στην κοινή μας λογική, όχι για να τον θαυμάσουμε, αλλά για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε το ακατάληπτο μυστήριο της καυχήσεως του για να καταλήξει σε τούτο το εκπληκτικό και αναστάσιμο. Χαρά του τελικά και καύχημα του δεν είναι οι αρετές του που ξεπερνούν τις αρετές όλων των άλλων αλλά οι ασθένειες και οι σκόλοπες που τον απειλούν. Και μ’ αυτές και εξαιτίας αυτών γίνεται <<γνωστός>> κοινωνός της αειζώου και θεοποιού χάριτος του Χριστού. <<Ήδη στα ούν μάλλον καυχήσομαι εν τοις ασθενείας μου, ίνα επισκηνώσει επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού>>.

Ανατράπησαν οι όροι. Τα πάντα τρέφουν τη ζωή, τη χαρά, την απόλαυση του Πνεύματος. Αυτό το μυστήριο της νίκης του θανάτου, της ανακαινίσεως των νόμων της φύσεως και η ένδυση με την ολοκληρωτική αφοβία, πολιτεύεται και προχωρεί μέσα στην ιστορία της η Εκκλησία.

7

Στο τέλος θα ευχαριστήσουν οι πιστοί το Θεό μόνο για τους πόνους τους μεγάλους, τις απορίες τις τελικές. Τα πάντα θα τα παρασύρει η πυρκαγιά της δοξολογίας και η δροσίζουσα φλόγα του άστεκτου πυρός που θα ξεπηδήσει από τα γεγονότα του πόνου, τους πειρασμούς και τους σκόλοπες που δεν τους θελήσαμε, τους θεωρήσαμε σαν εμπόδια και κατάρα που μας μαύρισαν τη ζωή. Γιατί δεν είχαμε καταλάβει ότι εμπόδια που κλείνουν το δρόμο δεν υπάρχουν για τον άνθρωπο που τοποθετείται σωστά κατά φύσιν. Παρά μόνο σκαλοπάτια που τον ανεβάζουν και αφορμές δοξολογίας.

Γιατί αυτός που τα πάντα ενεργεί είναι ο Κύριος και Αυτός που προσεύχεται μέσα μας και μας χορταίνει τους ασίγαστους πόθους είναι το Πνεύμα το Άγιον <<Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς>> (Α΄ Ιωαν. 4 -19).

Στην περίπτωση του Αγίου Ιγνατίου βλέπουμε καθαρά πως η απειλή της ζωής του αποκαλύπτει τη δύναμη του. Οι κακές κολάσεις γίνονται αφορμή να φανερωθεί η κεκρυμμένη δύναμη. Να ακουστεί η κραυγή της σιωπής και της ειρήνης του. Να διατυπωθεί η Θεολογία της ζωής του. Να φωτίσει, να λάμψει η αθανασία και η αφθαρσία που σκηνώνει στο θνητό του σώμα.

Όσο αυξάνουν οι πειρασμοί, τόσο γαληνεύει το απύθμενο πέλαγος της ελπίδος του. Όσο καίει από την άλλη πλευρά το καμίνι του μίσους, τόσο δροσίζεται από το πυρ της ουρανίου αγάπης. Συνεργάζονται συναγωνιστικά οι δήμιοι στην υπογράμμιση της αγίοτητας. Και οι απειλές του διαβόλου που έχουν αποτέλεσμα τη φανέρωση της υπερεχούσης πάντα νουν ειρήνης.

Και παρακαλεί ο Άγιος Ιγνάτιος τους Χριστιανούς που ενεργούν για την αποφυγή του μαρτυρίου του. Αφήστε με να ζήσω, δηλαδή αφήστε με να πεθάνω. Η χαρά μου δεν μειώνεται από τα βάσανα, αλλά υπογραμμίζεται. Η ζωή μου δεν παραβλάπτεται από το θάνατο αλλά επεκτείνεται. Κακαί κολάσεις του διαβόλου επ’ εμέ ερχέσθωσαν, μόνον ίνα Ιησού Χριστού επιτύχω. Και φεύγοντας έτσι από εσάς, θα είμαι μαζί σας, ενώ μένοντας ανθρώπινα θα διαλυθεί η παρουσία μου σε στοιχεία αναιμικά και ανύπαρκτα.

8

Οι Άγιοι ήδη απ’ αυτή τη ζωή ξέφυγαν από τη φθορά, τη στένωση, το φόβο. Μπήκαν εκεί ένθα ουκ εστί πόνος, ού λύπη, ού στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος. Απ΄ εκεί δεν φοβούνται αυτούς που έρχονται εναντίον τους, γιατί θα τους κάμουν κακό, αλλά λυπούνται μόνο γιατί κάνουν κακό στον εαυτό τους. <<Λύπην ημίν εμποιεί και αδιάλειπτον οδύνη η κατ’ αυτούς ζημία>> (Μ. Βασίλειος).

Όλα εκεί μέσα στο πνεύμα Θεού συμφιλιώνονται και προχωρούν αυτόματα. <<Και έλεγεν ούτως εστίν η Βασιλεία του Θεού ως αν ο άνθρωπος βάλει τον σπόρον επί της γης>> (Μαρκ. Δ 26-28).

Υπάρχει μια δύναμη μέσα στη γη και το σπόρο. Ο γεωργός πρέπει να θάψει το σπόρο στη γη όταν πρέπει και όπως πρέπει. Υπάρχει μια δύναμη μέσα στα έγκατα της γης του ανθρώπου. Υπάρχει μια δύναμη μέσα στο σπόρο, το λόγο του Θεού. Μια φροντίδα ανήκει στον άνθρωπο. Η όλη ανάπτυξη ανήκει στο Θεό στους μυστικούς πνευματικούς νόμους της ζωής που ανασταίνουν και συγκρατούν το παν που μας ξεπερνούν και μας οδηγούν εκεί που επιθυμούμε που μόνοι μας ποτέ δεν θα φθάνομε. Η γη αυτόματη καρποφορεί. Αυτόματα έρχονται τα χαρίσματα τα αναφαίρετα, όταν προηγηθεί καλλιέργεια σπορά και υπομονή.

Δόξα παντί τω παρεχόντι φαός. Δόξα αυγήν ανατέλλωντι κόσμο.

Η συνέχεια στο επόμενο.